H ταινία ξεκινά το 2035 σε έναν ερημοποιημένο πλανήτη, όπου το 99% της ανθρωπότητας εξαφανίστηκε και μόνο η άγρια πανίδα επιβιώνει στην επιφάνεια, μετά από μια μεγαπανδημία, ενός γενετικά κατασκευασμένου υπέρ-Ιού, μάλλον βιολογικού όπλου, που ίσως απελευθερώθηκε από μια μυστηριώδη κτηνιατρική οργάνωση τους 12 πίθηκους, με 99% θνησιμότητα, σε αντίθεση με το μικρού μήκους πρωτοποριακό και πειραματικό αβάν γκάρντ  La Jetée (1962), στο οποίο χαλαρά βασίστηκε το σενάριο του 12 πίθηκοι και εκεί είχε ως Αρμαγεδδών πυρηνικό πόλεμο, αν και ο Γκίλιαμ ούτε καν το είδε κατά δήλωση του παρά μόνον εικόνες .

Ενός ιού των 12 Πιθήκων πραγματικού  Καβαλάρη της Αποκαλύψεως, ενός ανίκητου Μιάσματος που θα έκανε την βουβωνική πανώλη του Μεσαίωνα τον Μαύρο Θάνατο που σκότωσε το 60% του ευρωπαϊκού πληθυσμού, μεταξύ 1348-1353 ή τον Λοιμό των Αθηνών τον 5ου αιώνα π.Χ., να κοκκινίζουν από ντροπή. Όπου οι επιζώντες, κυρίως αξιωματούχοι & επιστήμονες της Ελίτ, κατάφεραν να διαφύγουν σε υπόγεια καταφύγια, μαζί με μια αναγκαία χαμηλότερη κάστα σκλάβων χαχόλων ειλώτων -πέστε τους όπως θέλετε- την όποια διοικούν με Οργουελική πυγμή και ριγορισμό, που θυμίζει 1984 και το Brazil (1985) του ιδίου του Γκίλιαμ, έχοντας τους στην ουσία φυλακή-καραντίνα, από την οποία τους αφήνουν και βγαίνουν μόνο για διάφορες δειγματοληπτικές αποστολές στην επιφάνεια (μπορεί να στέλνουν και SMS στο 13033) αλλά και ως χρονοταξιδιώτες στο χωροχρονικό τούνελ (μάλλον φουτουριστικού επιταχυντή στυλ CERN) με επίλυση της αινιγματικής και εξωτικής ενοποίησης των θεωριών της σύγχρονης Φυσικής, δηλαδή  της κβαντικής βαρύτητας, που δημιούργησαν και λογικά θα καθιστούσε δυνατές τις χωροχρονικές μεταβάσεις μέσω wormholes (σκουληκοτρύπων), χωρίς το σενάριο να μας επεξηγεί και πολλά για αυτό καθώς αν και sci-fi ταινία, δεν επεκτείνεται στα τεχνολογικά και βιοτεχνολογικά του κόσμου της  και πολύ.

Μια χρονομηχανή που δεν είναι το τυπικό macguffin (πασπαρτού πλοκής) και πολλές φορές δυσλειτουργεί, με σεναριακή σημασία βέβαια, στέλνοντας τους ίσως όπου να’ναι, από Αρχαία Αίγυπτο ως Α’ Παγκόσμιο, κάνοντας τους γραφικούς ημίτρελους προφήτες και Κασσάνδρες του επικείμενου Ολέθρου, σε διάφορες απόπειρες που κάνουν για να συγκεντρώσουν πληροφορίες για την εξάπλωση της πανδημίας και μάλλον είναι οι πρώτες απόπειρες να στείλουν κάποιους στο παρελθόν και το τονίζω αυτό γιατί όλες οι παρανοήσεις για την ταινία ξεκινούν από αυτό.

Η επιστημονική ελίτ του κάτω κόσμου δεν επιδιώκει την αντίστροφη των γεγονότων, δεν είναι απολύτως καλοί της υπόθεσης ούτε θέλουν το καλό της ανθρωπότητας , όπως η Σάρα Κόνορ στο Τ2. Η πανδημία έγινε ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ. Είναι αναπόφευκτη, όπως λέει για την ετεροχρονισμένη Judgment day το T-850 στο Terminator 3(2003), το λέει ξεκάθαρα  και ο Cole (Bruce Willis), όταν περιγράφει στην ψυχίατρο την αποστολή του. Μια απόπειρα αντιστροφής και μεγάλης αλλαγής των γεγονότων, ίσως προκαλούσε χαοτικά παράδοξα στο χωροχρονικό συνεχές, σε επίπεδα αυτού του οποίου  αντιλαμβανόμαστε ως Θεία Δικαιοσύνη του σύμπαντος και θα απειλούσε το λεγόμενο Causality με αδιευκρίνιστα butterfly effects, που θα οδηγούσαν σε κατάρρευση το χωροχρονικό συνεχές και την ιδία την Λογική.

