Του Μάριου Οταμπασίδη
Εσκεμμένα άφησα να περάσουν λίγες ημέρες για να προχωρήσω στη δημοσίευση του συγκεκριμένου άρθρου, ήθελα να παρακολουθήσω το πόσο ακόμα θα ρίξουνε ορισμένοι το επίπεδο τους.
Κάθε χρόνο και όσο περνούν τα χρόνια ο ελληνικός λαός δέχεται όλο και περισσότερο επίθεση στην αξιοπρέπεια του και στη μνήμη του από τη στρατιά των “άχρηστων”. Δηλαδή ατόμων που χρησιμοποιούν μια υποτιθέμενη μετριοπαθή στάση (υπό τον επιστημονικό μανδύα του ιστορικού) και αναλύουν ανάλογα με τα συμφέροντα που εξυπηρετούν και όχι με βάση την ελληνική ιστορία.
Μπερδεύουν το πολιτικό, το ιστορικό, τα πρόσωπα και τα σημερινά πολιτικά δεδομένα(τα οποία ορίστηκαν από τα διεθνή κέντρα αποφάσεων), ώστε να τεκμηριώσουν την “ιστορική” ανάλυση (όπως την αποκαλούν), μια ανάλυση που θυμίζει περισσότερο τεύχος του “Αλμανάκο” παρά ιστορικό δοκίμιο.
(Το αλμανάκο είναι κόμικ που διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια)
Το 1936 ανέβηκε μετά από εντολή του βασιλιά στην εξουσία ο Ι. Μεταξάς, μια ιστορική φυσιογνωμία που σε μεγάλο βαθμό ταυτίζομαι με τις κινήσεις που έκανε τόσο στις διεθνείς σχέσεις όσο και στην οργάνωση του στρατεύματος. Το στράτευμα εξοπλίστηκε και η χώρα ετοιμαζόταν ήδη 4 χρόνια για τον πόλεμο, ενώ παράλληλα προσπαθούσε μέχρι το τέλος να κρατήσει στάση ουδετερότητας. Έτσι (μέσω επιβολής δικτατορίας) καλύφθηκε το πολιτικό κενό και επανήλθε η πολιτική ομαλότητα, διότι απεβίωσε η μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα της εποχής του νεοσύστατου ελληνικού κράτους(μετά τον Καποδίστρια), ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Σε πολιτικό επίπεδο είχαμε δικτατορία (με ότι αυτό συνεπάγεται), διωγμοί υπήρξαν και αδικίες, παράλληλα προσπάθησε να θυσιάσει (το καθεστώς) στον βωμό του 3ου ελληνικού πολιτισμού τα γλωσσικά χαρακτηριστικά του ελληνικού πληθυσμού (ποντιακά, κρητικά, μικρασιάτικα κτλ.).Δηλαδή τα ίδια προβλήματα που είχαν οι Έλληνες πριν την ανταλλαγή πληθυσμών, είχανε και μετά σε ένα αμιγώς πληθυσμιακά ελληνικό κράτος, με μόνη διαφορά τη θρησκευτική ελευθερία (όλοι είτε μουσουλμάνοι, είτε εβραίοι, είτε καθολικοί κτλ. ήταν ελεύθεροι να ασκήσουν τη πίστη τους και τις θρησκευτικές τους παραδόσεις).
“Το ΚΚΕ εξαρχής ήταν αντίθετο σε οτιδήποτε είχε σχέση με το εθνικό συμφέρον και λειτουργούσε ως σχήμα πολιτικής ανωμαλίας”
Με βάση το καθεστώς και τον χαρακτήρα που είχε (Οργάνωση στα πρότυπα του άξονα, 3ος ελληνικός πολιτισμός, 3ο Ράιχ κτλ), υπήρξε λογική η “ποινικοποίηση” της σλαβοφωνίας στη Μακεδονία, μιας και η Βουλγαρία είχε αναθεωρητική στάση σε ότι αφορά τα σύνορα (βλέπε Βαλκανικούς πολέμους), λογικό η τότε κυβέρνηση να έχει αρνητική στάση στη σλαβοφωνία. Το νομοθέτημα όμως “έμπαζε” και δεν είχε την απαραίτητη επιστημονική τεκμηρίωση, διότι υπήρξε γενικό “κυνηγητό” στις γλωσσικές διαλέκτους. Δεν επιτρέπονταν ούτε οι ελληνικές διάλεκτοι (Ποντιακά, Μικρασιάτικα, Κρητικά κτλ.), μιας και θεωρούνταν κατώτερες από τη δημοτική και επίσημη γλώσσα του κράτους (οπότε ας αναλογιστούν ορισμένοι, για το πότε ξεκίνησε να επιβάλλεται η δημοτική).
