Γιατί οι Ολιγάρχες παγκοσμίως κινούνται αριστερά

Είναι αντιφατικό οι μεγάλες εταιρείες να υποστηρίζουν αριστερά προτάγματα;

Του José Niño από το Mises Institute

Πολλά έχουν γραφτεί για τον ενθουσιασμό των εταιρειών του μεγάλου κεφαλαίου να επιδείξουν την αλληλεγγύη τους στα κινήματα της Aριστεράς και το τι αυτό σημαίνει για την ευρύτερη κοινωνία. Και τον τελευταίο χρόνο αυτή η μόδα έχει επιταχυνθεί.

©Unsplash

Το να ξύσει κάποιος το κεφάλι του απορημένος είναι ίσως η πιο λογική αντίδραση στην επίδειξη ηθικής υπεροχής (virtue signaling) των πολυεθνικών εταιριών. Απορεί κανείς, γιατί οι μεγάλες εταιρείες, που παραδοσιακά θεωρούνται ένα εργαλείο συστημικής πίεσης εναρμονισμένο με την πολιτική της Δεξιάς να ενστερνίζονται και να υποστηρίζουν τα προτάγματα των ριζοσπαστικών της πολιτιστικής Αριστεράς. Μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, αλλά οι εταιρείες και οι επιφανείς μεγαλοεπιχειρηματίες έχουν αρκετά κίνητρα για να καβαλήσουν το κύμα της επίδειξης της ηθικής αγνότητας.

Για τις εταιρείες-κολοσσούς, η επίδειξη αριστερών αντανακλαστικών είναι θέμα αυτο-συντήρησης προκειμένου να προστατευτούν από τους μανιασμένους όχλους τόσο στον φυσικό κόσμο όσο και στον διαδικτυακό. Παράλληλα, σε μια εποχή που οι επόπτες της πολιτικής ορθότητας -κρατικοί ή ιδιώτες- έχουν στήσει καρτέρι πίσω από τις γωνίες περιμένοντας πως και πως κάποιος να διαπράξει κάποιου είδους ορθοπολιτικού αμαρτήματος, πολλές εταιρείες, ιδρύματα και θεσμοί κάνουν τα πάντα για να πείσουν πως έχουν συμμορφωθεί με τις εντολές του καθεστώτος. Μη συμμορφούμενες με τας υποδείξεις του καθεστώτος οι εταιρείες ρισκάρουν ανά πάσα στιγμή να καταγράψουν τεράστιες οικονομικές και κοινωνικές απώλειες το βάρος των οποίων οι περισσότερες δεν μπορούν να αντέξουν.

Για τα μέλη της Κοινωνικής Ελίτ που κλίνουν προς τα αριστερά, τα χρήματα αποκτούν σταδιακά μικρότερη χρησιμότητα.

Αυτό είναι κάτι που ανέλυσε ο Τζεφ Ντέιστ (Jeff Deist), ο Πρόεδρος του Ινστιτούτου Μίζες (Mises Institute) πριν από δυο χρόνια. Για να το πούμε απλά, το να ξοδέψει κάποιος υπερμεγιστάνας εκατοντάδες εκατομμύρια για να χρηματοδοτήσει εκστρατείες που στοχεύουν στην καταστροφή του δυτικού πολιτισμού, είναι για αυτόν μικρο-έξοδο. Θα έχει αρκετά χρήματα να θεωρείται ακόμη μεγιστάνας και μετά την καταστροφή.

Όταν κάποιος είναι πλούσιος, ας πούμε για παράδειγμα ένας που έχει 10 δισεκατομμύρια δολάρια, έχει την άνεση να πετάξει λεφτά σε μη-βιώσιμα πρότζεκτ χωρίς να χάσει τον ύπνο του ή να ρισκάρει την κάλυψη των βασικών του οικονομικών αναγκών. Οι πολυ-δισεκατομμυριούχοι που αποτελούν αυτή τη στιγμή την αιχμή του δόρατος της κοινωνικής προπαγάνδας που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας απορρίπτει, δεν θα καταλήξουν να ζουν σε παράγκα μετά την αποτυχία τους. Μπορούν να αποσυρθούν στην προσωπική τους ζωή ή να πηδήξουν σε μια άλλη βάρκα των κοινωνικών αγώνων που αυτή τη φορά δεν θα είναι τόσο διχαστική. Εν αντιθέσει, για τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, η υιοθέτηση μια πολιτικής επίδειξης ηθικής υπεροχής μπορεί να καταλήξει γρήγορα σε χρεοκοπία αν το αγοραστικό κοινό της εταιρείας τους τείνει προς τα δεξιά ή ακόμα έστω είναι εχθρικά διακείμενο ή καχύποπτο με την ριζοσπαστική κοινωνική προπαγάνδα.

