Νοέμβριος 2019
Λίγο πριν το ξέσπασμα της Πανδημίας του Covid-19 του Pandemic ή Panicdemic του Ιού της Κίνας αγγλιστί και η ημερομηνία που διαδραματίζεται το Βlade Runner, το φουτουριστικό όραμα μιας τεχνολογικής Δυστοπίας, που καταβροχθίζει και συντρίβει την ανθρώπινη Φύση και Ψυχή με την απρόσωπη ψυχρή και αδηφάγο τεχνολογική επιβολή της παγκοσμιοποιημένης Χούντας των “Ειδικών” και των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Πάνω κάτω η σύγχρονη Νέα Εποχή μας, τα ιπτάμενα οχήματα μας λείπουν μόνο και οι γενετικά τροποποιημένοι φουτουριστικοί Yπεράνθρωποι-Είλωτες οι Replicants, αλλά έχουμε 62 Φύλα και τις ανάλογες αντωνυμίες τους κάτι είναι κι αυτό…
Απλά διαγαλαξιακή η μουσική επένδυση του Βαγγέλη Παπαθανασίου, άλλοτε απόκοσμη και ενεργητική, άλλοτε ρομαντική που σε μεταφέρει στην δυστοπική βαβέλ του L.A. του 2019
To Βlade Runner αποτελεί μια επαναστατική και αριστουργηματική μίξη Νoir και επιστημονικής φαντασίας. Είναι βασισμένο σε νουβέλα του τιτανοτεράστιου (και lost soul) Philip K.Dick και σε σκηνοθεσία του master του Σινεμά (με την όλη σημασία της λέξης) Ridley Scott και αναζητά μερικά από τα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα: Tι καθορίζει τον Άνθρωπο; Τι είναι αυτό που ορίζουμε ως Ψυχή; Που έγκειται η ελεύθερη βούληση; Πώς η τεχνολογία και η μοντέρνα πολυπολιτισμική αστικοποίηση εντός φριχτών υδροκέφαλων μεγαλουπόλεων πνίγει τον Άνθρωπο και την Κοινωνία; Αλήθεια ξέρεις τι είσαι; Ακόμα και ο διώκτης μπορεί να είναι Replicant -ακόμα διαφωνεί ο Harrison Ford και έχει και δίκιο καθώς η υποψία ότι ο Deckard μπορεί να είναι Replicant δεν συμβαδίζει και πολύ με την πλοκή και βγαίνει σαν σεναριακή τρύπα (plot hole). Πιστεύω είναι πιο πολύ τρολάρισμα του Scott, ακριβώς για να τονίσει τις υπαρξιακές προβληματικές της ταινίας, καθώς αμφισβητώντας την κανονικότητα του Deckard, αμφισβητεί και συνολικά την δική μας και εισέρχεται σε φιλοσοφικά και επιστημονικά πεδία, που και ο ίδιος ο συγγραφέας, είχε αναλύσει διεξοδικά στα έργα του, όπως στο επίσης καταπληκτικό Ολική Επαναφορά, όπου πραγματικότητα και φαντασιώσεις συμπλέκονται σε σημείο που δεν μπορείς να τα ξεχωρίσεις.
Ο Dick μάλιστα έλεγε ότι τίποτα δεν είναι αληθινό, καθώς ο προσωκρατικός φιλόσοφος Παρμενίδης διατύπωσε ότι αληθινό είναι αυτό που δεν αλλάζει, ενώ ο Ηράκλειτος διατύπωσε, ότι: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ, τα πάντα αλλάζουν. Έτσι συγκεράζοντας αυτά τα δύο ρητά, διαπίστωσε ότι τίποτα δεν είναι αληθινό, ότι ζούμε σε μία φενάκη και μπορεί να μην υπάρχουμε καν. Mπορεί να είμαστε Replicants με εμφυτευμένες (μούφα) αναμνήσεις ή μία προσομοίωση υπερεξελιγμένων εξωγήινων η υπερεξελιγμένου μελλοντικού ανθρώπινου πολιτισμού στις εσχατιές του σύμπαντος ή άπλα ένα πείραμα ενός ενεργειακού υπερεγκεφάλου-νοημοσύνης ενός Boltzmann brain, που δημιουργήθηκε σε συνθήκες υψηλής εντροπίας και θέλει να διασκεδάσει την μοναξιά του στον άπειρο σχεδόν Χρόνο μέχρι το τέλος του Σύμπαντος, παίζοντας μας σαν NPCs σε βίντεο παιχνίδι, σαν ένα είδος Θεού.
