Μας στέλνει ο Εθνοσυντηρητικός,
Χτυπάει το ξυπνητήρι, ετοιμάζομαι και ξεκινώ ακόμα μια ημέρα για τη δουλειά. Βγαίνοντας από το σπίτι επικρατεί η κλασσική πρωινή βαβούρα της κίνησης την οποία μπαίνοντας στο αυτοκίνητο υπερκαλύπτω ακούγοντας από το κινητό κάποια εκπομπή ιδεολογικού, πολιτικού, θρησκευτικού, φιλοσοφικού κ.α. περιεχομένου. Καθ’ οδόν παρατηρώ ανθρώπους με μηχανικές κινήσεις όπως αυτές της μαριονέτας που διεκπεραιώνουν σχεδόν ασυναίσθητα την καθημερινή τους ρουτίνα. Ίσως κάποιος από αυτούς να βιώνει τις ίδιες ανησυχίες με εμένα, μέσα από το περίβλημα της κοσμικής εργασίας τους. Ποιος ξέρει.
Φτάνω στη δουλειά και ξεκινάω. Οι συζητήσεις που κυριαρχούν γύρω μου αφορούν από πλαστικές, μπότοξ και Ίνσταγκραμ έως σειρές του Νέτφλιξ και αστεία εφηβικού επιπέδου Λούμπεν. Μα καλά δεν έχουν καμία ανησυχία για την πορεία του έθνους τους; Δεν έχουν καμία βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη; Δεν διψούν για πνευματικότητα και αιωνιότητα; Πώς γίνεται να μην τους ενδιαφέρουν όλα αυτά και να είναι μάλιστα χαρούμενοι με τον υλιστικό μηδενιστικό βόθρο στον οποίο ζουν; Μερικά ερωτήματα που περνούν από το κεφάλι μου. Χωρίς δεύτερη σκέψη αποφασίζω να περάσω τις υπόλοιπες ώρες σχεδόν αμίλητος από το να κάνω τον καραγκιόζη και να το παίζω άνετος. Μια δυο κουβέντες με έναν γηραιότερο παλαιάς κοπής σπάνε για λίγο τη σιγή.
Φτάνει η ώρα για να φύγω. Οι εικόνες που αντικρύζω στο δρόμο της επιστροφής είναι πανομοιότυπες με αυτές που αντίκρισα το πρωί. Προσπαθώ να τις αποφύγω συνεχίζοντας αυτό που άκουγα και το πρωί στο κινητό. Παρκάρω και πάω στην Εκκλησία. Είναι λες και μεταφέρομαι σε ένα διαφορετικό κόσμο. Ειδικά όταν δεν έχει μεγάλη εορτή η οποία δυστυχώς μετατρέπεται εν πολλοίς σε κοσμική εκδήλωση, νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε μυσταγωγία, όπου ψιχάλες πνευματικότητας ξεπλένουν τις ακαθαρσίες που σου άφησε ο ορθολογιστικός βούρκος στον οποίο πέρασες την ημέρα σου.
Μου αρέσει να παρατηρώ τις ηλικιωμένες κυρίες που με ευλάβεια ασπάζονται τις εικόνες και συμμετέχουν ενεργά στη τελετουργία. Λένε πολλοί ότι αυτό έμαθαν μια ζωή και αυτό κάνουν τυπολατρικά. Εγώ βλέπω κάτι βαθύτερο, μια συνειδητή επιμονή διατήρησης της ισορροπίας και καταπολέμησης του κοσμικού ψεύδους που έμελλε να ζήσουν στα γεράματά τους. Το ίδιο ψεύδος πολεμάω κι εγώ αλλά από άλλη αφετηρία αφού μεγάλωσα μέσα σε αυτό και προσπαθώ να αποδράσω.
Επιστρέφοντας στο σπίτι περνάω από το παρκάκι της γειτονιάς μου. Δεν υπάρχει Έλληνας. Δεν ξέρω πόσες διαφορετικές γλώσσες ακούω. Το δε χασίσι μυρίζει σε ολόκληρο το τετράγωνο. Αργότερα μέσα στην ημέρα αναφέρω τυχαία σε έναν γνωστό μου ότι νηστεύω. Με κοιτάει με βλέμμα έντονης απορίας, σαν να του είπα ότι είμαι Μορμόνος ή Ζωροάστρης. Αλλά τί λέω, κάτι τέτοια είναι της μόδας οπότε μάλλον θα του φαινόταν λιγότερο περίεργο.
Φτάνω στο σπίτι και ως συνήθως νιώθω κουρασμένος για να κάνω γυμναστική. Πιέζω τον εαυτό μου και αφού κάνω δεν το μετανιώνω ποτέ. Νιώθω ανακούφιση που δεν μου επέτρεψα να σαπίσω. Λίγο διάβασμα στη συνέχεια με βοηθάει να ξεφύγω και να κατανοήσω καλύτερα όσα με προβληματίζουν. Αμέσως μετά πιάνω το κινητό και προπαγανδίζω τις ιδέες μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ενδεχομένως είναι μια ανάγκη να πω αυτά που συσσώρευσα όλη μέρα και δεν βρήκα κάποιον να τα μοιραστώ. Επίσης, μια ανάγκη να διαχωρίσω τη θέση μου από τη σημερινή κοινωνική σαπίλα. Σίγουρα και μια ελπίδα να επηρεάσω έστω ένα συμπολίτη μου, ή έστω να νιώσω ότι έκανα το χρέος μου και αν κάποιος βοηθηθεί, καλώς. Παράλληλα, συνομιλώ με ομοϊδεάτες. Είναι ψυχοφθόρο το γεγονός ότι αναγκαζόμαστε να χρησιμοποιούμε αυτά τα μέσα για να συστήσουμε δικές μας άτυπες ψηφιακές κοινότητες, λόγω του ότι η Νέα Εποχή προσπαθεί μανιωδώς να μας κόψει κάθε επαφή με την υπόλοιπη κοινωνία. Μακάρι σύντομα οι συγκεκριμένες κοινότητες να μετουσιωθούν σε φυσικές.
Κάνω την προσευχή μου και πέφτω για ύπνο. Από τη μία ονειρεύομαι να ζούσα σε άλλη εποχή, από την άλλη σκέφτομαι ότι αποκτάει μεγαλύτερη αξία ο αγώνας μας και οι εχθρικές συνθήκες μας κάνουν να βρισκόμαστε σε εγρήγορση. Ίσως και να χρειαζόταν αυτό για να θυμηθούμε ότι εάν δεν κρατάς σφιχτά κάτι στο παίρνουν. Καληνύχτα Ελλάδα.