Δεν είναι κάτι πρωτοφανές, μια από τις πιο παράξενες παρενέργειες της ανάπτυξης των Δυτικών κοινωνιών είναι η έφεση των πλουσίων να σκορπούν τον πλούτο που έχουν αποθησαυρίσει χρηματοδοτώντας κάθε είδους περίεργα κοινωνικά πειράματα. Μόνο σε τέτοιες υπεραναπτυγμένες οικονομίες που τις χαρακτηρίζει η υπεραφθονία και οι άνευ προηγουμένου πολυτέλειες άλλωστε, μπορούν οι άνθρωποι να καταπιάνονται με αλλόκοτες δραστηριότητες που σε προηγούμενες εποχές θα χαρακτηρίζονταν μαζοχιστικές και αυτο-καταστροφικές.

Ο Τζορτζ Σόρος (George Soros) και ο Μάικλ Μπλούμπεργκ (Michael Bloomberg) είναι δυο αντιπαραδείγματα των Ελίτ του παρελθόντος. Οι δυο αυτοί τιτάνες της οικονομίας φημίζονται για τη χρηματοδότηση ενός ευρέως φάσματος συλλόγων και ομάδων κατά της οπλοκατοχής που αποσκοπούν στο να περάσουν νομοθεσίες προκειμένου να περιορίσουν την ικανότητα εκατομμυρίων ανθρώπων να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους στις ΗΠΑ. Εν αντιθέσει, ο κύριος Μπλούμπεργκ και οι αριστερόστροφοι ολιγάρχες συνάδελφοι του ζουν μια πολυτελή ζωή σε κλειστές κοινότητες πίσω απο τείχη απασχολώντας χιλιάδες άτομα για την προσωπική τους ασφάλεια για να νιώθουν εκείνοι ασφαλείς. Για να είμαστε ειλικρινής, ούτε στο παρελθόν οι μεγαλοεπιχειρηματίες ήταν ιδιαίτερα θετικοί με τα σημαντικά πολιτικά θέματα όπως το δικαίωμα στην οπλοκατοχή, αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να τους δεις ανοικτά και ενθουσιωδώς να τάσσονται υπέρ κάθε πολιτικής σαχλαμάρας που ελκύει την Αριστερά.

Μπολσεβίκοι και Δισεκατομμυριούχοι

Αν και τα τελευταία εκατό χρόνια η Αριστερά έχει αλλάξει την γενική της στρατηγική, στρεφόμενη από την ταξική πάλη στην πολιτική των ταυτοτήτων, υπάρχουν αρκετές ομοιότητες μεταξύ της σύγχρονης Αριστεράς και των παλαιών της εκδόσεων. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι η ελιτίστικη καταγωγή της.

Στο σημαντικό του πόνημα “Wall Street and the Bolshevik Revolution” ο οικονομολόγος, ιστορικός, καθηγητής και συγγραφέας Άντονι Σάτον (Antony Sutton) αποκάλυψε την υποστήριξη που παρείχε η ολιγαρχία στον Μποσλεβικισμό, του καταστροφικότερου -βάσει ανθρώπινων απωλειών και οικονομικής καταστροφής- πολιτικού κινήματος του 20ου Αιώνα.

Αντίθετα με την μυθολογία που έπλασαν οι αριστεροί ιστορικοί, ο Μπολσεβικισμός δεν ήταν μια αυθόρμητη εργατική επανάσταση, αλλά μια προσχεδιασμένη κίνηση μιας φιλόδοξης ελίτ. Όπως αποκαλύπτει ο Σάτον, ο Καρλ Μαρξ ζούσε με την γενναιόδωρη χορηγία του επιχειρηματία Φρίντριχ Ένγκελς (Friedrich Engels), ενώ διάσημοι Ελβετοί τραπεζίτες όπως ο Όλοφ Ασμπέργκ (Olof Aschberg) χρηματοδότησαν τον Λένιν και τους επαναστάτες συμπατριώτες του.