Έτσι και αλλιώς και η ιδία η ταινία είναι ένα επαναλαμβανόμενο παράδοξο ή αλληλουχία παράδοξων (το αβγό έκανε την κότα ή η κότα το αβγό), μια αέναη παραδοξολογική παράσταση,όπου το σενάριο έχει ήδη γραφτεί και οι πρωταγωνιστές τρέχουν σαν εγκλωβισμένα χάμστερς σε ρόδα, όπως είναι και ο τίτλος του behind the scenes ντοκιμαντέρ της ταινίας. Ο Γκίλιαμ μάλιστα, υποβολιμαία μας το δείχνει στη σκηνή επιστροφής απ΄την επιφάνεια της φουτουριστικής δυστοπικής Φιλαδέλφειας στην αρχή ,όπου επέμεινε να γυριστεί ξανά και ξανά γιατί το χάμστερ δεν έτρεχε στην ρόδα μέχρι να το πετύχουν όπως ήθελε και θύμισε τελειομανία Κιούμπρικ.

Βέβαια αυτά στην θεωρία, καθώς στην πράξη οι αποστολές του Cole στο παρελθόν, μεταβάλλουν τα timelines με απροσδιόριστες χαοτικές αλληλεπιδράσεις. Ας  μην κουράσω με τις εναλλαγές των timelines, απλά ο Γκίλιαμ θέλει να δείξει αλληγορικά, ότι όλα είναι στο κεφάλι μας (New Age φιλοσοφικές επιρροές), ότι ο Cole μπορεί να μην δημιούργησε τον Κόσμο των 12 πίθηκων στο κεφάλι του και στον ύπνο του σαν ψυχοπαθής, αλλά τον δημιούργησε στην πραγματικότητα, καθώς η παρουσία του ως διαταραγμένος χρονοταξιδιώτης στο παρελθόν, ίσως πολύ θεωρητικά  μετέβαλλε το αρχικό timeline, όπου όντως τον ιό τον απελευθέρωσε ο Jeffrey Goines (Brad Pitt) και οι συμμορία των κτηνολατρών ηλίθιων. Έτσι με τις πολλαπλές παρεμβάσεις του Cole στο παρελθόν, φτάνουμε στο 6ο πάνω κάτω timeline, όπου σώζεται ο Κόσμος του Μέλλοντος με την πολυπόθητη επανακατάκτηση της επιφάνειας, καθώς η επιστήμονας βρίσκει τον κοκκινομάλλη βοηθό του πατέρα του Goines, στο αεροπλάνο  παίρνοντας δείγμα της πρώιμης μορφής του Kalavirus όπως ονομάστηκε ο υπέρ-ιός στο ατυχές τηλεοπτικό 12 πίθηκοι, ή μάλλον γινόμενη η ίδια φορέας και επιστρέφοντας στο Μέλλον, όπου θα δημιουργηθεί το εμβόλιο… που είναι και μια θεωρία.

Δεν νομίζω να σκότωσε τον κοκκινομάλλη πραγματικό υπαίτιο της εξάπλωσης, ούτε να έκανε τίποτα περάν του να κολλήσει τον ιό και να τον μεταφέρει στο Μέλλον, θυσιαζόμενη και η ίδια, όπου θα μελετηθεί προς δημιουργία εμβολίου, καθώς ο Cole ολοκληρώνει την αποστολή, που ήταν η ιχνηλάτηση του αρχικού ξεσπάσματος της πανδημίας και σώζει τον μέλλοντα κόσμο, όπως όλοι σχεδόν οι ήρωες στην Ιστορία του Κόσμου, μέσω προσωπικής θυσίας και αποτελεί ένα πατριαρχικό αρχέτυπο. Ακόμα κι αυτός ένας ασταθής βασανισμένος και στερημένος είλωτας μιας φουτουριστικής δυστοπίας και παίρνει ισάξια θέση δίπλα στον Kyle Reese του “Terminator” και εδώ οι θεματικές των 2 ταινιών, κάπως συγκλίνουν καθώς το κίνητρο και των 2 είναι ο έρωτας και η ελπίδα, η ίδια η ανθρώπινη φύση που ασφυκτιά μέσα στην μιζέρια ,η ίδια η δύναμη της ζωής ,που στο τέλος νίκα τον θάνατο και την δυστυχία, κυρίως για τις μελλοντικές γενιές, μπορεί ο Cole και η ψυχίατρος Reilly να μην πρόλαβαν να κάνουν παιδί, αλλά ουσιαστικά με τις πράξεις τους επαναφέρουν το ανθρώπινο είδος στην Εδέμ της γήινης επιφάνειας και υπό μια έννοια είναι μια βιβλική αναφορά πρωτόπλαστων από τους οποίους επαναδημιουργείται το ανθρώπινο είδος, μέσα από το χάος…

Όπως  λέει και ο Doc Brown στο “Back to the Future 2” κάπως υπερβολικά, μια μεγάλη παρέμβαση σε παρελθοντικά γεγονότα ίσως οδηγούσε σε καταστροφή του ίδιου του Σύμπαντος, και ίσως άλλαζε και το status quo της εξουσίας της φουτουριστικής υπόγειας δυστοπίας. Αυτό που αναζητούν σχεδόν χειρουργικά οι χρονοταξιδιώτες, είναι η πρώιμη μορφή του ιού ή πληροφορίες για το ποιος απελευθέρωσε την γάτα από το τσουβάλι, ώστε να διασώσουν το Μέλλον, μια δικλείδα ασφαλείας για την επανακατάκτηση της Γήινης επιφάνειας, με δημιουργία εμβολίου, μέσω αντιγραφής του γωνιώματος του πρώιμου ιού και όχι την σωτήρια του θνήσκοντος καταδικασμένου Κόσμου του 1996, όπως τον λέει ξανά και ξανά η ταινία σε ένα μηδενιστικό οργασμό.