Κρίμα πραγματικά που ο Dick δεν πρόλαβε να δει την ταινία ολοκληρωμένη στην πρεμιέρα, είδε μόνο το rough cut που του έδειξε ο Scott και φυσικά την ενέκρινε. Πραγματικός οραματιστής και γίγαντας της επιστημονική φαντασίας, σε σημεία που λάσκαρε λίγο η βίδα και τον κατάπιε το πολυποίκιλο και ίσως επικίνδυνο εσωτερικό του Σύμπαν.
Το Blade Runner διαθέτει μια cyber-punk αισθητική με εκπληκτικά σκηνικά που νιώθεις ότι αναδύουν την μπίχλα (βρώμα) μιας φουτουριστικής μεγαλούπολης κι έχουν ένα καταπληκτικό ρεαλισμό (σχεδόν ιταλικού νεορεαλισμού) καθώς το Μέλλον δεν εξωραΐζεται. Nιώθεις ότι αυτός ο Κόσμος της ταινίας θα μπορούσε να υπάρχει (ή να υπάρξει). Aπό τις μαρκίζες και τα γιγάντια videowalls στους ουρανοξύστες, ως τις φουτουριστικές πυραμίδες της Tyrell, όλα παίζουν έναν υπόκρυφο Β΄ρόλο.
Tο original Blade Runner είναι ένα κινηματογραφικό οπτικό και φιλoσοφικό μεγαλείο, ένα εμβληματικό cyber-punk αριστούργημα, που άλλαξε το Σινεμά κι επηρέασε την παγκόσμια Pop κουλτούρα.
Τα εφέ και τα σκηνικά, όλη η καλλιτεχνική διεύθυνση επέδρασσε τρομερά σε όλες τις μετέπειτα ταινίες του είδους της επιστημονικής φαντασίας, όπως το Πέμπτο Στοιχείο(1997), το Strange Days(1995), το Johnny Mnemonic(1995), φυσικά το Judge Dredd(1995) με Sly αλλά και το αλλόκοτο κι αθλιότατο Super Mario Bros (1994).
Μέχρι και τον Christopher Nolan επηρέασε στο αριστουργηματικό The Dark Knight(2008), κυρίως στην κινηματογράφηση γενικών πλάνων και στην κατόπτευση του κόσμου της ταινίας και είναι φυσικό, καθώς είναι ένα oπτικό μεγαλείο από με την ατμοσφαιρική φωτογραφία και τα προσεγμένα κι εντυπωσιακότατα για την εποχή εφέ -από έναν αριστοτέχνη τον Douglas Trumbull- που δούλεψε και στο απόλυτο αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας το 2001:Η Οδύσσεια του Διαστήματος του Kubrick και εδώ χρησιμοποιεί μινιμαλιστικά και κάπως παλαιάς κοπής εφέ, σε πλήρη συγχορδία με τον μηδενιστικό και γειωμένο χαρακτήρα της ταινίας.
Φυσικά αν έπαιξε η καλλιτεχνική διεύθυνση έναν άτυπο δεύτερο ρόλο στην ταινία, τότε η μουσική παίζει έναν άτυπο πρωταγωνιστικό ρολό. Απλά διαγαλαξιακή η μουσική επένδυση του Βαγγέλη Παπαθανασίου (Vangelis). Άλλοτε απόκοσμη και ενεργητική, άλλοτε ρομαντική που σε μεταφέρει στην δυστοπική βαβέλ του L.A. του 2019, με τους synthesizer ήχους του και τα διαλεγμένα ethnic στοιχεία και σε γειώνει στην μίζερη καταθλιπτική και απάνθρωπη Δυστοπία του Μέλλοντος, που νιώθεις να σου τρώει την ψυχή, βγάζοντας όλη αυτή την αγωνία, τον ζόφο και τον πόνο της ανθρώπινης εμπειρίας κι ιδιότητας, ειδικά στον επίλογο της ταινίας.
Ένα εκπληκτικό soundtrack του αδιαμφισβήτητα κορυφαίου εν ζωή Έλληνα καλλιτέχνη του Βαγγέλη Παπαθανασίου, του οποίου η δισκογραφία (και φιλμογραφία), γίνεται όχημα που μας ταξιδεύει από τα απώτατα όρια του Σύμπαντος, ως τις Αβύσσους του Ασυνείδητου και ξεπέρνα τα στενά όρια μίας ταινίας ή του ίδιου του Hollywood και της Aκαδημίας, η οποία τον σνόμπαρε για το Blade Runner μετά την νίκη του την προηγουμένη χρονιά για το Chariots of Fire(1981) και τον σνόμπαρε γενικά ως και σήμερα αν και η αλήθεια είναι ότι και ο Vangelis τους σνόμπαρε, μην πηγαίνοντας να παραλάβει το βραβείο του το 1982.
