Τρελαινόμαστε. Μια παγώνουμε, μια ζεσταινόμαστε.
Και να ήμασταν και η Άννα Βίσση, θα το διαπραγματευόμασταν. Αλλά δεν είμαστε.
Όσοι ασχολούμαστε με τα τεκταινόμενα στην Τουρκία (είτε με επίσημο, είτε με ανεπίσημο τρόπο) ξέρουμε πολύ καλά ότι είμαστε πολύ κοντά σε πολεμική σύγκρουση. Η ερώτηση λοιπόν δεν είναι «αν θα έχουμε σύγκρουση» αλλά «πότε θα έχουμε σύγκρουση».
Γιατί η Τουρκία πάντα επιδιώκει την κατάλληλη στιγμή.
Οδηγεί αυτό που θέλει, εκεί που το θέλει, και όταν το θέλει.
Για τους Τούρκους αλλά και για τον δικτάτορα Ερντογάν, η χώρα μας είναι ο εθνικιστικός τους οργασμός.
[Γίνεται άραγε αντιληπτή η λέξη «εθνικιστικός» και πώς την αντιλαμβάνονται οι Τούρκοι και γενικότερα οι Μουσουλμάνοι σ’ ένα ευρύτερο κοινό; Αν κρίνουμε από τη λαθρολαγνεία και το πόσο ανεπαίσθητες είναι οι απελάσεις των λαθροεποικιστών, μάλλον όχι.]
Έχοντας αυτό υπ’ όψιν, ο Πρωθυπουργός μας προέβη σε αγορά ηλεκτρονικών, οπλισμού ,φρεγατών και Rafale από τη Γαλλία, υπογράφοντας μια Στρατηγική Συμφωνία Αμυντικής Συμμαχίας.
Χαρήκαμε αφάνταστα με αυτή την εξέλιξη, γιατί νιώσαμε ότι κάποιος μας βοηθά να φυλάξουμε τα νώτα μας και να εξοπλίσουμε την αμυντική μας γραμμή απέναντι στους εχθρούς που μας εποφθαλμιούν και έχουν γαλουχηθεί σε μιλιταριστικά (κυρίως) καθεστώτα.
Ελπίζουμε να μπορέσουν οι Γάλλοι μάχιμοι άντρες να μας προστατεύσουν. Και να μην έχουμε ήττες όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Που δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν την ίδια τους τη χώρα από τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί έκαναν βόλτα στα Ηλύσια Πεδία και οι Γάλλοι έπιναν καφέ.
Ας ελπίσουμε ότι η πλάστιγγα θα γείρει υπέρ μας σε κρίσιμες, οριακές στιγμές.
Κι ας μην ξεχνάμε ότι κατά βάση είμαστε μια ειρηνική χώρα. Που δεχόμαστε οργανωμένες και πολυεπίπεδες επιθέσεις. Κυρίως από την Ασιατική και Ισλαμιστική Τουρκία. Και πρέπει να αμυνθούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Από την άλλη, έχουμε τη διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου από την κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος, επειδή ο -ανεξάρτητος πλέον- βουλευτής επανέλαβε τη φράση του Γεωργίου Γρίβα -γνωστού και ως Διγενή- ως κάτι το αυτονόητο. Ότι έχουμε τρεις εχθρούς: τους Άγγλους, τους Τούρκους και τους κομμουνιστές.
Και όπως γνωρίζουμε, οι κομμουνιστές (γνωστοί και ως η Πέμπτη Φάλαγγα, που διαλύει το «κάστρο» από μέσα) είναι χειρότεροι κι από τους Άγγλους, αλλά και από τους Τούρκους.
Δεν έχει και τόση πολλή σημασία πια αν η δήλωση αυτή του κυρίου Μπογδάνου ήταν άκαιρη. Ή ότι δεν έπρεπε να ακουστεί καθόλου μέσα στη Βουλή, επειδή ήταν δήλωση καφενειακού τύπου. Σημασία έχει ότι ήταν πραγματική. Και έπρεπε – σαν πραγματική δήλωση- να γίνει αποδεκτή και σεβαστή.
Αντ’ αυτού, είδαμε τον Υπουργό Εξωτερικών, τον κύριο Δένδια, να αδειάζει τον -μέχρι πρότινος- βουλευτή του κόμματός του. Και επιδεικνύοντας αρχηγικές τάσεις για άλλη μια φορά, να «προστατεύει» τον Κοινοβουλευτικό Εκπρόσωπο του ΚΚΕ, τον κύριο Θανάση Παφίλη.
Βέβαια, δεν είναι μόνο αυτός που «προστατεύει» τον κύριο Παφίλη. Όλο το Ελληνικό Κοινοβούλιο τον προστατεύει. Κανένας δεν αντιτίθεται, κανένας δε διαμαρτύρεται όταν ο κύριος Παφίλης βγαίνει και λέει ότι ούτε πρόκειται να υποχωρήσουν, ούτε να συμβιβαστούν σε αυτό που λέγεται αστική δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Ευθεία απειλή, δηλαδή για την κατάλυση του Πολιτεύματος.
Και ο μήνας έχει εννιά. Για όλους. Τουλάχιστον εκεί μέσα. Δεν κουνιέται φύλλο. Και οι μέρες περνούν γλυκά.
Κι εκεί που είχαμε θαυμάσει τον κύριο Δένδια για την αποφασιστικότητα και το δυναμισμό που είχε επιδείξει μέσα στο «γήπεδο» των Τούρκων «τρίζοντας τα δόντια» στον φίλο του Μεβλούτ Τσαβούσογλου , ξαφνικά είδαμε έναν πολύ αυταρχικό άνθρωπο, έναν πολύ εγωιστή άνθρωπο που είδε τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο ως δυνάμει αντίπαλο στις αρχηγικές του τάσεις. Και θέλησε να τον εξουδετερώσει.
Σ’ αυτή του την ενέργεια λοιπόν βοηθήθηκε απόλυτα από τον Πρωθυπουργό, ο οποίος αν και βρισκόταν εκτός Ελλάδος, διέγραψε αμέσως τον Μπογδάνο.
Κι ερχόμαστε τώρα εμείς οι αδαείς κι αναρωτιόμαστε: Ποιός είναι τελικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης;
Είναι αυτός που θωρακίζει την πολεμική γραμμή της χώρας μας με Στρατηγική Συμφωνία Αμυντικής ΕλληνοΓαλλικής Συμμαχίας, προκαλώντας εγκεφαλικά στο τουρκόφιλο τμήμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης;
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Ή αυτός που τιμά τους αγώνες της Αριστεράς, προστατεύοντας τα «παιδιά» της και βοηθώντας τα να κινούν τα νήματα πίσω από τα πάντα, και ουσιαστικά να κυβερνούν αυτόν τον τόπο;
Κι εμείς; Που ταλαντευόμαστε ανάμεσα στον εμετό που μας προκαλεί η πολιτική ορθότητα (κάποτε τη λέγαμε απλώς «φυσιολογική ευγένεια») και στην αγάπη μας για την Πατρίδα;
Υπάρχει κάποιο σταθερό κομμάτι γης για να περπατήσουμε;
Τα όνειρά μας γίνανε μικρά. Με το ζόρι.
Κι αν δεν τα δούμε θα τα πατήσουμε.
