Άλλο ένα εμβληματικό έργο επιστημονικής φαντασίας χαντακώθηκε στην άμμο του Arrakis, από τον μεταμοντερνιστή φοβερά υπερτιμημένο κι άμπαλο σκηνοθέτη Dennis Villeneuve κι αν πω ότι δεν ήταν αναμενόμενο κι ότι δεν το προέβλεψα θα πω ψέματα.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερος γνώστης του σύμπαντος του Dune του Frank Herbert, η μονή μου επαφή ήταν η ταινία του David Lynch από το μακρινό 1984. To νέο Dune δεν είναι ακριβώς κακή ταινία, αλλά δεν είναι και καλή. Απλά βλέπεται κυρίως λόγω υψηλών προδιαγραφών παραγωγής και κατασκευής Σύμπαντος κι αυτό ως το πρώτο της μισό που είναι πιστή αναπαράσταση (σχεδόν αντιγραφή) της ταινίας του Lynch, σκηνή προς σκηνή, χωρίς καμιά καινοτομία. Και, ok έχουν ίδια πηγή αλλά όχι κι έτσι… Η ταινία πραγματικά καταρρέει στην τελευταία ώρα και δεν βλέπεται, καθώς ο Villeneuve παραδίδεται σε ένα ακαταλαβίστικο ονειρικού τύπου παραλήρημα μη συμβατικού αφαιρετικού Σινεμά και έτσι χάνεται η μπάλα, ακόμα κι από γνώστες της original ταινίας του 1984 και του βιβλίου.
Τραγική επιλογή να σπάσει το πρώτο βιβλίο του Frank Herbert σε δύο μέρη, καθώς φοβήθηκε μην την πατήσει όπως ο David Lynch, που αναγκάστηκε να παρουσιάσει βεβιασμένα ολόκληρο το βιβλίο στο original και δεν είχε και τελικό μοντάζ, το final cut, με αποτέλεσμα να παρέμβει το στούντιο και πετσοκόψει την αρχική 4ωρη βερσιόν του σε 2-3 ώρες περίπου, φοβούμενο το flop, που ούτως η άλλως δεν απέφυγαν, καθώς το Dune είναι δυσνόητη και περίπλοκη επιστημονική φαντασία, που δεν εκλαϊκεύεται εύκολα, με δαιδαλώδεις κοινωνιολογικές, οικολογικές, πολιτικές και πνευματικές αλληγορίες. Είναι ένα έργο που δεν μπορεί να γίνει ταινία 2 ωρών για τις μάζες ίσως μόνο σειρά σαν το Game of Thrones.
Ο Lynch ήταν κουλτουριάρης σκηνοθέτης που σπάνια απευθύνεται σε μάζες κι ήταν ίσως ακατάλληλος. Είχε τεράστιο προϋπολογισμό και ρίσκο, τα εφέ της εποχής στις διαστημικές σκηνές δυσκολευτήκαν να αποτυπώσουν πειστικά τον φουτουριστικό κόσμο του Dune (αν και επιτυγχάνουν περισσότερο από το νέο Dune), λόγω της εμμονής του Lynch να διαφέρουν από Star Wars-Star Trek και στα οποία είχε συνηθίσει πια το κοινό του ’84. Έτσι απογοήτευσε τους μύστες fans του βιβλίου, αποξένωσε το γενικό κοινό, κι όμως η ταινία του 1984 έγινε και υπάρχει, ως ένα παράξενο κατόρθωμα, μια παράτολμη μίξη blockbuster κι art house κουλτούρας και για αυτό συνεχίζει να σαγηνεύει παρά τις αβελτηρίες του ως ταινία.
Στο νέο Dune γίνεται το αντίθετο. Τίποτα δεν σε σαγηνεύει, είναι ψυχρό άχρωμο άοσμο κι έχουμε μια σχετικά γεμάτη εισαγωγή και μέση και ένα άθλιο και βαρετό Β’ μέρος κι επίλογο που δεν βλέπεται, καθώς ο Villeneuve πραγματικά παίζει με τα νευρά μας με την εμμονή του σε αφαιρετικό μεταμοντέρνο σινεμά που καταργεί τις αφηγηματικές νόρμες (όσοι το δουν σινεμά θα υποφέρουν αρκετά). Φαίνεται σαν να υπήρξε σύγκρουση με studio που ήθελε πιο συμβατική εμπορική ταινία και τελικά υπήρξε συμβιβασμός με Villeneuve που αφέθηκε ελεύθερος στο β΄ μισό.