Γενικά πολύ μπροστά και υπεράνω, κατάλαβε ποσό υποκριτικές φιέστες ελιτιστών είναι από τότε. Η ουσία είναι πάντως ότι όλο αυτό το κλίμα του στέρησε αρκετές υποψηφιότητες και βραβεία, ειδικά για το μαγευτικό soundtrack για την ταινία The Bounty(1984) ή για το υποτιμημένο 1492: Conquest of Paradise(1992) πάλι σε σκηνοθεσία R.Scott και που έγινε δυστυχώς η απόλυτη “σούπα” στα 90s, σε προεκλογικά σποτ και διαφημίσεις. Ένα 1492 που σνομπαρίστηκε εγκληματικά, όπως φυσικά και το επικό soundtrack του Alexander(2004). Στο Blade Runner συμμετέχει και ένας άλλος μεγάλος Έλληνας καλλιτέχνης και πρεσβευτής μας στον κόσμο, ο μόνος με πραγματική και σπουδαία διεθνή καριέρα, ο τεράστιος Ντέμης Ρούσσος, που με την μοναδική του φωνή χαρίζει κάποια φωνητικά στο υπόβαθρο, δίνοντας μία απόκοσμη ανατολίτικη αισθητική στην φουτουριστική πολυπολιτισμική Δυστοπία, όντας φυσικά και ο ίδιος Έλληνας της Αιγύπτου και με εμφανές βυζαντινό DNA και κουλτούρα.
Mία διευκρίνηση για τους Replicant, δεν είναι ρομπότ- ανδροειδή ή cyborgs σαν τον Εξολοθρευτή, άλλα γενετικά κατασκευασμένα όντα, χωρίς μηχανικά μέρη, που έχουν υπερφυσική αντοχή, δύναμη, ταχύτητα (κάτι σαν τους υπερστρατιώτες της Marvel) και όχι ρομπότ, εξού και το πολύ χαμηλό προσδόκιμο ζωής, των μόλις 4 ετών, που μπήκε από την εταιρεία Tyrell, ως δικλείδα ασφάλειας, σε περίπτωση που ξέφευγαν η επαναστατούσαν. Στην ταινία Soldier(1998) με Kurt Russell (άτυπο spin off) η έννοια του γενετικά κατασκευασμένου κι ενισχυμένου υπερστρατιώτη επεκτείνεται κι επεξηγείται, χωρίς βέβαια το ψυχολογικό και φιλοσοφικό υπόβαθρο του Blade Runner. H όλη παρεξήγηση προήλθε από τον τίτλο της νουβέλας του Dick “Do Αndroids Dream of Electric Sheep”.
Εν έτει 2019 κατά τραγική ειρωνεία πέθανε ο Rutger Hauer, όπως και ο Roy Batty στην ταινία κι ο οποίος παραδίδει μια τιτανοτεράστια και εμβληματική ερμηνεία, ως ο κακός της ταινίας και περνά όλα τα ψυχολογικά στάδια, από Τέρας του Frankenstein, ως Είλωτας-σκλάβος μιας τεχνολογικής Δυστοπίας, ως πρωτόπλαστος Αδάμ και τελικά ως Εωσφόρος Σατανάς -επαναστάτης κατά του δημιουργού του και λίγο πριν το αναπόφευκτο τέλος, σε μια μορφή Άγγελου Σωτήρα του ίδιου του Χριστού με ανάλογη πληγή στην παλάμη, σώζοντας και συγχωρώντας το διώκτη του, δημιουργώντας έτσι τον ορισμό του ολοκληρωμένης αψίδας χαρακτήρα και λίγο πριν το τέλος σε μία κορυφαία κινηματογραφική σκηνή ανθολογίας, με το λυρικό και τραγικό ηλεκτρονικό θέμα Tears in the Rain ως μουσικό χάλι.
