Όταν είχε σκάσει το θεματάκι με το αγόρι που είχε πάει στο μουσικό σχολείο του Ιλίου φορώντας φούστα, κάποιοι από εμάς ήμασταν σίγουροι πως η φάση δεν είχε τελειώσει.
Ήμασταν 100% σίγουροι πως θα περνούσε στην επόμενη πίστα. Πως κάπου υπάρχει και άλλο level το οποίο πρέπει να ανακαλύψουμε. Και που η ορθοπολιτική la la land δε θα μας επιτρέψει να το φανερώσουμε και να το αναλύσουμε στη σωστή του διάσταση.
Και να που – δυστυχώς- επιβεβαιωθήκαμε αρκετά γρήγορα.
Η είδηση λέει ότι μαθητής Γυµνασίου εμφανίστηκε στο σχολικό προαύλιο με το εσώρουχό του.
Μια καθηγήτρια τον πλησίασε και του είπε να πάνε στον Διευθυντή του σχολείου. Αυτός αρνήθηκε (κλασσικά εικονογραφημένα…). Η καθηγήτρια τον τράβηξε από το σακκίδιο του. Και λίγο πιο μετά, η Αστυνομία προέβη σε σύλληψη της καθηγήτριας για ξυλοδαρμό μαθητή, ύστερα από μήνυση… της μανούλας του…!
Έλεος κάπου…!
Σε άλλες εποχές, θα είχαμε κάνει κοιλιακούς από τα γέλια.
Στανταράκι.
Γιατί μόνο ο «τρελλός του χωριού» θα το έκανε αυτό. Και θα είχε απομονωθεί σε χρόνο ντε – τε. Μη σας πω ότι θα είχε κλειστεί σε ψυχιατρική κλινική για τα περαιτέρω.
Τώρα όμως; Τώρα πρέπει να κάτσουμε και να φάμε τη σαπίλα κάποιων (αρκετών) οικογενειών με την κουτάλα της σούπας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πάρει μια ΓΑΜΗΜΕΝΗ ευθύνη. Ούτε καν η μάνα που το γέννησε κι έπρεπε από μικρό να του έχει μάθει κάποιους -έστω στοιχειώδεις- κανόνες συμπεριφοράς όταν βρίσκεται εκτός του παιδικού του δωματίου.
Μιλάμε για παιδί Γυμνασίου, για τ’ όνομα του Θεού…!
Αν μιλήσουμε για το σχολικό θεσμικό πλαίσιο, θα πρέπει να το «πλέξουμε» και με την άλλη ιστορία. Την πιο δραματική. Αυτή που στέρησε τη ζωή του Μάκη.
Και όχι μόνο του Μάκη, θα πούμε εμείς.
Όταν φτάνεις στο σημείο να βλέπεις το 14χρονο παιδί σου, το ανήψι σου, ακόμα και το φιλαράκι σου που ήρθε να διαβάσετε μαζί μέχρι αργά για κάποιο τεστ, απαγχονισμένο μέσα στο δωμάτιό του την ώρα που πας να δεις αν κοιμήθηκε, είναι πάρα πολύ αργά.
Για σένα, που δεν είδες τα σημάδια εκφοβισμού στο ήσυχο και αμίλητο παιδί σου, ώστε να του χτίσεις την αυτοπεποίθηση του. Να το θωρακίσεις συναισθηματικά. Να υψώσει το ανάστημά του απέναντι σε αυτούς που το βρίζουν. Που το φτύνουν. Που του πετούν νεράντζια.
Που δεν το υπερασπίστηκες στη δύσκολη στιγμή του. Που δεν έβαλες τις φωνές σ’ αυτούς που το πίεσαν. Που το χλεύασαν.
Που δεν άκουσες την ‘κραυγή’ του για βοήθεια, για στήριξη από κάποιον ειδικό.
Και τώρα, βλέπεις τους συμμαθητές του να σχηματίζουν το όνομά του με τις τσάντες τους στο προαύλιο, να το φωνάζουν και να ανάβουν καπνογόνα.
Η παραπάνω εικόνα είναι πραγματικά συγκλονιστική.
Ας σκεφτούμε όμως πόσο καλύτερα θα ήταν να αντιδρούσα με παρόμοιο τρόπο για το κάθε παιδί που δέχεται bullying, όσο είναι ακόμη δίπλα τους…
Να έδειχναν με το δάχτυλο τους θύτες…
Να δημιουργούσαν μια πολύ δυνατή συνθήκη συμπαράστασης και διαμαρτυρίας…
Πριν γίνει το κακό…
Μιλήσαμε παραπάνω για το θεσμικό πλαίσιο του σχολείου.
Να γελάσουμε τώρα ή μετά;
Κάνουμε εικόνα το μαθητή με το εσώρουχο, που -όπως και οι νταήδες που εκφοβίζουν αθώα και ανυπεράσπιστα παιδιά – δεν έχει κανένα χαλινάρι από τους γονείς του;
Και που η μανούλα του έκανε μήνυση στην καθηγήτρια επειδή τον έπιασε από την τσάντα για να τον πάει στον Διευθυντή;
Ε, πιο… ξεβράκωτο είναι το σχολικό θεσμικό πλαίσιο.
Πλήρως ανίκανο να παραμετροποιήσει και να τιµωρήσει στο µέτρο του δυνατού την κάθε παραβατικότητα και να διαχειριστεί τη σαπίλα από το περιβάλλον του κάθε νάρκισσου, που νομίζει ότι του ανήκει όλος ο ντουνιάς. Και προκειμένου να μην έχει ευθύνες, δε διστάζει να πετάξει στην πυρά τον γενναίο στον οποίον θα πέσει ο κλήρος.
Μηδενικές οικογένειες, που εκμεταλλεύονται την ανυπαρξία κανόνων. Και μεταθέτουν την αρρώστια τους σ’ εκείνους που αισθάνονται το βάρος της ευθύνης στους ώμους τους…
Γιατί όμως εμείς αντιδρούμε σε λάθος χρόνο;
Ή δεν αντιδρούμε καν;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
- Αποχαιρέτα τους Ολυμπιακούς Αγώνες που χάνεις…
- Ντόναλντ Τραμπ: Ο ήρωας που μας αξίζει
Στα σημαντικά ζητήματα της ζωής μας, τις παλιές καλές εποχές, όπου δεν έπιπτε λόγος, έπιπτε ράβδος.
Δεν είναι τυχαίο το γνωμικό.
Έτσι θυμόμασταν το λάθος μας και δεν το ξανακάναμε.
Έλα, να τελειώνουμε κάποια στιγμή, για να μη βάλω τις φωνές…!
Και δε θα δώσουμε ONE GOD DAMN FUCK για τις μανούλες και τους πατερούληδες που γέμισαν τα τσογλανάκια τους τραύματα, επειδή δεν τα γέννησαν στο Μονακό ή στο Μόντε Κάρλο…
