Γράφει ο Κωνσταντίνος Κουσουρίδης προπτυχιακός φοιτητής του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ,

Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μίας νέας δεκαετίας, κατά τη διάρκεια της οποίας θα σημειωθούν καθοριστικές εξελίξεις για τη μελλοντική πορεία της Ευρώπης και γενικότερα του Δυτικού κόσμου. Ήδη, είδαμε πριν λίγες εβδομάδες τις Αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Ίσως τις κρισιμότερες εκλογές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας των ΗΠΑ και αυτό γιατί συγκρούστηκαν δύο διαμετρικά αντίθετες κοσμοθεωρίες και αντιλήψεις για τον κόσμο, τη διεθνή πολιτική και την οικονομία. Ο Joe Biden έχει ανακηρυχθεί νικητής από τα ΜΜΕ με πολλές αμφισβητήσεις και κατηγορίες για εκτεταμένη νοθεία στις κρίσιμες πολιτείες και με τον δικαστικό αγώνα της ομάδας του Προέδρου Trump να βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

• Το φαινόμενο Trump

Ανεξάρτητα από την έκβαση αυτών των εκλογών, ο Donald Trump έχει αφήσει μία μεγάλη πολιτική κληρονομιά μετά την 4ετή διακυβέρνηση του και αυτό το πολιτικό στίγμα που αφήνει έχει ιδιαίτερη αξία, καθώς από την πρώτη ημέρα προεδρίας του έως και σήμερα έχει απέναντι του όλα τα μεγάλα ΜΜΕ της υφηλίου, τις οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές ελίτ των ΗΠΑ και της Ευρώπης και εν συνόλω το Αμερικανικό βαθύ κράτος.

Το φαινόμενο Trump ήρθε σαν καταιγίδα το 2016, απείλησε και εντέλει καθυστέρησε ή και μπλόκαρε ορισμένες φορές τον σχεδιασμό αυτών των ελίτ, δηλαδή των ελίτ της παγκοσμιοποίησης, στις οποίες συμπεριλαμβάνεται και η γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αυτό το υπερεθνικό μόρφωμα της Ε.Ε. Η αντιπάθεια του Αμερικανού Προέδρου για την Ένωση και η προτίμηση του στη παραδοσιακή δομή του Έθνους-Κράτους ήταν γνωστή και αυτό επαληθεύτηκε τα τελευταία 4 χρόνια. Σε ευρύτερο επίπεδο παρατηρήθηκε μια αλλαγή -στο μέτρο του δυνατού- της Αμερικανικής πολιτικής από το 2016. Στο συγκεκριμένο άρθρο θα εστιάσω στη σχέση αυτής της αλλαγής με το ευρωπαϊκό περιβάλλον και όχι συνολικά.

• H Ευρώπη της νέας δεκαετίας

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει μπει ήδη σε βαθιά εσωτερική κρίση ως οργανισμός από την  αρχή της προηγούμενης  δεκαετίας με κύρια αφορμή την οικονομική κρίση. Ειδικά, όμως, μετά το 2015 εμφανίστηκαν και άλλα σοβαρά προβλήματα που κλόνισαν τις Βρυξέλλες με μεγαλύτερο σε έκταση τις ανεξέλεγκτες μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική. Ένα πρόβλημα που όσο κι’ αν ενοχλούνται κάποιοι υπερευαίσθητοι συνδέεται άμεσα με την ισλαμική τρομοκρατία και την πολιτισμική αλλοίωση του Δυτικού Χριστιανικού κόσμου με την Ε.Ε και τις συστημικές ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να αδιαφορούν. Το αποτέλεσμα αυτού του συνδυασμού προβλημάτων που έκαναν επικίνδυνη και απρόβλεπτη τη καθημερινότητα των Ευρωπαίων, ήταν η εκλογική τους στροφή σε Συντηρητικές, Πατριωτικές και Ευρωσκεπτικιστικές πολιτικές δυνάμεις.