Καθώς ήδη η κατάσταση στην Φιλαδέλφεια του 1996, μόνο ειδυλλιακή δεν είναι, ειδικά τα κέντρα των πόλεων θυμίζουν σημερινές αμερικανικές πολιτείες shitholes, όπως η Νέα Υόρκη, η Καλιφόρνια και η Βαλτιμόρη, που τις διοικούν άχρηστοι και ανίκανοι “σοσιαΛηστές” (το η με ήτα) Δημοκρατικοί, και επικρατούν ήδη δυστοπικές συνθήκες, που αποτελούν και την fatalistic δικαιολογία και κίνητρο του παρανοϊκού creepy  κοκκινομάλλη με την αλογοουρά, ώστε να εκτελέσει το μισάνθρωπο sociopath ολέθριο σχέδιο αφανισμού της Ανθρωπότητας, θυμίζοντας πραγματικούς μισάνθρωπους φανατικούς κτηνολάτρες και tree huggin’ hippie ακτιβιστές που πανηγυρίζουν για τα καθαρά νερά της Βενετίας και για την μείωση των ρύπων πάνω στο αίμα των θυμάτων και την οικονομική ζημιά όλων μας.

Όπως επίσης αρκετά ψυχάκηδες (αλλά όχι τόσο) είναι και η οικολογική κτηνολατρική οργάνωση των 12 πίθηκων, που αποτελεί το troll εφεύρημα της πλοκής και η οποία τελικά (SPOILER) δεν έχει καμία ευθύνη για την πανδημία, τουλάχιστον στο τελικό timeline. Αν εξαιρέσουμε ότι ήταν σταχτή στα μάτια των πρωταγωνιστών και των επιστημόνων στο 2035 (red herring) και είναι απλά το απολυτό αλληγορικό twist της ταινίας και από τις  καλύτερες ανατροπές ever, καθώς πατά πάνω στην εσκεμμένη  σχιζοφρενική τάση όλης της ταινίας, που τονίζει παρά πολύ και το ιδιαίτερο soundtrack με τα έκτος τόπου και χρόνου, αργεντίνικα τανγκό, καθώς ο Γκίλιαμ φλερτάρει με την ιδέα ότι όλη η ταινία μπορεί να είναι και απλή φαντασίωση του Cole και έτσι κάνει διαρκή τρολαρίσματα, όπως με την φωνή που ακούει ο Cole, μετά τις χωροχρονικές μεταβάσεις του, χωρίς να διευκρινίζεται αν είναι όντως κόλπο των επιστημόνων ή διάφοροι πρώην χρονοταξιδιώτες που έγιναν προφήτες  και ζητιάνοι που ίσως είναι όντως βαλτοί από επιστημονική ελίτ επιστημόνων, ώστε να κατευθύνουν τις εξελίξεις ή υπάρχουν ώστε απλά να μας βάλει ψύλλους στα αυτιά και να μας μπερδέψει ο Γκίλιαμ και να αναρωτηθούμε στην μέση της ταινίας. Ρε μπας και είναι όλα κατασκεύασμα ενός αρρώστου μυαλού; Όπως ακριβώς αναρωτιέται και σε ένα σημείο αρχίζει να πιστεύει και ο ίδιος ο πρωταγωνιστής Cole φτάνοντας στα όρια της τρέλας και χάνοντας επαφή με το τι είναι πραγματικό και τι δεν είναι, καθώς το παραδοξολογικό κουβάρι περιπλέκεται τόσο, που όλοι μας αρχίζουμε και το χάνουμε και αυτή ακριβώς είναι η μαγκιά και το μεγαλείο της ταινίας και πιστεύω ο στόχος του Γκίλιαμ. Να μας κάνει να νιώσουμε την παράνοια την απελπισία ,την μοναξιά και ανημποριά, που προκαλεί ο ανελέητος σύγχρονος κόσμος μας, ειδικά υπό το φάσμα μιας αποκαλυπτικής πανδημίας και στα χέρια οποιουδήποτε αλλού ατάλαντου hack, η ταινία θα κατέρρεε και θα ήταν γεμάτη σεναριακές τρύπες.

