Μου λες να αγαπώ όλους τους ανθρώπους. Τους βασανισμένους, τους ανήμπορους, τους κατατρεγμένους… Μου λες ότι είμαστε όλοι ίδιοι. Κι ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα. Κι ότι όλοι αξίζουμε ευκαιρίες στη ζωή για να αποδείξουμε πόσο ικανοί είμαστε. Κάποιοι τα καταφέρνουν με σκληρή δουλειά και κάποιοι όχι. Όχι τουλάχιστον με τόσο σκληρή δουλειά.
Δεν αντιλέγω σε αυτά. Έχεις δίκιο. Όλοι βοηθάμε στο μέτρο που μπορούμε. Όλοι συγκινούμαστε με το αληθινό δράμα του διπλανού μας.
Μου λες ότι κλαις για τα παιδάκια και τις εγκύους μαμάδες τους που θαλασσοδέρνονται μερόνυχτα για να έρθουν στην Ελλάδα και να βρουν μια καλύτερη τύχη. Ακόμα πιο λυπηρό είναι ότι αρκετές φορές προβαίνουν και σε απονενοημένα διαβήματα από τη θλίψη τους που δεν μπορούν να φύγουν από εδώ. Αλλά δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Ούτε κανένας μας, σου συμπληρώνω.
Κλαις ακόμη για τον Ζακ. Η τη Zackie.
Οι ευαίσθητες ψυχές είναι ευαίσθητες για όλους. Και πονάνε για όλους. Όπως κι εγώ. Και θέλουν δικαίωση και ευνομία. Όπως κι εγώ.
Όμως, αν σου πω ότι εγώ κλαίω και για τον Καντάρη που τον σκότωσαν για να του πάρουν την κάμερα που είχε για να πάει να βιντεοσκοπήσει τη γέννηση της κόρης του…
Αν σου πω ότι κλαίω και για τη Μυρτώ που δεν έδωσε τα ακουστικά της στον Πακιστανό στην Πάρο τη στιγμή που τα ζήτησε επιτακτικά, και το κορίτσι κατέληξε να είναι όπως είναι σήμερα…
Αν σου πω ότι κλαίω και για το Νίκο το Μουστάκα που είχε έρθει για διακοπές από το εξωτερικό και έχασε τη ζωή του επειδή αλλοδαποί τον έριξαν από τον λόφο του Φιλοπάππου που ήταν για να ρομαντζάρει με την κοπέλα του…
Και για τόσα άλλα ακόμα, που μπορεί και να μην έχουν δει το φως της δημοσιότητας…
Εσύ τί θα μου πεις;
Μου λες ότι δεν έχεις καμία ανοχή στη βία (και δη στην αστυνομική), και ότι «κανέν@ δεν πρέπει να είναι μόν@».
Έχεις πάθος για όλα όσα υποστηρίζεις.
Αν σου πω ότι εγώ στηρίζω με όλες μου τις δυνάμεις και τη γυναίκα του αστυνομικού που ξυλοκοπήθηκε εντελώς αναίτια από τα καθίκια με τα κράνη επάνω στις μοτοσυκλέτες…
Εσύ τί θα μου πεις;
Μήπως ότι το Ελληνικό #me_too δεν έχει θέση για τη γυναίκα αυτή; Και για όλες τις γυναίκες που κακοποιούνται και κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Γιατί δεν έχεις κάνει κάτι για όλους αυτούς που σου παραθέτω εγώ;
Γιατί σωπαίνεις;
Γιατί δεν αντιδράς με πάθος;
Γιατί κοροϊδεύεις το πάθος που δείχνω εγώ, όταν νιώθω περηφάνια για το χώμα που γεννήθηκα;
Γιατί μισείς το χώμα που γεννήθηκες εσύ;
Γιατί με χλευάζεις λέγοντάς μου ότι ο μόνος «μπατριωτισμός» που ξέρω είναι αυτός που δείχνουν οι kitsch ταινίες του James Paris?
