Ημερολογιακά, έχουμε μπει στην άνοιξη. Κι ενώ θα περίμενε κανείς να είμαστε σε μια ψυχική ανάταση, και να έχουμε όρεξη να δημιουργήσουμε ό,τι μας κάνει κέφι, εμείς βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στην αβεβαιότητα και το σκοτάδι. Μια αβεβαιότητα και ένα σκοτάδι που δεν επιλέξαμε.
Δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε πόσο ασφαλείς είμαστε σ’ αυτόν τον τόπο και κατά πόσο μας βοηθά στην ασφάλειά μας ο ρόλος της Δικαιοσύνης.
Ένα χρόνο (και κάτι) μετά την Εθνική Τραγωδία των Τεμπών στην οποία έχασαν τη ζωή τους με φριχτά βασανιστικό τρόπο 57 άνθρωποι (οι περισσότεροι νέα παιδιά που φοιτούσαν σε διάφορα Πανεπιστήμια, αλλά κάλλιστα θα μπορούσαμε να ήμασταν εμείς ή οι δικοί μας άνθρωποι), εξοργιζόμαστε και λυπούμαστε γιατί δεν έχει τιμωρηθεί κανένας υπεύθυνος. Κανένας καθ΄ ύλην Υπουργός δεν έχει παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη. Μόνο ο σταθμάρχης που ήταν στη βάρδια φυλακίστηκε. Και που – όπως φάνηκε εκ των υστέρων- ήταν εντελώς ακατάλληλος για τη θέση την οποία τον προόρισαν, για να πάρει έναν προσαυξημένο μισθό. Ήθελε βοήθεια, και όλοι αυτοί που θα έπρεπε να είναι δίπλα του στη δική τους βάρδια, έλειπαν, έχοντας δώσει άδεια στον εαυτό τους.
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν έχουμε σιγουρευτεί ότι ο εν λόγω σταθμάρχης παραμένει στο κελί και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν έχει αποφυλακιστεί πληρώνοντας κάποιο υψηλό ποσό ως εγγύηση, όπως έκαναν κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του, εγείροντας ερωτηματικά για το «πόθεν έσχες» των χρημάτων.
Μετά από αυτό λοιπόν, παίρνουμε το μήνυμα ότι τα τρένα δεν είναι ασφαλή, και ότι όσοι στο παρελθόν τα παίρναμε για να ταξιδέψουμε, απλώς σταθήκαμε τυχεροί και δεν αφήσαμε την τελευταία μας πνοή, φλεγόμενοι σε κάποιο βαγόνι.
Απογοητευμένοι από την υπόθεση αυτή, την αφήνουμε, επειδή είναι μία ακόμα από τις πολλές υποθέσεις στις οποίες η Ελληνική Δικαιοσύνη απέδειξε την τυφλότητά της. Επειδή την πλήρωσε ξεκάθαρα ο άνθρωπος που, ως φυσικός αυτουργός, έπαιξε το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου. Ενώ λογικά, έπρεπε να την πληρώσουν μαζί του και αυτοί που έβαλαν έναν άπειρο άνθρωπο σε αυτή τη θέση, καθώς και αυτοί που διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι τα τρένα είναι ασφαλή μέσα μεταφορών και ταξιδίων. Πράγμα που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα, και ειλικρινά, δεν πιστεύουμε ότι θα γίνει ποτέ.
Προχωρώντας παρακάτω, πριν από μερικές ημέρες, ήρθαμε αντιμέτωποι με τις αποφάσεις που βγήκαν από τα Ελληνικά Δικαστήρια για δύο πολύκροτες υποθέσεις που συντάραξαν την Κοινή Γνώμη.
Στην πρώτη περίπτωση, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη η “μάνα” της Πάτρας, που άφησε τετραπληγικό το ίδιο της το παιδί και στη συνέχεια το δολοφόνησε μέσα στο νοσοκομείο που το παιδάκι νοσηλευόταν για άλλες σοβαρές παθήσεις, επειδή είχε εμμονή με τον άντρα της και πατέρα και των τριών παιδιών της.
