Εσύ που έβαψες τα χέρια σου με αίμα…
…το αίμα της Γαρυφαλλιάς, εν προκειμένω. Το αίμα της γυναίκας που υποτίθεται ότι αγαπούσες…
Στις διακοπές που της πρότεινες να πάτε μαζί. Και που εκείνη σε εμπιστεύτηκε, γιατί πραγματικά σε αγαπούσε…
…πώς αισθάνεσαι τώρα;
Θα τα ρίξεις πάλι στην «κακιά την ώρα»; Στη «φάση που χάλασε»;
Ξέρεις πάρα πολύ καλά ότι δεν υπάρχει «κακιά ώρα».
Υπάρχει μόνο ο κακομαθημένος, ο άναρχος, ο ανήθικος, ο κακός σου εαυτός.
Ο ατρόμητος. Που δε φοβάται όχι μόνο Θεό, αλλά τίποτα. Που σε κάνει σιχαμερό.
Υπάρχει και το θολωμένο σου μυαλό. Που θολώνει με το παραμικρό. Όπως όταν θες για κάποιο λόγο να φας αποκλειστικά παστίτσιο, και η μανούλα σου φτιάχνει αγκινάρες. Και ακούει τις φωνές και τους τσακωμούς σας όλη η γειτονιά.
Αλλά η μανούλα δεν κάθεται να ψάξει τί συμβαίνει στο μυαλουδάκι σου και ξεσπάς κατ’ αυτόν τον τρόπο. Η μανούλα θέλει μόνο να φαίνεσαι εξαιρετικός και μορφωμένος. Να μην της χαλάσεις το πρεστίζ.
Μάντεψε όμως… Της το χάλασες το πρεστίζ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έκανες και όλο τον κόσμο να ντρέπεται για τους γονείς σου.
Και η φάση ήταν «χαλασμένη» από την πρώτη στιγμή που σε «μείωσε» και σε «εκνεύρισε».
Δηλαδή, θέλεις να μου πεις ότι δεν είχατε μαλώσει ξανά ποτέ άλλοτε;
Πιστεύω (κι εγώ) ότι είχατε ξαναμαλώσει.
Ήταν εκείνες οι στιγμές που πέρασαν στο «ντούκου». Που εκτόξευσες τις απειλές σου, αλλά εκείνη ή τις πήρε στα αστεία (πολύ κακώς, όπως αποδείχτηκε) ή λούφαξε (ακόμα χειρότερα).
Δε σε αντιμετώπισε όπως σου άξιζε. Δε σε έβαλε στη θέση σου, όπως πρέπει να γίνεται με όλους τους νταήδες και τους μάγκες. Δεν κατανοούσε ότι την σκότωνες ψυχολογικά με τις παράλογες απαιτήσεις σου.
Και ξέρεις, ε; Αν σκοτώσεις ψυχολογικά, ο φόνος απέχει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο σου.
Χάθηκε άλλη μια κοπέλα που ήταν κόσμημα για τον τόπο της, για το επάγγελμά της, για τους φίλους της, για τους δικούς της ανθρώπους.
Δεν ήθελε πολύ η Γαρυφαλλιά για να σε αντιμετωπίσει λογικά και σθεναρά. Μία φορά. Δύο. Άντε τρεις. Και ή θα χωρίζατε (που αυτό έπρεπε να έχει γίνει, για να είναι ανάμεσά μας η κοπέλα), ή θα καταλάβαινες ότι δε σε παίρνει άλλο να κάνεις μαγκιές και θα άλλαζες τον χαρακτήρα σου προς το καλύτερο. Και όχι απλά το καλύτερο, αλλά το πολύ καλύτερο. Για να είσαι αντάξιός της.
Βλέπεις, όμως, η Γαρυφαλλιά ήταν 26 χρονών. Και ήσουν η πρώτη της σχέση.
Η πρώτη!
Γι’ αυτό και δεν ήξερε πώς να σε αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό και υπέμενε τα ξεσπάσματά σου. Γι’ αυτό σε συγχωρούσε και σε δικαιολογούσε. Γι’ αυτό και της φαινόσουν «καλό παιδί».
