«Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,34)

Αυτό ακούσαμε. Και επαναπαυθήκαμε. Όλοι. Δεν ξέραμε σαν Ανθρωπότητα τί κάναμε. Υψώσαμε το ανάστημά μας και Τον κοιτάξαμε με θράσος μέσα στα μάτια.

Πρώτα Του στρώσαμε Βάγια για να περάσει. Και μετά, Τον προδώσαμε μ’ ένα φιλί.

Και βοηθήσαμε να Τον συλλάβουν μέσα στη νύχτα με ρόπαλα και πυρσούς, σα να ήταν κάποιος από τους κοινούς εγκληματίες που πρέπει να πληρώσουν για τις πράξεις τους και να σωφρονιστούν.

Τον χτυπήσαμε. Τον μαστιγώσαμε. Τον ματώσαμε. Τον χλευάσαμε. Τον φτύσαμε. Τον σύραμε «ως Αμνόν» από το λαιμό μπροστά σ’ αυτούς που Τον Δίκασαν. Μας ρώτησαν: «Τί να κάνουμε μ’ Αυτόν;»

«Σταύρωσον!», ουρλιάξαμε. Κυριευμένοι από το ακάθαρτο πνεύμα.
«Σταύρωσον Αυτόν!», ξαναουρλιάξαμε. Και διαλέξαμε να ελευθερώσουμε τον κλέφτη Βαραββά.

Παρακολουθήσαμε την Ανάβαση Του στο Γολγοθά. Με τον πιο βαρύ Σταυρό στην πλάτη Του. Ακούγαμε το γδούπο που έκαναν τα καρφιά. Είδαμε να τρυπάνε το Σώμα Του. Στα Χέρια, στα Πόδια, στο Πλευρό, στο Κεφάλι. Είδαμε να παίζουν το Χιτώνα του στα χαρτιά. Είδαμε τη Μάνα, που ο πόνος της έσκισε την καρδιά στα δύο…
Αλλά εμείς, αμετακίνητοι και σκληροί.

Τον είδαμε να Υποφέρει και να Ξεψυχά, να μας Συγχωρεί επάνω από τον Σταυρό. Εμείς, ακόμη Τον χλευάζαμε. Του ζητούσαμε να κάνει το Θαύμα. Αν είχε τη δύναμη, ας Κατέβαινε, τον προκαλέσαμε.

Η Ανάσταση θα Γίνει. Πάντα γίνεται. Όσο κι αν κάποιοι δεν πιστεύουν σ’ Αυτήν. Όσο κι αν κάποιοι Την «εμποδίζουν».

Μόνο εμείς θα μείνουμε να πενθούμε.

Εμείς οι χαμένοι. Οι λοξοδρομημένοι. Και τελικά, οι μετανιωμένοι. Που δεν μπορούμε πια να επανορθώσουμε…
Ποιος έπρεπε, άραγε, να προδώσει Αυτόν που «διάλεξε» το Σταυρό που τον ανέβασε στα ένδοξα ύψη της αιωνιότητας;

Ποιος έπρεπε να «διαλέξει» τον αντίθετο Σταυρό; Αυτόν που τον καταβαράθρωσε στα Τάρταρα της Γης;
Ο Ιούδας πρόδωσε. Για τα αργύρια, ναι. Αλλά και χωρίς αυτά, θα το έκανε. Αυτός, ασυζητητί.
Πώς αλλιώς θα γινόταν το θέλημα του Θεού; Πώς θα είχαν υπάρξει τα Πάθη; Πώς θα είχε επιτελεστεί η Ανάσταση;

• 
  Την Kamala την προσέχει κανείς;
• 
  Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
• 
  Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα

Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης… Αυτός έπρεπε να πάρει πάνω του το αιώνιο ανάθεμα… Γιατί το αιώνιο ανάθεμα είναι βαρύτερη θυσία. Κι από τη Σταύρωση ακόμη.

Περισσότερο από ποτέ, προσδοκούμε Ανάσταση Νεκρών.

[Αφιερωμένο στους εδώ, και σ’ εκείνους απ’ την άλλη τη μεριά…]