Είναι σπάνιο στην ελληνική αρθρογραφία ένα άρθρο το οποίο μάλιστα υπογράφεται από καθηγητή πανεπιστημίου να είναι εσφαλμένο από όλες τις απόψεις. Ένα τέτοιο άρθρο ήταν και αυτό του καθηγητού Νίκου Μαραντζίδη στην Καθημερινή με τίτλο «Ο Πέλκας στη Φενέρμπαχτσε» μέσα στο οποίο περιέχεται και η φράση του τίτλου. Αφού πρώτα μας διαβεβαιώνει για τον πατριωτισμό του ο κ. Καθηγητής (σύνδρομο όποιου γνωρίζει ότι θα αμφισβητηθεί ο πατριωτισμός του από τα επακόλουθα που θα πει ή γράψει) αναφέρει ότι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο μας δίνει μαθήματα νηφαλιότητας και ορθολογισμού με την μεταγραφή Πέλκα στην Φενέρ σε καιρούς εθνικιστικής έξαρσης. Μάλιστα, ανακάλυψε στα ελληνικά ΜΜΕ την διεθνιστική στάση των οποίων θα ζήλευε ακόμα και το CNN «εθνικιστική ρητορική».

Συνεχίζει γράφοντας ότι «Η κοινωνία των πολιτών και η αγορά συχνά μας αιφνιδιάζουν με την ικανότητά τους να προωθούν την οικονομική συνεργασία, την ανεκτικότητα, και την αλληλεγγύη». Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς μία μεγαλύτερη κοινοτοπία την οποία θα σκεπτόταν να γράψει ακόμα και παιδί του γυμνασίου. Ο κ. Μαραντζίδης βλέπετε ανήκει στην σχολή σκέψεως εκείνων που είτε λόγω ενός νεφελώδους ιδεολογήματος οικουμενισμού είτε λόγω αφέλειας (ελπίζω όχι λόγω ιδιοτέλειας) έχουν την ψευδαίσθηση ότι η οικονομική ευημερία, η αύξηση των επιχειρήσεων και η μεγέθυνση της παραγωγικής βάσης θα επιλύσει διμερείς διαφορές κρατών. Να του υπενθυμίσω εδώ ενδεικτικά ότι τόσο το γερμανογαλλικό, όσο και το ρωσικογερμανικό και γερμανοβρεταννικό εμπόριο αυξήθηκαν ραγδαία μεταξύ του 1900 – 1914. Ξέρετε κ. Μαραντζίδη τί επακολούθησε μετά από αυτήν την άνθιση; Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος! Αυτό το αναφέρω διότι διάβασα με ρίγος συγκίνησης την αγωνία σας για επιχειρηματίες και εργαζόμενους στην Θεσσαλονίκη που δεν υποδέχονται πλέον Τούρκους τουρίστες που συνήθως επισκέπτονται το σπίτι του Κεμάλ!

Η αγωνία και η λύπη του κ. Καθηγητή βέβαια εξαντλούνται εκεί. Διότι το «να τσακωνόμαστε διαρκώς για βραχονησίδες και για μερικά χιλιόμετρα βυθού, που κανείς δεν ξέρει αν ποτέ θα αξιοποιηθούν» μάλλον το βρίσκει ηλίθιο. Τώρα, αν ο γείτονάς μας έχει μία πάγια πολιτική διεκδικήσεων που σε περίπτωση που του παραχωρηθεί το παραμικρό απλά θα του ανοίξει η όρεξη και για τα υπόλοιπα μικρή σημασία έχει. Σκοπίμως αποκρύπτει ότι οι Τούρκοι δεν μας πιέζουν μόνο για τις γεωτρήσεις. Πλέον έχουν στην ατζέντα τους μία σειρά από ζητήματα που θέτουν πάνω στο τραπέζι. Από την αποστρατιωτικοποίηση των νήσων ως και το καθεστώς στην Θράκη. Πώς ακριβώς προτείνει λοιπόν να επιλύσουμε όλες αυτές τις διαφορές ο κ. Μαραντζίδης από την στιγμή που εμείς ούτε που σκεπτόμαστε να ανοίξουμε αυτά τα θέματα; Να πάμε στην Χάγη; Διότι αν πάμε στην Χάγη μόνο για την υφαλοκρηπίδα θα πάμε μόνοι μας. Οι γείτονές μας θέλουν τα πάντα για να πάρουν κάτι. Και αν τους δώσουμε το κάτι μετά από λίγο πάλι θα θέλουν τα πάντα. Τί θέλει να κάνουμε ο κ. Καθηγητής λοιπόν;

