Γράφει ο Βελτσιστινός
Η Ουκρανική Κρίση που επανήλθε στο προσκήνιο τις τελευταίες ημέρες, είναι άλλος ένας κρίκος της αλυσίδας που ξεκινάει με την υπόθεση Ναβάλνι, τον πόλεμο στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ και τις εκλογές στη Λευκορωσία. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη και κατά την διάρκεια της Προεδρίας Τραμπ, δεν άλλαξε την στρατηγική δράση της σε ένα πολυπολικό διεθνές περιβάλλον, όπου οι ψυχροπολεμικές βεβαιότητες αποτελούν μακρινό παρελθόν. Το ζήτημα της Ουκρανίας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του Ανατολικού Ζητήματος και ως τέτοιο θα αναλυθεί στο παρόν άρθρο τόσο από ιστορικό όσο και από διεθνολογικό πρίσμα.
Αρχικά, θα πρέπει να γίνει μία σύντομη αναδρομή σε ότι αφορά την Κριμαία και την Ουκρανία εν γένει. Με το πέρας του πρώτου Ρωσοτουρκικού πολέμου και την επικράτηση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας έναντι των Οθωμανών το 1774, υπογράφεται η Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή που καθιστούσε την Κριμαία ως πολιτικά ανεξάρτητη, έως την προσάρτησή της το 1783 από την Ρωσική Αυτοκρατορία, όπου η Αικατερίνη η Μεγάλη θα ξεκινήσει μία πρακτική που έμελλε να γίνει διαχρονική, την Ρωσοποίηση (Russification). Θύματα της πρακτικής αυτής, οι Τάταροι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι κάτοικοι της περιοχής, όπως και το ελληνικό στοιχείο στην περιοχή του Αζόφ, ενώ η Ουκρανική γλώσσα καθίσταται δεύτερη μπροστά στη Ρωσική. Οι ήττες στον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853 και του Ρωσο-ιαπωνικού το 1905, φανέρωσαν δύο πραγματικότητες: Η Ρωσική Αυτοκρατορία δεν ήταν αήττητη και ως εκ τούτου χρειάζονταν ριζικές αλλαγές και οι Αγγλογάλλοι δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν τη Ρωσία να ελέγχει τον Εύξεινο Πόντο. Οι αλλαγές για την Ρωσική Αυτοκρατορία, θα έρθουν το 1917, με τις επαναστάσεις στην Ρωσία και κατ’ επέκταση και στην Ουκρανία, η οποία στη πλειονότητά της εντάσσεται στην νεοιδρυθείσα ΕΣΣΔ και το υπόλοιπο μέρος της γίνεται ένα Buffer Zone, μεταξύ Κεντρικής Ευρώπης και ΕΣΣΔ το 1918, με την Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ. Κατά την Σοβιετική επικυριαρχία, η ρωσοποίηση συνεχίζεται από τον Στάλιν, οι μετακινήσεις και αντικαταστάσεις πληθυσμών είναι συχνό φαινόμενο, όπως και η βίαιη εκβιομηχάνιση της Ουκρανικής υπαίθρου, που θα φέρει λιμό και γύρω στα 12 εκατομμύρια νεκρούς Ουκρανούς χωρικούς, ενώ και ο απόδημος ελληνισμός συνεχίζει να υποφέρει, ως αντίποινα στην Ελληνική αποστολή στη Κριμαία το 1919 κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Να επισημανθεί εδώ ότι και στον Κριμαϊκό Πόλεμο, ο Όθωνας έστειλε 1000 στρατιώτες με στόχο να στηρίξει την Ρωσική Αυτοκρατορία και να διευρύνει το Ελληνικό κράτος με την βοήθειά της, σε Ήπειρο και Κρήτη, που προκάλεσε την πολιορκία του Πειραιά από Αγγλογάλλους και την απομάκρυνση του Όθωνος, πέντε χρόνια αργότερα.
Ερχόμαστε τώρα στο 2008, όπου Ουκρανία και Γεωργία ζητούν την συμπερίληψή τους στο ΝΑΤΟ στη σύνοδο του Βουκουρεστίου, ακολουθώντας τα βήματα της Ουγγαρίας, Πολωνίας, Τσεχίας, Σλοβακίας, Σλοβενίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Εσθονίας.Η Μεγάλη Βρετανία, Η Γαλλία και η Γερμανία, φοβούμενες μία στρατιωτική εμπλοκή με τη Ρωσία στις χώρες αυτές δεν στήριξαν την ένταξη των χωρών αυτών στην Ατλαντική Συμμαχία. Να σημειωθεί επίσης ότι στην ίδια σύνοδο στηρίχθηκε η ανεξαρτησία του παρανόμως αποσχισθέντος Κοσσυφοπεδίου και τέθηκαν οι βάσεις για την ένταξη Αλβανίας και Σκοπίων στο ΝΑΤΟ εν ευθέτω χρόνω. Τέσσερις μήνες αργότερα, ξεσπάει πόλεμος στην Γεωργία, με την Ρωσία να στηρίζει τους αυτονομιστές της Αμπχαζίας και Νότιας Οσετίας. Έξι χρόνια αργότερα με αφορμή τις εκλογές στην Ουκρανία, η Ρωσία στηρίζει τους αυτονομιστές στο Ντονμπάς και στο Λουχάνσκ και προσαρτά παρανόμως τη Κριμαία.
Η Κριμαία είναι μεγίστης σημασίας για την Ρωσία, καθώς μέσω αυτής έχει τον έλεγχο στον Εύξεινο Πόντο, ένα πλεονέκτημα που θα κάνει το παν για να διασφαλίσει με κάθε κόστος.
