Γράφει ο Ιωάννης Παπαδημητρίου,
Οι αρχαίοι φιλόσοφοι μέσα στην απέραντη σοφία τους, αναρωτήθηκαν περί της ανθρωπίνου υπάρξεως υπό ένα πολλαπλό πρίσμα αναλύσεων. Έτσι προσπάθησαν ενώνοντας τον φυσικό κόσμο με το αιώνιο, να αναλύσουν και τις εποχές κατά τις οποίες ο άνθρωπος βρέθηκε και βρίσκεται στη γη δίνοντας έτσι μια εξήγηση για την ύπαρξή του.
Οι σημαντικότερες αναλύσεις επί των εποχών της ανθρωπότητος έγιναν στον δυτικό κόσμο από τον Ησίοδο ο οποίος κατέταξε τα ανθρώπινα γένη σε πέντε, ενώ στην ανατολή, οι αρχαίοι Ινδοί χώρισαν την ανθρώπινη ύπαρξη σε τέσσερις εποχές. Για πρακτικούς λόγους θα αναλυθεί η εποχή την οποία διανύει ο άνθρωπος σήμερα, καθώς τα αρχαία αυτά κείμενα που θα αναφερθούν εξηγούν απολύτως τον παραλογισμό τον οποίο βιώνει ο κόσμος, κυρίως δε ο πολιτικός αλλά και ο καθημερινός ταυτοχρόνως.
Ο Ησίοδος περιγράφει την εποχή αυτή ως “σιδηρούν γένος” ή ως το “γένος του σιδήρου”. Μία εποχή σκοτεινή, όπου ο άνθρωπος δεν έχει πλέον οποιονδήποτε φραγμό, δεν δείχνει κανένα πλέον σεβασμό στα Θεία αλλά και στους συμπολίτες του, όπου ο καθένας αποφασίζει (για τα πολιτικά) με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό του συμφέρον και εν γένει οι ηθικές αξίες έχουν απωλεσθεί ή θεωρούνται πλέον παρελθόν.
Η ασυδοσία και τα κατώτερα ψυχολογικά ελαττώματα ελέγχουν πλήρως την συμπεριφορά του κόσμου. Στην Ινδία αντίστοιχα η σημερινή εποχή ονομάζεται Kaąli Yuga (δεν σχετίζεται με την Θεά Kali μα με έναν φρικτό δαίμονα ονόματι Kaąli), που συμπτωματικά σημαίνει εποχή του σκότους ή σιδηρά εποχή. Την εποχή όπου οι χείριστοι των ανθρώπων κυβερνούν, ενώ οι άριστοι βρίσκονται στις τελευταίες κοινωνικές τάξεις, όπου οποιαδήποτε αξία φαντάζει μειονέκτημα ενώ οποιαδήποτε μορφή αδυναμίας επαινείται, όπου το δίκαιο φαντάζει άδικο και το άδικο δίκαιο και το καλό προβάλλεται ως κακό και το αντίθετο. Πρόκειται λοιπόν για την εποχή της απολύτου αντιστροφής των ανθρωπίνων αξιών μα και των αξίων ανθρώπων.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν σε όλη αυτήν την σκοτεινή εποχή , έδινε κάποιος τον τίτλο της “σοσιαλιστικής ουτοπίας”. Δεν είναι υπερβολή καθώς οι οπαδοί του μαρξισμού σε οποιαδήποτε χώρα είχε την δυστυχία να πάρουν την εξουσία, ήταν πραγματικά άριστοι στην αντιστροφή της πραγματικότητος μα και των γεγονότων, και στην εξεύρεση δικαιολογιών για την επαναλαμβανόμενη αποτυχία (“επιτυχία”) του αντιανθρωπίνου αυτού μοντέλου.
Παρουσιάζοντας πάντοτε τον λιμό ως αφθονία, την καταστροφή της οικονομίας ως ευμάρεια, την απολυταρχία ως ελευθερία και την δυστυχία του κόσμου ως ευτυχία, πάντοτε ανέστρεφαν την πραγματικότητα φέρνοντας την στα μέτρα ενός μοντέλου που ίσως θα ταίριαζε σε μια κοινωνία μυρμηγκιών αλλά σε καμία περίπτωση έλλογων και σκεπτόμενων ανθρώπων.