Σχεδόν ποιητικό ότι ο Hauer πέθανε το 2019. Οπως και ο Heath Ledger με τον Joker του στο Dark Knight, μια ταινία που έπαιξε ο Hauer, καθότι έχαιρε της εκτίμησης του Νόλαν. Ο Hauer άφησε παρακαταθήκη έναν σπουδαίο ρόλο τον θρυλικό Roy Batty, το φουτουριστικό τέρας που μεταλλάσσεται σε Αδάμ του είδους του και όταν συνειδητοποιεί τα καταδικαστικά βιοτεχνολογικά built in, που του επέβαλλε ο δημιουργός -“Πα-τέρας” του, γίνεται Εωσφόρος-Δαίμονας-Εκδικητής που δεν δίνει fucks, για να καταλήξει στο αναπόδραστο τέλος και να αποδεχτεί την μοίρα του, συνειδητοποιώντας πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος και η ζωή, “συγχωρώντας” τον διώκτη του Deckard και σώζοντας τον εντελώς χριστιανικά, αφού του πουλάει λίγη τρελίτσα, με μια επική και βαθυστόχαστη ατάκα “Quite an experience to live in fear isn’ t it that’ s what it is…” για να απαντήσει ο ίδιος :”That’s what it is to be slave…” (μια πολύ επίκαιρη ατάκα).
Mουσική και κινηματογραφική πανδαισία, μια Θεία Μέθεξη σε μία σκηνή απόλυτα δραματική και ποιητική, που μιλά για την ματαιότητα, για το νόημα, την ουσία και την άξια της ίδιας της Ζωής. Της ίδιας της ύπαρξης όλων των συνειδητών έμβιων όντων, ακόμα και ενός γενετικού τέρατος, με ψεύτικες αναμνήσεις που κατασκευάστηκε να λειτουργεί ως ρομπότ από τους μελλοντολογικούς δυνάστες. Κι όλα αυτά ενώ κρατά συμβολικά ένα περιστέρι το σύμβολο της ψυχής σε αρκετές θρησκείες και μυθολογίες και λούζεται από τις σταγόνες της βροχής που εξαφανίζουν τα δάκρυα για το πεπερασμένο του Χρόνου, που μας διαφεύγει και που ποτέ δεν ξέρουμε πόσος μας απομένει. Αλλά και δάκρυα που παίρνει η βροχή για το ίδιο το δράμα του Θανάτου, όχι τόσο του ίδιου του Θανάτου ως τέλος και σκοτεινή άβυσσος ανυπαρξίας, αλλά του Θανάτου ως απώλεια των αναμνήσεων κι εμπειριών σου. Μια απώλεια του εαυτού σου, των αγαπημένων σου, την απώλεια της Ελπίδας ενός καλύτερου μέλλοντος, που χαραμίζεται άδικα, μια βίαιη αναπόδραστη διακοπή, έναν Θάνατο καταδίκη, μια αιώνια σκοτεινή άβυσσο-φυλακή που σε εμποδίζει να πραγματώσεις και ολοκληρώσεις την ύπαρξη σου και να βρεις απαντήσεις και κυρίως παρηγοριά στα αιώνια υπαρξιακά ερωτήματα και αδιέξοδα, που θέτει το και το Blade Runner και που δυστυχώς ακόμα και μεγάλοι φιλόσοφοι και επιστήμονες πήραν στον τάφο τους χωρίς ουσιαστικές απαντήσεις.
Ο Μεταμοντέρνος Μηδενισμός κι Αγνωστικισμός στα καλύτερα του, με μια οντολογική και καθαρτική και λυτρωτική σκηνοθετική οπτική του Scott, ο οποίος δηλώνει αγνωστικιστής με χριστιανικές πολιτισμικές επιρροές. Aγνωστικιστικό και μηδενιστικό μοτίβο που επαναλαμβάνεται σε όλη την ταινία (“She won’t live… but then again, who does?”) αλλά και σε άλλες ταινίες του, όπως η μετάβαση στα Ηλύσια πεδία του Μάξιμου στον Μονομάχο(2000) ή η αέναη αναζήτηση για περισσότερη ζωή/αθανασία του Weyland στον σαφώς υποτιμημένο Προμηθέα(2012) με την η αψίδα χαρακτήρα του ανδροειδούς David, που μεταλλάσσεται επίσης σαν τον R.Batty, από Πινόκιο, σε Αδάμ, σε Τέρας του Frankenstein, σε εξερευνητή Λόρενς της Αραβίας, σε τεχνολογικό Σατανά και τέλος σε δημιουργό ζωής (τύποις) θεό στο ατυχές Alien Covenant(2017).