Σε αυτό το σημείο, πρέπει να καταστεί σαφές ότι η “εξαγώγιμη δημοκρατία” των Δημοκρατικών, στηρίχθηκε πλήρως από την ΕΕ από το 1994 και μετά. Στους πολέμους της Τσετσενίας, μιλούσαν για τα ανθρώπινα δικαιώματα των Τσετσένων ανταρτών και συνεργατών της Αλ-Κάιντα, οι οποίοι επιθυμούσαν να αποσχίσουν και το Νταγκεστάν από την Ρωσική Ομοσπονδία, έχοντας την πλήρη στήριξη Αζέρων και Τούρκων, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε όλους τους πολέμους του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Στο Κοσσυφοπέδιο στήριξαν τους Αλβανούς αυτονομιστές, με την κοιτίδα της Σερβικής εθνογένεσης, να μετατρέπεται σε ισλαμιστικό failed state και κέντρο πάσης φύσεως παράνομων δραστηριοτήτων, στο κέντρο της Ευρώπης! Στη Συρία σκοπός ήταν η ανατροπή του Άσαντ με κάθε τρόπο, και στη Λιβύη φυσικά του Καντάφι. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ισλαμιστικά κινήματα είχαν άμεση εμπλοκή στον εμφύλιο του Τατζικιστάν, στον πόλεμο στο νότιο Λίβανο μαζί με τη Χεζμπολάχ και τους Παλαιστίνιους, ενώ και στη Γεωργία ενεπλάκησαν οι Τσετσένοι το 2004 στη Κρίση του Pankisi Gorge. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι ΗΠΑ μπορεί να άλλαξαν προσωρινά στάση έναντι των Ισλαμιστικών κινημάτων, αλλά η αποσταθεροποίηση του περιφερειακού υποσυστήματος της Μέσης Ανατολής, με το τέλος του Σαντάμ Χουσεΐν, κατέστησε το Ιράκ failed state και μαζΊ με το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και φυσικά το Ιράν συνεισέφεραν στην δημιουργία έτη περισσότερης αστάθειας, γινόμενα κράτη θύλακες στρατολόγησης και οργάνωσης Ισλαμιστικών κινημάτων. Η Αραβική Άνοιξη με τις ευλογίες των Ευρωπαίων εταίρων και της κυβέρνησης Ομπάμα, που ευαγγελίζονταν την ανατροπή των αυταρχικών καθεστώτων έφερε πολλαπλές εστίες σύγκρουσης, τεράστια κύματα μετανάστευσης και έκανε την ισλαμική τρομοκρατία από ένα ενδογενές περιφερειακό φαινόμενο, παγκόσμια απειλή.
Ο μοναδικός πολέμιος της τρομοκρατίας και πυλώνας σταθερότητας στην Ευρασία; Η Ρωσία. Την οποία η ΕΕ έχει δείξει υπερβάλλοντα ζήλο, να περιθωριοποιήσει γεωπολιτικά, αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να φέρει τον πόλεμο και τον διαμελισμό κοντύτερα σε Ουκρανία, Αρμενία και Γεωργία, υποσχόμενη οικονομικά οφέλη. Τέτοιον ζήλο ουδέποτε βεβαίως επέδειξε η Ευρωπαϊκή Ένωση, για την καταπολέμηση της λαθρομετανάστευσης και την περιθωριοποίηση της Τουρκίας, η οποία τυγχάνει να είναι ο παγκόσμιος διακινητής τζιχαντιστών, ενώ απειλεί τουλάχιστον ΔΥΟ κράτη μέλη της ΕΕ με πόλεμο. Τουναντίον, της προσφέρει ακόμα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια και την κάνει μέρος της τελωνειακής ένωσης για να εξάγει άκοπα τα προϊόντα της στην Ευρώπη. Η μοναδική σταθερότητα που στην ουσία στηρίζει η ΕΕ, είναι εκείνη της Γερμανικής οικονομίας.
Η κρίση στην Ουκρανία λοιπόν, είναι ένα φαινόμενο το οποίο είναι άμεσο απότοκο των στρατηγικών στοχεύσεων της ΕΕ και πλέον και της κυβέρνησης Μπάιντεν, οι οποίοι ως δια μαγείας επιφέρουν την ειρήνη μέσω του πολέμου και την σταθερότητα επενδύοντας στην αστάθεια. Η Κριμαία είναι μεγίστης σημασίας για την Ρωσία, καθώς μέσω αυτής έχει τον έλεγχο στον Εύξεινο Πόντο, ένα πλεονέκτημα που θα κάνει το παν για να διασφαλίσει με κάθε κόστος. Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι στα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας, υπάρχει μία μη αναγνωρισμένη, αποσπασμένη από την Μολδαβία, κρατική οντότητα, εκείνη της Υπερδνειστερίας, η οποία διατηρεί Ρωσικά στρατεύματα. Μία σύγκρουση ΝΑΤΟικών στρατευμάτων και Ρωσίας είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα οδηγήσει σε ένα νέο Μπρεστ-Λιτόφσκ, μια διχοτόμηση της Ουκρανίας και ένα νέο παραπέτασμα μεταξύ Ευρώπης και Ρωσίας. Κάθε αλλαγή στο status quo οδηγεί τους εμπλεκόμενους παίκτες σε νέες κινήσεις εξισορρόπησης. Το 1918, τη συνθήκη έσπασε πρώτη η παραπέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία επιτιθέμενη στην Αρμενία, το 2021 για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;
