Μας στέλνει ο Εθνοσυντηρητικός,
Το κακό που έχει προκαλέσει η Αριστερά στην Ελλάδα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο και σε ζητήματα ιδεολογικής αντίληψης και κριτηρίου των Ελλήνων είναι γνωστό. Καθημερινά όμως ανακαλύπτει κανείς και διαφορετικούς τομείς και ζητήματα τα οποία έχουν προσβληθεί από την Αριστερή σήψη. Ένα από τα προβλήματα λοιπόν που έχει προκαλέσει και συνεχίζει να προκαλεί η Αριστερά στον τόπο, είναι ότι αποτελεί τον νταβατζή της αντιδραστικότητας.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε λαϊκή αντίδραση για κάθε είδους ζήτημα που προκύπτει στην κοινωνία πρέπει να περάσει πρώτα από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της Αριστεράς και να εγκριθεί, προτού διογκωθεί πληθυσμιακά. Όταν αυτή η αντίδραση δεν ταιριάζει με τα ιδεολογικά κριτήρια της Αριστεράς καταστέλλεται μέσω της αγαστής συνεργασίας των παρακρατικών μελών της και των εξουσιαστικών κεφαλών του συστήματος. Όταν από την άλλη ταιριάζει με τις πολιτικές επιδιώξεις της Αριστεράς, τότε καπελώνεται και προωθείται από τους πυρήνες της. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αφενός μεν να απορροφούνται οι κραδασμοί της κοινωνίας και να ενσωματώνονται οι προκαλούντες αυτών στο σύστημα και αφετέρου να εξυπηρετούνται αποκλειστικώς οι πολιτικοί στόχοι της Αριστεράς. Ομιλούμε ουσιαστικά για έναν ύπουλα συστημικό ρόλο που είτε παραλύει και εμποδίζει την όποια κοινωνική αντίδραση που επιδιώκει κάποια πολιτική ανατροπή ή επίτευξη σχετικού στόχου, είτε την φέρνει στα μέτρα της και την ενσωματώνει τελικά στο ίδιο το σύστημα.
Για να κατανοήσουμε το παραπάνω σχήμα καλύτερα, θα αναφέρω δύο απλά παραδείγματα, ένα για κάθε περίπτωση. Για την πρώτη περίπτωση, όταν δηλαδή η κοινωνική αναταραχή δεν συμβαδίζει με τις Αριστερές αντιλήψεις, έχουμε το παράδειγμα της περιόδου του κορωνοϊού, όπου οι Αριστερές παραφυάδες στέκονται απέναντι από τις λαϊκές διαμαρτυρίες κατά των μέτρων, οι οποίες συντριπτικά προέρχονται από τον συντηρητικό πατριωτικό/εθνικιστικό χώρο, τον κατ’ αυτούς “ακροδεξιό, ψεκασμένο, συνωμοσιολογικό”. Γεγονός επί αυτού που μου έκανε αίσθηση ήταν όταν τον περασμένο Νοέμβριο συγκεντρώθηκαν Γερμανοί και Πολωνοί στα σύνορα των χωρών τους και διαμαρτυρήθηκαν από κοινού και υπό αδελφικό κλίμα, κατά των σκληρών μέτρων. Εκτός λοιπόν από τους αστυνομικούς, μαζεύτηκαν και ομάδες Αντίφα σε ρόλο πραιτωριανού του συστήματος με σκοπό να διαλύσουν τη συγκεκριμένη συγκέντρωση, υποστηρίζοντας ότι υποκινήθηκε από ακροδεξιές οργανώσεις! Παρατηρήστε δε το κωμικοτραγικό της υπόθεσης, Αντίφα να επιτίθενται σε συγκέντρωση που πραγματοποιείται υπό αδελφικό κλίμα μεταξύ λαών, που έχουν μάλιστα αιματοβαμμένη προϊστορία. Αντιστοίχως, εδώ στην Ελλάδα έχουμε παρατηρήσει πλείστες φορές τα τελευταία χρόνια, σε κάθε διαμαρτυρία απλού ντόπιου πληθυσμού κατά