Ναι, το ομολογώ. Έκατσα και αφιέρωσα περίπου ένα δίωρο από την ημέρα μου για να δω το φεμινιστικό μιούζικαλ που έφτιαξε η Greta Gerwig. Προσοχή: Περιέχει αρκετά spoilers.

Θα μου πείτε: «Σε υποχρέωσε κανείς;». Όχι. Πάντα είναι η περιέργεια που νικά όμως. Αυτή που σε τρώει να μάθεις ποιό είναι αυτό το φαινόμενο που καθήλωσε και συγκίνησε τόσο πολύ -και παγκοσμίως- στους κινηματογράφους τόσα κοριτσάκια με τις μαμάδες τους. Ή ακόμα και με τους μπαμπάδες τους. Κι αυτοί ψυχή έχουν. Ποιός, άλλωστε, θα θαυμάσει την καλλίπυγο και ομολογουμένως εντυπωσιακή Margot Robbie? Μόνο οι bisexual και homosexual γυναίκες; Όχι, βέβαια.

Έτσι λοιπόν, μπήκα κι εγώ στη «BarbieLand», για μία μέρα. Μια μέρα ροζ, που σε κάνει να μην ανησυχείς για τίποτα.  Ένα μικρό μιούζικαλ, γεμάτο Barbie και Ken. Από όλες τις φυλές. Κι έναν Άλαν, έτσι, για τη «διαφορετικότητα» και τη συμπερίληψη, με δυο ατάκες όλες κι όλες. Περιττό να σας πω ότι άλλο «γυναικείο» όνομα δεν υπάρχει εκεί. [Εκτός βέβαια από αυτά των «θνητών» που μπαίνουν μέσα].

Μια ιστορία, που αν δεν ήταν τόσο στοχευμένη ώστε να κάνει πλύση εγκεφάλου στα κοριτσάκια ότι μόνο αυτές είναι οι ικανές για όλα, ότι είναι πανέμορφες όπως είναι, κι ότι οι άντρες υπάρχουν μόνο ως συμπληρωματικοί, που ζουν μόνο αν η αγαπημένη τους τούς χαρίσει έστω το βλέμμα της, θα ήταν υπέροχη. Σαν κάθε παραμύθι που προάγει τον ρομαντισμό και την κανονικότητα, όπως τα  ζούσαμε εμείς όταν μεγαλώναμε.

Η σκηνοθέτις – όπως είναι φυσικό- έχει στοχεύσει στην Barbie της. Είναι ξανθιά, εντυπωσιακή, όμορφη, κι ανέμελη. Έτσι όπως θα έπρεπε να είναι μία Barbie που δίνει χαρά στις μικρές κοπελλίτσες όλου του κόσμου. Έρχεται όμως εκείνη η αποφράδα «ροζ» μέρα που το νερό στο ντους είναι κρύο, οι φρυγανιές με το φυστικοβούτυρο καμμένες, και ο καφές πικρός και άνοστος. Αφήστε που το κου ντε πιέ πλέον δε λυγίζει για να μπει στις ψηλοτάκουνες γόβες κι έχουμε πλατυποδία… Πράγμα που, όπως καταλαβαίνετε, οδηγεί σε σκέψεις και σημάδια κατάθλιψης, γηρατειών και -νομοτελειακά- θανάτου.

Και ρωτάω τώρα εγώ, η αδαής: Γιατί όλες αυτές οι μικρές κοπελλίτσες, τα ανήλικα κοριτσάκια που έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους για να μορφωθούν, να θριαμβεύσουν, να ερωτευτούν, εν γένει να ζήσουν… γιατί θα πρέπει να έρθουν από τώρα αντιμέτωπα με σκέψεις θανάτου και σημάδια κατάθλιψης;

Α! Δεν ξέρω αν σας το είπα, αλλά στα πλαίσια της υποχρεωτικής… αλληλεπίδρασης της Barbieland με τον Πραγματικό Κόσμο, πρέπει να μπερδευτεί η σκέψη της Barbie με τη σκέψη ενός απλού και πραγματικού κοριτσιού. Σ’ αυτήν την περίπτωση λοιπόν, η σκέψη δεν είναι ενός μικρού κοριτσιού που είναι σε ηλικία για να παίξει με τη Barbie, αλλά… της μαμάς του, που και αυτή έπαιζε μαζί της όταν ήταν μικρή! Οπότε, καταλάβατε προς τί όλα αυτά τα δυσοίωνα…

Ό,τι να ‘ναι, δηλαδή, αλλά είναι ο κορμός της ιστορίας για να μπορέσει να αναπτυχθεί…

Έτσι, η ηρωίδα μας, με φυτευτή παρέα τον Ken, για να αντιστρέψει το κακό αποφασίζει να ταξιδέψει στον Πραγματικό Κόσμο και να βρει το (σιτεμένο, ομολογουμένως) κοριτσάκι που έπαιζε μαζί της όταν ήταν μικρό.

Στο ταξίδι, θα νιώσει λύπη και οργή. Θα νιώσει δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλά της. Θα της φυτρώσουν γεννητικά όργανα που προφανώς, σαν κούκλα, δεν είχε. Και θα προσπαθήσει να ξεφύγει από τους “κακούς” της Mattel, που θέλουν να την ξανακλείσουν στο κουτί της.