Να σας πω. Θέλει να φινλανδοποιηθούμε! Δεν το γράφω εγώ. Το γράφει ο ίδιος στην Καθημερινή ξεδιάντροπα : «Θα φινλανδοποιηθούμε λοιπόν; Μάλιστα! Ε και;» Για όποιον δεν γνωρίζει τον όρο η «φινλανδοποίηση» είναι ένα καθεστώς μειωμένης κυριαρχίας εξωτερικής αλλά κατά συνέπεια και εσωτερικής που υιοθέτησε η Φινλανδία ούτως ώστε να μην την καταλάβει η ΕΣΣΔ και την μετατρέψει σε Σοβιετικό κρατίδιο. Το τίμημα που πλήρωσε όμως ήταν ιδιαιτέρως βαρύ και επαχθές.

Παρέμεινε ουδέτερη στην εξωτερική της πολιτική αλλά και της απαγορευόταν στο εσωτερικό να ασκεί κριτική στην ΕΣΣΔ. Το Μαραντζίδειο σόφισμα βασίζεται στην λογική ότι η Τουρκία είναι υπερδύναμη και ότι η Ελλάδα δεν έχει άλλη εναλλακτική από το να ακολουθήσει το υπόδειγμα της Φινλανδίας. Στην συμφωνία που υπεγράφη μεταξύ ΕΣΣΔ και Φινλανδίας η τελευταία ήταν υποχρεωμένη να συνδράμει την πρώτη στρατιωτικά σε περίπτωση που η επίθεση διαιωνιζόταν μέσω Φινλανδίας. Θέλει ο κ. Καθηγητής να συνδράμουμε και εμείς στρατιωτικά την Τουρκία;

Ο εμπνευστής της φινλανδοποίησης και πρόεδρος της Φινλανδίας Juho Kusti Paasikivi είχε δηλώσει : «Η εξωτερική μας πολιτική τούδε και στο εξής δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ΕΣΣΔ και οι εξ ανατολών γείτονές μας πρέπει να πειστούν για την αποφασιστικότητά μας να το αποδείξουμε». Τώρα αντικαταστήστε το «ΕΣΣΔ» με το «Τουρκία» και προσπαθήστε να καταλάβετε το τί προτείνει ο εν λόγω κύριος.

Για να παραφράσω λίγο τα λόγια του Piere Hasner η δήθεν «έξυπνη» μορφή φινλανδοποίησης που προτείνει ο κ. Μαραντζίδης είναι απλά μία πιο ήπια μορφή τουρκοποίησης. Και ερωτώ: Γιατί ο κ. Καθηγητής αντί να αναφέρει την Φινλανδία δεν αναφέρει το Ισραήλ ένα κράτος λίγων εκατομμυρίων κατοίκων που η «υπερδύναμη» Τουρκία ούτε που διανοείται να του αποσπάσει όχι βραχονησίδα αλλά ούτε χαλίκι; Αλλά να ρωτήσω και κάτι άλλο ακόμα πιο σημαντικό: Γιατί η πλειονότητα των καθηγητών στα πανεπιστήμια έχουν αν όχι τις ίδιες αλλά παρόμοιες απόψεις με τον κ. Μαραντζίδη;