Ενώ όσοι πολίτες συμβιβάζονταν με τη πραγματικότητα ζούσαν τη καθημερινότητα τους. Διότι δεν υπήρξαν φυλετικοί διωγμοί, παρά μόνο πολιτικοί (επαναλαμβάνω ήταν δικτατορία), απέναντι σε κομμουνιστές και λοιπούς αντιφρονούντες.
Η συγκεκριμένη στάση είχε λογική μιας και αντιφρονούντες χτυπούσαν το καθεστώς στα θεμέλια(ολοκληρωτικό – μη δημοκρατικό). Ενώ το ΚΚΕ εξαρχής ήταν αντίθετο σε οτιδήποτε είχε σχέση με το εθνικό συμφέρον και λειτουργούσε ως σχήμα πολιτικής ανωμαλίας (Μικρασιατική εκστρατεία). Τα προαναφερθέντα τα επιβεβαιώνει ο Λένιν σε ότι αφορά στο πως και με ποιον τρόπο θα επιτευχθεί η δικτατορία του προλεταριάτου.(προσωπικά θα ήμουν σε κάποιο νησάκι λόγω ότι θα θιγόταν το δημοκρατικό φρόνημα μου).
Το καθεστώς κατάφερε την εθνική ομοψυχία παρά τη λογοκρισία, τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα και την κοινή ιδεολογία με τις δυνάμεις του άξονα (και η ΕΣΣΔ δικτατορία είχε). Η καθημερινότητα του μέσου Έλληνα δεν επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ παράλληλα ενισχύθηκαν οι παραδόσεις των “Ρωμιών”, πράγμα που βρίσκει μέχρι και σήμερα σύμφωνη τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας.
“Έτσι αναρωτήθηκα, εφόσον ο Μεταξάς ήταν Γερμανόφιλος και οι πολιτικές του ήταν φιλογερμανικές, γιατί οι Μουσολίνι και Χίτλερ επιτέθηκαν στην Ελλάδα;”
Γι’ αυτό λοιπόν κανένας δεν έχει δικαίωμα να θίγει ή να αλλάζει με το “έτσι θέλω” τις λαϊκές παραδόσεις, είτε του αρέσουν είτε όχι. Προσωπικά δεν έχω καμιά σχέση με τη κραταιά θρησκεία της χώρας (δεν ασπάζομαι καμία θρησκεία, πλην της φιλοσοφικής της προέκτασης) και σε ότι αφορά τις παραδόσεις (πλην αυτών που έχουν φαγητό) δεν με βρίσκουν ένθερμο υποστηρικτή(ούτε έχω τη διάθεση να γίνω).
Ωστόσο, με βρίσκει αντίθετο όλη αυτή η συζήτηση περί ιστορικής αγιοποίησης του ΚΚΕ και της ιστορικής ποινικοποίησης της 4ης Αυγούστου και του Ι. Μεταξά, ενώ παράλληλα προωθούν εθνομηδενιστικές αντιλήψεις.
Ο Μεταξάς πέτυχε την εθνική ομοψυχία και προετοίμασε τον ελληνισμό για τον “μεγάλο πόλεμο” με αποτέλεσμα την ηρωική νίκη κατά των Ιταλών και τον θαυμασμό όλου του πολιτισμένου κόσμου, ακόμα και των Γερμανών.
Επίσης και η εθνική αντίσταση ήταν αποτέλεσμα των προετοιμασιών αυτών. Όσοι διαφωνούν επί τούτου ας μου εξηγήσουν, πώς προήλθε η άρτια εκπαίδευση όλων των αντιστασιακών οργανώσεων και πώς αυτές κατάφεραν να επιβιώσουν στα βουνά και στις κακουχίες.