Φέρεται (ασφαλώς) να έχει δολοφονήσει και τα άλλα δύο της παιδιά, διότι είχε βρει αυτή τη “λύση” για να φέρνει τον άντρα της κοντά της όταν εκείνος ήθελε να απομακρυνθεί. Ή και να χωρίσει. Αλλά γι’ αυτήν την ξεχωριστή περίπτωση, θα αποφασίσει διαφορετικό δικαστήριο.
Ο κόσμος που υπακούει στην Κοινή Λογική, ήξερε από την αρχή μελετώντας όλα τα στοιχεία της υπόθεσης ότι εκείνη ήταν η «Μήδεια» και στα τρία της παιδιά. Και εκδήλωσε από νωρίς αυτή του την πεποίθηση, εκφράζοντας λεκτική και σωματική βία έξω από το σπίτι της στην Πάτρα.
Ένας από τους δικηγόρους της, ο πιο προβεβλημένος από τα Ελληνικά ΜΜΕ και ο πιο ξακουστός στο να αναλαμβάνει δύσκολες υποθέσεις, χαρακτήρισε την απόφαση «σκάνδαλο» και σχεδιάζει να την πάει στο Εφετείο (αν δεν την έχει πάει ήδη), σίγουρος ων ότι η καινούργια απόφαση θα είναι αθωωτική για την πελάτισσά του.
Ασφαλώς, πρέπει να σημειώσουμε κάπου εδώ ότι όταν ο διαβόητος δικηγόρος είχε πρωτοερωτηθεί από τους δημοσιογράφους αν θα αναλάμβανε την πολύκροτη αυτή υπόθεση, είχε απαντήσει αρνητικά με πολύ σθένος, μια και δε χωρούσε το μυαλό του – όπως όλων μας- ότι θα μπορούσε μία μάνα να σκοτώσει τα ίδια της τα παιδιά, μόνο και μόνο για να τραβήξει την προσοχή του άντρα της που απομακρυνόταν από εκείνη, και να τον ξαναφέρει πίσω στην αγκαλιά της. [Ενός άντρα boheme και «φευγάτου», που μάλλον δεν ήξερε (και συνεχίζει να μην ξέρει) τη λέξη «πατέρας», αφού απέτυχε να λάβει γνώση του τί συνέβαινε μέσα στο ίδιο του το σπίτι, και από ποιόν. Είχε στραμμένη την προσοχή του πρώτα στις αθλητικές του δραστηριότητες και κατόπιν στις καλλιτεχνικές και μουσικές του ανησυχίες.].
Ο περί ού ο λόγος δικηγόρος λοιπόν, αφού ξανασκέφτηκε την υπόθεση και ζύγισε την υπερβολική φήμη που θα πάρει παγκοσμίως ότε κι εάν κατορθώσει το ακατόρθωτο (να αθωώσει την φόνισσα που ανέλαβε ως πελάτισσα δηλαδή), τη δέχτηκε σε δεύτερο χρόνο. Και προφανώς – όπως όλοι αντιλαμβανόμαστε – αφού πρωτόδικα απέτυχε, ασφαλέστατα θα βγάλει λαγούς από το καπέλλο και άσσους από το μανίκι για να επιτύχει το σκοπό του. Είναι άλλωστε γνωστός στο να χειρίζεται κατά το δοκούν τους αντιπάλους του (από συναδέλφους του μέχρι άλλους κορυφαίους επιστήμονες) για χάρη του πελατολογίου του.
Όμως, υπάρχουν μεγάλοι φόβοι πως ακόμη κι αν με την απόφαση του Εφετείου η «Μήδεια» της Πάτρας καταδικαστεί ισόβια για ακόμη μια φορά, θα αποφυλακιστεί εκτίωντας ποινή πολύ μικρότερη από τη δέουσα, θα βγει ξανά στην κοινωνία, και θα συνεχίσει να σκοτώνει. Αυτή τη φορά, τα θύματά της πιθανότατα θα είναι μοναχικοί και ανυποψίαστοι άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες που θα κάνουν το λάθος να την εμπιστευτούν με τη ζωή τους και τις περιουσίες τους. Όπως είχε κάνει και με την πάλαι ποτέ σπιτονοικοκυρά της, την εποχή που η σχέση της ήταν ακόμη ζωντανή και στα πολύ καλά της. Στην περίπτωση αυτή, η σπιτονοικοκυρά ήταν βαριά άρρωστη και μόνη, χωρίς βοήθεια από φίλους και συγγενείς. Κατά τα φαινόμενα λοιπόν, η γυναίκα αυτή έφυγε από τη ζωή νικημένη από την ασθένειά της μέσα στο νοσοκομείο.
