Είναι πολύ αργά για να παραστήσει τον μακαριστό Χριστόδουλο ο νυν Αρχιεπίσκοπος. Παγερά αδιάφορο αν θα πάει η όχι στην Θράκη να «συμπαρασταθεί» στις ακριτικές εθνικές μας δυνάμεις.

Δεν μας καίγεται καρφί. Το χριστεπώνυμο πλήρωμα των Ελλήνων Ορθοδόξων θέλει δίπλα του με ειλικρίνεια τους αγωνιστές απλούς παπάδες του αλλά κι τους άξιους Επισκόπους του, που του στάθηκαν στις μεγάλες εθνικές τρικυμίες του καιρού μας. Λίγους ή πολλούς. Τους αγωνιστές και τους Ομολογητές που δεν άφησαν και δεν αφήνουν απαράκλητο τον λαό του Θεού και το αρχαίο τούτο έθνος που τους εμπιστεύτηκε ο Ύψιστος.

Όχι αυτούς που ζύγιζαν τις αντιδράσεις κάνοντες τούμπες στα πάνδημα εθνικά συλλαλητήρια για την Μακεδονία, ούτε βέβαια αυτούς που συμπορεύτηκαν αγαστά με το αριστερό πολυπολιτισμικό τσίρκο που κυβέρνησε τον δύσμοιρο τούτο τόπο και ναρκοθέτησαν τα θεμέλια του Έθνους και της Εκκλησίας πουλώντας ανθρωπισμό στις κάμερες στο λιμάνι του Πειραιά όταν υποδέχονταν «πρόσφυγες» χωρίς να φορούν σταυρό.

Η κουστωδία των θεολογούντων αγαπολόγων, ο μηχανισμός της ανομίας του ενάμιση χιλιάρικου που τα παλιά τα χρόνια της Σημιτοκρατίας, έκαναν πρωτοφανή πόλεμο στον Χριστόδουλο και μετά την άδικη θανή του, θεώρησαν πως πήραν την ρεβάνς με ετοιμασμένη εκλογή Ιερωνύμου, μπορεί τις μέρες αυτές να κουρνιάζει σε διάφορες κομματικές τρύπες μιας και το αφήγημα της πολυπολιτισμικότητας μπάταρε για τα καλά και η εθνική ενότητα, έστω κι αργά επιβεβαιώθηκε, και το ξέρουν. Και η σφαλιάρα στον αγαπουλισμό ακούστηκε απ’ τον Έβρο ως την Κρήτη.

Και μένει τώρα μόνος ο νυν Αρχιεπίσκοπος να προσπαθεί να σώσει ότι σώζεται απ’ τα ερείπια που άφησε η τραγική ποιμαντορία του επιχειρώντας να πουλήσει πατριωτισμό,ενώ το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει και σίγουρα το πλέον τίμιο θα ήταν να παραιτηθεί χθες. Είναι πολύ αργά.