Κάτι που δεν συμβαίνει εδώ, τα πάντα κολλούν  απόλυτα και δεν είναι ταινία για να την δεις μια φορά, όπως και όλες οι μεγάλες ταινίες. Ειδικά την 1η φορά αν δεν δώσεις σημασία μπορεί να πεις τι κοτσάνα-ταινία είδα τώρα και για αυτό πιστεύω όταν έγιναν οι δοκιμαστικές προβολές το κοινό την απέρριψε και καταρράκωσε ψυχολογικά τον Γκίλιαμ που είδε το σκηνικό του “Brazil” να επαναλαμβάνεται, δηλαδή να μην  πιάνει το κοινό τα νοήματα και το μεγαλείο της ταινίας. Ίσως γιατί στα τρέιλερ έβαλαν μουσική από “Δράκουλα” (1992) του Κόπολα,  κάνοντας το κοινό να περιμένει πιο πολύ τρόμο,  που υπάρχει  μόνο σε πολύ υποσυνείδητο επίπεδο, και έτσι ο Γκίλιαμ φοβήθηκε ότι  η εταιρεία παράγωγης θα  απαιτούσε πετσόκομμα στο μοντάζ ίσως και αλλαγή σεναρίου και reshootings. Βέβαια αυτό δεν συνέβη ,καθώς  ήδη ο Γκίλιαμ είχε θρυλικό στάτους και  πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο και η ταινία βγήκε όπως την ήθελε κάνοντας μεγάλη εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία τελικά…

Ο Γκίλιαμ αμφιταλαντεύτηκε μέχρι να αποφασίσει να δώσει τον ρολό του βασανισμένου χρονοταξιδιώτη φουτουριστικού Σίσυφου James Cole, στον εμπορικό action star Bruce Willis, καθώς ήδη το 1995 ο Willis  μετά την επιτυχία των “Die Hard”, είχε διαμορφώσει μια τρομερή all American persona ηρώα ταινιών δράσης, που ήταν εγγύηση για εμπορική επιτυχία, και που δεν ήταν μεν το υπεράνθρωπο βουνό από μυς, όπως οι Schwarzenegger – Stallone, αλλά ούτε και ο μάστερ των πολεμικών τεχνών όπως ο Van Damme ή ο St. Seagal, αλλά ήταν o θεούλης…Bruce Willis.

Παραδίδει μια τρομερή ερμηνεία στο 12 πίθηκοι σε τελείως κόντρα ρολό και είναι ότι πιο method έχει κάνει μέχρι σήμερα, εκτός μανιέρας, και δείχνει ότι τα’δωσε όλα, άλλοτε δυναμικός alpha male με ζωώδη πυγμή και άλλοτε ευάλωτος, σαν στερημένο δυστυχισμένο παιδάκι που ανακαλύπτει την ομορφιά του μελλοθάνατου κόσμου και απορεί για την δυστυχία και τον νιχιλιστικό κυνισμό της μοίρας.

Τα ‘δωσε όλα, καταπληκτική ερμηνεία, πράγμα σπάνιο για σημερινό Willis, που πλέον παίζει μηχανικά και βαριέται ίσως λόγω κατάντιας του σημερινού woke Χόλυγουντ… Ένας ρόλος στο 12 πίθηκοι που υποτιμάται ακόμα και σήμερα γιατί είναι ο… action star Willis. ‘Αξιζε υποψηφιότητα για Oscar, αλλά σνομπαρίστηκε όπως και η ταινία και παρότι το 12 πίθηκοι είναι η πιο απλοϊκή και εμπορική ταινία του Γκίλιαμ, με all star cast, πάλι δεν έγινε εντελώς κατανοητή, παρά την επιτυχία της. Και εγώ όταν την πρωτοείδα το 1995 δεν την πολυκατάλαβα και είπα τι είδα τώρα; …χωρίς όμως να πω βέβαια, ότι ήταν μάπα, κατάλαβα ακόμα και 13 χρονών noob, ότι κάτι θέλει να πει και σήμερα την θεωρώ πραγματικό 90s Sci Fi Αριστούργημα.

Επίσης την παράσταση κλέβει και ο νεαρός (τότε) Brad Pitt, σε ένα ρολό που έκανε πάταγο, καθώς απέδειξε ότι δεν ήταν το ατάλαντο  sex symbol και ανερχόμενος αστέρας του Χόλυγουντ (παραλίγο να έπαιζε και στο Braveheart) και που εκατομμύρια κοριτσάκια στα 90s  είχαν αφίσα στα δωμάτια τους, μετά την επιτυχία των “Θρύλων του Πάθους” και της “Συνέντευξης με έναν Βρικόλακα”, αλλά απέδειξε ότι είχε πραγματικό ταλέντο. -Όταν προσπαθούσε δηλαδή, και δεν επαναπαυόταν στην εικόνα του και την αφόρητη ποζεριά, κάτι που είδαμε πρόσφατα στο τραγικό “Κάποτε στο Χόλυγουντ” του Tarantino και μάλιστα πηρέ κι ένα τελείως κούφο Oscar Β’ρόλου, κάνοντας ένα τελείως cringe ORANGE MAN BAD ευχαριστήριο λόγο ,το όποιο  φυσικά άξιζε για 12 πίθηκους πολύ περισσότερο .

