Γράφει ο Foil,
Ποιο ήταν το μέλλον της Κεντροαριστεράς σε αυτόν τον τόπο;
“Ήμουν και είμαι θιασώτης ενός αγνού και ανόθευτου σοσιαλισμού, τον οποίο κατά τη γνώμη μου συμπυκνώνει ο ένας και μοναδικός Ήλιος που ανέτειλε σε αυτόν τον τόπο και η ανατολή του οποίου είναι η μοναδική που έχει τύχει να δω live καθώς ως γνήσιος, to the bone, σοσιαλιστής κατά την ανατολή του άλλου ηλίου, του ήσσονος σημασίας, συνηθίζω να κοιμάμαι.
Διότι δύο είναι τα χαρακτηριστικά, πιστεύω, που χαρακτηρίζουν έναν γνήσιο σοσιαλιστή: α) ο ήσυχος, απρόσκοπτος, απροσπέλαστος από ανησυχίες, ποιοτικά και ποσοτικά διαρκής ύπνος και β) η ικανότητα να διάγει τη ζωή του χωρίς να γνωρίζει κανείς (ενίοτε ούτε και ο ίδιος) ποιο είναι το επάγγελμά του, βάσει μόνο των σοσιαλιστικών του διαπιστευτηρίων.
Τα δύο χαρακτηριστικά δεν είναι ανάγκη να συντρέχουν σωρευτικά οπωσδήποτε, αλλά πόσο τυχερός, σκεφτόμουν, εκείνος που έχει κατορθώσει να τα συνδυάσει αναμειγνύοντας την επαγγελματική του ζωή με τον ύπνο σε τέτοιο βαθμό που τα θολά, ήδη, σοσιαλιστικά τους όρια χάνονται σε μία κατάσταση ενυπνίου επαγγελματικής εγρήγορσης.”
Τούτων των εισαγωγικών λεχθέντων, με χαρά είδα να προβάλλει, με τουή του, ως άλλος μύκητας στις ζυμώσεις που βλέπω να λαμβάνουν χώρα στο κίνημα ενόψει των εσωκομματικών εκλογών ο προ πολλού χαμένος –αλλά τόσο σημαντικός για την Κεντροαριστερά (ΚΑ)– Νίκος Μπίστης, ένας άνθρωπος του οποίου η πολυσχιδής προσωπικότητα και δραστηριότητα δημιουργεί ένα είδος ἀχλύος γύρω από τα επαγγελματικά του whereabouts (τα οποία πολλοί κακεντρεχείς αμφισβητούν).
Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι όντως τουίταρε, ο σοσιαλιστικός μου ύπνος με οδηγεί συχνά σε σοσιαλιστικά όνειρα τα οποία δυστυχώς για τον τόπο μένουν μόνο όνειρα. Όπως και να έχει, the tweet reads:
“Επικοινώνησα με τον Κωνσταντίνο Σημίτη, ο οποίος με πληροφόρησε ότι δεν σκοπεύει να κατέβει υποψήφιος”
Τι ταυτόχρονη χαρμολύπη μέσα σε αυτό το παπαδιαμαντικής εμπνεύσεως τουή που χρωματίζει με χρώματα αμφιλύκης τον ήλιο του πάλαι ποτέ αγαπημένου κινήματος!
Από τη μία να βλέπεις τον Νίκο Μπίστη να λέει ‘Είμαι εδώ!‘, όπως πάντα, με τρόπο στιβαρό και λακωνικό, όπως άλλωστε αρμόζει στο κόμμα που πάλεψε όσο κανένα άλλο για το δικαίωμα του ανθρώπου, χειρωνάκτη, εργάτη, μέσου οπαδού των Beastie Boys να παρτάρει ατέλειωτα (με τα λεφτά των άλλων)…
… και από την άλλη, να ζεις στο πετσί σου τη χαμένη ευκαιρία να επιστρέψει στα πολιτικά πράγματα ο Εκσυγχρονιστικός αυτός Πολιτικός Γίγαντας, που έβαλε πλάτη για να γίνει ο τόπος ένας αναδελφός intergalactic Φαιός Νάνος στο Eβρωπαϊκό Milky Way.
Κάπου θυμάμαι να έχω διαβάσει πως το One των Metallica είναι το Stairway to Heaven της γενιάς μας. Δεν εκφέρω άποψη.
