Αν τα εμβόλια εναντίον του κινεζοϊού ήταν ασφαλή και αποτελεσματικά ώστε να εξαφανίσουν τον ιό, τότε ο εμβολιασμός θα έπρεπε να ήταν υποχρεωτικός· χωρίς αστερίσκους και διαχωρισμούς, απλώς υποχρεωτικός για όλους. Αν πάλι τα εμβόλια αυτά είναι αντίστοιχα με αυτό της γρίπης ως προς την αποτελεσματικότητα και όχι και τόσο ασφαλή ιδίως για νεότερους ανθρώπους, τότε απλούστατα θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται ακριβώς όπως αυτό της γρίπης· μία σύσταση προς τους ευπαθείς πληθυσμούς κάθε έτος και να γίνεται εξατομικευμένη εξέταση της σκοπιμότητας λήψης σε συνεργασία με τον οικογενειακό ιατρό και τίποτε άλλο.
Περιέργως όμως, τα «άκρως ασφαλή και αποτελεσματικά εμβόλια» κατά την προσφιλή προπαγάνδα, δεν έγιναν ούτε υποχρεωτικά ούτε όμως αντιμετωπίσθηκαν όπως αυτά της απλής γρίπης. Ακολουθήθηκε ένας τρίτος δρόμος ο οποίος δεν μπορεί να μην μας βάλει σε δεύτερες σκέψεις. Θεσπίσθηκε «πιστοποιητικό εμβολιασμού» για «ασφαλή» είσοδο σε δραστηριότητες, υπήρξαν συνεχείς παλινωδίες από την κυβέρνηση, τους διορισμένους επιστήμονες και τα αργυρώνητα μέσα μαζικής εξαπάτησης όπου το πρωί επιβαλλόταν υποχρεωτικός εμβολιασμός στη δείνα επαγγελματική ή ηλικιακή ομάδα και το βράδυ ανεκαλείτο, οι ίδιοι τονίζουν ότι ο εμβολιασμός είναι ελεύθερη επιλογή αλλά αντιμετωπίζουν όσους διστάζουν ή αρνούνται ως αντικοινωνικά στοιχεία, επιβάλλεται με σαδισμό δίκην τιμωρίας το οικονομικό αλλά και σωματικό βασανιστήριο της παντελώς αναξιόπιστης γρήγορης εξέτασης (rapid test) σε όλους όσοι αρνούνται τον εμβολιασμό προκειμένου να εργασθούν ή να ταξιδεύσουν, ενώ γίνεται διαχωρισμός των πολιτών στα καταστήματα της εστίασης. Ακόμα, συζητείται η λήψη και τρίτης δόσης ενώ τα πρωτοσέλιδα εκ των προτέρων ανοίγουν τον διάλογο για το τι θα συμβεί με όσους αρνηθούν να τη λάβουν!
Όλο αυτό, όσο ψύχραιμα και αν το δει κανείς, καταδεικνύει μία σχιζοφρενική κατάσταση η οποία ουδεμία σχέση έχει με υγειονομικά πρωτόκολλα και αντιμετώπιση της πανδημίας. Είναι προφανές ότι τα εμβόλια, των οποίων οι κλινικές δοκιμές ολοκληρώνονται επισήμως το 2023, είναι ιδιαιτέρως επισφαλή ιδίως σε νεότερες ηλικίες· σε αυτές, ο κίνδυνος από τις παρενέργειές τους είναι αν όχι μεγαλύτερος ή ίσος, πάντως είναι σίγουρα συγκρίσιμος με τον κίνδυνο από τις παρενέργειες του ίδιου του ιού. Ακόμα, η αποτελεσματικότητά τους είναι επίσης συζητήσιμη αφού ούτε τη μεταδοτικότητα ανακόπτουν ούτε προσφέρουν μακρόχρονη ανοσία ιδίως με την εμφάνιση καινούργιων μεταλλάξεων και γι’ αυτό άλλωστε έχει ήδη ανοίξει συζήτηση για τρίτη δόση και… βλέπουμε.