Έτσι  ο Pitt υποδύεται, τον ανάρχα κτηνολάτρη, ανισόρροπο ακτιβιστή των 90s, με φραγκάτο μπαμπά της μασονοΕλίτ, που φαντάζει βέβαια νορμάλ σε σχέση με σημερινούς κτηνολάτρες, και οδηγεί την πλοκή σε λαβυρινθώδεις επιπλοκές και στον τελικό Αρμαγεδδώνα, μέσα από απίθανες παρεξηγήσεις παρανοήσεις, διαστρεβλώσεις της πραγματικότητας και χρονολογικές χαοτικές αλληλεπιδράσεις και παράδοξα, όπως δηλαδή είναι και η κατάσταση στο μυαλό ενός τρελού. O Pitt, για μισή ταινία σε πείθει ότι άνετα θα μπορούσε να είναι ο υπαίτιος της πανδημίας, ότι είχε δηλαδή όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του sociopath ψυχάκια, που θα έφερνε εις πέρας την σχεδόν ολοκληρωτική εξαφάνιση του ανθρωπινού είδους, μόνο που δεν είναι αυτός ο υπαίτιος τουλάχιστον στο τελικό timeline που παίρνουμε, αλλά ο πουθενάς αυτός ο ginger fuck βοηθός του πατέρα του ο Dr. Peters παιγμένος από μια χαρακτηριστική φάτσα των 90s David Morse με χαρακτηριστικούς ρόλους σε “The Rock” και “Contact”.

Υπάρχει μια fan theory ότι στο πρωταρχικό timeline οι 12 Πίθηκοι είναι όντως οι υπαίτιοι της Πανδημίας και οι χαοτικές παρεμβάσεις από τους χρονοταξιδιώτες, μέσα από χαοτικές αλληλεπιδράσεις, μας οδηγούν στο τελικό timeline όπου οι Επιστήμονες υφαρπάζουν την πρώιμη μορφή του ιού και ότι ο κοκκινοτρίχης ψυχάκιας είναι μια αυτό-διόρθωση και απάντηση της Μοίρας/Ειμαρμένης του Σύμπαντος απέναντι στις παρεμβάσεις και αλλαγές από το Μέλλον. Είναι ουσιαστικά butterfly effect. Δηλαδή μπορεί οι 12 Πίθηκοι να απελευθέρωσαν λιγότερο φονικό ιό στο πρωταρχικό timeline και να έγινε μικρότερη πανδημία και εξελικτικά με τις παρεμβάσεις των επιστημόνων, όσο κι αν δεν θέλουν να μην ακουμπήσουν το causality, έχουμε μια δυστοπική επιδείνωση της κατάστασης στο Μέλλον , ως την τελική λύτρωση που βλέπουμε στο τέλος και είναι απόρροια των επιλογών του Cole. Ο παρατηρητής δηλαδή επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, όπως συμβαίνει στην πειραματική Κβαντική Φυσική. Μάλιστα στην τηλεοπτική σειρά χρησιμοποιούν επιταχυντή στυλ CERN ως χρονομηχανή και ίσως υπάρχει κάποια διασύνδεση. Ίσως χρησιμοποιούν Quantum gravity για να επιτύχουν την αποστολή χρονοταξιδιωτών στο παρελθόν (κάτι που εξηγεί και πως τους επαναφέρουν στο μέλλον και αντίστροφα).

Η ίδια θεωρία λέει ότι επειδή όντως υπαίτιος ήταν ο Goines και για αυτό  ο Cole στάλθηκε αρχικά στην ψυχιατρική κλινική του 1990, ώστε να επηρεάσει τις εξελίξεις και δεν ήταν απλά σύμπτωση η γνωριμία του με τον ήδη τρόφιμο Goines. Ίσως μάλιστα δεν υπήρχαν καν glitches-βλάβες  στην χρονομηχανή και ήταν όλα ενορχηστρωμένα και οι χαοτικές αλληλεπιδράσεις  που ακολούθησαν, μετά τις παρεμβάσεις των χρονοταξιδιωτών από το δυστοπικό μέλλον, οδήγησαν στο τελικό timeline που βλέπουμε στο τέλος της ταινίας.

Ο Goines θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παραλλαγή ως παράγοντας χάους του Joker ή του Τyler Durden του “Fight Club” του ίδιου του Pitt, παρότι οι πράξεις του δεν είναι εγκληματικές και δεν έχουν το εσχατολογικό και sociopath περιεχόμενο που η ταινία μας κάνει να νομίζουμε, βάζοντας ακόμα και τον Cole, να νομίζει ότι αυτός ήταν που του έδωσε την ιδέα για αφανισμό της ανθρωπότητας. Επηρεάζει καταλυτικά το τελικό αποτέλεσμα, έστω ασυνείδητα και αυτό καθιστά τρομακτικότερο ως ανταγωνιστή, γιατί είναι υπόκρυφος ανταγωνιστής της ταινίας, ο λάθος άνθρωπος στο λάθος σημείο, ίσως ο πραγματικός υπαίτιος σε ένα άλλο Συμπάν και ίσως να τον επηρέασε ο Cole, καθώς με την εξιστόρηση του δυστοπικού μέλλοντος, να αποριζοσπαστικοποιήθηκε και να πήρε έναν πιο light δρόμο.