Οι αντάρτες πριν τη πτώση και παράδοση της Ελλάδας, υπηρετούσαν στο ελληνικό στράτευμα και βρέθηκαν στο μέτωπο (πλην των υποστηρικτών του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ).
Οπότε, ακόμα και εμείς οι αντιφρονούντες τέτοιων καθεστώτων οφείλουμε να αναγνωρίσουμε με όρους κοινής λογικής τη προσέγγιση του Ι. Μεταξά και να μην γινόμαστε έρμαια της πολιτικής ορθότητας ότι, το ΚΚΕ απελευθέρωσε την Ελλάδα, θάβοντας την πραγματική αντίσταση των Ελλήνων.
Καιρό αναρωτιόμουν για τη προσφορά του ΚΚΕ (ο προπάππους μου έδωσε 152 μάχες με τους Γερμανούς ως αντάρτης και Καπετάνιος του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ) στην κατοχή και για το λόγο που ακυρώνουμε όλες τις υπόλοιπες αντιστασιακές οργανώσεις (ακόμα και σοσιαλιστικές οργανώσεις), χαρίζοντας έτσι την ιστορική μερίδα του λέοντος στο ΚΚΕ. Γιατί ταυτίζουμε τον Άρη Βελουχιώτη (ο οποίος έχει τεράστιες ευθύνες και θετικές και αρνητικές) με την κεντρική οργάνωση του ΚΚΕ, η οποία τον χαρακτήριζε τυχοδιώκτη και εν τέλει τον πρόδωσε;
Γιατί δεν αναφέρουμε την τεράστια δράση του 542 αλλά και την πρόταση του Ψαρρού για εθνική αντίσταση με κοινές δράσεις και τη δημιουργία ενός οργάνου που θα διαχειρίζεται και θα προετοιμάζει τις ενέργειες του ενιαίου αντιστασιακού στρατεύματος, ενώ παράλληλα θα εκπαιδεύει αντάρτες και στον τακτικό πόλεμο;
Οι απαντήσεις που έλαβα ήταν μονόπλευρες (λόγω της πολιτικής μου καταγωγής)ότι η κυβέρνηση του Καϊρου που ηγούνταν των υπόλοιπων αντιστασιακών ομάδων (δεν ισχύει οι περισσότερες ήταν αυτοοργανωμένες), ήταν με τους Άγγλους και θέλανε τον ξένο παράγοντα στη χώρα.
Η μονόπλευρη αντίληψη – προπαγάνδα είναι αρκετά επικίνδυνη, μιας και η ηγεσία του ΚΚΕ λειτουργούσε εξαρχής ως “πιόνι” της ΕΣΣΔ και εκτελούσε πλήρως τις εντολές. Οπότε όσα μη αυτοοργανωμένα αντιστασιακά σχήματα υπήρχαν εκτελούσαν εντολές ξένων, είτε λόγω ανάγκης (εξοπλισμό, τρόφιμα κτλ.), είτε λόγω ενδοτισμού.
Αυτό φαίνεται στις ιστορικές πηγές που αναφέρονται στον Β ΠΠ αλλά και στην αρχική – μέση – τελική στάση των Ελλήνων ΚΚΕδων αλλά και της εγχώριας πολιτικής ελίτ.
Οι πρώτοι αρχικά κάλεσαν (δια στόματος Ζαχαριάδη)τον λαό σε εθνικό αγώνα, έπειτα ανασκεύασαν (λόγω της συμφωνίας “μη επίθεσης” που είχε ΕΣΣΔ με τη Γερμανία, έπειτα ήρθε η διχοτόμηση και οι σφαγές στη Πολωνία)και παρότρυναν τους Έλληνες στρατιώτες να πετάξουν τα όπλα γιατί οι Ιταλοί είναι φίλοι μας Έπειτα ανασκεύασαν (μιας και τα έσπασε ο Στάλιν με τον Χίτλερ) αναφέροντας ότι οι Γερμανοί είναι εχθροί και οι χειρότεροι Ιμπεριαλιστές, επείγει η αντίσταση και ο αγώνας του λαού (κόπηκε το εθνικό).