Η «Μήδεια» της Πάτρας έρχεται και «δένει» σχεδόν μεταφυσικά (αν μας επιτρέπεται η λέξη) με την επόμενη υπόθεση που φέρεται να τελεσιδίκησε πριν από λίγες μέρες. Την υπόθεση της «12χρονης από τον Κολωνό». Ενός κοριτσιού πάνω στο κορμί του οποίου ασέλγησαν παρά φύσει τόσο ο φυσικός αυτουργός Ηλίας Μίχος (ένας άνθρωπος που παρουσιαζόταν ως φίλος του κυβερνώντος κόμματος και ως έχων φόβο Θεού, αμαυρώνοντας έτσι την εικόνα των πραγματικά θεοσεβούμενων συντηρητικών ανθρώπων) όσο και άλλοι πολλοί (κάποιοι φερόμενοι ως υψηλά ιστάμενα πρόσωπα) που στις καταθέσεις της η «12χρονη» -που τώρα πλέον είναι σχεδόν 15 χρονών μια και τέτοιες υποθέσεις αργούν να εκδικαστούν- αναγνώρισε.
Η μητέρα της «12χρονης» λοιπόν, είχε φυλακιστεί για πορνογραφία και μαστροπεία του παιδιού της (αφού στο κινητό της τηλέφωνο βρέθηκαν σχετικές φωτογραφίες και μηνύματα) σε κελί κοντινό με το κελί της «Μήδειας της Πάτρας», και είχε κριθεί αναγκαίο οι δύο αυτές γυναίκες να προαυλίζονται μαζί, χωριστά από τις άλλες κρατούμενες για (ευνόητους) λόγους λυντσαρίσματος.
Κι όμως, αγαπητοί. Η μητέρα της 12χρονης απαλλάχθηκε από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, επειδή… «δεν ήξερε τίποτα». Και όπως ήταν αναμενόμενο, αφέθηκε ελεύθερη. Έτσι, τίποτα δε θα την εμποδίσει να διεκδικήσει εκ νέου την επιμέλεια του παιδιού της.
Ακόμα κι αν την πιστέψουμε έστω για λίγο και ξεχάσουμε τα αποδεικτικά στοιχεία στο κινητό της που αποδεικνύουν περίτρανα την ηθική της αυτουργία, δεν ήξερε πού χανόταν για ώρες το παιδί της. Δεν ήξερε πού έβρισκε τα υπερβολικά λεφτά που της έφερνε στο σπίτι, και με τα οποία το μικρό κορίτσι φωτογραφιζόταν. Και τα οποία λεφτά δεν βγαίνουν από ένα απλό καθάρισμα σπιτιού ή μαγαζιού. Γιατί το ακούσαμε και αυτό. Ότι η μικρή πήγαινε και καθάριζε το μαγαζί που είχε ο «θεοσεβούμενος» και οικογενειάρχης Μίχος. [Άλλο ένα φάουλ της «στοργικής μανούλας», καθώς η παιδική εργασία θεωρείται απαγορευμένη]. Δεν έβλεπε το ίδιο της το παιδί, που βγήκε μέσα από τα σπλάχνα της, να αλλάζει ψυχολογικά μπροστά στα μάτια της. Δεν έβλεπε τις μεταπτώσεις στη διάθεσή του.
Και τί ειρωνεία, έτσι; Σε μία εποχή που προσπαθούν να μας πείσουν από την άλλη μεριά του Ατλαντικού ότι πρέπει να παίρνουμε τη συναίνεση των μωρών για να τους αλλάξουμε πάνα όταν είναι λερωμένα, αυτό το «12χρονο κορίτσι», που έχει καταστραφεί η ψυχή του και η κοσμοθεωρία του, δεν μπορούσε να φέρει αντίρρηση στη μαμά του και να μην δεχτεί να βιάζεται από κανέναν, να μην δεχτεί να ασελγεί επάνω του κανείς. Γιατί πολύ απλά, υπέστη την απαραίτητη πλύση εγκεφάλου πως αυτό που κάνει είναι σωστό γιατί «βοηθά τη μανούλα». Από αυτό και μόνο, η μανούλα θα έπρεπε να μείνει χωρίς τα παιδιά της. Χωρίς τουλάχιστον το συγκεκριμένο παιδί. Γιατί μόλις συναντηθούν και μείνουν μαζί, ο χρόνος θα γυρίσει πίσω και θα ξαναγίνει η ζωή του κόλαση. Αυτή τη φορά όμως, ό,τι γίνει, θα μείνει κρυφό. Γιατίαυτό που ξεχείλισετο ποτήρι γι’ αυτό το κορίτσι, ήταν η ψυχολογική βία που ασκούσε ο Μίχος επάνω του, κρατώντας το υπό την ομηρία όπλου.
