Στα μέσα του καύσωνα και περικυκλωμένοι από τις φωτιές (που ασφαλώς η σκέψη μας είναι με όποιον δοκιμάστηκε τις προηγούμενες ημέρες και δοκιμάζεται ακόμη και σήμερα), επιλέγουμε γι’ άλλη μια φορά να ασχοληθούμε με ένα έγκλημα. Ένα έγκλημα που ήταν προδιαγεγραμμένο. Προδιαγεγραμμένο, γιατί – δυστυχώς- η περιοχή είναι, ως επί το πλείστον, ghetto λαθρομεταναστευτικής παρανομίας και αποτρόπαιων εγκλημάτων.
Η «Άνα», λοιπόν, ήταν μία γυναίκα που βιολογικά ήταν άντρας. Ήταν, δηλαδή μία trans γυναίκα. Ήρθε στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη από την Κούβα, γιατί, λέει, έφυγε από εκεί κυνηγημένη «από θεούς και δαίμονες» . Πράγμα που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν όντως μιλάμε για την Κούβα, την οποία κάποιοι πίσω από τις οθόνες και τα πληκτρολόγιά τους, την παρουσιάζουν σαν «σοσιαλιστικό παράδεισο».
[Εμείς στη θέση της «Άνας» και κάθε κατατρεγμένου από θεούς και δαίμονες θα αποφεύγαμε έναν τόσο μακρινό προορισμό. Θα επιλέγαμε τα Turks & Caicos, που είναι και γειτονιά. Αλλά εμείς, είμαστε εμείς…]
Το επάγγελμα της «Άνας» ήταν drag show artist. Διασκέδαζε φορώντας τουαλέτες (με) όποιον πήγαινε να τη δει στις «Κούκλες». Είναι ίσως το μόνο μαγαζί στο οποίο η «Άνα» θα μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα το ταλέντο της. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως, κανείς δεν έγραψε ότι πρόσφερε και άλλες, πιο private υπηρεσίες… Διότι, τί να τα κάνεις τα άλλα επαγγέλματα, όταν ξέρεις ότι με ένα τέτοιο νυχτοκάματο στην Ελλάδα μπορείς να είσαι τυπική με τις υποχρεώσεις σου;
Η Άνα πριν από λίγες εβδομάδες δολοφονήθηκε στο σπίτι της με βάναυσο τρόπο, αφού βρέθηκαν θανατηφόρες μαχαιριές στο κορμί της. Επιπλέον, από τα ευρήματα της Αστυνομίας φαίνεται ότι προηγήθηκε σεξουαλικό και σαδομαζοχιστικό παιχνίδι.
Αμέσως άρχισαν οι πορείες για «την δολοφονημένη αδερφή μας» και για «τις trans ζωές που έχουν αξία». Μέχρι και την πρόεδρο του κόμματος «Πλεύση Ελευθερίας» που μπήκε στη Βουλή με τις επαναληπτικές εκλογές της 25ης Ιουνίου είδαμε σε μία από αυτές. Την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Και αμέσως, καταλάβαμε ποιές ζωές θα υπερασπιστεί από τα έδρανά της.
Άλλωστε, το έχουμε καταλάβει πολύ καλά, εδώ και χρόνια, ότι οι μόνες ζωές που έχουν αξία είναι οι ζωές που συντηρούν και δυναμώνουν το ακροαριστερό αφήγημα.
Κι εκεί που όλοι περίμεναν ο… «γυναικοκτόνος» να είναι «ο κλασσικός Ελληνάρας φασίστας που θέλει να εξαφανίσει ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε δεν του μοιάζει», βγήκε στη φόρα ότι τη σκότωσε ο περιστασιακός εραστής της, ο οποίος έχει καταγωγή από το Μπαγκλαντές. Και βρέθηκε σε ένα κοινόβιο (σ.σ: φαντάζομαι ότι έτσι λένε τώρα πια τα air– b’n’b).
Τον είδαμε σε πάμπολλες φωτογραφίες, αλλά το όνομά του δεν το μάθαμε ποτέ. Και είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι δεν ήρθε για να μαζέψει ελιές και φράουλες. Τί να τις κάνεις τις χαμαλοδουλειές, όταν υπάρχουν άλλες ασχολίες που σε προστάζουν να είσαι πιο πολύ ο πραγματικός σου εαυτός; Ή όταν έχεις την επιλογή να φύγεις από την Ελλάδα πριν σε συλλάβουν;
Ξαφνικά, όλ@ πάγωσαν. Οι πορείες για «την δολοφονημένη αδερφή μας» και «για τις trans ζωές που έχουν αξία» σταμάτησαν. Έτσι πλέον γίνεται κάθε φορά που το ακροαριστερό αφήγημα μπερδεύεται και δεν ξέρει ποιόν να πρωτοσυντρέξει. Από τη μία, η «Άνα». Που μαζί της, ταυτίζονται σε (σχεδόν) όλα. Και από την άλλη, ο ταξικός τους αδερφός. Που έχουν ορκιστεί να τον προστατεύουν και να τον υπερασπίζονται στα πάντα. Από τα πιο μικρά εγκλήματα, έως τα πιο μεγάλα και αποτρόπαια. Μέχρι βεβαίως να κινδυνεύσουν σοβαρά οι ίδιοι από αυτόν.