O Timothee Chalamet είναι αδιάφορος ως Paul, δεν βγάζει τίποτα, το απόλυτο μηδέν, απλά υπάρχει ένα κενό σαρκίο που περιφέρεται σαν NPC, όπως κι η zoomer γενιά του. Είναι ο Kylo Ren νούμερο 2, αλλά πολύ πιο emo, σχεδόν μη-δυαδικός άφυλος και κουραστικός κι όταν χρειάζεται να βγάλει ένταση υπερβάλλει στο παίξιμο του, σαν όλους τους ανασφαλείς νέους ζεν πρεμιέ του Χολυγουντ, χωρίς να έχει την σκηνική παρουσία και γοητεία ενός νεαρού Tom Cruise ή Brad Pitt ή ακόμα και Di Caprio και Colin Farell, Orlando Bloom, οι οποίοι σε σχέση με τον “Soylamet” μοιάζουν με Mel Gibson, Arnie, Sly και Van damme. Θέλει προσπάθεια για να είσαι χειρότερος από σε Colin Farell σε Alexander και Di Caprio σε Τιτανικό. Απορώ πως παίρνει ρόλους. Πριν 15 χρόνια αν είχε παίξει ρόλους, όπως στο Call me by your name, θα είχε φάει μαύρο από υπερπαραγωγές, αλλά σήμερα θεωρείται προσόν μάλλον. Aν και θεωρώ ότι το σύγχρονο εκφυλισμένο Χόλυγουντ τον προωθεί εκβιαστικά ως πρότυπο ανδρισμού και ως sex symbol – γελάνε και τα τσιμέντα-. Τραγικός και κουραστικός με την δυσκοίλια φάτσα του, απλά καταστρέφει την ταινία προτού αρχίσει, ατάλαντος τελείως, τελείως ξενέρωτος και κάπως θηλυπρεπής.
Καμία σχέση με τον chad Kyle MacLachlan του original με το θεληματικό πηγούνι, που εξελίσσεται στον ρόλο και που ανέδυε μια ένταση, μια alpha male μαγκιά και την δυναμική του προφητευμένου υπερ-Όντος Μεσσία του Dune, κι οποίος πείθει στο τέλος ότι όντως αυτός είναι ο Kwisatz Haderach, ειδικά όταν παίρνει το Water of Life, που είναι κάτι σαν παράδοξη πεμπτουσία, κάτι ανάμεσα σε Θεία Κοινωνία και βιτριόλι, το οποίο είναι το αίμα των σκουληκιών του Arrakis, που αν είσαι ο Μεσσίας είναι θεία κοινωνία, αλλά αν δεν είσαι είναι σαν αγιασμός σε δαιμονισμένο και το οποίο σκοτώνει τους απλούς αρσενικούς θνητούς που τολμούν να το πιούν, αλλά όχι τον Μεσσία που γεννήθηκε μετά από χιλιετίες ευγονικής, ώστε να το πάρει και τον οποίο αφυπνίζει από τα δεσμά, της beta male ανασφάλειας, του φόβου και της στασιμότητας, της στειρότητας και τον μετατρέπει σε κύριο του Αrrakis αλλά και ολοκλήρου του γνωστού Σύμπαντος του Dune, ως μια λύτρωση και πραγμάτωση του προφητευμένου Πεπρωμένου του. Το οποίο Πεπρωμένο του ο πατέρας του Leto ως άλλος Φίλιππος για τον Αλέξανδρο, που είναι ουσιαστικά ο Paul Atreides στο Dune, Αλέξανδρος και Ιησούς και Μωάμεθ και Βούδας και Jedi (κι ότι γουστάρετε) το πεφωτισμένο υπέρτατο Ον.