Γιατί με φθονείς όταν θέλω να δώσω βοήθεια και προτεραιότητα και στον Έλληνα που δεν έχει σπίτι να μείνει, φαγητό να φάει, μια αξιοπρεπή δουλειά για να δουλέψει με έναν ικανοποιητικό μισθό, και φάρμακα για να γιατρευτεί;
Θα μπορούσε να ήταν ο πατέρας μου. Ή ο αδερφός μου.
Και τέλος πάντων, πρώτα θα πρέπει να φτιάξουμε τα του οίκου μας, και μετά να προσφέρουμε βοήθεια στους άλλους…
Εσύ, αυτό το λες ρατσισμό και «μπατριωτισμό».
Κι όταν σε πιάνουν οι ανάποδές σου με λες και «εθνίκι».
Δεν ξέρεις όμως αν εγώ συνεργάζομαι με τίμιους ανθρώπους. Αλβανούς, Πακιστανούς, κ.λ.π.
Δεν κατανοείς πως εφόσον η συνεργασία μου μαζί τους είναι τίμια, δε με ενδιαφέρει η χώρα καταγωγής…
Το μυαλό σου δε συλλαμβάνει πως εγώ, όταν κάποιος με βιάσει, ΔΕ θα κάτσω σαν την κότα «να περάσει αυτό που με βρήκε». Όταν κάποιος με ληστέψει, ΔΕ θα γυρίσω να πω: «Πάρ’ τα όλα, αφού τα έχεις ανάγκη», αλλά θα κάνω καταγγελία. Είτε αυτός είναι Έλληνας, είτε αλλοδαπός…
Αυτό, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΧΩΝΕΨΕΙΣ.
Κάτσε και σκέψου λοιπόν ποιός είναι ο ρατσιστής και ο σεξιστής από τους δυο μας…
Που απαιτείς fluidity και για τα 162 φύλα που έπλασες στο μυαλό σου, αλλά δεν μπορείς να δεχτείς με τίποτα πως είμαι cis γυναίκα και γουστάρω να έχω έναν cis άντρα στο κρεβάτι μου.
Ενώ εμένα δε με ενδιαφέρει καθόλου πώς αναστατώνεσαι και τί φαντασιώνεσαι όταν κλείνεις τα μάτια σου…
Εγώ δέχομαι τους χαρακτηρισμούς που μου αποδίδεις.
Είμαι «εθνίκι».
Ένα «εθνίκι» όμως με καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους αυτούς που με βοηθούν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Γιατί εγώ υπερασπίζομαι τη χώρα και το γένος μου. Και πρώτο μου μέλημα είναι πώς θα κοιτάξω να βελτιώσω τη ζωή μου και τη ζωή των συνανθρώπων μου που αγαπούν τη χώρα μου και το δείχνουν. ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ.
Εσύ από την άλλη, θα φύγεις από εδώ για μια καλύτερη ζωή. Λες ότι η Ελλάδα δεν έχει μέλλον και ότι είναι μέσα στη μιζέρια. Και δε θα κοιτάξεις πίσω. Και θα συμφωνήσεις με τους άλλους που ενώ μιλάνε για αγάπη, όταν πρόκειται για τη χώρα που τους γέννησε, σε μία πρόταση θα προσπαθήσουν να χωρέσουν τη λέξη «μίσος» όσες πιο πολλές φορές μπορούν.
Αυτό είναι που μας χωρίζει, γλυκ@ μου.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ, το «εθνίκι», σε αφήνω να εκφράζεσαι. Και προσπαθώ να σε καταλάβω. Αλλά δεν μπορώ.
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Αυτό που θεωρείς εσύ λογικό, για μένα είναι παράλογο. Δεν μπορώ να το εκλογικεύσω. Είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.
Εσύ, μπορείς να έρθεις προς το μέρος μου και να βρεις αυτό που μας ενώνει;
Ή θα ευχηθείς ρατσιστικά “ΨΟΦΟΣ” για να καθαρίσει ο τόπος από μένα, το «εθνίκι»;
Δεν ξέρεις τί πάει να πει πραγματική αγάπη. Ξέρεις την αγάπη που σου δείχνει όποιος τα τσεπώνει.
Όπως και να’ χει, σκέψου λίγο παραπέρα…