Οι δεύτεροι ενώ είχαν άμεση σχέση με το καθεστώς, σε κάθε δικτατορία η σχέση της άρχουσας τάξης με το καθεστώτος (βλέπε 21η Απριλίου) είναι άμεσα συνδεδεμένες. Οι μεν “βοηθάνε” με φοροελαφρύνσεις και εργολαβίες τους δε και οι δε στηρίζουν οικονομικά τη κυβέρνηση στα έργα υποδομής. Ενώ λοιπόν είχανε άμεση συνεργασία (με το αζημίωτο) με το καθεστώς 4ης Αυγούστου, στη πορεία συνεργάστηκαν με τον κατακτητή και βοήθησαν στη σφαγή του ελληνικού λαού.
Έτσι το “λαϊκό” έργο του Μεταξά και του καθεστώτος ήταν ακόμα πιο μεγάλο (για τις συνθήκες της εποχής), διότι ο ελληνικός λαός άντεξε και στην εξωτερική αλλά και στην εσωτερική απομόνωση.
Οπότε πέραν του ελληνικού λαού ουδείς άλλος πρόσφερε το ελάχιστο, γιατί ο λαός πάλεψε για τη δόξα και την τιμή του. Η αγνότητα του αγώνα και η εθνικοφροσύνη του απλού λαού ήταν πέρα για πέρα υψηλή και άξια θαυμασμού(ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας)!
Η εσωτερική και εξωτερική απομόνωση.
Οι Βαλκάνιοι σύμμαχοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, είτε παραδόθηκαν, είτε ηττήθηκαν άμεσα και συνοπτικά. Το ΚΚΕ υπονόμευε τον αγώνα λειτουργώντας ως πιόνι της ΕΣΣΔ, παράλληλα οι Άγγλοι άδειαζαν συνεχώς την Ελλάδα, ενώ πρότειναν στη Βουλγαρία την προσάρτηση της Θράκης εφόσον εισέλθουν στη συμμαχία, χωρίς να ενδιαφέρονται για το μέλλον της Ελλάδας (Εν τέλει ο Χίτλερ πρότεινε περισσότερα και εντάχθηκαν στον άξονα).
Έτσι αναρωτήθηκα ότι, εφόσον ο Μεταξάς ήταν Γερμανόφιλος και οι πολιτικές του ήταν φιλογερμανικές, γιατί οι Μουσολίνι και Χίτλερ επιτέθηκαν στην Ελλάδα; Γιατί μετά την πτώση και παρά τις εκρήξεις θαυμασμού δεν προστάτευσαν την Ελλάδα; Γιατί έδωσε γη στους Βουλγάρους και μοιράστηκαν τα υπόλοιπα εδάφη με τους Ιταλούς και δεν άφησαν την Ελλάδα ως αυτόνομη επαρχία του άξονα;
Γιατί δεν κυνήγησε όπως τους αντάρτες, την άρχουσα τάξη της Ελλάδος; Την πλήρωσε μόνο ο λαός.
Διότι γνώριζε ότι ο ελληνικός λαός αγωνιζόταν μόνο για τη τιμή του, πως δεν επρόκειτο να αποδεχτεί τον ξένο δυνάστη όποιος και να είναι αυτός. Το απέδειξε άλλωστε στα βουνά της Πίνδου, στα οχυρά της Μακεδονίας και στη Κρήτη. Παρά τις κακουχίες έδωσε στον φιλόδοξο “Ντούτσε”, ένα ηχηρό χαστούκι και στο ανίκητο 3ο ράιχ λόγο για να προβληματιστεί μετά τις τεράστιες απώλειες που είχε στη χώρα μας. Αντίθετα, η άρχουσα τάξη είχε να χάσει “τα κρατικά προνόμια”, έτσι συμβιβάστηκε (Γι’ αυτό και η σημερινή “αλήτ” συνεχίζει τον ενδοτισμό)και δεν κυνηγήθηκε ποτέ.
Για τον ελληνικό λαό ήταν η δύσκολη εποχή της κατοχής, ειδικά ο χειμώνας του 40-41, ενώ για την “αλήτ” ήταν απλά Τετάρτη.