Ο Duke Leto γνώριζε τι ήταν ο γιός του και τον προετοίμαζε λέγοντας του, αγναντεύοντας την θάλασσα του πλανήτη των Ατρειδών Kaladan, που συμβολίζει την Εδέμ, την ίδια την Ζωή σε σχέση με την ερημική στέρφα κόλαση του Arrakis, που θα πρέπει να διαβεί ο Paul, το περίφημο κι εμβληματικό: “WITHOUT CHANGE SOMETHING SLEEPS DEEP INSIDE US AND SOLENM AWAKENS THE SLEEPER MUST AWAKEN κι όντως ο Paul αργότερα ξεσπά:” FATHER… FATHER THE SLEEPER HAS AWAKENED!…”
Που συμβολίζει μια αναγέννηση, μια αναβάπτιση, το Πεπρωμένο, την Αφύπνιση από το λήθαργο των κοινωνικών ταμπού, των φοβιών, των εμποδισμών, την επικοινωνία με το Ασυνείδητο, την μεταμόρφωση, την ίδια την επίπονη ενηλικίωση κι ωριμότητα, τον σεβασμό στους προγόνους, το καθήκον στην Οικογένεια Θρησκεία και Πατρίδα, την συνέχιση της παράδοσης κι Ιστορίας την ίδια την Πατριαρχία (pain σε φεμινίστριες). Eξάλλου, και τα ίδια τα Σκουλήκια του Arrakis συμβολίζουν αλληγορικά φαλλούς ,την ίδια την Αρρενωπότητα, την ίδια την Πατριαρχία.
Eξού και το όνομα Ατρείδες. Δεν είναι τυχαίο που ο Herbert τονίζει τις αριστοκρατικές καταβολές των ηρώων του, κάνοντας τους απόγονους του πιο αρχαίου πολιτισμού του Δυτικού Κόσμου. Έναν Herbert που μόνο Δεξιό δεν τον λες, πιο πολύ οικολόγο, τεχνοφοβικό hippie liberal, όπως κι ο James Cameron, αλλά πλέον τα έργα τους στην σημερινή clownworld παράνοια φαντάζουν παραδασιοκρατικά και υπερσυντηρητικά. Ίσως για αυτό τρώει μίσος η ταινία του ’84. Αγαπώ αυτή την σκηνή, ειδικά όπως την σκηνοθετεί ο Lynch, ως σκηνή κλασικού Hollywood με καθαρή επικότητα, αλλά και έναν προσωπικό απόκοσμο μυστικισμό, με τον Kyle MacLachlan να μην πέφτει στην παγίδα του overacting, πράγμα πολύ δύσκολο. Βέβαια βοηθά και η υπέροχη μουσική των Toto-Brian Eno στην σκηνή, που ενισχύει την μυστηριακή και απόκοσμη αύρα της,
Εκπληκτικό soundtrack, καμιά σχέση με το φλύαρο απρόσωπο και τελείως ασύνδετο μεταμοντέρνο soundtrack του Hans Zimmer στο νέο Dune, που είναι βασικά θόρυβος υποβάθρου, με αφόρητους αραβικούς αμανέδες και ψαλμωδίες ιμάμηδων από γυναίκες τραγουδίστριες (που είναι ψιλοάκυρο) και είναι ηχητικά εφέ, απλά. Κατάντια για έναν μέγα σύνθετη όπως ο Hans Zimmer, κατάντια να πέσει στα δίχτυα του μεταμοντερνισμού στα γεράματα. Μετά το Interstellar δεν ακούγονται οι μουσικές του. Κουράζουν χωρίς μελωδίες ουσιαστικά, ambient μουσικές αεροδρομίων κι εμπορικών malls. Στο νέο Dune δεν έχει και πολλές επικές κι εμβληματικές σκηνές, ούτε Guild navigators που καθοδηγούν τους αστρόστολους των Οίκων στο χωροχρονικό τούνελ των σκουληκότρυπων, που ανοίγουν οι Holtzmann διαστρικές μηχανές (κι όχι οι ίδιοι όπως λανθασμένα νομίζουν πολλοί), με προηγμένους μαθηματικούς υπολογισμούς που τους επιτρέπει να κάνουν το Spice -η πεμπτουσία του Dune- εξού κι η φρικώδης μετάλλαξη τους κι ήταν βασικότατη σκηνή στο Dune ’84, ώστε να δείξει την τεχνολογική πρόοδο της Ανθρωπότητας στο 25.191 μΧ, αλλά και την ιμπεριαλιστική της δυναμική, που δεν αποκλείεται κάποτε να συμβεί και στην πραγματικότητα. Έλεος δηλαδή, είχε Guild πλοηγούς ακόμα και στην σειρά για το Dune κι όχι σε μια υποτίθεται σύγχρονη υπερπαραγωγή.
