Και φέτος παρακολουθήσαμε όλοι μας τις κακόγουστες εικόνες από την φιέστα-«βιασμό» της Αγιάς Σοφιάς, του αρχιτεκτονικού θαύματος του Ιουστινιανού Ά, του Ανθέμιου και του Ισίδωρου, το οποίο για μια ακόμη φορά έγινε εντελώς αγνώριστο από τα υπερφανταχτερά νεοθωμανικά γραφικά που πλάκωσαν την μνημειακή του απλότητα και το θεϊκά εμπνευσμένο κάλλος του.
«İstanbul’un Fethi» το λένε οι Tούρκοι, δηλαδή «Κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης», τίτλος που δεν τους ενοχλεί καθόλου, τουναντίον και η πρόσφατη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί χαρακτηρίστηκε με υπερηφάνεια ως «δεύτερη κατάκτηση». Η σημερινή νεοθωμανική Τουρκία του Ερντογάν όχι μόνο δεν φαίνεται να έχει ενοχικά σύνδρομα για το παρελθόν της, αλλά επενδύει εκτεταμένα και συστηματικά στην προβολή της ως μια πανίσχυρη κατακτητική δύναμη, συνέχεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία λίγο-πολύ αντικατέστησε (σχεδόν απελευθέρωσε) την «παραπαίουσα» ρωμαίικη αυτοκρατορία.
Αυτό το βαρύγδουπο καταπλάκωμα και η κραυγαλέα έλλειψη καλαισθησίας μπορεί να μας φαίνονται σχεδόν γελοία, καθώς επίσης μπορεί να αποτελεί και ένα σημάδι –τόσο σε εμάς όσο και στη διεθνή κοινότητα– πως η σημερινή ασταθής Τουρκία πνέει τα λοίσθια παίζοντας τα τελευταία της χαρτιά. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όμως είναι πως οι Τούρκοι θρέφονται ακριβώς από αυτά τα επεκτατικά ξεσπάσματα και πως ο κατακτητικός χαρακτήρας αποτελεί βασικό στοιχείο της εθνοθρησκευτικής τους κουλτούρας.
Είναι καλά τα τραγούδια λύπης και τα μοιρολόγια. Μας πεισμώνουν. Μας υπενθυμίζουν τα εθνικά μας πάθη, πάθη που μόνο μεγάλα και δυνατά γένη είναι καταδικασμένα να αντιμετωπίζουν στο πέρασμα του χρόνου. Είναι εξίσου ωφέλιμη και η αναφορά στην ιστορική, την πολιτισμική και την ηθική μας υπεροχή. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε πως η ιστορία γράφεται μόνο με φωτιά και με τσεκούρι. Πως μόνο έτσι αντιμετωπίζεται διαχρονικά ο εγκληματικός συνδυασμός της επιθετικής τουρκο-ισλαμικής σύνθεσης. Πρέπει να αντιληφθούμε καλά ποιους έχουμε απέναντί μας, αλλά και ποιους έχουμε «συμμάχους». Η ιστορική αναγκαιότητα μας επιτάσσει να είμαστε συνειδησιακά προετοιμασμένοι, καλά οργανωμένοι, άρτια και ρεαλιστικά εκπαιδευμένοι και πολύ περισσότερο να μην ξεχνάμε τον αγώνα αυτών που πρόταξαν τα στήθη τους και έλιωσαν το Αγαρηνό ένοπλο χέρι.
Η ιστορία της Πόλης, του Ναού της Αγίας του Θεού Σοφίας και της χιλιόχρονης, λαμπρής μας αυτοκρατορίας θα μας υπενθυμίζει πάντα ποιο είναι το αληθινό τους πρόσωπο, όσες μάσκες φιλίας και να φοράνε, αλλά και αυτό που πρέπει να κάνουμε εμείς, αν θέλουμε να είμαστε αντάξιοι συνεχιστές των κοσμοκρατόρων προγόνων μας.