Αυτή η Συντηρητική και Εθνική στροφή των Ευρωπαίων πολιτών λοιδορήθηκε και βαφτίστηκε από το διεθνές σύστημα ως «άνοδος της ακροδεξιάς» κ.λπ. Αυτό, όμως, είναι μια έκδηλη προσπάθεια παραπληροφόρησης και προπαγάνδας από το διευθυντήριο των Βρυξελλών και τους υποστηρικτές του. Τι συνέβη αλήθεια από τις ευρωεκλογές του 2014 και ύστερα σε πολλές χώρες της «Γηραιάς Ηπείρου»; Αυτό που συνέβη είναι ότι στις κάλπες «μίλησε» το έμφυτο πατριωτικό αίσθημα των ανθρώπων που έβλεπαν τις κοινωνίες τους να αποσυντίθενται και τα έθνη τους να πολτοποιούνται στο όνομα της παγκοσμιοποίησης. Στις κάλπες, δηλαδή, από τότε μέχρι σήμερα αποτυπώνεται η απαίτηση των Ευρωπαίων για διατήρηση της ταυτότητας τους, η προτίμηση τους στο Έθνος-Κράτος και η απόρριψη της επικίνδυνης φαντασίωσης της «ενωμένης Ευρώπης».

Έτσι, φτάνοντας στο 2020 και στην αφετηρία της νέας δεκαετίας, πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της Ευρώπης διαδραματίζουν σχηματισμοί όπως: ο Εθνικός Συναγερμός (RN) της Marine Le Pen στη Γαλλία, η Λέγκα του Βορρά (Lega Nord) του Matteo Salvini  στην Ιταλία, το ισπανικό VOX, το γερμανικό AfD, το αυστριακό OFP, το PVV του Geert Wilders στην Ολλανδία, τα κυβερνώντα κόμματα σε Ουγγαρία, Πολωνία και Σλοβενία με ηγέτες του Viktor Orban, Andrzej Duda και Janez Jansa και πολλοί ακόμη πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα σε όλη την Ευρώπη. Σαφώς, στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το Brexit, η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε, κάτι που έγινε πράξη μόλις τον Φεβρουάριο του 2020, παρόλο που το δημοψήφισμα με το οποίο αποφασίστηκε η έξοδος είχε διεξαχθεί το 2016.

Και πώς συνδέονται αυτά με τον Donald Trump;

Η αλλαγή αυτή στην Ευρώπη δεν έχει αιτιώδη σχέση με την εκλογή και τη διακυβέρνηση Trump, καθώς εξελίσσονται παράλληλα. Η σύνδεση τους έγκειται στο γεγονός ότι εντάσσονται στο ίδιο…«κίνημα», σε αυτό που ονομάζω «Συντηρητική Επανάσταση» και «Πατριωτική Αντίσταση» απέναντι στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και την ατζέντα της πολιτικής ορθότητας που προωθούν οι διεθνείς ελίτ μέσω της Ε.Ε και του Δημοκρατικού κόμματος των Η.Π.Α. Ο Donald Trump, ως ηγέτης της μεγαλύτερης χώρας της Δύσης, έγινε ο εξέχων αντιπρόσωπος αυτής της στροφής στις παραδοσιακές αξίες του Δυτικού Πολιτισμού: την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια.

