Παράξενη η αίσθηση του χρόνου. Το μόνιμο αίσθημα του κενού, η στιγμή που φεύγει αμετάκλητα, η αδυσώπητη φθορά, η επιβεβαίωση του “τα πάντα ρει”.
Μελαγχολική η Πρωτοχρονιά γεμάτη συχνά απολογισμούς που δεν μπορεί κανείς να αποφύγει όσο κι αν το παλεύει. Φαντάσματα άλλων καιρών ξυπνούν τέτοιες ώρες και μας κοιτάζουν κατάματα. Εμνήσθην ημερών αρχαίων…
Φέτος όμως προτείνω να μην αναλωθούμε σε άκαρπες ενδοσκοπήσεις και αυτοεγκλωβισμούς στο χθές.
Ας αποκτήσουμε “εσχατολογικό κριτήριο”. Αυτό σημαίνει να δούμε το χρόνο ως ΕΥΚΑΙΡΙΑ σωτηρίας. Και τώρα και πάντα.
Της προσωπικής μας σωτηρίας δηλαδή της ακεραιότητας μας ως πρόσωπα, της απαρχής της δικής μας προσφοράς σε μίαν εποχή όπου χέρια και ψυχές απλώνονται γύρω μας ικετευτικά και κάποτε σιωπηρά και μια ολόκληρη πατρίδα ψάχνει τα γνήσια τέκνα της. Τελικά της συλλογικής μας λύτρωσης που είναι συνάμα και το ανεξίτηλο ίχνος που θα αφήσουμε στην ιστορία.
Είναι ώρα για αγώνα, για μάχη όχι για μελαγχολίες. Ώρα και δόσιμο και προσφορά λόγω κι έργω, όχι για αμπελοφιλοσοφίες κυνικές κι αποδόσεις ευθυνών. Ώρα για συνέπεια λόγων και βίου.
Όσο ακόμη υπάρχει καιρός.
Ας είναι για μας παράδειγμα φωτεινό ζωής και πράξης, το κατεξοχήν πρόσωπο της προσφοράς, ο Άγιος Βασίλειος των παιδικών μας χρόνων. Όχι ο εύσωμος Σάντα Κλάους των βιτρινών, αλλά ο ασκητικός και κοινωνικός εργάτης-Επίσκοπος, ο Μέγας Διδάσκαλος της Εκκλησίας, ο σκαπανέας των ελληνικών θησαυρών του λόγου, ο άνθρωπος του Θεού. Αυτός που “υπάρχει” και πρεσβεύει υπέρ των αγωνιζόμενων Χριστιανών.
Τα δώρα του η αγάπη του Χριστού, η αλήθεια του Ευαγγελίου, η δικαιοσύνη των Αγίων, η ελπίδα μιας αληθινής ζωής πέρα από τη φθορά και το θάνατο, η ζωντανή παιδεία του δικού μας Ελληνορθόδοξου τρόπου.
Άλλη μία χρονιά ήρθε κι ας σκεφτούμε πως ο χρόνος δεν είναι φυλακή ψυχών και σωμάτων, αλλά δώρο, ίσως το πολυτιμότερο όλων.
“Ιδού καιρός ευπρόσδεκτος….”
Καλή χρονιά ψυχάρες μου.
~Σας ασπάζομαι Φαίδων~