Αρχικά φαίνεται αντιπαραγωγικό για έναν μεγιστάνα της οικονομίας να υποστηρίζει χρηματοδοτώντας κάποιον να βάλει τα θεμέλια σε μια κίνηση που ζητά την κατάργηση της ιδιωτικής περιουσίας, αλλά τελικά βγάζει νόημα αν αναλογιστείς πως θα αντιδράσουν οι οικονομικοί δρώντες που ψάχνουν να νοικιάσουν σπίτι, για παράδειγμα, σε ένα περιβάλλον κρατικού συγκεντρωτισμού.

Η εκ φύσεως τάση συγκεντρωτισμού των σοσιαλιστικών συστημάτων, ακόμα και αν οι υπεύθυνοι για την εφαρμογή των πολιτικών παρεκκλίνουν στα άκρα, όπως φάνηκε στην “Νέα Οικονομική Πολιτική” του Λένιν, παραμένει γοητευτική στους ασυνείδητους οικονομικούς δρώντες, που αναζητούν τρόπους να την εκμεταλλευτούν προς αναζήτηση εύκολου κέρδους χωρίς να έρθουν σε σύγκρουση με κάποιον αξιόλογο ανταγωνισμό. Ο Σάτον παρατήρησε πως οι οικονομικοί ριζοσπάστες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα μπορεί να γίνουν οι καλύτεροι των φίλων.

Οι Μπολσεβίκοι και οι τραπεζίτες έχουν αυτό το σημαντικό κοινό-τον διεθνισμό. Η επανάσταση και η διεθνής οικονομία δεν είναι μεταξύ τους ασύμβατες αν το αποτέλεσμα της επανάστασης είναι να εγκαταστήσει μια συγκεντρωτική μορφή εξουσίας. Το διεθνές κεφάλαιο προτιμά να έχει να κάνει με κεντρικές κυβερνήσεις. Το τελευταίο που η τραπεζική κοινότητα επιθυμεί είναι μια ελεύθερη-ανοικτή οικονομία (laissez-faire) και αποκεντρωμένη διοίκηση, καθώς αυτό θα προκαλούσε διασπορά της δύναμης.

Ο Άντονι Σάτον

Ομοίως, και ο Λούντβιχ βον Μίζες (Ludwig von Mises) στo “Omnipotent Government: The Rise of the Total State and Total War” αναγνωρίζει πως ‘το άλας της γης’ δεν είναι εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για την μετατροπή των κολεκτιβιστικών πολιτικών κινημάτων σε κύριες πολιτικές:

Δεν είναι αληθές πως οι κίνδυνοι για την διατήρηση της ειρήνης, τη δημοκρατίας, της ελευθερίας και τον καπιταλισμό είναι αποτέλεσμα μιας “επανάστασης των μαζών”. Στην πραγματικότητα είναι το επίτευγμα μελετητών και διανοουμένων, των γιών των ‘καθωσπρέπει’, των συγγραφέων και καλλιτεχνών που γαλουχούνται από τον αφρό της κοινωνίας. Σε κάθε χώρα του κόσμου δυναστείες και αριστοκρατία έχουν εργαστεί μαζί με σοσιαλιστές και οπαδούς του παρεμβατισμού εναντίον της ελευθερίας.

Η Κοινωνική Εγρήγορση (Wokeness) σαν στρατηγική δημοσίων σχέσεων

Συμπληρωματικά, η επίδειξη κοινωνικών φρονημάτων και αρετής είναι ένας μηχανισμός συσκότισης τον οποίο οι επιχειρήσεις αλλά και ιδιώτες μπορούν να χρησιμοποιούν για να αποσπούν την προσοχή από κάποια αμφιλεγόμενη συμπεριφορά τους. Σε έναν κόσμο που διέπεται από τους κανόνες συμπεριφοράς της πολιτικής ορθότητας, οι μεγάλες επιχειρήσεις κεφαλαιοποιούν το ‘δεδομένο’ πως το να δηλώνεις κατά της κανονικότητας είναι σημαντικότερο από το να παρέχεις αξιόλογες υπηρεσίες ή καλύτερο προϊόν και το να υποπέσεις σε κάποιο ατόπημα της πολιτικής ορθότητας ή να αμφισβητήσεις το αφήγημα της είναι μεγαλύτερο κοινωνικό αμάρτημα από το να συμμετέχεις ενεργά σε μια ηθικώς αμφιλεγόμενη συμπεριφορά.