Είναι απερίγραπτη η υποκρισία με την οποία ξεδιάντροπα ο Στάλιν διέγραφε από την ιστορία αλλά ακόμη κι απ τις φωτογραφίες τους πρώην συνεργάτες του που έστελνε για διακοπές άνευ αποδοχών στη Σιβηρία, την υποκρισία με την οποία ο Μάο έδειχνε επιδεικτικά προς τη δύση μια αφθονία σιτηρών τη στιγμή που κυριολεκτικά ο πληθυσμός πέθαινε από την πείνα (κοινό χαρακτηριστικό όλων των κομμουνιστικών χωρών , από την Ρωσία έως και το τελευταίο παράδειγμα σοσιαλιστικής κοινωνίας, την αυτόνομη ζώνη του Capitol Hill που σπάζοντας κάθε ρεκόρ στην πρώτη (!!) κι όλας εβδομάδα ξέμειναν από τρόφιμα), τις ανατριχιαστικές μαζικές σφαγές πολιτών σε επίπεδα γενοκτονίας από τους Kόκκινους Χμέρ του Πολ Ποτ που παρουσιάζονταν ως η “εγκατάσταση της τάξεως και της ασφαλείας” στην Καμπότζη, αλλά ακόμη και η σφαγή του Κατύν όπου ο κόκκινος στρατός και η μυστική αστυνομία του Στάλιν εκτέλεσε όλη την διανοητική ελίτ της Πολωνίας κατά τον Β’π.π επιρρίπτοντας την ευθύνη στο εχθρικό στρατόπεδο! (την σφαγή του Κατύν παραδέχτηκε ο Βλαδίμηρος Πούτιν από το βήμα του Ρωσικού κοινοβουλίου το 2010 – γεγονός που ασφαλώς το ΚΚΕ καταδίκασε και χαρακτήρισε ως “προβοκάτσια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ύπουλο χτύπημα κατά του προλεταριάτου κλπ κλπ bla bla bla”).
Η υποκρισία είναι το δομικό υλικό προς την επίτευξη του κομμουνισμού και το κύριο χαρακτηριστικό των απανταχού οπαδών του πολιτιστικού μαρξισμού μέχρι και σήμερα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα της μαρξιστικής παράνοιας είναι τα διπλά standards τα οποία μετατρέπουν ανάλογα με την περίπτωση κατά το πως συμφέρει τους ιδίους.
Υποστηρίζουν με πάθος πως “δεν υπάρχουν σύνορα για τους εργάτες του κόσμου” την στιγμή που η σοβιετική ένωση είχε δρακόντεια μέτρα ασφαλείας όχι μόνον προς αποφυγήν εισόδου τρίτων στη χώρα μα (κυρίως!) προς την απαγόρευση εξόδου από αυτή (γιατί άραγε;). Ακριβώς το ίδιο συνέβη στην Κούβα του Κάστρο όπου οι απεγνωσμένοι κάτοικοι κατέφυγαν ακόμη και με αυτοσχέδια φουσκωτά σκάφη στις ΗΠΑ. “Δεν υπάρχουν όμως σύνορα, και πρέπει να καταργηθούν” καθώς σύμφωνα και με τον πασίγνωστο ανορθόγραφο (δεν ξέρει να γράφει ούτε καν το όνομα του!) “δεν φαίνονται απ το διάστημα”.
Με τον ίδιο παραλογισμό φυσικά συμπεριφέρονται σε όλα τα πολιτικά ζητήματα, καθώς λένε πως “δεν υπάρχουν φυλές, αυτά είναι ρατσιστικά στερεότυπα” ενώ ταυτόχρονα διαδηλώνουν “οι ζωές των μαύρων μετράνε (Black lives matter)” καθώς κάνουν υποδείξεις λέγοντας “οι λευκοί είναι υπεύθυνοι για τα χρόνια της σκλαβιάς των μαύρων και πρέπει να πληρώνουν αιώνια “, και πως” δεν μπορεί κανείς να κατηγορεί όλη την κοινότητα μαύρων συλλογικά επειδή ορισμένοι εξ αυτών διαπράττουν εγκλήματα” αλλά “όλοι οι λευκοί συλλογικά είναι υπεύθυνοι για την υποδούλωση των μαύρων, ακόμη κι αν ήταν ορισμένοι που κατείχαν ουσιαστικά σκλάβους” και ας μην ξεχνάμε φυσικά το “προνόμιο των λευκών” (white priviledge) – αλλά μην ξεχνάτε, ” φυλές δεν υπάρχουν”.
