Εγκαταλείψαμε τις σπηλιές πριν από 8.000 χρόνια και μαζευτήκαμε κοντά, η μία οικογένεια στην άλλη, δημιουργώντας τους πρώτους οικισμούς. Αυτό για να πετύχει, αποφασίσαμε πως πρέπει να βάλουμε κάποιους κανόνες στις μεταξύ μας σχέσεις. “Δεν πειράζεις το φαγητό ή τη γυναίκα μου, για να μην χρειαστεί να σε σκοτώσω”.
Το επόμενο βήμα, για να μην χρειάζεται να ασκείς μόνος σου το δίκαιό σου, ήταν ήταν να δημιουργήσουμε μια ευνομούμενη Πολιτεία. Εντός αυτής ήμασταν ασφαλείς ως κοινότητα και οι σχέσεις μας διέπονται από κοινό δίκαιο. Παραχωρήσαμε το δικαίωμα της βίας και παραιτηθήκαμε αυτού, έναντι της Πολιτείας, που ανέλαβε με τους λειτουργούς της να ασκεί μονοπωλιακά την βία όπου και όταν είναι αυτό απαραίτητο, ώστε η κοινότητα να τελεί υπό Ισονομία και Δικαιοσύνη.
Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια σχετικής ισορροπίας, μόλις τα τελευταία 30, η Πολιτεία εισήγαγε στην κοινωνία μας, ξένα στοιχεία, με άλλες αντιλήψεις Δικαίου και Αξιών. Αυτά τα στοιχεία περιφρονώντας το Πολιτειακό μας Δίκαιο και την ευνομούμενη Πολιτεία μας άρχισαν να προβαίνουν σε αποτρόπαια εγκλήματα, για τα οποία η Πολιτεία μας, ένεκα του πρωτοφανούς, δεν είχε καν θεσπίσει ανάλογες τιμωρίες.
Δυστυχώς, η ροή αυτών των στοιχείων συνεχίστηκε και συνεχίζεται αμείωτα με αποτέλεσμα να φτάσουμε πλέον η ασφάλειά μας να είναι πρακτικώς ανύπαρκτη. Αν κάποιος επιθυμήσει να σε σκοτώσει μέσα στο σπίτι σου, είναι σχετικά εύκολο να το πράξει και δεν θα έχει συνέπειες ανάλογες με την πράξη του. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν είσαι σε θέση να το σταματήσεις. Αν θελήσει να σε σκοτώσει, θα σε σκοτώσει.
Διότι έχουμε κάνει εκείνη την “σύμβαση εργασίας” με την Πολιτεία, που μας δεσμεύει να μην χρησιμοποιούμε εμείς βία, παρά μόνο εκείνη. Όμως εκείνη, αδυνατεί πλέον να ελέγξει το έγκλημα. Είμαστε λοιπόν αφενός με δεμένα χέρια, και αφετέρου υπό την μάχαιρα του κάθε κακοποιού στοιχείου. Έχουμε δύο ζητήματα που αφορούν όχι απλώς τον τρόπο ζωής μας, αλλά την ίδια την ζωή μας:
Το ένα είναι η θέσπιση νέων ποινών, για αποτρόπαια εγκλήματα (θανατική ποινή) και το άλλο είναι η δυνατότητα επιστροφής του δικαιώματος στην βία σε περίπτωση ακραίων περιπτώσεων, όπως για παράδειγμα η εισβολή εντός της οικίας.
Τέλος, ο μόνος τρόπος για να επιστρέψει η κοινωνία σε μια κατάσταση εσωτερικής ειρήνης, (διότι αυτήν την στιγμή έχουμε έναν ασύμμετρο πόλεμο με πολλά θύματα) είναι η απομάκρυνση κάθε ασύμβατου στοιχείου από την κοινωνία μας.
Δεν είναι ζήτημα τρόπου ζωής.
Είναι ζήτημα επιβίωσης.