Απόκρυφο σενάριο και σκηνοθεσία για μύστες, που αποκαλύπτονται έπειτα από μελέτη και πολλαπλές θεάσεις, στις πολλαπλές εκδοχές που υπάρχουν. Προσωπικά θεωρώ το Final Cut του 1997 την καλύτερη εκδοχή και απεχθάνομαι (όσο και ο ίδιος ο Ford), τις εκδοχές με το voice over, που τον ανάγκασαν να κάνει (και φαίνεται) καθώς από τις δοκιμαστικές ακόμα προβολές, η ταινία κρίθηκε από τους executives του studio δυσνόητη και “βαριά” για τον μέσο θεατή των multiplex που τότε ήταν ακόμα σε νηπιακή μορφή. Λογικά απέτυχε στην πρώτη του προβολή κι ήταν εμπορικό flop, καθώς οι θεατές του 1982 με Ford φρέσκο από Star Wars/Indiana Jones και ουσιαστικά σε κόντρα ρόλο, σε ρόλο δηλαδή κυνικού detective δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας, αλλοτριωμένο και απορροφημένο από την συνολική μαυρίλα και αποξένωση της φουτουριστικής τεχνολογικής shithole, σε σημεία να αμφισβητείται η ανθρώπινη φύση κι ιδιότητα του κι ανεξάρτητα αν και ο ίδιος είναι Replicant και που στο τέλος διαφεύγει με την Replicant Rachel, μακριά στην φύση σε ένα σκηνικό που έρχεται σε αντίθεση με την τεχνολογική Κόλαση της ταινίας, ένα σκηνικό Παραδείσου στις εναλλακτικές εκδοχές. Μάλιστα τα πλάνα της τελευταίας αυτής σκηνής είναι δανεικά από την εισαγωγή της Λάμψης(1980) του Kubrick.
Όλοι περίμεναν εντελώς διαφορετική ταινία. Ίσως πιο fun, εύπεπτη και pop corn και όχι μια φουτουριστική φιλοσοφική και κοινωνιολογική μελέτη βαθιάς κουλτούρας, με βιβλικές αναφορές νιχιλιστική οπτική κι υπαρξιακά άγχη κι αναζητήσεις. Δύσκολη για τους πολλούς που περιμένουν να δουν ταινία blockbuster. Πολλοί κουράζονται, λόγω της κάπως χαλαρής πλοκής και του μοντάζ με αργά πλάνα και σεκάνς, που σκοπό έχουν να βάλουν στον -τότε- μελλοντολογικό κόσμο του Blade runner. Οπτικό και φιλoσοφικο μεγαλείο σε ένα cyber-Punk αριστούργημα που άλλαξε το Σινεμά.
Το sequel Blade Runner 2049 είναι ολίγιστο ως film κι ως sequel. Άχρωμο, άοσμο, τελείως νερόβραστο ως millennial ταινία που είναι, με κακή πλοκή και story (και το original δεν ήταν και φοβερό ως πλοκή πάντως) και γενικά με δυο ηθοποιούς όπως ο Ryan Gosling και ο Jared Leto, που έπαιξε σαν να έπαιζε Σαίξπηρ σε σχολική παράσταση σε μια αποθέωση του στημένου κι επιτηδευμένου overacting. Αν τους αντικαθιστούσες με Michael Fassbender, Leonardo Di Caprio, Christian Bale ή ακόμα και τον Jake Gyllenhaal, θα εκτοξευόταν η ταινία. Διάλεξαν απλά τους χειρότερους A-listers, που είναι δηλητήριο και για το Box office, αν και επί δεκαετίες πρώτη επιλογή για ρόλο κακού της ταινίας του Wallace, ήταν ο David Bowie, που φυσικά θα τα έσπαγε, ειδικά στα 80s-90s. Δυστυχώς πέθανε, καθώς θα άλλαζε επίπεδο η ταινία. Κακή επιλογή για αυτούς τους δυο ρόλους, όπως και η θηλυκή Replicant η οποία μου φάνηκε αστεία κι εκβιαστική και έπληξε την ταινία. Για εμένα ωχριά μπροστά στην Darryl Hanna την Replicant του original, περίμενα πιο πολύ τον Dave Bautista, ο οποίος χαραμίστηκε προς χάριν της ανταγωνίστριας σε άλλο ένα δείγμα woke Hollywood.