Το ίδιο βέβαια μπορεί να ειπωθεί και για τον κοκκινομάλλη ψυχάκια, ότι δηλαδή η πίεση που δέχτηκε λόγω της γνώσης του μέλλοντος από την Reilly, κυρίως όταν τηλεφώνησε στον πατέρα Goines, να τον εξώθησε στα άκρα, καθώς ίσως νόμισε ότι θα έχανε πρόσβαση στο εργαστήριο. Είναι χαρακτηριστικό των sociopaths με αυτοκτονικό ιδεασμό και εσχατολογικές αποκαλυπτικές τάσεις μεγαλείου όταν χάνουν τον έλεγχο να προβαίνουν σε αψυχολόγητες κινήσεις, δηλαδή ίσως σε κάποιο εναλλακτικό timeline o Dr.Peters να μην τολμούσε να απελευθερώσει τον ιό αλλά απλά να έκανε το ταξίδι λέγοντας από μέσα του ότι σας έχω, σας αφανίζω όποτε θέλω και να κάλυπτε τις sociopath τάσεις του. Φαίνεται αυτό από την σκηνή του check in στην πύλη του αεροδρομίου, καθώς πιάνεται εμφανώς εξαπίνης και ανοίγει το μπουκαλάκι με το Ιό (αυτοκτονώντας ουσιαστικά και ο ίδιος), δηλαδή ήταν σε φάση βλέποντας και κάνοντας , ίσως να μην προχωρούσε καν στο σχέδιο να ταξιδέψει σε στρατηγικά σημεία του πλανήτη, διασπείροντας τον ιό, αν δεν δεχόταν πίεση από την Reilly και κατ’επέκταση τον Cole και τους επιστήμονες του 2035, υπό μια έννοια η ψυχίατρος πρώτα με το βιβλίο της περί Αποκαλυπτικών προφητειών και μετά με το άγχος όταν ψυλλιάστηκε την ιστορία, ίσως τον εξώθησε να αφανίσει την ανθρωπότητα… δηλαδή το μέλλον δημιούργησε το παρελθόν ένα κοινό χαρακτηριστικό πολλών ταινιών επιστημονικής φαντασίας με ταξίδι στο χρόνο .

Τεράστια και πολύ γενναία ερμηνεία από Pitt, ειδικά την εποχή που έγινε, τελείως έκτος star στάτους και σχεδόν art house με πλήρη πειθαρχία στην καθοδήγηση του Γκίλιαμ. Απλά συγκρίνετε τον Πητ ως λευκό ξανθό alpha male Αχιλλέα στην “Τροία” (2004) με τον εκφυλισμένο vegan soy boy /omega male του Goines, αυτό θα πει υποκριτική κλίμακα, σχεδόν σε επίπεδα Gary Oldman Christian Bale και Daniel Day-Lewis.

 Η ταινία είναι ένα απόλυτα ρομαντικό νιχιλιστικό δράμα σε επίπεδα αρχαιοελληνικής τραγωδίας, μεταμφιεσμένη σε sci fi περιπέτεια/thriller (με την αμερικάνικη έννοια). Ένας θρίαμβος του Ρομαντισμού της Ελπίδας του Έρωτα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο μηδενιστικού ζόφου και απελπισίας, με αριστοτεχνικές συγγραφικές ντρίπλες και ανατροπές και υποκρύπτει ένα μεγαλειώδες ρομάντζο παλαιού Χόλυγουντ, εξού και η φιλμιακή αναφορά στο χιτσκοκικό “Vertigo”, όταν κρύβονται οι πρωταγωνιστές στο σινεμά που έχει μαραθώνιο Χίτσκοκ, με τον Γκίλιαμ να μας κλείνει το μάτι περί υπόκρυφης ελπίδας και αισιοδοξίας που όμως πότε δεν θα έρθουν…

Πολύ δυνατή και ερμηνεία του love interest της πανέμορφης Madeleine Stowe, ως ψυχιάτρου Reilly, μιας ηθοποιού που ταυτίστηκε  ως το ρομαντικό αντικείμενο του πόθου των 90s, στον μεγαλειώδη “Last of the Mohicans”(1992), αλλά και μετέπειτα ως η “Πηνελόπη” του Mel Gibson, στο “Ήμασταν κάποτε Στρατιώτες” (2002). Και εδώ παραδίδει μια καταπληκτική ερμηνεία με τρομερό ark, που ξεκινά από κυνική τεχνοκράτης ψυχίατρος που θεωρεί τον Cole θεότρελο και επικίνδυνο, ως το τέλος που αρχίζει και κλονίζεται όλος ο ορθολογισμός της και συνειδητοποιεί την πραγματικότητα και ζοφερή μοίρα, που προφήτεψε ο Cole, ειδικά όταν οι απτές και αδιαμφισβήτητες αποδείξεις όσων έλεγε, όπως η φάρσα με το παιδάκι στο πηγάδι ή η σφαίρα στο πόδι και η φωτογραφία στο βιβλίο της από τον Α’ Παγκόσμιο, παρουσιάζονται. ‘Οντας πλέον ερωτευμένη μαζί του και νιώθοντας έναν απόκοσμο καρμικό δεσμό-έρωτα πέρα από τον Χρόνο από την αρχή της ταινίας, που της αλλάζουν ολόκληρη την κοσμοθεωρία και στάση ένα black pilling ουσιαστικά αλά NEO στο “Matrix” ή α λα “Dark City” να πούμε καλύτερα.

