Η γνωστή “ανυπακοή”των Γιαχωβάδων του ΚΚΕ και η γενική ασυλία που ως τοτέμ απολαμβάνουν δεκαετίες τώρα στην Μεταπολιτευσάρα μας, πέρα απ’ τις κλάψες όλων ημών για την παραβίαση των κανόνων υγιεινής του Χαρδαλέως μας λέει κάτι.

Μας λέει πως η κραυγαλέα αφωνία της Διοικούσας Εκκλησίας και η άνευ όρων και προϋποθέσεων σύμπλευση με την εκάστοτε εξουσία χωρίς μια εναλλακτική σοβαρή αντιπρόταση και στάση δηλώνει εθελοδουλία και υποταγή άκρως επικίνδυνη και όχι ταχαμου υπευθυνότητα. Δειλία και όχι σύνεση.

Βόλεμα και μόνον, χωρίς καν προφάσεις εν αμαρτίαις και χάσιμο της αγωνιστικότητας.

Δεν θα μπορούσαν σε Εκκλησιαστικό επίπεδο να λάβουν χώρα υπαίθριες Ακολουθίες της Ανάστασης με κόσμο που κρατάει αποστάσεις;

Ούτε Επιτάφιοι επίσης με το ίδιο τρόπο ή έστω άνευ κόσμου;

Θείες Λειτουργίες;

Αυτά κι άλλα πολλά που ειπώθηκαν από πολλούς. Και όχι εκ των υστέρων αλλά εκ των προτέρων. Τα πάμε και τα ξανάπαμε. Ας μην επανέλθουμε.

Η σημερινή πρωτομαγιά μας τρίβει στα μούτρα το έλλειμμα πίστης κι αγωνιστικότητας εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων και την απώλεια του εσχατολογικού νεύρου και του μαρτυρικού φρονήματος εκ μέρους των σύγχρονων Επισκόπων.

Αυτό εγώ εισπράττω. Δεν πρόκειται για κένωση αλλά για ιστορική ήττα.