Όταν λέμε πως “το πολίτευμα αδικεί”, αναφερόμαστε ασφαλώς στην φυσική πολιτική ηγεσία του εκάστοτε πολιτεύματος.

Στην περίπτωση που η αδικία είναι καταφανής και τα ένστικτα του κόσμου σε εγρήγορση, τότε το πολίτευμα γρήγορα συνέρχεται στην φυσική του ροή (στην δημοκρατία επί παραδείγματι οι πολιτικοί εξακολουθούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο, αλλά με μέτρο και εν κρυπτώ) και τα πολιτικά κεφάλια χάνονται απ’ τις θέσεις τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, όπως στην περίπτωση της Μαρίας Αντουανέτας. Η Μαρία Αντουανέτα υπήρξε βασίλισσα της Γαλλίας. Την χαρακτήριζε ιδιαίτερα η αγάπη της για τα ακριβά φορέματα, τα ακριβά κοσμήματα και τις πολυτελείς άμαξες, ενώ την ίδια στιγμή μεγάλο μέρος του γαλλικού πληθυσμού πέθαινε από την πείνα.  Όταν της είπαν “Μαρία, ο κόσμος πεινάει, δεν έχει να φάει ψωμί”, αυτή απεκρίθη, μένοντας για πάντα στην ιστορία “ε ας φάει τότε παντεσπάνι“.

Μετά από αυτήν της την φράση, οι ιστοριογράφοι δεν έχουν να επισημάνουν και πολλά έως το κεφάλαιο “Γκιλοτίνα”. “Σήμερα όμως δεν έχουμε βασιλείς, έχουμε δημοκρατία ” θα σκεφτεί ο μέσος άνθρωπος.  “Ψηφίζει ο κόσμος κάθε τόσο!” Εκλέγει όμως;  Ο (σύντροφος!) Στάλιν είχε πει χαρακτηριστικά πως “δεν μετράει το ποιος ψηφίζει, αλλά το ποιος μετράει τις ψήφους”.  Και στην δική μας περίπτωση, τις ψήφους τις μετράει μια ιδιωτική εταιρία, η singular logic.  Το μοναδικό που θα αναφερθεί χάριν συντομίας επί του παρόντος περί της singular logic, είναι το γεγονός πως μια εβδομάδα πριν από την εκλογή του Σύριζα στην εξουσία, ο CEO της εταιρείας αυτής “αυτοκτόνησε”. 

Σήμερα λοιπόν “δεν έχουμε βασιλιά“. 

Όντως δεν έχουμε βασιλιά.  Έχουμε τοποθετήσει 300 στην θέση αυτού, και ζουν και οι 300 εξ ίσου πλουσιοπάροχα. Όχι όμως ΜΌΝΟΝ αυτοί. Καθώς υπό την καθοδήγηση αυτών, υπάρχουν εκατοντάδες άλλοι “μικροί βασιλιάδες” να εκμεταλλεύονται τον δημόσιο πλούτο, την στιγμή που έχουν καταδικάσει σε χρεοκοπία ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα.  Και μπορεί οι άμαξες πλέον να μην υπάρχουν, έχουν όμως μετατραπεί σε Aston Martin, μπορεί πλέον να μην υπάρχουν ανάκτορα όπως στο Μικρό Τριανόν όμως και αυτά έχουν μετατραπεί σε βίλες και κότερα, τα παιδιά των μικρών βασιλιάδων δεν αργεί κανείς να συνειδητοποιήσει πως πηγαίνουν σε διαφορετικά σχολεία απ ότι τα παιδιά του μέσου ανθρώπου, και τέλος οι μικροί βασιλιάδες δεν καταδέχονται η μεταφορά των ιδίων να γίνεται με τα ΜΜΜ, καθώς αυτή “η ξεφτίλα” είναι μόνο για τους πληβείους. 

Και τελευταίο τους χαρακτηριστικό μα συνάμα τρομερής σημασίας, είναι η προσωπική τους φρουρά.  Οι μικροί βασιλιάδες έχουν όλοι τους μια μικρή φρουρά πραιτοριανών, να προσέχουν τους ιδίους αλλά και την Βασιλική οικογένεια, ενίοτε μάλιστα βοηθώντας στα ψώνια – καθ ότι είναι τόσα πολλά που οι κακόμοιροι δεν δύνανται να τα κουβαλήσουν όλα μόνοι. 

Το παράδοξο με τους πραιτοριανούς, είναι πως προέρχονται κατά τρομερά πλειοψηφία από την κάστα των πληβείων ψηφοφόρων, παρ’ όλ’ αυτά δείχνουν τρομερό ζήλο στην προστασία των βασιλικών μελών, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως οι ίδιοι πληρώνονται από τα δημόσια ταμεία και όχι από τα προσωπικά έξοδα των προστατευομένων.  Όταν δε, τα πολιτεύματα αλλάζουν – πάντα αλλάζουν, αργά ή γρήγορα – οι πραιτοριανοί δικαιολογούν τις πράξεις τους με μια κοινή φράση : “εγώ διαταγές εκτελούσα” . Την ίδια βέβαια δικαιολογία θα προέβαλαν και οι υπεύθυνοι της φρικτής σφαγής του Κατύν. Αυτό δεν σημαίνει πως απαλλάσσονται και από τις ευθύνες που τους βαραίνουν.  Τα όργανα της τάξεως δεν “νίπτουν τας χείρας” των όταν “εκτελούν διαταγές “.  Όταν παρανόμως επιβάλλουν έναν καθολικό εγκλεισμό στους πολίτες, όταν παρανόμως αφήνουν να εισέρχονται εντός εθνικού εδάφους τζιχαντιστές χωρίς χαρτιά υπό την κάλυψη του “πρόσφυγα”, ενώ ταυτόχρονα ζητάνε από τους πολίτες να φέρουν τα χαρτιά τους μαζί όταν τολμούν να κυκλοφορήσουν, ώστε να τους δώσουν ένα επίσης παράνομο υπέρογκο πρόστιμο. 

Πρέπει να θυμούνται όλοι, από τους μικρούς βασιλιάδες έως τα τελευταία όργανα της τάξεως, πως κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα, όταν ο κόσμος αναγκάζεται “να τρώει (ή να μην τρώει καν) παντεσπάνι” τότε δεν απέχουν πολύ και οι “γκιλοτίνες”  (πολιτικά μιλώντας ασφαλώς, έτσι ; )