Ο χειμώνας που έρχεται, μου θυμίζει έντονα ένα βιβλίο του Γκυγιάμ Φαίη (Guillaume Faye) που διάβασα το 2013, με τίτλο “Convergence of Catastrophes”.
Ως συνήθως ο Faye δεν έπεσε μέσα σε όλες τις λεπτομέρειες (π.χ. έβλεπε ως απειλή τον παγκόσμιο νότο αντί της σύγκρουσης ανατολής-δύσης) αλλά έπιασε με εκπληκτική ακρίβεια το γενικό κλίμα.
Η σύμπτωση τεσσάρων μεγάλων κρίσεων (κατάρρευση εφοδιαστικών αλυσίδων λόγω covid, ενεργειακή, πληθωριστική, γεωπολιτική) το μέγεθος των οποίων είναι απόρροια των προσπαθειών της “παγκοσμιοποίησης” θα πλήξει δυσανάλογα την Ευρώπη λόγω της κατάρρευσης των παραδοσιακών θεσμών που κρατούν τις κοινωνίες ενωμένες σε καιρούς κρίσης.
Η βιασύνη των ευρωπαϊκών ελίτ να καταστρέψουν την εθνική ομογένεια των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συνεχής μεταφορά εξουσιών από το τοπικό (έθνος-κράτος) στο υπερεθνικό (Βρυξέλλες), η διάλυση της οικογένειας στο όνομα ενός μηδενιστικού ηδονισμού, η αποπομπή της θρησκείας από τον δημόσιο χώρο και όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της woke ιδεολογίας δεν αποτελούν κάποιου είδους “όπλο” για την Ευρώπη αλλά τα αδύναμα σημεία της.
Ζητούν σήμερα από αυτούς που έχουν εκπαιδεύσει να ζουν σε ένα ατελείωτο παρόν να κάνουν θυσίες για να διασφαλίσουν το μέλλον. Μαντέψτε τι (δεν) θα γίνει. Οι ευρωπαίοι δεν θα επιλέξουν να θυσιάσουν την ευζωία τους για τον ίδιο λόγο για τον οποίο δεν τους ενδιαφέρει το εάν θα αντικατασταθούν από τους νεοεισαχθέντες του παγκόσμιου νότου.
Δεν έχουν ιστορική συναίσθηση, δεν έχουν ηθική πυξίδα και δεν έχουν σχηματισμένη στο συλλογικό τους ασυνείδητο κάποια κοινή πορεία προς το μέλλον.
