Η ζωή μας, όταν την ζούμε χριστιανικά, ομοιάζει με τα Πάθη του Χριστού.
Αλίμονο αν δεν έχουμε γονατίσει να προσευχηθούμε με αγωνία ώστε να ενισχυθούμε πνευματικά και να αντιμετωπίσουμε ζητήματα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε και δεν μπορούμε να υπομείνουμε μόνοι μας.
Πόσες φορές δε, μας έχουν σύρει δέσμιους τα πάθη μας ; Ακόμα περισσότερες μας έχει μαστιγώσει ο καθημερινός βίος, με τις έγνοιες του , με τις αδικίες που υφίστανται, με τα προβλήματα και τις δυσκολίες της καθημερινότητας.
Πόσες φορές μείναμε σιωπηλοί απέναντι σε κατηγορίες , απέναντι σε ψεύδη . Όταν άνθρωποι άδικοι μας δικάζανε. Η κοινωνία έχει γίνει φυλακή μας , όπου μας χλευάζουν, μας φορούν ακάνθινο στεφάνι και περιπαίζουν όσα δεν κατανοούν. Πολλά τα σημάδια από τις σωματικές και ψυχικές πληγές στο σώμα μας.
Και όμως, μέσα στο Πάθος, με την χάρη του Χριστού, εκεί είναι που λάμπουμε. Εκεί είναι που καλλιεργούνται οι αρετές . Σε αυτήν ακριβώς την κατάσταση γεννάται η μετάνοια, ενισχύεται η Πίστη και διδάσκεται η αγάπη . Μια αγάπη που μαθαίνεις να την μοιράζεσαι ανιδιοτελώς.
Άλλωστε, έτσι μας δίδαξε ο Χριστός!
- μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται.
- μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται.
- μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται.
- μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται.
- μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
- μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ρῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ.
(Κατά Ματθαίον 5:3-11)
Και ενώ στην γωνία περιμένει ο θάνατος το σώμα , ανακαλύπτεις ότι αυτός είναι ανίσχυρος.
Φίδι χωρίς δηλητήριο, ξεδοντιασμένο και ανίσχυρο ενώ στο τέλος υπάρχει Ανάσταση !
Ο Απόστολος Παύλος στην προς Κορινθίους Α επιστολής αναφέρει “πού σου θάνατε το κέντρον που σου άδη το νίκος;”
- Στο τέλος υπάρχει Ανάσταση!
- Έρχεται ο Προσωπικός Αριθμός – Το Άγιον Όρος αντιδρά
- Τα Πάθη, η Σταύρωσις και ο Ενταφιασμός του Υιού του Θεού
Ενώ επίσης ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον κατηχητικό του λόγο μας διδάσκει
“Πού σου, θάνατε, το κέντρον;
Πού σου, άδη, το νίκος;
Ανέστη Χριστός και σύ καταβέβλησαι.
Ανέστη Χριστός και πεπτώκασι δαίμονες.
Ανέστη Χριστός και χαίρουσιν άγγελοι.
Ανέστη Χριστός, και ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.
Χριστός γαρ εγερθείς εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο.
Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.”
Από το ιστολόγιο του Γιάννη Μπινιάρη