Έτσι η Ελλάδα έμεινε μόνη και πέρα από τους εξωτερικούς εχθρούς (τις δυνάμεις του άξονα), είχε και εσωτερικό εχθρό το ΚΚΕ και την “αλήτ” με το 1ο να υπονομεύει συνεχώς τον Εθνικό αγώνα για να λάβει το ίδιο τη μερίδα του λέοντος, ώστε στο τέλος του πολέμου να επικρατήσει(ένοπλες εμφύλιες συγκρούσεις και εκτελέσεις αγωνιστών ΕΚΚΑ, ΕΔΕΣ, Ε.Σ, Π.Α κτλ.). Ενώ η άρχουσα τάξη όπως προανέφερα συνεργάστηκε άψογα με τους Γερμανούς.
Έτσι επήλθε σε 1η φάση (πριν τη νίκη επί των Ιταλών) η εξωτερική απομόνωση(μιας και οι Άγγλοι έτρεμαν τον Χίτλερ)και έπειτα η εσωτερική απομόνωση, διά της πείνας, των ολοκαυτωμάτων, της κατοχής αλλά και της μη αλληλέγγυας στάσης της άρχουσας τάξης.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται, το χθες το βλέπουμε μπροστά μας.
Η Ελλάδα ήταν μόνη αλλά έτοιμη. Οι 219 ημέρες του αγώνα και η νίκη ήταν αποτέλεσμα σωστής στρατηγικής, προετοιμασίας και απέραντου ηρωισμού του ελληνικού λαού. Επίσης, η νίκη των συμμάχων οφείλεται στον ελληνικό λαό και όχι στη νίκη του κόκκινου στρατού (με αμερικάνικα ιμπεριαλιστικά όπλα).
Ο χειμώνας νίκησε τον Χίτλερ και όχι ο Στάλιν.
Η Ελλάδα ήταν προετοιμασμένη γιατί το πολιτικό κενό του Βενιζέλου καλύφθηκε αστραπιαία από τον Ι. Μεταξά, στρατιωτικό μεν αλλά χωρίς τα καρκινώματα του εθνικού διχασμού.
Όπως έγραφε στο προσωπικό του ημερολόγιο (μετά τη Μικρασιατική καταστροφή), και ο ίδιος είχε τεράστιες ευθύνες για τον Εθνικό διχασμό και ότι τέτοιο πράγμα δεν θα πρέπει να ξανασυμβεί (ήρθε ο εμφύλιος). Ιστορικά είναι ανήθικο να ταυτίζεται η στάση της 4ης Αυγούστου και η προσωπικότητα του Μεταξά με τις “καρικατούρες” της 21ης Απριλίου. Ο Μεταξάς με τη στάση του κάλυψε το πολιτικό κενό και ετοίμασε την Ελλάδα για τον Β’ΠΠ. Μια στάση που το σημερινό πολιτικό προσωπικό (η αριστεροδεξιά νομενκλατούρα) δεν αποδέχεται, διότι πήγε κόντρα στα προσωπικά του φιλογερμανικά πιστεύω και γιατί σκέφτηκε την ύστατη στιγμή το Εθνικό και όχι τις προσωπικές του απόψεις.
Ανήκομεν εις τους νικητές του Β’ΠΠ, εις τη δύσιν ή εις τους Έλληνες;
Σήμερα το πολιτικό κενό υφίσταται ξανά και κινδυνεύει να μετατραπεί σε χάσμα. Η δικτατορία δεν είναι λύση και όσοι την προωθούν αυτές τις αντιλήψεις, είναι δοσίλογοι, πολιτικά άσχετοι και κοινωνικά επικίνδυνοι.
Το πολιτικό σύστημα καταρρέει και ηγέτες δεν υπάρχουν, διότι οι δύσκολες συγκυρίες γεννούν ηγέτες και μεγάλες προσωπικότητες. Τα “βουτυρόπαιδα” του Χάρβαρντ και των ιδιωτικών ξένων Κολεγίων δεν μπορούν να λάβουν μεγάλες αποφάσεις προς όφελος του λαού και της πατρίδας, διότι δεν το αντιλαμβάνονται, δεν έχουν ούτε ένσημα. Είναι οι απόγονοι της δωσίλογης “αλήτ” που συνεργάστηκε με τον κατακτητή και συνεργάζεται ακόμα.
