Να ‘μαστε πάλι εδώ να θρηνούμε για τα χάλια του Κράτους.
Χωρίς, βέβαια, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Την ημέρα των Τεμπών, πριν από 2 χρόνια, θυμάμαι ότι είχα ξυπνήσει χαράματα.
Άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω στην εγκληματική ενέργεια με το τρένο και τις 57 ψυχές που χάθηκαν.
Από όλους αυτούς που δεν μπορούσαν να αρθρώσουν λέξη, μου έκανε εντύπωση μία γυναίκα. Δυστυχώς, δεν θυμάμαι το όνομά της. Μπορεί και να μην το είπε στον αέρα.
Αυτή η γυναίκα έχασε άντρα και μικρό παιδί μέσα στο τρένο αυτό. Είχε πάει επίσκεψη στη μητέρα του στη Θεσσαλονίκη ο άνθρωπος αυτός με το παιδί του. Και η γυναίκα αυτή είχε μείνει πίσω, γιατί έπρεπε να δουλέψει.
Μέσα σε δευτερόλεπτα, έχασε την οικογένειά της. Έμεινε μόνη της στη ζωή.
Θυμάμαι μετά το αρχικό σοκ, να τη συμπονώ και να κλαίω.
Αυτή τη γυναίκα, τη θεωρώ πολύ πιο αξιοπρεπή. Γιατί δεν εξαργύρωσε ποτέ τον χαμό των δικών της ανθρώπων. Δε θα σκεφτεί ποτέ να εδραιωθεί σε κάποιο κόμμα, ή να γίνει πρόεδρος σε κάποιο καινούργιο. Μπορεί να της φταίνε όλοι και όλα, αλλά δεν έφτασε ποτέ στο σημείο να κατηγορεί την Ελλάδα και τους Έλληνες στην Ευρωβουλή. Δεν έφτασε ποτέ στο σημείο να διαφημίζεται και να βιοπορίζεται από αυτό το έγκλημα. Δεν την είδα ποτέ να βγαίνει φωτογραφίες και να χαμογελάει. Ή να πραγματοποιεί συναυλίες και να κοστολογεί τις ζωές του παιδιού της και άλλων 56 όσο ένα εισιτήριο εισόδου σε αυτές. Εν ολίγοις, δεν πάτησε ποτέ επί πτωμάτων για την προσωπική της προβολή. Και αυτή είναι η γυναίκα με την οποία ταυτίζομαι.
Ξέρω πολύ καλά πως ο κάθε άνθρωπος πενθεί με το δικό του τρόπο, αλλά κάποια πράγματα είναι καλό να αντιμετωπίζονται με τη λογική που υπάρχει στον κάθε άνθρωπο και όχι με το συναίσθημα.
Μιλώντας για συναίσθημα όμως και αλλάζοντας θέμα, υπάρχουν στιγμές που με κατακλύζει. Πνίγομαι και το μυαλό υπολειτουργεί.
Φρίττω με αυτά που βλέπω γύρω μου.
Ο καθένας κάνει ό,τι του καπνίσει χωρίς να υπολογίσει τις συνέπειες.
Άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά, επειδή κάποιες ακύρωσαν μια παράσταση λόγω “μη συμπεριληπτικότητας”. Τη στιγμή που δεν μπόρεσαν οι ίδιες να κάνουν τη δική τους παράσταση “ενδυνάμωσης”, χωρίς άντρες. Πιθανόν λόγω χαμηλής προσέλευσης.
Γυρίζουν και σου λένε «μην κάνεις παιδιά για να μην μπουν σε μοιραίο τρένο». Πολύ θα ήθελα να έχουν τα κότσια να το πουν μπροστά σε κάποια που όντως έχει χάσει το παιδί της. Να της πουν: «Τί κλαις; Θα μπορούσες να το είχες εκτρώσει το παιδί σου για να μη σου πεθάνει στο τρένο». Ή: «μην κάνεις παιδιά για να μην τα σκοτώσει ο κάθε μουρλός αστυνομικός ή γύφτος».