Τον pink and bubbly κόσμο της Barbieland σκάει για μερικές ώρες ο Ken. Μία όμορφη αρσενική κούκλα με το “απαραίτητο” μαύρισμα και τους “απαραίτητους” six pack κοιλιακούς . Ζητιανεύοντας τον ρομαντικό έρωτα και την αποδοχή στο βλέμμα της “μοναδικής του αγάπης”, την ακολουθεί στο ταξίδι της στον Πραγματικό Κόσμο. Και στην προσπάθειά του να καταλάβει τους ανθρώπους, γοητεύεται από το Los Angeles, τον καπιταλισμό και την…Πατριαρχία. Ως αποτέλεσμα, κάνει ένα πραξικόπημα στον ροζ κόσμο, και αφού δώσει στα ξεκούδουνα και μια μάχη τύπου “ποιός είσαι εσύ, ρε, που θα την πέσεις στη δική μου Barbie ενώ υπάρχουν τόσες τριγύρω”, ως αποτέλεσμα μιας κοριτσίστικης πονηριάς, γίνεται ο απόλυτος άρχοντας. Για μία μέρα κι αυτός.

Περνώντας ψυχολογικά από τα 40 κύματα και τραγουδώντας μας τον πόνο του, δέχεται στωικά να παραμείνει στον άβουλο ρόλο του, και να βλέπει το αντικείμενο του πόθου του να… εξανθρωπίζεται και να αφήνει την Barbieland και την … κουκλοσύνη της, αφού τη βλέπουμε να …πηγαίνει στο γυναικολόγο της (!) στο Los Angeles.

Το ταινιάκι μπαίνει χαλαρά στην κατηγορία “την είδαμε εμείς για να μην τη δείτε εσείς και τα παιδιά σας”.

Είναι για ονειροπαρμένα κοριτσάκια που πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι καλύτερος αν είναι μητριαρχικός. Και ότι αυτοί που θέλουν προστασία είναι οι αδύναμοι άντρες.

Πάμε ένα στοίχημα ότι οι κουρτίνες δεν κρέμονται στα παράθυρα, αν δε βοηθήσει κάποιος άντρας να κρεμαστούν;

Πάμε ένα άλλο στοίχημα ότι τα γλοιώδη κατσαριδικά και λοιπά τρωκτικά σκοτώνονται τις περισσότερες φορές από αντρικές και όχι από γυναικείες παντόφλες;

Πόσες φορές οι πατριαρχικοί άντρες έχουν σώσει αμέτρητες γυναίκες και παιδιά από σεισμούς, φωτιές και πλημμύρες;

Έχετε δει γυναίκες να επαγγέλλονται π.χ. υδραυλικοί, οικοδόμοι ή εναερίτες ηλεκτρολόγοι;

Πώς είπατε; Τις εμποδίζει η Πατριαρχία;

Ναι, αμέ, την έλλειψη μυϊκής δύναμης ή την αδυναμία κατανόησης πολύπλοκων συστημάτων, τη βαφτίζουμε «με εμποδίζει η Πατριαρχία.»…

Στα της ταινίας ξανά, η Margot Robbie  είναι εμφανισιακά ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ για να ενσαρκώσει μια κλαμμένη, άσχημη και φοβισμένη Barbie. Αυτή η γυναίκα είναι ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ακόμη κι όταν ξυπνά με πρησμένο πρόσωπο το πρωί. Ακόμη κι όταν είναι άρρωστη με το στομάχι της και ξερνοβολάει στην λεκάνη της τουαλέτας της…

[Πιο παραστατική δεν μπορώ να γίνω…]

• 
  Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
• 
  Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
• 
  Ορθοπολιτική ολιγαρχία αντί για Δημοκρατία

Κάποια στιγμή δε, που την έπιασαν τα υπαρξιακά της κι αναρωτιόταν αν είναι όμορφη, γελάσανε και τα τσιμέντα…

Ο Ryan Gosling ως Ken από την άλλη, ενσαρκώνει τέλεια το ρόλο μιας αδύναμης και μίζερης κούκλας με μια αναλαμπή δυναμισμού, παρ’ όλη την (σχεδόν θηλυκή) ομορφιά του. Μελαγχολεί και τον πιάνουν οι ευαισθησίες του σχεδόν σε όλο το δίωρο, αλλά πέραν τούτου, ουδέν.

Εν κατακλείδι, ο φεμινισμός υπάρχει όχι ως κίνημα που εκφράζει μια πιο σύγχρονη εποχή ισότητας, αλλά ως ένα γυναικείο κατασκεύασμα που εξολοθρεύειαντιπάλους και ευνουχίζει συμμάχους, θηλυκοποιώντας τους.

Θα θέλαμε όλοι οι λογικοί άνθρωποι να μην υπάρχει sequel, αλλά λόγω θριάμβου, πιθανότατα θα υπάρξει.

Bye, Barbie…

Καλή τύχη στον…εξανθρωπισμό σου…