Ο περισσότερος κόσμος ανά την ελληνική επικράτεια, μην έχοντας τί άλλο να κάνει στο τρίτο lockdown πέρα από το να δουλεύει, παρακολουθεί αποσβολωμένος από τις τηλεοράσεις του το θέατρο του παραλόγου που ξεκίνησε από την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου πριν από λίγο καιρό.
Τείνω να συμφωνήσω με αρκετούς που έχουν γράψει ότι αν δε μιλούσε εκείνη, δε θα μιλούσε κανείς.
Και ξαφνικά, από ‘ κει που κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου και θεωρούσαμε τον Κιμούλη ιδιοφυία, τον Χαϊκάλη και τον Φιλιππίδη άφταστους κωμικούς, και τον Σπυρόπουλο τον ωραίο και αειθαλή ζεν πρεμιέ και toy-boy της Αλίκης και της Δήμητρας (τί εννοείτε «ποιας Δήμητρας», δε σας καταλαβαίνω, does “10 χρόνια και 54 ημέρες” ring a bell?), ταρακουνηθήκαμε. Από τις σεξουαλικές ορέξεις που έκρυβαν επιμελώς. Επί χρόνια.
Και πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το σοκ για τους ανθρώπους που είχαμε ως ινδάλματα και «βάζαμε στα σπίτια μας» πρωί, μεσημέρι και βράδυ, ήρθε ο διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου. Ο Δημήτρης ο Λιγνάδης. Και γκρέμισε συθέμελα όλο το ελληνικό θέατρο.
Μεταξύ άλλων, ακούμε πλέον παντού καταγγελίες για βιασμούς και εκβιασμούς ανήλικων παιδιών. Αγοριών. «Προσφυγόπουλων». Σταλμένων από Μ.Κ.Ο στο σπίτι του Λιγνάδη, με «πρόσχημα» σεμινάρια θεάτρου. Σε παιδιά που δεν ήξεραν ελληνικά καλά – καλά.
Πόσο πονόψυχες είναι αυτές οι M.K.O., ρε παιδί μου, όμως, ε;
Ξέρουν το βίτσιο του άλλου και του στέλνουν παιδική, εφηβική και -κυρίως- αρσενική σάρκα για να τραφεί…
Αλλά αυτοί που κόπτονται για τις αδύναμες γυναίκες και τα απροστάτευτα παιδιά, σ’ αυτά τα πράγματα κάνουν τα στραβά μάτια…
Πράγματα αισχρά. Φριχτά. Που μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
Άρχισε λοιπόν το βάρος της μετάθεσης των ευθυνών από τον έναν στον άλλον. «Είναι ευθύνη της Μενδώνη», «είναι ευθύνη του Κούλη», «αλληλοκαλύπτονται», «ποιός ξέρει τί κρύβεται παραπάνω», «εμείς τον ξέραμε μόνο καλλιτεχνικά, πού να φανταστούμε»…
Έχει βγει δημόσια τώρα αρκετός κόσμος που λέει ότι ήξερε εδώ και πολλά χρόνια τη δράση του Λιγνάδη και τις παιδεραστικές του τάσεις. Χαίρω πολύ, κύριοι. Γιατί δε σηκώσατε ΤΟΤΕ το τηλέφωνο να πείτε στη Μενδώνη: «Συμβαίνει αυτό, ΜΗΝ πάρεις τέτοια ευθύνη πάνω σου. Ούτε εσύ, ούτε οι ανώτεροί σου».
[Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί η κυρία Μενδώνη για λόγους ευθιξίας. Το να την ξεγελάσει ένας τέτοιος άνθρωπος, είναι πολύ μειωτικό για την προσωπικότητά της. Όπως και για την προσωπικότητα του καθενός, εδώ που τα λέμε, έτσι;].
Από την άλλη, οι γείτονες έβλεπαν. Οι γείτονες ήξεραν. Αλλά επέλεξαν τη σιωπή τότε. Άλλωστε, «τί να πούμε; Δεν είναι δουλειά μας αυτή.»
Ρε, δεν ντρέπεστε λίγο, ΟΛΟΙ ΣΑΣ; Θα μπορούσαν να είναι τα δικά σας παιδιά, ρε…
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω τί έχετε μέσα στην καρδιά σας. Και πώς μολύνετε εκτός από τα παιδιά, και εμάς μαζί, που θέλουμε να τα βλέπουμε χαρούμενα και να τα προστατεύουμε, αντί να τα εκθέτουμε σε κινδύνους ή να τα θαλασσοδέρνουμε για ψύλλου πήδημα.
Τώρα, έστω και αργά, και μετά από την προφυλάκιση του Λιγνάδη, ελπίζω αυτό να γίνει μάθημα σε όλους όσους ονειρεύονταν να επιβληθούν σωματικά ή ακόμα και λεκτικά σε κάθε γυναίκα ή άντρα που επιθυμεί να μάθει, και αργότερα να βιοποριστεί.
Ευτυχώς – μέχρι στιγμής- ο μεγαλοδικηγόρος του, Αλέξης Κούγιας, δεν κατάφερε να τον βγάλει λάδι. Όσο κι αν προσπάθησε, με έωλους χαρακτηρισμούς κατά των θυμάτων, εν μέσω ενός show ναρκισσισμού.
Αυτός είναι ο μικρόκοσμός μας κύριοι. Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στα πιο βασικά.
Ούτε στο τί συνιστά πλημμέλημα και κακούργημα.
Για παράδειγμα, ο Ποινικός Κώδικας επί ΣΥΡΙΖΑ άλλαξε, το ηλικιακό έτος για συναίνεση σε σεξουαλικές επαφές «έπεσε» στο 15ο, και ο βιασμός από κακούργημα έπεσε σε πλημμέλημα. Με αποτέλεσμα οι κακοποιοί να μπαίνουν στη φυλακή μεν, να βγαίνουν σε σύντομο χρονικό διάστημα δε.
Έξω από το μικρόκοσμό μας, το ερευνητικό Τσεσμέ μπαινοβγαίνει ανενόχλητο στο Αιγαίο αφού ο «καλός» γείτονας Ερντογάν εποφθαλμιά τα νησιά μας (αν και υποβασταζόμενος), ο «Sleepy Joe» Μπάιντεν «σφυροκοπά» εκ νέου τη Συρία… και άλλα πολλά και… «όμορφα».
- Την Kamala την προσέχει κανείς;
- Εσείς πόση Ματούλα φάγατε στη μάπα σήμερα;
- Παπάρα σε χωριάτικη σαλάτα
Εν ολίγοις, είμαστε μια «ωραία» ατμόσφαιρα. Και το μόνο που μας νοιάζει τελικά είναι να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου, να ζήσει υποχρεωτικά ένας δολοφόνος που έχει επιλέξει να πεθάνει για να ηρωοποιηθεί, το “Netflix”, το “Survivor”, το “Battle Of The Couples”, το “House Of Fame” και άλλα… εδώδιμα και αποικιακά.
Καληνύχτα, Ελλάδα. Αυτή η χώρα δε θα αλλάξει ποτέ.
Πάντα θα βρίσκονται κάποιοι ανθέλληνες, να βάζουν φωτιά στα θεμέλιά της. Και θα ηδονίζονται στη θέα της φωτιάς που θα την καίει.