της εγκατάστασης «προσφύγων» στην κοινότητα του (Βικτώρια, Γέρακας, Μυτιλήνη κτλ.), να στήνονται απέναντι Αντίφα και λοιπές αναρχοκομμουνιστικές οργανώσεις, με την υποστήριξη των κυρίαρχων μίντια, της κυβέρνησης και σύσσωμου του κοινοβουλευτικού “προοδευτικού” τόξου της χώρας. Για την περίπτωση της ταύτισης της κοινωνικής αντίδρασης με την Αριστερά, δεν έχουμε πιο τρανταχτό παράδειγμα από αυτό που συνέβη την μνημονιακή περίοδο προ 2015 με τις πλατείες και την ανάδειξη ενός Ριζοσπαστικού Αριστερού κόμματος στην κυβέρνηση. Την αυθόρμητη και ανεξάρτητη αρχικά αντίδραση του κόσμου εκμεταλλεύτηκαν αστραπιαία οι μηχανισμοί της Αριστεράς, την καπέλωσαν, την ανέβασαν στο άρμα της και εν τέλει την πρόδωσαν απορροφώντας τους κραδασμούς και ενσωματώνοντας τη στο σύστημα, χωρίς πολλά πολλά.
Εν τέλει, η απάντηση στο ερώτημα που βασανίζει πολλούς Έλληνες «Γιατί δεν αντιδρούμε στα σκληρά μέτρα και τα δεχόμαστε αμίλητα σαν ευνουχισμένοι;» βρίσκεται κατά τη γνώμη μου στα παραπάνω που περιέγραψα. Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα αξιόλογες αντιδράσεις διότι δεν υπάρχει ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ούτε μηχανισμοί της εντός των κοινωνίας, στον βαθμό που υπάρχουν εδώ. Στην Ελλάδα βιώνουμε στην ουσία μια εξάρτηση από την Αριστερά για να αντιδράσουμε στο οτιδήποτε. Στην Ελλάδα μαζεύονται 20-30 χιλιάδες έξω από το Εφετείο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, χιλιάδες στα Προπύλαια για διαμαρτυρία απέναντι σε διάφορα νομοσχέδια που αφορούν την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, έλεγχο των συνδικαλιστών κτλ., χιλιάδες για τα πολιτικά παιχνίδια ενός τρομοκράτη και κατά συρροή αμετανόητου δολοφόνου, αλλά κανείς ή λίγοι για τα σκληρά μέτρα του κορωνοϊού, για την ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών στη χώρα κτλ.. Αυτό επειδή οι συγκεκριμένες συγκεντρώσεις έχουν θεματολογία που δεν συμβαδίζει με την Αριστερή κοσμοθεωρία και οργανώνονται από εθνικόφρονες πολίτες και εν γένει από πολίτες εκτός ιδεολογικού μαντριού της Αριστεράς. Ως εκ τούτου η Αριστερά στέκεται απέναντι, όπως ακριβώς έκανε κατά την Κατοχή όπου ξεπάστρεψε όλες τις αντιστασιακές οργανώσεις διότι έπρεπε να είναι μόνη στην αντίσταση και αντίδραση, διότι πρέπει να έχει τον απόλυτο έλεγχο των κοινωνικών αναταραχών και να είναι ο νταβατζής της αντιδραστικότητας.
Υ.Γ.: Οι μόνες συγκεντρώσεις που ξέφυγαν από τον έλεγχο της Αριστεράς και απέκτησαν μαζικότητα, αν και κατέβαλλε φιλότιμες προσπάθειες με συνεχόμενες αντισυγκεντρώσεις να τις μπλοκάρει, ήταν αυτές για τη Μακεδονία, που όμως το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση αφού είναι το βασικό πανεθνικό ζήτημα από τη δεκαετία του ’90 και μετά και αγγίζει ευαίσθητες συναισθηματικές χορδές πολύ μεγάλου μέρους του Ελληνικού πληθυσμού, ανεξαρτήτου ιδεολογίας.