Εκείνες δεν έχουν καμία ευθύνη! Ούτε καν για το με ποιόν πάνε στο κρεβάτι. Το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης γι’ αυτές είναι μόνο να ανοίγουν τα πόδια στον κάθε πρώτο τυχόντα!
Συγχαρητήρια!
Είναι αυτές που αποθεώνουν τις διάφορες “Μήδειες” που έχουν σκάσει μύτη τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Σε Πάτρα, Κρήτη, Βέροια, Ημαθία και αλλού…
Αυτές που είναι τρελλές και παλαβές για κάθε αρσενικό ή θηλυκό ον που γνωρίζουν από το Facebook και πάνε να ζήσουν μαζί του. Στους 3 μήνες. Παίρνοντας μαζί και τα παιδιά τους (αν έχουν).
Και η μοίρα αυτών των παιδιών είναι ή να αρρωστήσουν βαριά ή να πεθάνουν από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις! Για να γίνει ό,τι γουστάρει το… ον!
Το άλλο; Κι αν μείνεις έγκυος, “να το ρίξεις”. Ελαφρά τη καρδία.
Τα λένε ποιοί; Αυτοί που πιστεύουν στο «κάρμα» (των άλλων όμως, για το δικό τους δε δίνουν δεκάρα), και που δεν τρώνε κρέας και ζωϊκά προϊόντα για να ζήσουν τα καημένα τα ζωάκια. Τα δικά τους τα γονιμοποιημένα ωάρια τα αντιμετωπίζουν σαν καρκινικά κύτταρα που πρέπει να ξεφορτωθούν.
Και τα λένε πού; Όχι στο σαλόνι τους με την παρέα τους, όχι στο δικό τους echo chamber που συγχαίρονται όλοι μεταξύ τους γι’ αυτά που λένε. Αλλά μπροστά σε κοινό. Γιατί είναι και “influencers”.
Τρομάρα τους…
Και μπορεί ανάμεσα σε αυτό το κοινό να είναι και γυναίκες, άντρες ή ζευγάρια που παλεύουν χρόνια με εξωσωματικές για να αποκτήσουν παιδιά που τόσο τα λαχταρούν.
Δεν ντρέπονται λιγάκι;
Σε λίγα χρόνια, με αυτό το ρυθμό, δεν θα έχει μείνει Έλληνας στην Ελλάδα. Και μάλλον δε θα υπάρχει ούτε Ελλάδα ως γεωγραφική περιοχή νοτιοανατολικά του κόσμου.
Θα αισθάνονται όλοι κάτι «άλλο». Νιγηριανοί, Πακιστανοί, Σομαλοί, Αφγανοί, γενικά διεθνιστές.
Και μόλις αυτό το «άλλο» καλέσει σε πόλεμο, ιδιαίτερα με τη γείτονα χώρα, θα φαγωθούν όλοι μεταξύ τους.
Ζητώ συγγνώμη, αλλά δεν βλέπω πώς η Ελλάδα προορίζεται να ζήσει με τέτοια μυαλά, που θέλουν να εκλείψει το Έθνος τους επειδή κάποτε κάνουν ‘στιγμιαία λάθη’. Ή επειδή νιώθουν ότι θα αποτύχουν ως γονείς που δε θα μπορέσουν να θωρακίσουν τα παιδιά τους απέναντι σε ατυχήματα, δυστυχήματα, εγκλήματα και καταστροφές.
- Οι ευθύνες που μας αναλογούν
- Γίνεται ο Χρήστος Μάστορας να υποδυθεί έναν μύθο;
- Οι παλιές τρωκτικές συμπεριφορές πάνε στα σκουπίδια
Η μόνη περίπτωση να γίνει κατανοητή η λύσσα των μοντέρνων γυναικών να εκτρώνουν τα αγέννητα παιδιά τους είναι αν επιθυμούν να εκλείψει το Έθνος και να έχουμε την κατάληξη των Αζτέκων και των Μάγιας.
Αν όντως έχουν τέτοια επιθυμία, τότε αυτές είναι σε καλό δρόμο.
Εμείς, μην τα ρωτάτε…
Πάμε κατά διαόλου με ταχύτητα.
Και μαθηματική ακρίβεια.