Η μη ύπαρξη μεγάλων ηγετών (πλην του Ανδρέα) μετά το 1996 είναι γεγονός και όχι μια πολιτική διαφωνία. Η Ελλάδα δε βρίσκεται στους νικητές του Β’ΠΠ διότι ο Καραμανλής κατάφερε να αθωώσει τη Γερμανία, ο Μητσοτάκης να την εδραιώσει και ο Σημίτης να τη γιγαντώσει ξανά στην ελληνική επικράτεια.
Μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου δεν υπήρξε ξανά ηγέτης για να ενώσει τον ελληνικό λαό (αναγνώριση εθνικής αντίστασης, βυθίσατε το χώρα, βυθίστε το Σισμίκ, κα Θάτσερ μας πρήξατε τα συκώτια κτλ.). Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις (μετά το 1996) ήταν υποτελείς στα Γερμανικά συμφέροντα. Ξεπούλησαν στους Γερμανούς την ενέργεια, το τηλεφωνικό δίκτυο, τα αεροδρόμια και στους Ιταλούς τον σιδηρόδρομο. Συν τοις άλλοις, οι 2 χώρες έχουμε διαχρονικά φιλοτουρκική στάση εις βάρος της Ελλάδας (Ελλάδα είναι και η Κύπρος, μόνη λύση η ένωση).
Καθετί που δημιουργήθηκε από τον ελληνικό λαό (μέσω της φορολογίας και των αγώνων) χαρίστηκε στα ξένα συμφέροντα, με γνώμονα την επίπλαστή εξυγίανση και το καλό μας.
Κατάφεραν την Ελλάδα από νικητή του Β’ΠΠ και με το εμφυλιακό έγκλημα του ΚΚΕ, να την αφήσουν έρμαιο της Γερμανικής εκδικητικότητας (Μνημόνια, ΔΝΤ, Ελληνοτουρκικά, Πρέσπες κτλ.), με τους απόγονους του 3ου Ράιχ να ξεφτιλίζουν τον ελληνικό λαό, τον λαό που τους κοίταξε στα μάτια, δεν φοβήθηκε, δεν διαπραγματεύτηκε και αν οι Άγγλοι ήταν πιο σοβαροί (παρά τη πτώση της Γαλλίας) δεν θα έπεφτε ποτέ η Ελλάδα και θα γραφόταν η ιστορία με λιγότερο αίμα και ολοκαυτώματα.
Έτσι λειτουργούσαν από πάντα οι διαφθορείς της “αλήτ”.
Ένας λαός με κοινό εθνικό στόχο δε χρειάζεται ηγέτες!
Ο ελληνικός λαός δε χρειάζεται ηγέτες και οι συνθήκες (αν και δύσκολες) βοηθούν στο να προασπίσουμε τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα μόνοι μας. Διότι υπάρχουν σταθερά πολιτεύματα σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο.
Καθώς οι εποχές αλλάζουν και οι συνθήκες δεν είναι ίδιες η απάντηση στο πολιτικό κενό και στην κοινοβουλευτική δικτατορία δεν είναι ένας νέος Μεταξάς,. Τα συγκεκριμένα καθεστώτα δεν έχουν βάση στη σημερινή εποχή.
Σε μια εποχή οικονομικής δικτατορίας των διεθνών τοκογλύφων και υγειονομικού παροξυσμού δεν χρειάζεται περισσότερη μείωση προσωπικών ελευθεριών. Στη σημερινή εποχή, τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες πλήττονται καθημερινά και συγκεκριμένα στην Ελλάδα είναι αναγκαία η πραγματική δημοκρατία και η μαζική καθημερινή ενασχόληση του λαού με τα κοινά. Η άρχουσα τάξη δεν θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα του λαού και καθημερινά θα παλεύει για να τα συρρικνώσει. Έτσι ο απομονωμένος από τον Β’ΠΠ ακόμα (πλην παρενθέσεων) ελληνικός λαός θα πρέπει να προασπίσει το εθνικό και το λαϊκό συμφέρον μόνος και με οδηγό τη “συμμετοχική δημοκρατία” ως μόνιμο και ασυμβίβαστο εθνικό στόχο(Συμμετοχή – Υποχρεώσεις – Δικαιώματα).