Έτσι, αντί να ανταγωνίζονται με τις άλλες εταιρείες στην βάση της ικανοποίησης των καταναλωτικών αναγκών, οι εταιρείες συναγωνίζονται προσπαθώντας να καταθέσουν περισσότερα διαπιστευτήρια κοινωνικής αρετής. Με αυτή τη μέθοδο οι επιχειρήσεις ή οι ιδιώτες με σκελετούς στις ντουλάπες τους μπορούν να τραβήξουν την προσοχή του κοινού μακριά από τις ντουλάπες.

Παράλληλα, “δηλώνοντας παρούσ@” στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής δικαιοσύνης, μια επιχείρηση απαλλάσσεται από όλες τις υπόλοιπες κοινωνικές της υποχρεώσεις. Βλέποντας την ιστορία του έθνους στο οποίο δραστηριοποιούνται σαν συστημικά -ικό, υποβαθμίζοντας τους κανόνες κοινωνικής του λειτουργίας, οι επιχειρήσεις, οι ιδιώτες και οι θεσμοί δεν νιώθουν υποχρεωμένοι να συμβιβαστούν με τους βασικούς κανόνες αξιοπρέπειας και να αντιμετωπίσουν με σεβασμό τους πελάτες και την κοινότητα τους.

Έχοντας αυτό κατά νου, κανείς δεν μπορεί να υποβαθμίσει το ρόλο της ιδεολογίας στην διαμόρφωση του τρόπου με τον οποίο συμπεριφέρονται στις μέρες μας οι εταιρικοί δρώντες. Μπορεί οι μεγαλο-επιχειρηματίες να αποδίδονται σαν καρικατούρες ενός homines oeconomici (λεφτάνθρωπου) που η μόνη του έννοια είναι το κέρδος και που βλέπει τις ανθρώπινες σχέσεις αποκλειστικά πίσω από έναν συναλλαγματικό φακό, όμως αυτή η αντίληψη υποβαθμίζει το επίπεδο της κοινονικοποίησης που έχει διαπεράσει όλες τις ταξικές γραμμές, παγκοσμίως.

©Unsplash

Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο που “προφυλάσσει” την ανώτερη-μεσαία και υψηλή τάξη από το να μολυνθεί από την ιδεολογία της πολιτιστικής Αριστεράς. Τουναντίον, πλέον οι “καθωσπρέπει” νεολαίοι μεγαλώνουν -από τα εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία εγγράφονται μέχρι στις κοινωνικές ομάδες στις οποίες συμμετέχουν- εκτεθειμένοι στις κυρίαρχες πολιτικές και κοινωνικές τάσεις. Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης τους, πολλά μέλη αυτής της τάξης καταλήγουν μετά από χρόνια πλύση εγκεφάλου να αποδέχονται το κυρίαρχο δόγμα.

Η παρούσα σοδειά της επιχειρηματικής Ελίτ, έχει πολύ λίγα κοινά με τους επιχειρηματικούς μεγιστάνες της Επιχρυσωμένης Εποχής (Gilded Age) που δρούσαν μέσα στα πλαίσια της κατεκτημένης από τη μπουρζουαζία κανονικότητας. Μάλιστα, οι παραδοσιακές αξίες και οι αντιστάσεις στον πολιτιστικό ριζοσπαστισμό είναι πολύ πιο έντονες στις εργατικές τάξεις αλλά και σε εκείνους που δεν έχουν βάλει τους εαυτούς τους στη μέγγενη της πολιτικής ορθότητας που λειτουργεί σαν γέφυρα μεταξύ μόρφωσης και εργασίας.

Κλείνοντας, ένα πράγμα είναι σίγουρο: οι κοινωνικοί αγώνες της Αριστεράς δεν αγωνίζονται για τα συμφέροντα του καθημερινού ανθρώπου. Η πολιτική της ενόχλησης, της ενοχής και οι επιδείξεις θυματοποίησης το μόνο που κάνουν είναι να συσκοτίζουν την ολιγαρχική τους φύση και καταγωγή.

Πηγή

Περισσότερα απο

The Crew

Είμαστε

ΠΑΝΤΟΥ