Καλησπέρα.
Εν ευθέτω χρόνω θα σου εξηγήσω γιατί τα καλλιτεχνικά αρχέτυπα είναι σημαντικά για τις κοινωνίες. Τώρα απλά πάρε σαν δεδομένο πως αυτή είναι η άποψη μου. Στα πλαίσια της λογικής αυτής, κατά καιρούς θα καταπιάνομαι με ένα αρχέτυπο που μου έκανε εντύπωση και θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω γιατί. Τι κρατάω από αυτό το αρχέτυπο και πως μπορεί να με κάνει καλύτερο άνθρωπο.
Ξεκινώ με ένα father figure. Τον John Winchester, χαρακτήρα από την τηλεοπτική σειρά Supernatural και θα προσπαθήσω να το κρατήσω όσο πιο spoiler free γίνεται (παρεμπιπτόντως αν δεν έχεις δει Supernatural, βάλτο στο bucket list).
Carry on my wayward son
Πάνω από όλους και όλα, είναι η οικογένεια σου. Δεν υπάρχει κανένας πανηγυρτζής που θα μπορέσει να σταθεί εμπόδιο ανάμεσα σε σένα και αυτή. Δεν επιτρέπεις σε κανένα να την βλάψει, ό,τι και να του έχει κάνει εκείνη. Δεν πάει ο γιος σου να έσπασε το τζάμι με την μπάλα, η κόρη σου να τσιρίζει στις 15H30, 23 Αυγούστου, έχουν πάντα δίκιο. Η οικογένειά σου είναι η «φυλή» σου και εσύ είσαι ο στρατός που οφείλεις ανά πάσα στιγμή να την έχεις ασφαλή για να μπορέσει να αναπτυχθεί.
Και οι άντρες κλαίνε
Παραπλανητικός τίτλος, ομολογώ. Το έκανα κυρίως για να δω αν προσέχεις. Όχι διάολε, οι άντρες ποτέ δεν κλαίνε. Όμως δακρύζουν.
Ό,τι και να συμβεί, ό,τι και να χάσεις, όσο άδικα και να στο πάρει αυτός ο σιχαμένος, ο βρωμιάρης ο αλουμινάς, ποτέ μην του δώσεις αυτή την extra ηδονή της κανέλας πάνω στον καφέ.
Το λέει η μεταφορά από μόνη της, μα θα το εξηγήσω για να βάζουμε γερές βάσεις. Δεν είναι πολύ αποκαρδιωτικό όταν παραγγέλνεις freddo cappuccino γλυκό και κάθε φορά στον φέρνουν χωρίς κανέλα και πρέπει να ζητήσεις από την γκαρσόνα κανέλα γιατί -το κέρατο μου- χωρίς κανέλα δεν πίνεται, και τον αφήνει τον γαμοκαφέ μπροστά σου για να πάει να φέρει κανέλα και τον κοιτάς και θες να τραβήξεις τζούρα, αλλά κρατιέσαι γιατί το ξέρεις πως όλη η γλύκα είναι σε εκείνη την πρώτη ρουφηξιά με τον καφέ στη σωστή αναλογία με τα παγάκια, την κρέμα σε άριστη πυκνότητα και την κανέλα ακόμη στεγνή, οπότε περιμένεις να έρθει η γκαρσόνα και φυσικά μέχρι να έρθει έχεις ξενερώσει από την αναμονή γιατί ξέρεις πως καμιά γυναίκα δεν αξίζει να την περιμένεις, και έρχεται και σου πετάει την αλατιέρα με την κανέλα (κανελιέρα;) στο τραπέζι και φεύγει casually και σπεύδεις εσύ να μετρήσεις τις τρύπες της κανελιέρας για να υπολογίσεις πόσες κινήσεις πρέπει να κάνεις για να πέσει ακριβώς όση κανέλα έχεις ονειρευτεί και επιτέλους έρχεται η ώρα της παρθενικής τζούρας και εκείνη η πρώτη ρουφηξιά για κάποιο άγνωστο λόγο δεν είναι όπως την φανταζόσουν; Ε; Φαντάσου τώρα μια καφετέρια που χωρίς να το πεις, σου φέρνουν τον καφέ ΜΕ κανέλα και στον σερβίρει μια πρόσχαρη τουμπανίτσα με χαμόγελο και πράσινα μάτια. Αυτό είναι για τον βρωμιάρη τον αλουμινά η συναισθηματική σου αντίδραση, η πρόσχαρη κανέλα στον freddo του.
Μόνο αν σε δει να λυγάς, να ξεσπάς συναισθηματικά και –Θεός φυλάξοι- να κλάψεις, τότε μόνο σε νίκησε ολοκληρωτικά. Αν καταφέρεις και μείνεις ατάραχος, αμέτοχος μπροστά στο κακό που σου συνέβη, τότε πάντα υπάρχει η περίπτωση να κάνεις θεαματική ρελάνς, σαν το γκολ του κολοσσού με τους Τσέχους. Ένα δάκρυ και μόνο επιτρέπεται, και αυτό ενώπιον μελών της οικογένειάς σου και μόνο σε περιπτώσεις μόνιμου αποχωρισμού ή (πραγματικά) απροσδόκητης χαράς (Euro 2004).
Θα σου κρατήσει μια ζωή
Δε νοείται να αποφασίσεις να κάνεις κάτι δικό σου με το σκεπτικό «βολέψου τώρα και βλέπουμε για πιο μετά». Όχι. Ό,τι και να είναι αυτό. Από Εκείνη (εν ευθέτω χρόνω) και το αυτοκίνητο σου, μέχρι το USB stick και το μπρελόκ σου. Όλα πρέπει να σου κουμπώνουν σαν να τα έφτιαξες εσύ με κομμάτια από τις εμπειρίες σου και πηλό αποσταγμένο από τις στιγμές που σιώπησες. Από μόνο του κάθε τι πρέπει να φωνάζει τι είδους άντρας είσαι.
Κάθε τι που επέλεξες να είναι κομμάτι της ζωής σου πρέπει να είναι άλλο ένα όργανο στην σονάτα που λέγεται Εσύ. Μόνο του το καθένα έχει φωνή, ηχόχρωμα και τόνο και όλα μαζί περιγράφουν εσένα. Το πώς σκέφτεσαι, τι αξίες έχεις και το τι έχεις περάσει για να τις αποκτήσεις.
Τα λέμε.