Αυτό που παρατήρησα για την ψυχίατρο είναι ότι θα βιώσει όλη την μεγαπανδημία στο τέλος, έχοντας πλήρη γνώση των μελλούμενων και χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα, παρά μόνο να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του υπαιτίου, που η ίδια ταυτοποίησε από την παρουσίαση του βιβλίου της περί συνδρόμου Κασσάνδρας. Βασικά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αλλάξει την μοίρα της και την μοίρα του κόσμου, όπως ακριβώς και η Κασσάνδρα, που αναλύει στο βιβλίο της περί doomsday προφητειών. Γίνεται δηλαδή η ίδια Κασσάνδρα που μένει μόνη και έρημη και κανείς δεν θα την πιστέψει αν προειδοποιήσει για την επερχόμενη καταστροφή. Πραγματικά τραγική κατάληξη σε επίπεδα αρχαιοελληνικής τραγωδίας  και αριστοτεχνική συγγραφική ντρίπλα και καταπληκτικός γυναικείος χαρακτήρας, χωρίς μοντέρνες woke ηλιθιότητες. Δυναμική, μορφωμένη, πανέμορφη όχι όμως εξιδανικευμένη αλλά γήινη, ανθρώπινη, διερευνητική, ανοικτή σε πράγματα, χωρίς να υποβιβάζει τους ανδρικούς χαρακτήρες. Πραγματικό αντικείμενο του πόθου, που κινητοποιεί την όλη πλοκή της ταινίας, μια πλοκή που προήλθε από το μυαλό του Γκίλιαμ και του ζεύγους των Peoples που δούλεψαν και στο σενάριο του “Blade Runner” (τέτοια σενάρια παίρνουμε όταν γράφουν παντρεμένα ζευγάρια κι όχι μίσανδρες  τρελο-Φεμινίστριες και Woke hacks του σημερινού Χόλυγουντ…) 

Στα μειονεκτήματα της ταινίας -από τα λίγα μειονεκτήματα που έχει- είναι ότι χρειαζόταν λίγο πιο σφιχτό μοντάζ σε κάποιες σκηνές, όπως όταν διαφεύγει ο Cole  από την έπαυλη, χωρίς το κάπως ανούσιο τρολάρισμα, ότι ίσως σκότωσε την Ψυχίατρο, που ήταν καρφί στα ανθρωποφάγα Media, ή σε κάποιες πιο αργές σκηνές στην μέση της ταινίας. Επίσης ίσως η ταινία θα μπορούσε να έχει λιγότερες υπερβολές του Γκίλιαμ στο τρολάρισμα που ξενίζει και μπερδεύει το γενικό casual κοινό, όπως η σκηνή με τον ζητιάνο που αρχικά παρουσιάζεται σαν συνάδελφος από το Μέλλον και μετά κάνει το κινέζο, ίσως γιατί δεν θέλει να τον βρουν ή την φωνή που ακούει ο Cole. Αν έλειπαν αυτά ίσως θα είχε καλύτερο ρυθμό και δεν θα μας τρέλαιναν σαν τους πρωταγωνιστές, που είναι και ο στόχος του Γκίλιαμ φυσικά, ο όποιος προσπαθεί απεγνωσμένα στο στενό κουστούμι μιας χολιγουντιανής παράγωγης, να μας βυθίσει στο ανεξάρτητο σουρεαλιστικό Συμπάν του.

Βέβαια δεν είναι καμία αργή θολοκουλτουριάρικη ταινία. Τουναντίον ρέει τελεία και σε κρατά. Ο Γκίλιαμ είναι σκηνοθετάρα, έχει κινηματογραφική σαφήνεια και στρουκτούρα, γνωρίζει τι θέλει και πως να το εκφράσει ακόμα και με αυτό το πολυδαίδαλο σενάριο, πράγμα σπάνιο στο σημερινό Χόλυγουντ.

Η μουσική της ταινίας, εκφράζει τελεία την σχιζοφρενική κατάσταση που επικρατεί σε όλη την ταινία, με ένα βασικό μουσικό θέμα τελείως κούφο και άκυρο, που όμως όταν φτάνουμε στην δραματουργική κορύφωση τα δίνει όλα, με ένα λυρικότατο μουσικό θέμα με βιολί, ενώ η χρήση του κλασικού What A Wonderful World τονίζει την τραγωδία των ηρώων και τρολάρει, ίσως, τις δυστοπικές  καταστάσεις που βλέπουμε στην ταινία, όπως και το Blueberry Hills, που ξεκινά με την χαρακτηριστική έκφραση “… I found my freedom”και ο Γκίλιαμ σε μια ψιλοκάφρικη, με την καλή χιουμοριστική έννοια, βάζει την επιστημονική ελίτ να το τραγουδά, ως χορός αρχαιοελληνικής τραγωδίας στον Cole, στην κορύφωση ίσως της τρέλας του.