[Με χαρά όμως υποδεχόμαστε την υποψηφιότητα του ΓΑΠ, ενός πραγματικά μνημειώδους προοδευτικού τούβλου, που σαν άλλο Γιβραλτάρ συχνά μοιάζει να προσγειώθηκε από κάπου πολύ μακριά, από το ίδιο το υπερπέραν ίσως, για να αποτελέσει εκ νέου τον ακρογωνιαίο λίθο του σοσιαλιστικού οικοδομήματος, που μέχρι πρόσφατα έμοιαζε ετοιμόρροπο]
Ομολογώ, αναγνώστη, πως κάποια στιγμή ένιωσα τη σοσιαλιστική μου πυξίδα, οριοθετημένη όπως πάντοτε σταθερά από τον καβάλο, να έχει αποπροσανατολιστεί πλήρως.
Τραβώντας το καζανάκι – αξίζει τον κόπο να ψηφίσω στις εσωκομματικές;
αναρωτήθηκα
ανεβάζοντας το φερμουάρ – ποιο βάρος θα έχει άραγε η ψήφος μου αυτή;
Ποιο ήταν το μέλλον της ΚΑ σε αυτόν τον τόπο; Πώς, εγώ, ως σοσιαλιστής αλλά και ως άνθρωπος, ερμήνευα αυτές τις διεργασίες που έμοιαζαν να βάζουν σε περιπέτειες τον ύπνο μου; Ένιωσα σαν -τεσπά για να μη χρησιμοποιώ φύλα- σαν το sentient αυτό being που τις δύσκολες ημέρες του νιώθει ότι δεν μπορεί να ανοίξει τα φτερά του χωρίς δισταγμούς για να προσεγγίσει αυτόν τον Πράσινο Ήλιο που ουδέποτε του υποσχέθηκε κάτι λιγότερο από τα πάντα, καθιστώντας τα τόσο προσιτά όσο ένα κουτί σερβιέτες.
[Η σκιά του ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε πιο απειλητική από ποτέ στον πράσινο προοδευτικό ουρανό]
Μήπως τόσο καιρό σαμπόταρα τον εαυτό μου ερμηνεύοντας το κίνημα της ΚΑ υπό την οπτική ενός –χωρίς σε καμία περίπτωση να θέλω να υπονομεύσω τη σημαντική προσφορά του σπουδαίου συντρόφου- Νίκου Μπίστη;
Μήπως -πράγμα που με απασχολούσε τις άγριες νύστες του χειμώνα της ύπαρξης όταν το χασμουρητό από τη θέαση αγαπημένων εκσυγχρονιστικών σημιτικών σαρδάμ φορώντας την καλτσοδέτα με σήμα ΠΑΣΟΚ στο κεφάλι μου και πίνοντας το σκατς μου που γινόταν πιο δυσοίωνο από ποτέ- η αγνή αυτή ομάδα σοσιαλιστών ήταν κάτι περισσότερο από -για να χρησιμοποιήσω ένα λογοπαίγνιο προσφιλές σε μένα- Beastie Boys;
Και τότε, σκεπτόμενος τη μεγάλη ατάκα που είχα ακούσει από τον Χόρχε, περί τριών τιναγμάτων μετά το κατούρημα…
Κατάλαβα.
Το πρόβλημα δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ, ΚΙΝΑΛ, ΑΡΧ-ΜΥΔ, ή τεσπά οποιαδήποτε ακροστιχίδα θα μπορούσε να εσωκλείει το πραγματικό νόημα της ΚΑ.
Αλλά ο τρόπος του να ερμηνεύεις την ΚΑ η οποία πάνω από όλα είναι ένας ου – τόπος, και παρ’ όλ’ αυτά με ορίζοντα τον –μέλλοντα να πραγματοποιηθεί και όχι συλληφθέντα μόνο ως όραμα του τύπου να λιγδώσουμε το άντερό μας– Σοσιαλιστικό Παράδεισο.
Σκέφτηκα: “Πότε νιώθεις περισσότερο σοσιαλιστής από ποτέ; Πότε η καρδιά σου σκιρτά;”
Και είπα στον εαυτό μου:
There’s a feeling I get when I look in the…West?
(Για μια στιγμή! Αυτός είναι στίχος των Led Zeppelin, από το Stairway to Heaven)
Ο προστάτης μου με πίεζε να βρω τη λύση.
Σκέψου! του είπα.
There’s a feeling I get when I look in – ?
In the East?
Σίγουρα – τον ήλιο.
Τον Ήλιο.
In the Social East?
Πολύ καλύτερα. Λίγο ακόμη.
In the Social East /’i:st/ = socialist?
Αυτό ήταν. Ο Jimmy Page κοίταζε προς τη Δύση, ο γνήσιος Σοσιαλιστής προς την Ανατολή.