Όπως κι η αφεντικίνα του, εξυπηρετεί φεμινιστικά virtue signaling μηνύματα και πλήττεται η πλοκή και η ταινία με τoν “δυναμικό” γυναικείο χαρακτήρα. Δεν θα γεράσει όπως το πρωτότυπο, σαφώς κατώτερο, ερμηνεία σαν του Hauer (Roy Batty) δεν υπάρχει. Εκπληκτική μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου, δεν υπάρχει, πλην του τέλους, όπου ο Zimmer διασκευάζει Vangelis σε μια ονειρική συνεργασία μουσικών Τιτάνων.
Δεν έχει τα απόκρυφα μηνύματα που απαιτούν κατάδυση στα προαιώνια ερωτήματα και υποσυνείδητα άγχη, μια αρκετά άδεια ταινία χωρίς ψυχή. Μια ταινία που όμως γνωρίζει τι είναι και ξέρει που θέλει να πάει, ίσως το καλύτερο sequel που θα μπορούσε να παραχθεί το 2017 από το woke Hollywood (με ότι σημαίνει αυτό), με καλό production value, μια μεστή και υπέρμετρα σεβαστική -σχεδόν φοβική ταινία-, που όμως δεν λειτουργεί καθόλου κατ’ εμέ. Μια ταινία που ήθελε πιο οραματιστή αντισυμβατικό και ψυχωμένο σκηνοθέτη, να το πάει για τριλογία όπου θα έβγαζε με μεγαλύτερη σαφήνεια, το τι θέλει να εκφράσει. Ίσως τον Nolan, που θα του πήγαινε γάντι. Ίσως με Heath Ledger ως Replicant, θα ήταν τέλειος, κρίμα πολύ κρίμα που πέθανε, ο κόσμος έχασε ένα τεράστιο ηθοποιό το 2008 και μας έμειναν οι ολίγιστοι, οι Gosling κι οι Leto.
Ο Villeneuve κατ´εμε είναι υπερεκτιμημενος και δεν ταίριαζε στο Blade Runner. Μέχρι και ο Neil Blomkamp, ίσως να ήταν καλύτερη επιλογή. ‘Ίσως έδινε λίγη δράση παραπάνω και λιγότερη κουλτούρα και αφόρητο βαρετό χιπστερισμό και millennial μεταμοντερνισμό. Είναι ενδεικτικό πως ο ίδιος ο δημιουργός Ridley Scott, δήλωσε ότι ήταν πολύ βαρύ το Blade Runner 2049 και ότι ο ίδιος θα έκοβε μισή ώρα από την ταινία. Δεν είναι κακή ταινία, μην παρεξηγηθώ, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν φτάνει το original. Έχει κοιλιές και κλασική βαρεμάρα του Dennis Villeneuve, αλλά δεν είναι και το Arrival του ίδιου, που είναι ίσως η πιο βαρετή και ανούσια ταινία επιστημονικής φαντασίας στην ιστορία.
Tο original Blade Runner είναι ένα κινηματογραφικό οπτικό και φιλoσοφικό μεγαλείο, ένα εμβληματικό cyber-punk αριστούργημα, που άλλαξε το Σινεμά κι επηρέασε την παγκόσμια Pop κουλτούρα. Από ιαπωνικά manga/anime μέχρι Games κι ολόκληρη την επιστημονική φαντασία και πού παρά την δυσνόητη κι απόκρυφη φύση του (και τις οποίες αδυναμίες του).
Σε κάνει να καταδύεσαι στην άβυσσο των υπαρξιακών και κοινωνιολογικών ερωτημάτων του μοντέρνου κόσμου μας, που όσο πάει τείνει προς την τεχνολογική πολυπολιτισμική απάνθρωπη Δυστοπία. Ειδικά μετά το ξέσπασμα της Πανδημίας του κινέζικου ιού και με όλο αυτό τον οχετό της Νεοταξικής ατζέντας και των οργουελικών πολιτικών που μας επιβάλλουν αργά και σταδιακά κι ύπουλα με όπλα την κατατρομοκράτηση, τους γραφειοκρατικούς καταναγκασμούς της νέας “θρησκείας” της πολιτικής ορθότητας των control freaks της Παγκόσμιας Ελίτ(Cabal), τις ψευδείς ανάγκες και κρίσεις όπως η Κλιματική “Κρίση” πρώην “Υπερθέρμανση”, πρώην “Αλλαγή” αλλά και με την εργαλειοποίηση της υψηλής τεχνολογίας της Silicon Valley και αλλάζοντας μας βιολογικά αλλά και πολιτισμικά και αλλοτριώνοντας μας εκ των έσω σαν άλλους Replicant δούλους πραγματικής ζωής.
