Γράφει η Χριστίνα Κ.,

Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το «Έπος του ‘40», το μεγαλειώδες χαστούκι που έριξε η Ελλάδα του Μεταξά στην επιτιθέμενη Ιταλία του Μουσολίνι, χαστούκι που αντήχησε σε όλον τον κόσμο αποδεικνύοντας ότι οι δυνάμεις του Άξονα δεν ήταν αήττητες, κι ότι στον πόλεμο – και στη ζωή γενικότερα – κάποια πράγματα βαραίνουν περισσότερο από τα μαθηματικά.

Κι ενώ με τη γείτονα εκ δυσμών οι σχέσεις μας έχουν προ πολλού εξομαλυνθεί, βρεθήκαμε να «εορτάζουμε» την εθνική επέτειο του «ΟΧΙ» με ολόκληρο το στόλο σε επιφυλακή στο Αιγαίο για τρίτη φορά από τον Ιούλιο εξαιτίας  της επιθετικότητας της γείτονος εξ ανατολών αυτήν τη φορά. Έγραψα  «εορτάζουμε» (με εισαγωγικά) γιατί για τις αρχές και τις εξουσίες της χώρας η φετινή 28η Οκτωβρίου ήταν απλώς Τετάρτη. Ο ανεκδιήγητος, ας πούμε, πρωθυπουργός, αφού επέτρεψε σε αριστερούς, αντιφασίστες, πολύχρωμους δικαιωματιστές και αντιρατσιστές (πλεονασμός, το ξέρω) να διαδηλώσουν περίπου 672.538 φορές από την άρση του γενικού lockdown, με αποκορύφωμα την πολύωρη συγκέντρωση 20.000 ανθρώπων – ΜΙΑΣ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΠΟΛΗΣ – έξω από τα δικαστήρια κατά τη δίκη της Χρυσής Αυγής, άρθρωσε για πρώτη, ίσως, φορά στη ζωή του ένα «όχι» απέναντι στο θανάσιμο εχθρό των… εθνικών παρελάσεων. Κι αυτό γιατί, όπως χαρακτηριστικά εξήγησε στους αδαείς ιθαγενείς το κουρδισμένο από τον ίδιο ρομπότ που εγκατέστησε στο προεδρικό μέγαρο, είναι μεν δυσάρεστες οι εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, αλλά το σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας αυτή τη στιγμή είναι ο κορωνοϊός.

ΠΗΓΗ: protothema.gr

Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, όχι απλώς απαγόρευσε τις παρελάσεις σε όλη την επικράτεια (με προσωπική του απόφαση μας πληροφόρησαν τα ΜΜΕ, λες και δε θα το φανταζόμαστε), αλλά εξασφάλισε με κοινή υπουργική απόφαση ποινές φυλάκισης έως 2 ετών για όσους αψηφήσουν την απαγόρευση. Κι ενώ με χρήση βίας δεν επετράπη σε Έλληνες πολίτες να καταθέσουν στεφάνι στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη σε ένδειξη τιμής προς τους προγόνους τους που υπερασπίστηκαν την τιμή και την ακεραιότητα της χώρας, μόλις την παραμονή της επετείου ακυρώθηκε η μοτοπορεία των εν Αθήναις Πακιστανών με αφορμή το ζήτημα του Κασμίρ. Φαντάζομαι όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί αν ανήμερα της 28^ης Οκτωβρίου στη μόνη παρέλαση στην πρωτεύουσα της Ελλάδας κυμάτιζαν πακιστανικές σημαίες θα γινόταν ηλίου φαεινότερο ποιοι είναι οι πρώτοι πολίτες αυτής της χώρας.

Αφού, λοιπόν, ο κύριος Μητσοτάκης απαξίωσε την 25^η Μαρτίου να παρευρεθεί έστω και μόνος ως εκπρόσωπος της κυβέρνησης της χώρας στη δοξολογία στο μητροπολιτικό ναό των Αθηνών για τη ρημάδα την εθνεγερσία μας, με την αστεία δικαιολογία του υγειονομικού κινδύνου εντός του άδειου ναού , χρησιμοποίησε ως λαγό τον αρχιεπίσκοπο (θου Κύριε…) προκειμένου να αποφύγει και τη δεύτερη δοξολογία επί εθνική επετείω για το 2020, καθώς και το σχετικό αναφυλακτικό σοκ στη θέα αμφίων, σταυρών και δισκοπότηρων. Έτσι άφησε για μια ακόμη φορά τους πολίτες άφωνους και το κράτος χωρίς εκπροσώπηση σε μια τόσο επίσημη στιγμή, σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Άτιμο πράγμα η σημειολογία…

ΠΗΓΗ: capital.gr

 Εν μέσω, λοιπόν τόσων απαγορεύσεων και περιορισμού των ατομικών ελευθεριών μιλάμε με ευκολία για τον Ιωάννη Μεταξά και το καθεστώς του. Μόνο που ο Μεταξάς με την απάντησή του στον Γκράτσι εξέφρασε το σύνολο των Ελλήνων και με την αμυντική θωράκιση της χώρας απέδειξε ότι, αν και δικτάτορας, υπηρετούσε τα δικά τους συμφέροντα. Από την άλλη σήμερα ζούμε την τραγωδία ένας ολόκληρος λαός να παρακαλεί τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνησή του να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, κι αυτό να αποκαλείται από τους κυβερνώντες «εθνικισμός».

Δεν ξέρω αν οι εξωφρενικές επιλογές του κου Μητσοτάκη για τη φετινή επέτειο του «ΟΧΙ» υπαγορεύτηκαν από τις προσωπικές του ιδεοληψίες περί θρησκείας, κοσμικού κράτους, «νέου πατριωτισμού» κλπ. ή από την ανάγκη να αποφύγει έναν άλλο εσωτερικό διχασμό: πώς να γιορτάσει την αντίσταση της Ελλάδας στο 3ο Ράιχ ένας άνθρωπος που θεωρεί τιμή την υποταγή της στο 4ο; Ξέρω, όμως ότι το «c’ est la guerre» το έχουν φωνάξει εδώ και μήνες οι Έλληνες. Ξέρω, επίσης, ότι στη δοξολογία της 28^ης άκουσα τον ιερέα να αναγινώσκει «ἡμέρα Κυρίου ἐπὶ πάντα ὑβριστὴν καὶ ὑπερήφανον καὶ ἡμέρα πτώσεως ἐπὶ πάντα ὑψηλὸν καὶ μετέωρον». Και μισή ώρα μετά, στην ουρά για να πάρω ψωμί, δυο μεσήλικες που συζητούσαν να καταλήγουν στο συμπέρασμα: «Έχει τελειώσει. Όσα διαγγέλματα και να βγάλει, τελείωσε».