Γιατί, όμως, το ασυνείδητό μου είχε συνδέσει τους Led Zeppelin με το ΠΑΣΟΚ; (Και τι στο καλό σημαίνει Led Zeppelin;)
Κάπου θυμάμαι να έχω διαβάσει πως το One των Metallica είναι το Stairway to Heaven της γενιάς μας. Δεν εκφέρω άποψη.
Μήπως όμως, σκέφτηκα, μήπως δεν είναι το “One” των Metallica το “Stairway to Heaven” αλλά το “Καλημέρα Ήλιε” του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος; Έφερα στο μυαλό μου τον περίφημο στίχο:
Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο, σίγουρα, ναι
Ναι, είπα – υπάρχει οπωσδήποτε ένα μακρινός ζεπελινικός απόηχος στο Καλημέρα Ήλιε, που γίνεται όλο και δυνατότερος καθώς πλησιάζουμε το σοσιαλιστικό άρμα του Πράσινου Φαέθωνα με τα εκσυγχρονιστικά φτερά μας. Αλλά πρέπει να υπάρχει και κάποιος αρμός πιο στερεός ανάμεσα στους Led Zeppelin και το ΠΑΣΟΚ (όπως, υπενθυμίζω, πίστευα ότι υπήρχε μέχρι τότε ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και Beastie Boys). Ποιος ήταν αυτός;
Αν τον έβρισκα, διαισθάνθηκα τότε, θα έβρισκα και ποιος οδηγούσε το Ζοζιαλιστικό Zeppelin προς τον Ζοζιαλιστικό Παράδεισο, ποιος θα πραγμάτωνε την Ζοζιαλιστική Ουτοπία.
Προσπαθώντας να βρω μέσα στα κωλόχαρτα που είχα συσσωρεύσει την απάντηση, θυμήθηκα την περίφημη εκείνη θεωρία πως αν παιχτεί ανάποδα το Stairway to Heaven, τότε ακούγονται σατανικά μηνύματα.
Και ενώ ήταν μία θεωρία που πολλοί πλέον θεωρούν αυτό που λένε οι Αγγλοσάξωνες debunked (άλλωστε και ο Jimmy Page είπε ότι είχε φιλολογικό ενδιαφέρον για το Occult και αφού το είπε ο ίδιος, ε ποιος ο λόγος να μην τον πιστέψεις φίλε αναγνώστη), κανείς, ποτέ, δεν απάντησε τι θα μπορούσε να συμβεί αν παιχτεί το Καλημέρα Ήλιε ανάποδα (ok, κανείς βέβαια δεν ρώτησε, but still…something lurked in the distance).
Πχ θα μπορούσε να ακούγεται ‘Τσοβόλα Δώστα Όλα;’ ή ‘Λεφτά υπάρχουν;‘. Ή έστω (σε μία πιο ανατριχιαστική αποκρυφιστική στιγμή, μία στιγμή που δύσκολα αποκωδικοποιείται)’ Αυτό είναι μακέτο;‘ (μία λέξη που όπως παρατηρώ, ούτε το Word δεν μπορεί να αναγνωρίσει και που ίσως να αναφέρεται σε κάποιο περίεργο τάγμα πρασινοφρουρών;).
Τότε, εκείνη τη στιγμή, έχοντας καταμετρήσει τα κωλόχαρτα μία ακόμη φορά και κοιτάζοντας από πίσω την αφίσα ΨΗΦΙΖΩ ΠΑΣΟΚ ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ η αλήθεια έλαμψε.
Τότε κατάλαβα το νόημα της ΚΑ.
Zounds!
Και αντιλαμβανόμενος το νόημα της ΚΑ, αντελήφθην και τι σημαίνει το όνομα των Led Zeppelin. Το Led δεν είναι προσδιοριστικό του Zeppelin (λχ ένα προοδευτικό ζέπελιν) αλλά αντιθέτως ρήμα (βλ λχ έκφραση: ‘Προοδευτικά μας τα έκανες ζέπελιν!‘). Και το πρόβλημα (ο γόρδιος δεσμός αλλά και το νόημα) της ΚΑ έγκειται στο ποιος σέρνει το Zeppelin (βλ λχ έκφραση – Parental Advisory Eksplicit lyrics).
Πρόκειται για μία αλυσίδα αλλά και αμφίδρομη σχέση ταυτόχρονα – ο επικεφαλής, αυτός που θα ηγηθεί της παρατάξεως θα πρέπει να χαλυβδώσει το Zeppelin, και το Zeppelin χαλυβδωμένο και backwards ιδωμένο θα οδηγήσει τον επικεφαλής και έπειτα όλους εμάς τους αγνούς σοσιαλιστές στη μεγάλη Ουτοπία.
This is Socialism for the Masses /mæsəs/ after all
