Αυτό που έγινε στις ΗΠΑ τα τελευταία δύο χρόνια θέλει τρομερή συσπείρωση δυνάμεων, και λαϊκή συμμετοχή για να συμβεί. Και δεν αφορά μόνο τους μεν (Τραμπ) αλλα και τους δε (Μπάιντεν/Χάρρις). Κυριολεκτικά συγκρούστηκε η κοινωνία μεταξύ δύο αντιπάλων στρατοπέδων.
Όμως στην πλευρά Τραμπ, η οργάνωση της βάσης, οι πρωτοβουλίες απλών πολιτών, η σύσταση τοπικών οργανώσεων, η αφοσίωση σε έναν σκοπό, γενικά η πίστη και συμμετοχή στα κοινά, όπως την είδαμε να λειτουργεί ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, είναι ασύγκριτη με την ελληνική πραγματικότητα.
Όσο κι αν κάποιοι θέλουν να μας φορέσουν με το ζόρι την εικόνα του δημοκράτη λαού, η αλήθεια βρίσκεται πολύ μακρυά από αυτό. Είμαστε υπερβολικά ατομιστές για να λειτουργήσουμε συλλογικά, ειδικά σε μια περίοδο που όλα είναι υπό διάλυση και προδομένα από παντού.
Ο μέσος Έλληνας, (με λίγες εξαιρέσεις) δεν έχει ασχοληθεί σχεδόν ποτέ με τοπικές οργανώσεις, με ίδρυση Συλλόγου για τον οποιονδήποτε κοινωνικό ή κοινωφελή σκοπό, παρ’ εκτός αν έχει κάποιο έμμεσο συμφέρον και κέρδος.
Πολύ περισσότερο δεν συμμετέχει στα κοινά, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά ακόμα και σε τοπικό (αυτοδιοικητικό), στο οποίο έχει πολύ μεγαλύτερες ελπίδες και δυνατότητες να εκπροσωπήσει και να εκπροσωπηθεί για το κοινό συμφέρον.
Μιλάμε για έναν από τους πιο ιδιόρρυθμους ανθρωπότυπους, εξαιρετικά ατομιστικό σε ένα μη υγιές περιβάλλον, που, σπανίως όμως, αν βρει εκπροσώπηση ή ελπίδα σε κάποιο πρόσωπο ή σκοπό μπορεί να δοθεί με ψυχή και σώμα μέχρι το βαθμό της αυτοθυσίας.
Μην γελιέστε όμως, αυτό δεν αποτελεί δημοκρατικότητα αλλά πίστη σε έναν ηγέτη, δεν αποτελεί πίστη σε πολίτευμα ή πολιτικό σύστημα, αποτελεί πίστη σε μονοκρατορικό μοντέλο, δεν αποτελεί μια συλλογική πράξη που απεικονίζει την πίστη στο πολίτευμα, αλλά μια ατομική κατάθεση πίστης και ψυχής.
Οι ρεπούμπλικες/δημοκρατίες θέλουν πίστη στο κράτος και στον θεσμό ως μήτρα ηγετών, θέλουν προτεσταντική ηθική και σκέψη για να δουλέψουν σε τέτοιο εύρος, και είναι λογικό να απαντώνται σε αγγλοσαξονικές και φραγκικές χώρες.
- Όσο κι αν καμώνεται ο Έλληνας, ΔΕΝ είναι δημοκράτης
- Τα διδάγματα του δημοσιονομικού συντηρητισμού
- Νέα εποχή αναθεωρητισμού
Ο Έλληνας άνθρωπος όμως δεν έχει τόση πίστη στο κράτος, αντιθέτως έχει πίστη στον θεόπεμπτο ηγέτη, στον πρωταθλητή ηγήτορα, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Βελουχιώτης, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, και χωρίς αυτόν, τον όποιο ηγήτορα, προτιμάει να τρώει το συκώτι του από το να βοηθάει στην λειτουργία του Πολιτεύματος, που λίγο τον ενδιαφέρει τελικά.