Προς τι τότε τα «πράσινα πιστοποιητικά» και οι διαχωρισμοί; Αυτό είναι ένα πολύ δύσκολο ερώτημα και μάλλον είναι αδύνατον να απαντηθεί με όρους υγειονομικούς ή ακόμα και πολιτικούς με τη στενή έννοια. Αδυνατώ να πιστέψω ότι πολιτικοί εκλεγμένοι από τον λαό θέλουν να διαχωρίσουν τους ίδιους τους ψηφοφόρους και να τους διχάσουν χωρίς κάποιο προφανή λόγο. Η απάντηση θα μπορούσε ίσως να δοθεί ανατρέχοντας στην περασμένη μνημονιακή δεκαετία και στις μεταρρυθμίσεις οι οποίες έγιναν «για το καλό της οικονομίας». Κάποιοι πεφωτισμένοι νόες της οικονομίας διεθνώς αποφάσισαν ότι «για το καλό της οικονομίας» ο εργαζόμενος ιδίως του ιδιωτικού τομέα θα έπρεπε να εργάζεται σε συνθήκες κάτεργου και χωρίς καμία εργασιακή ασφάλεια ενώ η όποια ιδιοκτησία του πολίτη θα είναι ουσιαστικά λόγος τιμωρίας και οικονομικής αφαίμαξης. Αντιστοίχως, κάποιοι άλλοι πεφωτισμένοι νόες (ή μήπως οι ίδιοι;) αποφάσισαν ότι τα αυτονόητα στον δυτικό κόσμο ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα της ελεύθερης μετακίνησης, του συνέρχεσθαι καθώς και της ελεύθερη διάθεσης του σώματος τίθενται συνεχώς υπό αίρεσιν «για το καλό της δημόσιας υγείας» και πλέον συνιστούν προνόμια τα οποία παραχωρούνται από το κράτος μόνο όταν ο πολίτης υπακούει πειθήνια στις «υγειονομικές υποχρεώσεις» τις οποίες αυτό του θέτει πάντα ακούγοντας «τοὺς ἐπαΐοντας» κατά τον Σωκράτη. Με τρομοκρατία, συντονισμένη προπαγάνδα, μέτρα τύπου σοκ, στοχοποίηση κοινωνικών ομάδων, φίμωση και περιθωριοποίηση των αντίθετων απόψεων, επιβλήθηκαν αρχικά «έκτακτα» μέτρα για την αντιμετώπιση υπερεπειγουσών καταστάσεων και σταδιακά μονιμοποιήθηκαν ως η νέα κανονικότητα της ζωής μας. Αυτό τονίζεται κάθε μέρα από όλες τις συστημικές φωνές· αυτή είναι η νέα κανονικότητα και πρέπει όλοι να προσαρμοσθούμε και να ξεχάσουμε κάθε σκέψη επαναφοράς στην πρότερη κατάσταση.
Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα από αυτήν την κατάσταση; Θα επιλέξω να στραφώ στη θεωρία του μετα-ανθρώπου (transhuman αγγλιστί) την οποία οι ίδιες οι ελίτ του συστήματος εδώ και αρκετά χρόνια προωθούν. Πλέον ο άνθρωπος δεν είναι μία αυτόνομη και μοναδική προσωπικότητα ούτε μπορεί να ορίζει τη ζωή του όπως ο ίδιος θέλει μέσα στην κοινωνία. Αντιθέτως, ο κάθε άνθρωπος είναι σαν ένας μικρός έμψυχος υπολογιστής ο οποίος προγραμματίζεται να δρα, να επιθυμεί και να σκέπτεται όπως οι προγραμματιστές του το επιλέξουν. Θα εργάζεται όσο αυτοί το επιθυμούν, θα έχει χρήματα και ιδιοκτησία όσα αυτοί θεωρούν ότι πρέπει να έχει, θα συνέρχεται κοινωνικά με τους συνανθρώπους με τους όρους τους οποίους αυτοί θέτουν, θα καταναλώνει πόρους μόνο όσους κάποιοι πεφωτισμένοι θεωρούν ότι πρέπει ενώ θα επιθυμεί για τον ίδιον και την κοινωνία όσα αυτοί επιθυμούν. Όλα αυτά βέβαια μπορούν να συμβούν μόνο σε διεθνές ή μάλλον σε παγκόσμιο πλαίσιο και το μεγαλύτερο όπλο είναι η άκρως συντονισμένη δράση πολιτικών, των ελίτ της διανόησης, του πλούτου καθώς και της πληροφορίας ούτως ώστε όλη αυτή η κατάσταση να φαντάζει αναπόφευκτη και κάθε άλλη εναλλακτική να απορρίπτεται ως ανεδαφική.
Στο χέρι μας πάντως είναι να αποδείξουμε, με την αντίστασή μας και την απειθαρχία μας στα ολοκληρωτικά και αντι-ανθρώπινα σχέδιά τους, ότι αυτό το όραμα θα μείνει στα χαρτιά και ο άνθρωπος θα κρατήσει το εκ Θεού δεδομένο δικαίωμα να έχει μοναδική προσωπικότητα και να διαχειρίζεται ελεύθερα και εν συνέσει τα του βίου του χωρίς αυτόκλητους πάτρωνες και ζάπλουτους παγκόσμιους σωτήρες.
