Ο καταπληκτικός πρωταγωνιστής της πρωτοποριακής σειράς των 60s «Σταρ Τρεκ» Γουίλιαμ Σάτνερ, πήγε στα 90 του έτη (!!!) στο διάστημα με την αποστολή “Blue Origin” και συνειδητοποίησε με αυτό το ταξίδι -με μια νότα θλίψης- πόσο υπέροχος είναι ο πλανήτης μας και ουχί το κενό του σύμπαντος. Μεταφράζω ακριβώς τα πολύ συγκινητικά λόγια του παρακάτω:

«Κοίταξα κάτω και μπορούσα να δω την τρύπα που είχε δημιουργήσει το διαστημόπλοιό μας στο λεπτό στρώμα οξυγόνου που περιβάλλει την Γη μας. Αφέθηκα σε αυτό το υπέροχο ταξίδι και έστρεψα το βλέμμα μου να δει προς την αντίθετη κατεύθυνση, να ατενίσω προς το διάστημα.

Λατρεύω το μυστήριο που αποπνέει το σύμπαν. Λατρεύω όλες τις αναπάντητες ερωτήσεις που είχαμε ως ανθρωπότητα στο διάβα μας των χιλιάδων ετών εξερευνήσεων και υποθέσεων. Μα όταν κοίταξα προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς το διάστημα, απουσίαζε το μυστήριο, έλειπε το μεγαλείο που περίμενα… Το μόνο που είδα ήταν ο θάνατος. Είδα ένα ψυχρό, ολοσκότεινο, μαύρο κενό. Εντελώς διαφορετικό από κάθε άλλη μαυρίλα που μπορεί κάποιος να δει ή να αισθανθεί στην Γη.

Έστρεψα το βλέμμα μου πίσω στο φως του σπιτιού μας. Εκεί έβλεπα την καμπυλότητα του πλανήτη μας, το μπεζ της ερήμου, το λευκό των σύννεφων, και το γαλάζιο του ουρανού. Ήταν η ζωή. Ζωή-τροφός, ζωή που σε συντηρεί. Μητέρα Γη. Γαία. Και εγώ την εγκατέλειπα. Ό,τι ήξερα, ήταν λάθος! Ό,τι ανέμενα να δω, ήταν λάθος!

Πίστευα ότι το ταξίδι μου στο διάστημα θα ήταν η υπέρτατη κάθαρση για την σύνδεση που περίμενα να έχουν μεταξύ τους όλοι οι ζώντες οργανισμοί. Ότι το να είμαι εδώ πάνω θα με έκανε να αντιληφθώ την αρμονία στο σύμπαν. Ανακάλυψα ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται εκεί έξω, αλλά είναι κάτω εδώ, με όλους εμάς. Ήταν από τα πιο έντονα συναισθήματα θλίψης που έχω βιώσει στην μακρά ζωή μου. Η αντίθεση μεταξύ της βάρβαρης ψυχρότητας του διαστήματος και της ζέστης τροφοδότριας αγκαλιάς της Γης από κάτω μας, μου προκάλεσε αβάσταχτη θλίψη. Κάθε μέρα αντιμετωπίζουμε την πιθανότητα της καταστροφής του πλανήτη μας από τα δικά μας χέρια: η εξαφάνιση πολλών ζωικών ειδών και χλωρίδας . Είδη που τους πήρε 5 δισεκατομμύρια έτη να αναπτυχθούν και ξαφνικά θα εξαφανιστούν επειδή ως ανθρωπότητα παρεμβήκαμε.

Με γέμισε απελπισία.

Το ταξίδι μου στο διάστημα υποτίθεται ότι θα ήταν μια εορτή. Αντί για αυτό, το αισθάνθηκα ως κηδεία.»