Νομίζαμε λοιπόν ότι ο Πούτιν θα σταθεί ειρηνικά απέναντι στις προκλήσεις της Ουκρανίας. Γιατί, συγγνώμη που χαλάω τη ζαχαρένια κάποιων, αλλά η εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία μόνο «ξεκούδουνη» δεν ήταν.
Ο πόλεμος μεταξύ τους είχε αρχίσει από το 2014. Ο ουκρανικός στρατός τότε, είχε χτυπήσει ρωσσικά χωριά και πόλεις. Είχε σκοτώσει και σακατέψει εκατοντάδες άμαχου πληθυσμού. Ανάμεσά τους και παιδιά.
Δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Αντίθετα, ήταν πολλοί που ενοχλήθηκαν από τις εικόνες της θηριωδίας.
Ουκρανοί ήταν αυτοί που στις 2 / 5 /2014 μετά από μια διαδήλωση έκλεισαν κόσμο σε κτήριο και τον έκαψαν. Και όσους έπιαναν πριν πηδήξουν από τα παράθυρα, τους σκότωναν στο ξύλο με ροπαλιές.
Χρειάζεται να αναφέρουμε άραγε πόσοι ηλικιωμένοι τραυματίστηκαν και σκοτώθηκαν όταν οι βόμβες χτύπησαν γηροκομεία; Χρειάζεται να αναφέρουμε πόσα ΛΟΥΤΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ βλέπαμε τότε, που οι ευαισθητοποιημένοι ‘ανθρωπιστές’ δεν ήθελαν ούτε να τα βλέπουν;
Σταματήστε πια τα ‘δυο μέτρα και δυο σταθμά’.
Η κάθε δράση φέρνει και μία αντίδραση. Έστω και καθυστερημένη κατά 8 χρόνια. Από έναν πληγωμένο ηγέτη που χάνει σιγά – σιγά έδαφος και πληθυσμό κάτω από τα πόδια του. Και δεν τον συμφέρει γεωστρατηγικά.
Ο Πούτιν (και ο κάθε Πούτιν) δρα σκεπτόμενος την ευημερία του κράτους και του έθνους του. Του λαού του.
Κάτι που για άλλους ηγέτες ή Πρωθυπουργούς είναι αμελητέο, ακόμη και σα σκέψη.
Σκεφτήκατε ποτέ γιατί ο Πούτιν και ο στρατός του προχωρά αργά;
Απλούστατα γιατί ο εχθρός του (εν προκειμένω οι Ουκρανοί) κρύβονται σε σπίτια που βρίσκονται σε περιοχές που έχουν αγράφως κηρυχθεί άβατες από τους Ρώσσους.
Μαντέψτε λοιπόν ποιοί χτυπάνε άκριτα. Και με ποιών τις ευλογίες.
Φοβούμαι ότι η κίνηση του Πρωθυπουργού να στείλει πολεμικό υλικό εκτός από ανθρωπιστική βοήθεια για τους αμάχους στην Ουκρανία, θα του γυρίσει μπούμερανγκ και θα τον χτυπήσει στο δόξα πατρί έτσι και καταλάβει αυτό που εμείς αρχίζουμε και παίρνουμε μυρωδιά όσον αφορά τους Έλληνες που χάνονται αναίτια στις περιοχές των βομβαρδισμών.
Το νεο- ναζιστικό Ουκρανικό τάγμα “Αζόφ” και η δράση του, τα όπλα του και οι στόχοι του, μάλλον δεν (του) λένε και πολλά… Ακόμα τουλάχιστον.
Αυτό που κάνει σε όλους μας εντύπωση πάντως – και όταν λέμε ‘όλους’ δεν εννοούμε τους ‘ανθρωπιστές’ που κλαίνε επιλεκτικά, αλλά όλους εμάς που ασχολούμαστε πιο ενδελεχώς με τέτοια θέματα- είναι το γιατί δεν ακονίσαμε τα όπλα μας 48 χρόνια πριν. Να πάμε να σώσουμε τα αδέρφια μας τους Κυπρίους από την ιμπεριαλιστική μπότα του Αττίλα.
Η απάντηση μάλλον δε μας αρέσει και δεν τη δεχόμαστε.
Όχι, κύριοι. Η Κύπρος δεν κείται μακρύτερα από την Ουκρανία. Τα αδέλφια μας στο μαρτυρικό νησί της Αφροδίτης χρειάζονται κι αυτά μια ελεύθερη πατρίδα.
Έχετε όμως μια βιασύνη να στείλετε όπλα στον εχθρό της Ρωσσίας . Μιας Ρωσσίας που έχει δείξει τη γραφή της και πόσο βοηθητική μπορεί να υπάρξει. Θα το νιώσουμε τώρα με τον αποκλεισμό της από τη Δύση).
Και τώρα, η Ρωσσία θα στηρίξει περισσότερο την Τουρκία, αν βρεθούμε σε πραγματικά εμπόλεμη κατάσταση μαζί της. Με απλούς παρατηρητές την Αμερική του Bidden και της Harris, τη Γερμανία του Scholz, και το ΝΑΤΟ.
Έχετε μια βιασύνη να σκύψετε πάνω από ένα πρόβλημα που παρουσιάστηκε πρόσφατα. Αφήνοντας το πρόβλημα της Κύπρου να λιμνάζει.
Κι αυτό, στον σκεπτόμενο πολίτη, δείχνει ότι συντάσσεστε με τα συμφέροντα του εχθρού.
Είτε εκούσια, είτε ακούσια.
Όλα αυτά τα χρόνια, έστω από το 2004 που η Κύπρος μπήκε στην Ε.Ε., καμία κύρωση στην Τουρκία. Κανένα Swift.
Προσωπικά, ο Ζελένσκι δε με έπεισε ποτέ για την αγάπη του στην Ουκρανία και την αυταπάρνησή του «μένοντας και υποστηρίζοντάς» την. [Hello, Hellenic Hoaxes…]. Ένας μέτριος κωμικός είναι. Που οι Ουκρανοί, μπερδεύοντας τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα (γιατί στη μυθοπλασία υποδύθηκε τον ‘Υπηρέτη του Λαού’) , τον ψήφισαν για να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Όπως αποδεικνύεται όμως, είναι κι αυτός ένα ακόμη πιόνι του Συστήματος. Που παρασύρει τη χώρα του και τον απλό κόσμο στον όλεθρο.
Και η χώρα του – αφού είναι εξοπλισμένη με τις ευλογίες όλων πια, ακόμη και με άγραφους νόμους- για τα επόμενα χρόνια θα είναι ο παράδεισος του κάθε ψυχάκια, του κάθε κλέφτη, του κάθε βιαστή, του κάθε δολοφόνου. Κι έτσι, είναι πιθανόν να ξεκινήσει ΚΑΙ ΕΜΦΥΛΙΟΣ μεταξύ Ουκρανών.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Σαφώς και συντασσόμαστε υπέρ των βασανισμένων προσφύγων. Των αδύναμων. Αυτών που δεν μπορούν να πολεμήσουν για να προφυλάξουν την πατρίδα τους.
Το μόνο που ευχόμαστε, είναι να ξαναρυθμιστούν οι ισορροπίες.
Και η αρκούδα, να σταματήσει το χορό.
Πριν να είναι αργά για όλους.