Η επιδημία του COVID-19 που εξαπλώθηκε φέτος στον πλανήτη έπαιξε σίγουρα σημαντικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις και ιδίως στις εκλογές των Η.Π.Α, αφού η προεκλογική καμπάνια των Δημοκρατικών βασίστηκε στην υγειονομική κρίση και την εκμεταλλεύτηκαν για να πλήξουν τον Πρόεδρο Trump και έχοντας την απόλυτη στήριξη και κάλυψη από τα ΜΜΕ, τα οποία έδωσαν ρεσιτάλ προπαγάνδας και εξευτελισμού κάθε έννοιας Δημοκρατίας, το κατόρθωσαν. Στη συνέχεια, σε ευρωπαϊκό πλαίσιο, η κρίση αυτή κατέστησε σαφές πως η μορφή οργάνωσης του Έθνους-Κράτους και όχι τα μορφώματα τύπου Ε.Ε είναι τα ικανότερα και αποτελεσματικότερα για την αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων (εθνικής, κοινωνικής, πολιτικής, υγειονομικής κ.λπ. φύσης), δηλαδή επιβεβαιώθηκε πλήρως το ένστικτο των Ευρωπαίων ψηφοφόρων και η Πατριωτική Αντίσταση τους φαίνεται να οδεύει προς καθολική νίκη: μία νίκη, πρωτίστως ηθική και έπειτα πολιτική.

Η Ευρώπη, λοιπόν, τη νέα δεκαετία που ξεκινάει έχει μπροστά της μεγάλα διλήμματα και νέες προοπτικές. Σε πείσμα των διεθνιστικών ελίτ, το ευρωσκεπτικιστικό κίνημα και οι Πατριωτικές δυνάμεις είναι δυνατότερες από ποτέ και οι πολίτες έτοιμοι να τις δυναμώσουν ακόμα περισσότερο με τη ψήφο τους. Ημερομηνία-ορόσημο για την μεγάλη εκ βάθρων αλλαγή του σκηνικού είναι το 2024, δηλαδή οι επόμενες ευρωεκλογές. Βέβαια, στο μεσοδιάστημα τα πράγματα θα έχουν γίνει πιο ξεκάθαρα, αφού θα διεξαχθούν εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες-κλειδιά, όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ολλανδία κ.α. Οι οιωνοί για την επικράτηση, στη πλειονότητα των χωρών του Δυτικού κόσμου, δυνάμεων που μάχονται την παγκοσμιοποίηση και τις καταστροφικές συνέπειες τους, υπερασπιζόμενες το Έθνος και τις παραδοσιακές πολιτιστικές αξίες της Δύσης. Νέοι ορίζοντες, νέες προοπτικές και νέο- ευνοϊκότερο- πλαίσιο για την Ευρώπη. Για μια άλλη Ευρώπη, για μια Ελεύθερη Ευρώπη, για την Ευρώπη των κυριάρχων Εθνών και της διατήρησης του μοναδικού μας πολιτισμού και όχι την αλλοίωση του, που επιχειρείται και χρηματοδοτείται από συγκεκριμένα διεθνή κέντρα.

Η διακυβέρνηση του Donald Trump ήταν η κινητήρια δύναμη, η απόδειξη εν τοις πράγμασι πως είναι δυνατή η νίκη της «Συντηρητικής τον καθημερινό απλό άνθρωπο. Είναι πολύ σημαντικό ότι αυτή η απόδειξη ήρθε από την πλανητική υπερδύναμη των Η.Π.Α και έτσι ώθησε και τους Ευρωπαίους να μην απογοητευτούν και να συνεχίσουν να ελπίζουν. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στις περυσινές ευρωεκλογές, στις οποίες ενδυναμώθηκε κατά πολύ η Συντηρητική ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία» στο Ευρωκοινοβούλιο. Έτσι, οι ελίτ της παγκοσμιοποίησης μπορεί τελικά να απαλλαγούν από τον Donald Trump σύντομα, αλλά η γενικότερη αντίληψη και η πολιτική που εφάρμοσε και υποστήριξε ο Ρεπουμπλικάνος Πρόεδρος δεν θα εξαφανιστεί έτσι απλά, δεν θα γίνει μια απλή παρένθεση στη πολιτική ιστορία, αλλά θα καθιερωθεί και θα επικρατήσει. Ο Trump ως πρόσωπο μπορεί να αποχωρήσει, η πολιτική του και οι ιδέες του είναι εδώ και η νέα Ευρώπη των Εθνών και της Ελευθερίας θα στηριχθεί πάνω σε αυτές.