Συνεχίζουν βέβαια τον παροξυσμό λέγοντας πως “οι μετανάστες δεν πειράζουν κανέναν και δεν αλλοιώνουν με την άφιξη τους τον γηγενή πληθυσμό” / “αλλά οι λευκοί με την άφιξη τους εξαφάνισαν τον γηγενή πληθυσμό των ινδιάνων που ζούσαν εκεί πριν από αυτούς “. Στην εμμονή τους περί ισότητος των δύο φύλων (είναι μόνο δύο κατά την επιστήμη της βιολογίας, ακόμη) λένε πως “οι άντρες δεν έχουν δικαίωμα συμμετοχής στο διάλογο περί εκτρώσεων επειδή δεν έχουν μήτρα” όμως κατά την λογική τους ” ένας άντρας τρανς είναι γυναίκα, κι ας μην έχει μήτρα”, “είναι κακό και ομοφοβικό να μιλάς κατά της ομοφυλοφιλίας!” – ενώ για τις χώρες της μέσης ανατολής όπου η ομοφυλοφιλία αντιμετωπίζεται με την ρίψη των ομοφυλοφίλων από τις ταράτσες, εκεί “είναι θέμα κουλτούρας δεν μας πέφτει κανένας λόγος “. “Οι άντρες είναι όλοι βιαστές, και μας καταπιέζει η τοξική πατριαρχία” όμως “οι μουσουλμάνοι μπορούν να έχουν 5 γυναίκες ο καθένας υπό τις διαταγές τους, διότι είναι μέρος της κουλτούρας τους”.
Στο θέμα των ημερών, του covid19 υψώνουν τον τόνο της φωνής και ωρύονται για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τραμπ πως θα ” διαδώσουν τον καταστροφικά φονικό αυτό ιό” αλλά “οι διαδηλωτές για την δολοφονία του George Floyd έχουν κάθε δικαίωμα να διαδηλώνουν οργισμένοι” (εκεί ο ιός είναι political correct, δεν εξαπλώνεται).
Τελευταίο τους αίτημα είναι η “κατάργηση της αστυνομίας”. Την ίδια αστυνομία που καλούν αμέσως όταν κάποιος πληγώσει τα ευαίσθητα τους συναισθήματα! “Κανείς δεν πρέπει να έχει όπλα, τα όπλα είναι κακά και σκοτώνουν, εξ άλλου έχουμε για να μας προστατεύει την αστυνομία” – Ναι! Την αστυνομία που θέλουν να καταργήσουν! Λένε πως είναι υπέρ” της ελευθερίας και του διαλόγου”, αλλά όποιος διαφωνήσει μαζί τους για το παραμικρό είναι “ρατσιστής φασίστας ισλαμοφοβικός και ξενοφοβικός ναζί” και επειδή είναι όλα αυτά φυσικά “του αξίζει να του σπάσουν το κεφάλι” αλλά πιστεύουν ακράδαντα πως “κανείς άνθρωπος δεν πρέπει να διώκεται για τις ιδέες του”.
Χάριν συντομίας δεν θα αναλυθούν όλες οι αντιφάσεις στις οποίες πέφτουν, εξ άλλου το κυριότερο χαρακτηριστικό των (εμπεριστατωμένα πλέον ψυχικά ασθενών) οπαδών του πολιτιστικού μαρξισμού είναι η αντιστροφή της πραγματικότητος και τα διπλά standards. Την πραγματικότητα την οποία προσπαθούν μανιωδώς να αντιστρέψουν ολοσχερώς, ώστε το οτιδήποτε θετικό και καλό να φαντάζει κακό και επονείδιστο. Είναι στο χέρι των έλλογων ακόμη ανθρώπων, να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο και την επαναφορά της φυσικής τάξης.