Τεχνικά τι να πω η ταινία είναι άρτια, ένας σουρεαλιστικός οργασμός, που μυρίζει Γκίλιαμ παντού, ειδικά με τα Dutch πλαγιά surreal πλάνα. Η αρχική σκηνή στην δυστοπική ερειπωμένη υπό 40 χρόνια καραντίνας Φιλαδέλφεια είναι εφιαλτική και τέρμα σουρεαλιστική με μια περίεργη άγρια ομορφιά με διαφορά εξωτικά ζώα όπως λιοντάρια να κυκλοφορούν σε μια βιβλική αναφορά του Θηρίου της Αποκαλύψεως,  καθώς ο Σατανάς στην Βίβλο, συχνά απεικονίζεται ως λέοντας, και που λειτουργεί σε τόσα πολλά υποσυνείδητα επίπεδα και θέτει την διάθεση και το κλίμα της ταινίας, που είναι η μαυρίλα και η ίδια η καταπίεση της Μοίρας και μιας θνήσκουσας κοινωνίας. Μάλιστα ο Γκίλιαμ ήθελε να μην έχει η ταινία το happy end που είχε, με την επιστήμονα, και να τέλειωνε με γκρο πλην στα μάτια του πιτσιρικά Cole, ο όποιος μόλις έγινε μάρτυρας του ιδίου του θανάτου του…

Το 12 Πίθηκοι, είναι ένα απόλυτα ρομαντικό νιχιλιστικό δράμα σε επίπεδα αρχαιοελληνικής τραγωδίας, μεταμφιεσμένη σε sci fi περιπέτεια/thriller, ένας θρίαμβος του Ρομαντισμού της Ελπίδας του Έρωτα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο μηδενιστικού ζόφου και απελπισίας, με αριστοτεχνικές συγγραφικές ντρίπλες και ανατροπές και υποκρύπτει ένα μεγαλειώδες ρομάντζο παλαιού Χόλυγουντ. Μια πρωτοποριακή και σχεδόν art house Ταινία, με cyberpunk στοιχεία, πόνημα  ενός πραγματικού δημιουργού με όραμα και διεξοδικούς φιλοσοφικούς στοχασμούς και προβληματικές , που σου ανοίγει τον εγκέφαλο και την ψυχή. Το 90s Sci fi Σινεμά στα καλύτερα του, χωρίς δηθενιές και χολιγουντιανές βιομηχανοποιημένες μανιέρες, και σήμερα, με τις δυστοπικές καταστάσεις που βιώνουμε όλοι λόγω πανδημίας Κινεζοιού και επιπτώσεων του, αποτελεί βάλσαμο αλλά και ζοφερή προειδοποίηση για τις παγίδες ενός σάπιου θνήσκοντος Κόσμου και της δυναστικής αδηφάγου Ελίτ που τον διοικεί. Μιας Ελίτ που διαχειρίζεται και εκποιεί, μην πω μας διαχειρίζεται και μας εκποιεί, σαν σκλάβους και πρόβατα, διατηρώντας και αυξάνοντας την Εξουσία της εργαλειοποιώντας κυνικά μια αποκαλυπτικών διαστάσεων καταστροφή που ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη & αρμονία…

Και αυτό πιστεύω θα είναι η μεγάλη παγίδα που θα αντιμετωπίσουμε στην μετά Κινεζοιό εποχή ο απολυτός κυνισμός και η Οργουελικών προδιαγραφών  γιγάντωση της Εξουσίας της Globalist Elite, που θα βασίζεται στην “ρομποτοποίηση” του μέσου ανθρώπου αλλά και στην μείωση του ανθρώπινου πληθυσμού, πλην μιας ελάχιστης κάστας απαραίτητων ειλώτων και χωρίς την ύπαρξη  μιας sci fi μεγαπανδημίας που θα εξαφάνιζε 7 δις ανθρώπους, όπως  στους 12 Πίθηκους, αλλά με πιο ύπουλες μεθόδους, όπως η αντικατάσταση πληθυσμών μέσω  λαθρομετανάστευσης, η προώθηση εκφυλισμένων προτύπων Πορνοκουλτούρας /νεοΦεμινισμού & LGBT κανονικοποιήσης στην συλλογική εμπειρία (σύντομα και Pedo κανονικοποιήσης) που αργά η γρήγορα θα οδηγήσει σε κατάρρευση τον Δυτικό Πολιτισμό, αν δεν ανακοπεί η “πολιτισμική πανδημία” των παθογόνων που λέγονται  ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ ΚΑΙ NEOLΙBERAL ΚΟΡΕΚΤΙΛΑ.