Γιατί γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου;
Η Ελλάδα δεν νίκησε στον Β’ΠΠ και ο λαός είναι δέσμιος των κατοχικών δυνάμεων. Το 3ο ράιχ ζει και αυτό το επιβεβαίωσε η παρουσία της Μέρκελ στη χώρα μας. Η αριστεροδεξιά νομενκλατούρα έτρεξε να δείξει την πίστη και την αφοσίωση της στη σύγχρονη σφαγέα των Ελλήνων. Τα ΜΜΕ μετά από τις ύβρεις (άρθρα, δημοσιεύματα, ιστορικές αναδρομές και αναλύσεις κτλ) προς την ιστορική μορφή της Ελλάδας τον Ι. Μεταξά, προχώρησε στην ανάδειξη της μεταμέλειας της κας. Μέρκελ για τα μνημόνια και τις πολιτικές λιτότητας.
Καμιά μεταμέλεια δεν μπορεί να γίνει δεκτή, χωρίς να πληρώσει η Γερμανία το κόστος της διαχρονικής καταστροφής που διέπραξε και διαπράττει εις βάρος του λαού μας.
Ανοίγουμε διάπλατα τα δάχτυλα του χεριού μας και τα στρέφουμε προς τη συγγνώμη της κας. Μέρκελ και στους εγχώριους υποτακτικούς της.
Πρέπει να αναλογιστούμε αν νικήσαμε εν τέλει στον Β’ΠΠ και ας σκεφτούμε, γιατί η ιστορία και η μοίρα μας αναγκάζει να γιορτάζουμε την έναρξη του πολέμου; Διότι για εμάς τους Έλληνες ο πόλεμος με τον άξονα και τους εγχώριους συνεργάτες των Γερμανών δεν τελείωσε ακόμα. Η λήξη του πολέμου θα έρθει όταν πάψουν τα παπαγαλάκια να καταστρέφουν τις ιστορικές φυσιογνωμίες μεγάλων Ελλήνων και σταματήσουν τις ανιστόρητες προπαγάνδες. Οι Έλληνες γνωρίζουμε την ιστορία μας και όσο ανεύθυνα και αν φερθήκαμε μέχρι σήμερα, ανεβάζοντας ανίκανους πολιτικούς στην εξουσία, ετοιμαζόμαστε για τη νέα καθολική, ενιαία και δημοκρατική αντίσταση.
Οπότε ας ευχαριστήσουμε την ιστορική φυσιογνωμία του Ιωάννη Μεταξά για την προετοιμασία της Ελλάδας το 1940 (μιας και από το 36, έβλεπε ότι ο πόλεμος ήταν κοντά). Ας τιμήσουμε τον τεράστιο αγώνα μας ως λαός και ας πούμε ένα ηχηρό ΣΚΑΣΤΕ σε όλους αυτούς που σπιλώνουν τον ηρωισμό μας και την ιστορία μας.
Ο πόλεμος δεν τελείωσε, έχουμε ουκ ολίγες μάχες να δώσουμε ακόμα! Αυτή τη φορά ας είμαστε ενωμένοι κάτω από τη σημαία και τη δημοκρατία!
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, Ζήτω το Όχι, Ζήτω η Εθνική αντίσταση!
Δόξα και τιμή στους ήρωες προγόνους μας!
Με λένε Οταμπασίδη Μάριο, γεννήθηκα στις 5/1/88 στη Θεσσαλονίκη και κατοικώ στον Εύοσμο. Είμαι το 4ο παιδί της οικογένειας Οταμπασίδη μητέρα μου είναι η Διαμαντούλα Οταμπασίδου (ιδ. υπάλληλος) και ο Γιώργος Οταμπασίδης (συνταξιούχος αυτοκινητιστής).
Σπούδασα δημοσιογραφία ενώ παράλληλα κατέχω, δίπλωμα τεχνικού Η/Υ, επίσης διαθέτω καλαθοσφαιρική ακαδημία όπου και είμαι ενεργός αθλητής της Ανδρικής ομάδας (Εθνικός Κ.Σ Κορδελιού – Ευόσμου. Τα τελευταία 4 χρόνια δραστηριοποιούμε στον τομέα της εστίασης και είμαι ιδιοκτήτης του σύγχρονου καφενείου “Υποβρύχιο” στη περιοχή της Ροτόντας, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
3 μεγάλα πάθη
πολιτική – δημοσιογραφία – μπάσκετ