Στο νέο Dune δεν έχει ούτε πολλές σκηνές δράσης με Σκουλήκια, που ήταν από τα ατού στην ταινία του Lynch. Ειδικά αν συγκρίνουμε την σκηνή που ξεφεύγουν στην έρημο Paul-Lady Jessica και τους επιτίθεται το τεράστιο Σκουλήκι από τα βάθη της ερήμου του Arrakis, η σύγκριση είναι συντριπτικά υπέρ του παλιού. Στο νέο Dune ο Villeneuve απλά ζουμάρει λιγάκι στον Paul και πιο πολύ στην Lady Jessica, που κοιτά αποσβολωμένη το αδηφάγο στόμα του Σκουληκιού -ότι και καλά το έλεγξε με τις τηλεπαθητικές της δυνάμεις-, δεν κατάλαβα ή ότι τους διαισθάνθηκε το ίδιο το σκουλήκι ότι είναι σημαντικοί(;), μέχρι να παρασυρθεί και να φύγει από γεωδονητές των ιθαγενών του Arrakis, τους Fremen.
Το νέο Dune είναι πολύ αδιάφορο και το ξεχνάς άμεσα αν αντέξεις να το δεις ολόκληρο και δεν νιώθεις ότι βλέπεις έναν μελλοντικό κόσμο στις εσχατιές του Διαστήματος, αλλά μια ξενέρωτη ιστορία εδώ στη Γη
Στο Dune (1984) τα Σκουλήκια όποτε εμφανιζόταν ήταν σπουδαία υπόθεση κάτι σαν εμφάνιση του Godzilla, στο νέο έχουν σχεδόν μηδενική επίδραση στην ταινία και πολύ αδιάφορα και ως σχέδιο δεν μου άρεσαν, καθώς έκαναν τα δόντια τους σαν μπαλαίνες φάλαινας κι όχι δόντια, σαν την τρύπα του Saarlac στο Star Wars (όπως ήταν στο original) και το δέρμα του είναι σαν πέτρα. Πολύ χάλια σχέδιο, καμιά σχέση με τα φροϋδικών προεκτάσεων σχέδια των original και που ήταν μεν καθαρά φαλλικά σύμβολα, αλλά όταν άνοιγαν το στόμα μετατρεπόντουσαν σε γυναικείους κόλπους με δόντια. Εφιαλτικά φροϋδικά υπονοούμενα και ίσως αντιφεμινιστική πινελιά, καθώς όταν ελέγχεις τον φαλλό είσαι βασιλιάς κι αν καταλήξεις έρμαιο σε γυναικείο κόλπο σε “τρώει”.
Στο νέο Dune σε αυτή την σκηνή η Jessica επισκιάζει τον Paul, όπως και στην σκηνή του τεστ πόνου με την Ηγουμένη Mohiam. Όπου ο Villeneuve κάνει ηλίθια jumpcuts πλάνα στην Jessica, που και καλά συμπάσχει τηλεπαθητικά με τον Paul και του κλέβει την σκηνή. Ο Villeneuve γενικά μισεί την δράση ,ως θολοκουλτουριάρης edgelord hipster που είναι και που ευφραίνεται μυρίζοντας τις πορδές του και κοιτά πιο πολύ τα πολιτικά νεοαριστερά του μηνύματα και το αφόρητο κήρυγμα παρά την ουσία. Για τον ίδιο λόγο δεν έδειξε και μια μάχη Momoa-Bautista (Duncan Idaho-Rabban) -έστω σκηνοθετική αδεία και εκτός βιβλίου- θα ήταν μάλλον πολύ τοξικά αρρενωπή μια τέτοια μάχη.