Εμείς λοιπόν, πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι δύο συγκεκριμένες προαναφερθείσες μητέρες θα έπρεπε να μείνουν για πάντα στη φυλακή και να μη δουν το φως του ήλιου ποτέ ξανά. Και να αφήσουμε τη φύση να κάνει τη δική της δουλειά. Όχι γιατί αποδείχτηκαν ακατάλληλες μητέρες. Αλλά γιατί μπροστά στο βίτσιο τους και τις διεστραμμένες επιθυμίες τους, έκαναν (και θα κάνουν) τα ίδια σε όποιον άνθρωπο καταφέρουν να χειραγωγήσουν.
Για τον Ηλία Μίχο δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Είναι η κατώτατη μορφή ζωής που καταδικάστηκε -ορθότατα- σε ισόβια συν 27 χρόνια για τα κρίματά του απέναντι στο παιδί. Μια απόφαση βάλσαμο, ειδικά μετά την οργή που είχε προκαλέσει η πρόταση της εισαγγελέως για αθώωσή του όσον αφορά τα κακουργήματα του βιασμού, της μαστροπείας σε οίκους ανοχής και της μαστροπείας μέσω εξαναγκασμού. Τώρα, αν μας ρωτήσετε τί συνέβη στο μεταξύ και η εισαγγελέας άλλαξε την απόφασή της, θα σας γελάσουμε και δεν το θέλουμε καθόλου.
Παρ’ όλα αυτά, πάλι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το αν θα μείνει μέσα στη φυλακή ή αν θα χρησιμοποιήσει νομικά τερτίπια για να βγει και να συνεχίσει τις προσφιλείς του τακτικές σε άλλα ανήλικα παιδιά (κοριτσάκια ή αγοράκια), μόνος του ή με άλλους (επιφανείς ή όχι) βιαστές. Γι’ αυτό και δε χαιρόμαστε (ακόμα) με την καταδίκη του. Θα έπρεπε και αυτός να μείνει για πάντα μέσα, μόνο με νερό, και να τον αναλάβει η φύση.
Τούτων δοθέντων, παρ’ όλο που μπορούν να χαρακτηριστούν από κάποιους μικρές νίκες, προφανέστατα ΔΕΝ είναι αρκετά για να εμπιστευτούμε την Ελληνική Δικαιοσύνη. Η σωματική ακεραιότητα κάθε ανθρώπου (και δη κάθε αδύναμου ανθρώπου) κινδυνεύει από τη στιγμή που κλείνει την πόρτα του σπιτιού του και φεύγει. Και βλέπουμε μετά λύπης μας ότι οι ποινές αυτών που βάζουν τις ζωές μας σε κίνδυνο, είναι ποινές – χάδια. Και προτού το καταλάβει κανείς, βρίσκονται πάλι έξω, για να συνεχίσουν το… έργο τους.
Κι ακόμα χειρότερα, σε περιπτώσεις όπως στο έγκλημα στα Τέμπη, δεν τιμωρείται κανένας ηθικός αυτουργός.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Μόνο όταν αλλάξουν όλα στο νομικό σύστημα της χώρας ως προς το δικαιότερο, μόνο όταν αυτοί που φταίνε για κάθε έγκλημα που κάνουν πληρώσουν τις βαρύτερες δυνατές συνέπειες γι’ αυτό, τότε θα μπει ένα λιθαράκι ώστε να υπάρξει ένα καλύτερο μέλλον γι’ αυτήν την έρημη τη χώρα, που έχει καταλήξει να είναι τόσο εξόφθαλμα ο απόπατος της Ευρώπης.
