Μας στέλνει ο Δομέστικος από τη σελίδα Ελλάδος Ανόρθωσις,

“Σὲ 10 χρόνια κανείς δὲν θὰ θυμᾶται τό ὄνομα Μακεδονία”, δήλωνε μὲ περισσή ὑπερηφάνεια ὁ τότε πρωθυπουργός τῆς Ἑλλάδος, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. 25 χρόνια μετά ἔμελλε νὰ ὑπογραφεί μία συμφωνία-προδοσία κατᾶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ και, εἰδικότερα, τῆς Μακεδονίας. Πῶς φτάσαμε ὄμως ὡς ἐδῶ;

Ἐδῶ πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε πὼς τό «Μακεδονικό Ζήτημα» ἔχει τὶς ρίζες τοῦ πολύ παλαιότερα ἀπό ὄσο νομίζουμε. Ἤδη ἀπό τά τέλη τοῦ 19ου αἰῶνα ἐγείρονται ἀμφισβητήσεις γιὰ τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἐκ μέρους τῆς Βουλγαρίας, ἡ ὁποῖα μετά τό πρόγραμμα ἀφελληνισμοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμυλίας προσπαθεί νὰ κάνει τό ἵδιο και στὴν Μακεδονία μέσω τῆς Βουλγαρικῆς Ἐξαρχίας. Ἂν καί προφανῶς ὑπήρχαν σλαβόφωνοι στὴν Μακεδονία, αὐτό δὲν τούς καθιστά μή-Ἔλληνες. Ἐνδεικτικά ἀναφέρω τόν καπετάν-Κώττα, ὁ ὁποῖος παρά τό γεγονός πὼς μιλοῦσε τήν σλαβική διάλεκτο, δὲν δίστασε νὰ πολεμήσει μὲ πάθος γιὰ τήν Ἑλλάδα, καί, λίγο πριν ἀπαγχονιστεί, νὰ ἀναφωνήσει «ντάζιε βε γκρούτσκι», δηλαδή «Ζήτω ἡ Ἑλλάδα». Ἡ πρώτη ἀναφορά σὲ μακεδονική ἐθνότητα γίνεται μὲ τήν δημιουργία τῆς ἡνωμένης Γιουγκοσλαβίας τοῦ Τίτο καί τήν προσάρτηση τῆς «Σοσιαλιστικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας», ἡ οποῖα καί ἀναγνωρίστηκε ἀπό τόν Καραμανλή μὲ ΦΕΚ τῆς 23ης Οκτωβρίου 1959. Τό ὅλο ζήτημα αναζωπυρώθηκε ἀπό τό 1991 καί μετά, μὲ ἕνα ἀποτυχημένο ἐμπάργκο, μία ἐνδιάμεση συμφωνία καί τίς Πρέσπες.

Πολλοί ἐπιχειρηματολόγησαν μὲ τό γεγονός πὼς «εἶναι μόνο ἕνα ὄνομα». Αν ἔχουμε ἕνα ζήτημα ποὺ ἀφορά μόνο τό ὄνομα γιατί ἔχουμε 20 ἄρθρα; Ας εἴμαστε εἰλικρινείς: μὲ τήν παρούσα συμφωνία εκχωρήσαμε γῆ καίὕδωρ στοὺς Σκοπιανούς, ἀναγνωρίζοντας μακεδονική ἰθαγένεια, μακεδονική γλώσσα και μακεδονική ταυτότητα, δεσμευόμενοι τήν παροχή βοήθειας στὴν ἔνταξη τῶν Σκοπιανῶν σὲ ΝΑΤΟ καί ΕΕ, ἀλλά καί σὲ ζητήματα ενεργειακῆς καί οἱκονομικῆς φύσεως, καθιστῶντας τά  Σκόπια ἐν δυνάμει αὐτάρκη χώρα. Διορθώσαμε τήν φράση «τό Αἰγαῖο ἀνήκει στὰ ψάρια τοῦ» σὲ «τό Αἰγαῖο ἀνήκει στὰ ψάρια τοῦ, τά ὁποῖα πωλούνται ἀπό τούς Σκοπιανούς», παραχωρώντας τούς τμήμα τοῦ λιμανιοῦ τῆς Θεσσαλονίκης καί ἄδεια ἀλιείας. Μάλλον δὲν ἤταν μόνο ἕνα ὄνομα…

