Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που συνέβη στην Αλβανία το ’90

Η Ελλάδα μοιάζει με το μοιραίο επιβατικό τρένο κι εμείς με τους εξ' ανάγκης επιβάτες του

-Του Ιωάννη Αραμπατζή

Αποφάσισα να κάνω ένα εσωτερικό μπαλκόνι στο σαλόνι μου με σκάλα και όλα τα σχετικά και πήρα τον μάστορα, αλβανικής καταγωγής, που μου είχε κτίσει το 2002 το πέτρινο σπίτι μου, για να το κάνουμε μαζί…, και όταν λέω είχε κτίσει εννοώ τα πάντα όλα… ντουβάρια, ξυλοδεσιές, πατώματα, σκεπές, μπάνια, κουζίνες, τζάκια.

33 χρονών τότε εγώ, αυτός κάπου στα 30… το κέντησε στην κυριολεξία μέσα σε πέντε μήνες… μιλάμε για δουλειά, κάθε πέτρα για να την κτίσει έπρεπε να την πελεκήσει πρώτα να την κάνει να ταιριάζει.

Είχα ξεκινήσει τότε με δραχμές και το αποπεράτωσα με ευρώ. Βλέποντας λοιπόν το σπίτι μετά από χρόνια μού λέει: «Φίλε, αυτό το σπίτι σήμερα δεν θα μπορούσες να το κτίσεις».

«Γιατί ρε φίλε;», τον ερωτάω.

«Πρώτον τα υλικά έχουν διπλασιαστεί… ένα κεραμίδι τότε είχε 55 ευρώ και τώρα έχει 120… και δεύτερον, δεν θα έβρισκες συνεργείο, δεν υπάρχουν πλέον συνεργεία στην Ελλάδα για μεγάλες δουλειές, έχουν φύγει στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό που είχαμε ζήσει εμείς τότε στην Αλβανία.»

«Θυμάσαι», λέει «τη μάντρα που πέρναμε τα ξύλα για τις σκεπές και τα πατώματα; Τα ξύλα του σαπίζουνε στις αποθήκες και τα καίει στο τζάκι να ζεσταίνεται».

Μετά αναλογίστηκα ότι το πρώτο πετρέλαιο που έβαλα στη δεξαμενή μου το είχα πληρώσει 33 λεπτά και φέτος το πλήρωσα 1,37… από τα 330 ευρώ δηλαδή που γέμιζα τη δεξαμενή μου πριν 20 χρόνια, σήμερα θέλω 1.370 ευρώ για την ίδια ποσότητα.

Η Ελλάδα μοιάζει τόσο πολύ ρε γαμώ το με το μοιραίο επιβατικό τρένο κι εμείς τόσο πολύ με τους εξ’ ανάγκης επιβάτες του…

Οι βουλευτές, οι υπουργοί, οι συνδικαλιστές και τα κόμματα τόσο πολύ με τους γύφτους που ξεγύμνωναν τις υποδομές τού δικτύου και πουλούσαν το χαλκό και το σίδερο για ν’ αγοράσουν χρυσό δαχτυλίδι και χρυσά σκουλαρίκια στη γύφτισσα, η μεταπολίτευση τόσο πολύ με την θανατηφόρα εμπορική αμαξοστοιχία
και σταθμάρχες όλοι εκείνοι οι πρωθυπουργοί που ανέλαβαν την ευθύνη να μας οδηγήσουν σ’ ένα ασφαλές ταξίδι, κι εκείνοι αντί γι’ αυτό, χωρίς ίχνος συνείδησης, χωρίς ντροπή και χωρίς αίσθημα καθήκοντος κανένα, έστειλαν την εμπορική αμαξοστοιχία κατά πάνω μας να μας εξαϋλώσει.