Και βέβαια, η «γυναικοκτονία» έπαψε να είναι «γυναικοκτονία» και επέστρεψε στον (σωστό) όρο «δολοφονία».
Κάπως έτσι έγινε και με το έγκλημα στην Κω, με θύμα την Αναστασία από την Πολωνία. Μια νέα και πανέμορφη γυναίκα, προερχόμενη από μία συντηρητική χώρα, που ήρθε για να εργαστεί μαζί με τον σύντροφό της. Κάπως έτσι έγινε, ασφαλώς, όσον αφορά το δολοφόνο της. Ήταν κι αυτός Μπαγκλαντεσιανός, που όλως παραδόξως κάποιοι τον είχαν στη δούλεψή τους για να τους φροντίζει σπίτια και κήπους. Είμαστε σίγουροι πως ούτε που υπήρξε κάποιος έλεγχος ως προς το ποινικό του μητρώο πριν τον προσλάβουν.
Μάθαμε όμως ότι μετά το έγκλημα, ο δολοφόνος της Αναστασίας είχε σχεδιάσει να φύγει για την Ιταλία. Με χαρτιά και εισιτήριο, τα οποία είχε φροντίσει να του προμηθεύσει κάποιο συγγενικό του πρόσωπο.
Επίσης, κάποιοι πήγαν να ψελλίσουν και στις δύο περιπτώσεις ότι μάλλον οι δύο Μπαγκλαντεσιανοί είναι αποδιοπομπαίοι τράγοι και ότι άλλοι είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Ελπίζοντας βέβαια στο… «θαύμα» οι δολοφόνοι να είναι σαν ό,τι περιγράφουμε παραπάνω: Έλληνες που θέλουν να εξαφανίσουν ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε δεν τους μοιάζει. Το «θαύμα» όμως δεν έγινε, γιατί στη μία περίπτωση ο φονιάς της Αναστασίας ομολόγησε το έγκλημα σε συγγενικό του πρόσωπο παρά τη δυσκολία που είχε να το ομολογήσει στην ανακρίτρια, ενώ στην άλλη περίπτωση τα δακτυλικά αποτυπώματα του φονιά της «Άνας» βρέθηκαν πάνω στο μαχαίρι που τη σκότωσε.
Και κάπου εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες των εγκλημάτων «Άνας» και Αναστασίας.
Όπως είπαμε παραπάνω, κανένας δε μίλησε για τις private υπηρεσίες που πρόσφερε η «Άνα». Για την Αναστασία από την άλλη μεριά, βούηξε ο τόπος για το ότι είχε σελίδα υπηρεσιών σε site για συνοδούς κυρίων. Και το ύφος αυτών που το έλεγαν, ήταν το γνωστό: «Τα ήθελε ο κώλος της».
Είναι ανατριχιαστικός για εμάς ο τρόπος που σχεδόν καννιβάλισαν τη μνήμη της Αναστασίας, ενώ από την άλλη κάνουν ό,τι περισσότερο μπορούν για να προστατέψουν τη μνήμη της «Άνας». Είναι εμετικός ο τρόπος που κάνουν «cherry picking», και που μιλάνε για «ζωές που έχουν σημασία», τη στιγμή που χαίρονται σχεδόν φανερά για κάθε Αναστασία που χάνεται, και το μόνο τους παράπονο είναι για το ότι δεν μπορούν να μιλήσουν για «την Πατριαρχία που σκοτώνει» και για «το Λευκό Προνόμιο».
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Σας έχουμε νέα, λοιπόν: Κινδυνεύουν όλες οι ζωές. Όλων οι ζωές. Η δική σας και η δική μας.
Η «Άνα» και η Αναστασία ΔΕ θα είναι τα τελευταία θύματα.
Θα κάνετε κάτι γι’ αυτό;
Πόσο δύσκολο είναι να μη βρίσκουμε μπροστά μας σεσημασμένους κακοποιούς; Και μαζί με αυτούς κι εσάς, που τους προστατεύετε και τους δικαιολογείτε, ρίχνοντας το ανάθεμα πάντα στους Έλληνες;
Μήπως μαζί με το μίσος που έχετε για το διπλανό σας που δουλεύει και κοπιάζει για να βγάλει τα προς το ζην, έχετε μίσος και για τον εαυτό σας;
Γιατί αν είναι να φωνάζετε μόνο για τις «γυναικοκτονίες» που εσείς επιλέγετε και να μην προστατέψετε ούτε τον εαυτό σας, οφείλετε να μας το πείτε. Να το ξέρει όλος ο κόσμος.
Και να μπείτε σιγά – σιγά στο «echo chamber» που ήσασταν πριν από καμιά 25ριά χρόνια. Τότε που δε σας υπολόγιζε κανείς.
Μπας και αυτή η χώρα βρει – επιτέλους- κάτι από αίγλη και σοβαρότητα.