Πάνω κάτω όλο το cast είναι αδιάφορο με μέτριες ξενέρωτες ερμηνείες που είναι και σκηνοθετική κατεύθυνση, Δεν ψέγω το cast, αλλά οι δύο ηθοποιοί που πήραν τους ρόλους τους για λόγους woke πολυφυλετισμού, είναι άθλιοι, δηλαδή αυτός που παίζει τον προδότη γιατρό των Ατρειδών Yueh κι η μαύρη ηθοποιός που παίζει τον ρόλο που του αλλάξαν φύλο και φυλή, η Dr. Liet Kynes, που στο original τον ρόλο τον έπαιζε ο επιβλητικός Max von Sydow, και της οποίας ο ρόλος γιγαντώνεται στην ταινία και χαντακώνει το β΄ μισό όταν εμφανίζεται κι είναι απλά άθλια και έχει πολύ ανδρικά χαρακτηριστικά προσώπου. Θα μπορούσαν να βρουν μια πιο όμορφη μαύρη, στυλ Grace Jones. Δεν είναι τυχαία άσχημη αντρογυναίκα, ίσως υπονοείται ότι είναι άφυλη (non binary) και γενικά υπάρχει φορτικό diversity και woke ύπουλη κατήχηση και στοιχεία. Όπως και ο ρόλος της Lady Jessica που ουσιαστικά ελέγχει και καθοδηγεί τον γιο της Paul σαν μαμμόθρεφτο κι είναι η ουσιαστική κρυφή πρωταγωνίστρια της ταινίας για λόγους φεμινιστικής προπαγάνδας, που όμως γίνεται με προσοχή και εκλεπτυσμένα. Στο βιβλίο οι γυναικείοι ρόλοι είναι σημαντικοί, αλλά ο Villeneuve κάνει το extra mile για woke points νεοφεμινισμου, πάντα υπηρετώντας την νέα θρησκεία του Wokeness και του Νεοφεμινισμού, όπως και στο Blade Runner 2049.
Ο Oscar Isaac είναι πάντα αξιόπιστος, αλλά όχι καταπληκτικός σαν Duke Leto. Είναι πολύ δεύτερη επιλογή, κυρίως πήρε το ρόλο γιατί δεν είναι Αγγλοσάξωνας αλλά Ισπανοαμερικάνος, που έχει ένα νόημα αν οι Ατρείδες είναι μεσογειακοί δηλαδή Έλληνες, αλλά είναι σαν να βαριέται που ζει. Δεν βγάζει το μεγαλείο και την βασιλική alpha male αύρα που χρειάζεται ο ρόλος (χρειαζόταν Mel Gibson ή Liam Neeson). Πιστεύω επίτηδες φαίνεται λίγος ώστε να αναδειχθεί η Jessica, ως αυτή που δημιουργεί το υπέρτατο ον τον Kwisatz Haderach, μαζί με το γυναικείο τάγμα των ενορατικών (Sith καλογριών-Mαγισσών) Bene Jesserit, που πετάνε και τα φεμινιστικά τους, που δεν υπάρχουν μάλλον στο βιβλίο, όπως όταν λέει η ηγουμένη Μητέρα Mohiam ότι σπαταλήθηκε η εκπαίδευση της Φωνής (το Jedi τρυκ του Dune) σε έναν αρσενικό.
Η ταινία είναι woke όπως το 90% των σημερινών ταινιών, αλλά πολύ υποβολιμαία woke και δεν ενοχλεί και πολύ, αυτό που ενοχλεί είναι ότι είναι νερόβραστη πατάτα, μια κάκιστη μεταφορά του βιβλίου κι άδεια, κούφια τελείως, όπως το 90% των ταινιών του Villeneuve που ξεχνιούνται άπαξ και βγεις από αίθουσα κι αυτό δεν αξίζει στο Dune που γαλούχησε ολόκληρη την επιστημονική φαντασία από Star Wars ως anime, ως Warhammer40k και άξιζε μια μεταφορά στο Σινεμά ανάλογη του Άρχοντα των δακτυλιδιών.