Tί κὶ ἂν ὑποχρεώνονται φαινομενικά τά Σκόπια νὰ μὴν διεκδικούν τήν ἀρχαιοελληνική κληρονομιά τῆς Μακεδονίας; Ξεχνοῦμε – ὅπως πάντα- τήν Ρωμανία. Θὰ ἐπιτρέπεται νὰ χρησιμοποιοῦμε τόν ὄρο «Μακεδονική δυναστεία» ἥ συνιστά ἀλυτρωτισμό; Θὰ εἶναι ἐφικτή ἡ διοργάνωση ὁμιλιῶν, πορειῶν καί συλλαλητηρίων γιὰ τήν Μακεδονία ἥ συνιστά κι αὐτό ἀναθεωρητισμό, ἐφόσον τό ἑλληνικό κράτος μπορεί βάσει τοῦ ἄρθρου 6 νὰ «ἀποτρέπει καί νὰ ἀποθαρρύνει ἐνέργειες συμπεριλαμβανομένων τῶν προπαγανδιστικῶν, ἀπό ἱδιωτικές ὀντότητες, ποὺ πιθανόν ὑποδαυλίζουν τόν σωβινισμό, τήν ἐχθρότητα, τόν ἀλτρουισμό καί τόν ἀναθεωρητισμό σὲ βάρος τοῦ ἄλλου μέρους. Μάλλον θὰ πρέπει νὰ ἀλλάξουμε καί τίς ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός τούς Θεσσαλονικεῖς, καθῶς ἀναφέρεται ὁ ὄρος Μακεδονία, ξεκάθαρο δείγμα ἀλτρουισμοῦ. Τί κί ἂν ὑπάρχει τό ‘‘Βόρεια“ στὸ όνομα, ὁ κόσμος ἔχει κοντή μνήμη. Ὅπως δὲν ἀποκαλεί Ἡνωμένες Μεξικανικές Πολιτεῖες τό Μεξικό, ἔτσι μπορεί δυνητικά νὰ ἀποκαλεί «Μακεδονία» τά Σκόπια…

Ποια εἶναι τά διδάγματα αὐτῆς τῆς ἐθνικῆς ἧττας; Πρῶτα πρῶτα, ἡ ἀριστερά ἐπισφράγισε τήν νίκη τῆς παίρνοντας την ρεβάνς του εμφυλίου. Συνεχίζοντας τήν ἀπροκάλυπτα ἀνθελληνική πολιτική τοῦ ΚΚΕ ποὺ ἔκανε λόγο γιὰ ἀνεξάρτητη Μακεδονία καί Θράκη, ὁ ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε τήν Μακεδονία ὅλως τυχαίως στο ἵδιο μέρος ὅπου 69 χρόνια πρίν, ὁ Ζαχαριάδης ἐκανε λόγο γιὰ ‘’ἕνωση τῆς Μακεδονίας σὲ ἕνα ἑνιαίο, ανεξάρτητο, ἰσότιμο μακεδονικό κράτος μέσα στη λαϊκοδημοκρατική ὁμοσπονδία τῶν βαλκανικῶν λαῶν, ποὺ εἶναι ἡ δικαίωση τῶν πολύχρονων αἰματηρῶν ἀγώνων τοῦ’’  Ὅμως πρέπει νὰ δοῦμε καί τήν ἄλλη πλευρά: Ἡ Ἑλλάδα ἔζησε σαφῶς χειρότερες καταστάσεις ἀπό αὐτήν. Πρίν ἀπό 100 χρόνια ἡ Ἑλλάδα καλούνταν παρά τήν ἐθνική ἥττα τοῦ 1897 καί τήν ἄθλια οἰκονομική κατάσταση τῆς χώρας νὰ ἀντιμετωπίσει τόν ἐκβουλγαρισμό τῆς Μακεδονίας καί τά κατάφερε. Θὰ ἔπρεπε νὰ ντρεπόμαστε γιὰ τό γεγονός πὼς ῶς ἀπείρως ἰσχυρότεροι, ῶς μέλη τῆς ΕΕ καί τοῦ ΝΑΤΟ δὲν κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε τις κόκκινες γραμμές μας γιὰ ἔνα ὄνομα.

Ναί, ἡ συμφωνία εἶναι νομικά ἀναστρέψιμη, ἀρκεί ὁ ἴδιος λαός ποὺ κατέβηκε στὰ συλλαλητήρια νὰ μήν ψηφίσει τά κόμματα ποὺ δέν σεβάστηκαν τά αἰτήματα τοῦ, ἀρκεί ὁ πολιτικός κόσμος νὰ ἐίχε τό σθένος νὰ καταγγείλει τήν ἐνδιάμεση συμφωνία τοῦ 1995, νὰ μήν μείνει ἀμέτοχος ὄταν τηλεπαιχνίδια ὀνομάζουν τόν Ἀλέξανδρο Μακεδόνα καί ὄχι Ἕλληνα. Γεγονός εἶναι πὼς βρισκόμαστε σὲ ἕναν ἐθνικό λήθαργό ἐδῶ καί πολλές δεκαετίες. Καί ἄν δὲν ξυπνήσουμε ἐμείς ἀπό αὐτόν τόν λήθαργο, θά τό πράξουν οἱ ἀνάλογες περιστάσεις.

Τό πρόβλημα μᾶς δυστυχῶς εἶναι ὅτι κάποτε ἐίχαμε ἕναν Κώττα, ἕναν Μελᾶ, ἕναν Άγρα, ἕναν Δραγούμη νὰ μᾶς ὑπενθυμίζουν τό ὅτι ἄν τρέξουμε νὰ σώσουμε τήν Μακεδονία, θά σωθούμε ἐμείς. Σήμερα ποιός θά μᾶς τό ὑπενθυμίσει;