Αλλά εσύ, το «καλό παιδί», κάθε φορά που θύμωνες με την παραμικρή διαφωνία που μπορεί να είχατε, θόλωνες όλο και περισσότερο. Και η μπουνιά που της έδωσες για να πέσει πάνω στα βράχια της παραλίας και μετά στο νερό, εκεί, στις πρώτες διακοπές που πήγατε μαζί και που έπρεπε να είναι το λιγότερο ονειρεμένες, έμελλε να είναι η χαριστική βολή που της στέρησε το δικαίωμα να ζει και να είναι καλά.
«Καλό παιδί» όμως – εκτός από τις μανούλες που έχουν έρωτα με τους γιους, είτε είναι άγιοι, είτε καθάρματα – φαίνεσαι και στους συντρόφους σου. Που κουβαλάτε την ίδια τρέλα στον εγκέφαλό σας.
Που κάθε βράδυ ονειρεύεστε να τσακίζετε τους «φασίστες» και την «πατριαρχία». Αλλά μέσα στην ψυχούλα σας λαχταράτε να συνουσ… εεε, συγγνώμη, να συντροφευτείτε ήθελα να πω, από ανθρώπους (άντρες ή γυναίκες, binary ή non-binary) που κατά κάποιο τρόπο σας εξουσιάζουν και ας τους λέτε μεταξύ σας «χοιρινά», κι ας τους λέτε «νοικοκυραίους» ή «συντηρητικούς».
Σας έχω και πάλι νέα, θηλυκότητες ή αρρενωπότητες ή όπως αλλιώς θέλετε να αυτοπροσδιορίζεστε, τέλος πάντων:
Αν θέλετε να τσακίσετε την «πατριαρχία», φροντίστε να ξεπλύνετε τη σκατίλα που έχετε στους κόλπους σας.
Τσακίστε πρώτα τα δολοφονικά ένστικτα που έχετε μέσα στην ψυχή σας για ανθρώπους που δε σας μοιάζουν. Που απλά είναι διαφορετικοί από εσάς. Που το μόνο που θέλουν, είναι μία ήσυχη ζωή με τις οικογένειές τους. Που θέλουν να νιώθουν προστατευμένοι με τους ανθρώπους που αγαπούν από κάθε εξωτερικό κίνδυνο που τους απειλεί.
Για την οικογένεια της Γαρυφαλλιάς, τα λόγια είναι φτωχά. Χάθηκε άλλη μια κοπέλα που ήταν κόσμημα για τον τόπο της, για το επάγγελμά της, για τους φίλους της, για τους δικούς της ανθρώπους.
Χάθηκε ένα κομμάτι της μάνας και του πατέρα. Που μόχθησαν και πάλεψαν να δώσουν στην κοινωνία μια σωστή γυναίκα. Έναν ακέραιο άνθρωπο που θα προσέφερε πολλά στον κόσμο γύρω του.
Χάθηκε, ούσα ερωτευμένη με ένα από τα (πολλά, δυστυχώς) ψυχολογικώς αδιάγνωστα (ή κακώς διεγνωσμένα) κατακάθια της κοινωνίας. Που δεν έχουν συναίσθημα για κανέναν, παρά μόνο για τον εαυτό τους και τα δικά τους «θέλω». Και όποιος αντιτίθεται, πρέπει απλά να εκλείψει. Όπως η τρίχα από το ζυμάρι.
Θα ήθελα πάρα πολύ να πάθεις τα ίδια μέσα στη φυλακή, καθίκι.
Να σου δώσουν μπουνιά, και να πέσεις στο κενό από κάποιο παράθυρο.
Γιατί αν δεν τα πάθεις, θα βγεις πάρα πολύ γρήγορα πάλι στους δρόμους, όπως πολλοί ούγκανοι και τραμπούκοι πριν από σένα.
Και θα ψάξεις για ακόμα μία Γαρυφαλλιά ή και κάποιον φίλο ή γνωστό σου, για να βγάλεις από τη μέση όταν κάνουν το «λάθος» να διαφωνήσουν μαζί σου.
Ξέρω, καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Μήπως όμως είναι καιρός για τέτοια ειδεχθή εγκλήματα, να εφαρμόσουμε το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος»;
Για να γλυτώσουμε από εδώ και στο εξής όλες τις Γαρυφαλλιές της υφηλίου από «γοητευτικά» σκουπίδια.
Και να αρχίσουμε να τις προστατεύουμε και να τις θωρακίζουμε συναισθηματικά, έτσι όπως ξέρουμε και έχουμε μάθει από τις δικές μας «σκληροπυρηνικές» οικογένειες.