Ο Βαρόνος Vladimir Harkonnen είναι υποτίθεται πιο κοντά στα βιβλία και προσπαθεί ο ηθοποιός να τον κάνει τρομακτικό και ψαρωτικό, αλλά δεν τρομάζει ιδιαίτερα, μιλά σαν μαστουρωμένος και θεωρώ ότι είναι miscast (θα έβαζα τον Vincent D’ Onofrio) και κάνει μια απομίμηση Marlon Brando στο Αποκάλυψη τώρα (1979) αλλά και λιγάκι από Νονό (1972). Ο Bautista ως Rabban αξίζει κάπως αλλά και πάλι σε ταινία του Villeneuve παίζει ελάχιστα και δεν έχουμε μάχη με Momoa.
Επίσης δεν υπάρχουν όπως είπα, οι Guild navigators που ήταν το clue κι ατού στο original. Ένα freak show κανονικά, με την ανατριχίλα της μετάλλαξης τους λόγω του Άλατος (spice) και με σημερινά εφέ θα έδειχναν τρομερά ανατριχιαστικοί, κάτι σαν τα εξωγήινα χταπόδια του Villeneuve στο Arrival και θα τους δείξουν μάλλον στο ενδεχόμενο sequel, που όμως μπορεί να μην γίνει, καθώς προβλέπω μεγάλη εισπρακτική αποτυχία της ταινίας καθώς όσο κι αν προβάλλουν την τεχνική ομορφιά των πλάνων, που αξίζουν μόνο σε IMAX οθόνες και την πλούσια κατασκευή κόσμου, το γενικό κοινό δεν πείθεται από τεχνικά χαρίσματα. Θέλει ρομάντζα, που δεν έχει το νέο Dune καθώς θεωρείται πατριαρχία πλέον το ρομάντζο-love story και το κοινό θέλει alpha male δράση και περιπέτεια. Θέλει έμπνευση, μεγαλείο, σύγκρουση, θρίαμβο κι ο Villeneuve κάπως προσπαθεί να τα προσθέσει αλλά δεν το έχει, το κάνει πολύ αποσπασματικά κι η γεύση που μένει είναι η βαρεμάρα και μόνο.
Υπάρχουν και κάποιες νύξεις ισλαμολαγνείας, κακών εκμεταλλευτών Αποικιοκρατών αλλά και νύξεις κλιματόπληκτης προπαγάνδας. Οι Fremen σε αυτή την εκδοχή είναι και Μαύροι (κατά το 1/3), που έχει κάποιο νόημα σε ερημικό πλανήτη με ηλιοφάνεια (αν κι οι Fremen είναι απόγονοι σουνιτών Αράβων στο βιβλίο) κι ήταν κάπως περίεργο που ο Lynch δεν είχε μαύρους Fremen, αν κι είχε μαύρους αξιωματικούς του Αυτοκράτορα. Μάλλον ήθελε να είναι πιστός στο βιβλίο και να φαίνονται Άραβες για να τονίσει πόσο φανατικός στρατός του Paul θα ήταν. Αλλά κι αυτά τα πολιτικά υπονοούμενα, τα παίρνει η μπάλα του αδηφάγου μεταμοντερνισμού του Villeneuve, που δημιουργεί άλλο ένα βαρετό, άψυχο, ξενέρωτο, νερόβραστο τελείως κούφιο έργο, ένα αφόρητο minimal “βαρετούργημα”, γεμάτο αυταρέσκεια, χωρίς ουσία, παρά μόνο με ωραία αλλά αδιάφορα πλάνα τουριστικού διαφημιστικού του Arrakis.
Προβλέπω τεράστια εισπρακτική αποτυχία στην Αμερική, καθώς η αφηγηματική επιλογή να σπάσει το βιβλίο σε δύο μέρη και να τελειώσει την ταινία στη μέση -ουσιαστικά εκεί που αρχίζει το καλό σε βιβλίο αλλά και ταινία Lynch- και θεωρώ ότι δεν θα γίνει κατανοητή από αμερικανικό κοινό, ειδικά στο κοινό των noob zoomers με την προσωρινή μνήμη χρυσόψαρου, που δεν έχει σχέση κι επαφή με original ταινία και βιβλία. Έτσι την πάτησε κι ο Lynch που αναλώθηκε φλυαρώντας με σχετικά μη ζωτικές σκηνές και στην τελευταία μίση ώρα έτρεξε να προλάβει να συμπεριλάβει όλη την αντεπίθεση ανέλιξη του Muad’Dib (Paul), με αποτέλεσμα γίνει η ταινία βιντεοκλίπ και να χαθεί η βαρύτητα κάποιων σκηνών, αλλά και να κάνει λάθη κι άτυχες εμπνεύσεις, όπως η βροχή στον Arrakis, που θα σκότωνε σκουλήκια και παράγωγη Άλατος (Spice), άρα και τα διαστρικά ταξίδια κι ολόκληρο τον πολιτισμό του Dune.
Προσωπικά το προτιμώ 100% το original του David Lynch, νιώθεις ότι ταξιδεύεις σε έναν διαστρικό φουτουριστικό παράξενο κόσμο και το προτιμώ με τα όποια ψεγάδια του, είχε τουλάχιστον κινηματογραφική μαγκιά κι όραμα καλύτερο cast, απίθανη απόκοσμη μουσική από Toto-Βrian Eno, και γενικά έχει ψυχή και χαρακτήρα, ήταν μια κινηματογραφική εμπειρία που σε κρατάει και δεν κοιμάσαι ,ειδικά στην εισαγωγή και στο τρίτο μέρος της.
Το νέο Dune είναι πολύ αδιάφορο και το ξεχνάς άμεσα αν αντέξεις να το δεις ολόκληρο και δεν νιώθεις ότι βλέπεις έναν μελλοντικό κόσμο στις εσχατιές του Διαστήματος, αλλά μια ξενέρωτη ιστορία εδώ στη Γη. Μάλιστα η ταινία περιέργως δείχνει παρελθοντική και γήινη παρά φουτουριστική κι εξωγήινη, που είναι κι όλη η ουσία του Dune, μια προβολή της ανθρώπινης Ιστορίας στο Μέλλον και στις απίστευτες δυνατότητες, αλλά και παθογένειες του ανθρώπινου πολιτισμού.
- Taxi Driver (1976)
- Οι Άγιοι της Εκκλησίας στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη
- Hacksaw Ridge: Η Δύναμη της Πίστης
Όσο κι αν προσπάθησαν να πετύχουν την απόδραση σε έναν εξωπλανητικό/εξωγήινο κόσμο του Μέλλοντος, δεν με έπεισαν. Μόνο τα Ορνιθόπτερα (Τhopters) θυμίζουν κάπως επιστημονική φαντασία κι είναι τέλεια αποτύπωση των περιγραφών του Herbert, όλα τα υπόλοιπα είναι ξενέρωτα minimal Playmobil και Lego. Ωραίες είναι ίσως κι οι βόμβες των Harkonnen που τις νιώθεις όταν σκάνε, αλλά δεν σώζουν την ταινία αυτά.
Το Dune του Villeneuve είναι άλλη μια απόδειξη του καλλιτεχνικού τέλματος της εποχής μας, μιας εποχής ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ, ΚΕΝΟΤΗΤΑΣ, ΑΝΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΙ ΑΤΑΛΑΝΤΟΣΥΝΗΣ που έχει κυριευθεί από πολιτικοποιημένους πομπώδεις μεταμοντερνιστές, woke απατεώνες, όπως και το Ελληνικό Σινεμά μετά 1974, που δεν έχουν επαφή με τον πραγματικό κόσμο και παράγουν “βαρετουργήματα” για μια κλειστή κλίκα ελιτιστών και αδαών 15χρονων αριστερούληδων, βανδαλίζοντας κανονικά παλαιότερα αριστουργήματα της Λογοτεχνίας και του Κινηματογράφου κι οδηγούν το Σινεμά και το κοινό σε πνευματικό λήθαργο… The sleeper must awaken…
