Μας στέλνει ο Γεώργιος Βασιλακάκης,
Με αφορμή την Ουκρανική κρίση, η οποία από την 24η Φεβρουάριου 2014 έως σήμερα απασχολεί την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις σχέσεις της με την Ρωσία και τις Η.Π.Α, ακόμη και οι πιο καλοπροαίρετοι ευήθεις έχουν καταλάβει, ότι η αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον στρατιωτικό τομέα με επακόλουθο την ολοκληρωτική εξάρτηση από την στρατηγική και τα συμφέροντα των Η.Π.Α δεν μπορεί συνεχιστεί.
Αντιγράφω, από τα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 20 Ιουλίου 2019:
Οι σχέσεις με τους στρατηγικούς εταίρους, περιλαμβανομένων των διατλαντικών μας εταίρων, και τις αναδυόμενες δυνάμεις πρέπει να αποτελούν βασικό στοιχείο μιας εύρωστης εξωτερικής πολιτικής. Για τον σκοπό αυτόν, πρέπει να δημιουργηθούν πολύ περισσότερες συνέργειες μεταξύ της Ε.Ε και των διμερών επιπέδων. Η Ε.Ε θα μπορέσει να αλληλεπιδρά με τις υπόλοιπες παγκόσμιες δυνάμεις επί ίσοις όροις, μόνον αν αποφύγει την αποσπασματική προσέγγιση και σχηματίσει αρραγές μέτωπο, με την υποστήριξη των πόρων της Ε.Ε και των κρατών μελών.
Επιτρέψτε μου να αναλύσω το παραπάνω συμπέρασμα όσο μπορώ πιο απλά αλλά όχι απλοϊκά:
Θεωρία επισκόπου και καρδιά μυλωνά λέει η λαϊκή σοφία.
Οι αδρότατα αμειβόμενοι σφραγιδοκεφαλοκαρεκλοκένταυροι γραφειοκράτες του Πριγκιπάτου των Βρυξελλών, συνεπικουρούμενοι από στρατιωτικούς όπως τον πρώην Αρχηγό Άμυνας του Βελγίου Charles-Henri Delcour που χαρακτήρισε τον Ευρωστρατό ως όνειρο, είτε αγνοούν το διεθνές γίγνεσθαι είτε νομίζουν ότι δεν αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αλλά ας δούμε με την αρωγή των αριθμών την πραγματικότητα:
Οι Η.Π.Α ξοδεύουν κάθε χρόνο 700 δις δολ. έχοντας και 800 περίπου βάσεις εκτός Η.Π.Α.
Η Κίνα κάθε χρόνο 250 δις δολ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κάθε χρόνο 217 δις δολ. Να σημειώσουμε ότι αυτό το ποσό είναι χωρίς να καλύπτεται η ρήτρα του 2% του Α.Ε.Π που ζητάει το ΝΑΤΟ και χωρίς η Ευρωπαϊκή Ένωση να έχει αποφασίσει να αυξήσει το στρατιωτικό της αποτύπωμα διεθνώς, κάτι δηλαδή που με μία αύξηση 25% θα ξεπεράσει άνετα την Κίνα, αποκτώντας συγχρόνως τεχνολογία αιχμής και ανταγωνιστικό διπλωματικό και εμπορικό πλεονέκτημα.
Η Ρωσία κάθε χρόνο 154 δις δολ.
Η Αγγλία κάθε χρόνο 68 δις δολ.
Η χωρίς πυρηνικά όπλα Σαουδική Αραβία κάθε χρόνο 46 δις δολ. με την πυρηνική Γαλλία να ξοδεύει λιγότερα κάθε χρόνο, δηλαδή 40,9 δις δολ.
Η αναμεμιγμένη παντού, σύμφωνα με το δόγμα Νταβούτογλου Τουρκία κάθε χρόνο 9,7 δις δολ.
Με βάση τους παραπάνω αριθμούς, η ουκρανική κρίση έπρεπε να έχει λήξει αν έπρεπε ποτέ να αρχίσει, με συμφωνία μόνο μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας, χωρίς την ανάμιξη των Η.Π.Α.
Φυσικά όχι με μέτρα κατά της Ρωσικής οικονομίας που καταστρέφουν την Ευρωπαϊκή οικονομία αλλά ούτε με αποτυχημένες διπλωματικές συναντήσεις στην Αττάλεια της Τουρκίας.
Η Τουρκία δεν θα είχε το θράσος να συνάπτει συμφωνίες με την Λιβύη και να προβαίνει σε ενέργειες που παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο ή ακόμα χειρότερα να είναι κατά των συμφερόντων Μέλους ή Μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι σοβαρές παθήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης δηλαδή ο Συβαριτισμός στον Αμυντικό τομέα και ο Αβδηριτισμός στον Διπλωματικό τομέα θα πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα, καθότι υποβιβάζεται η δυνατότητα επιρροής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στον διεθνή στίβο, με αποτέλεσμα την μονοκρατορία των συμφερόντων των Η.Π.Α και της Κίνας.
Από τις πρώτες κινήσεις πρέπει να είναι η δημιουργία Ευρωπαϊκών σχολών αξιωματικών και υπαξιωματικών όλων των Κλάδων και Ευρωπαϊκή σχολή διπλωματίας οι οποίες θα αντλούν στελέχη από τα ήδη υπάρχοντα, με διαγωνισμό και όχι μέσω πολιτικών επιλογών που όλοι γνωρίζουν ότι τα κριτήρια δεν είναι αμιγώς αξιοκρατικά.
Επίσης η ύπαρξη κοινής Ευρωπαϊκής γλώσσας (πρόταση του άρθρου είναι τα Λατινικά διότι είναι η μητέρα των ευρωπαϊκών γλωσσών πλην της Ελληνικής) που θα διδάσκεται παράλληλα και όχι εις βάρος της γλώσσας του κάθε Έθνους-Κράτους, είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ εστί.
Σταδιακή ενοποίηση των βιομηχανιών στρατιωτικού υλικού με αποτέλεσμα την παύση της πολυτυπίας λόγω των υπερβολικά πολλών διαφορετικών τύπων που παράγει η κάθε χώρα.
Κοινή πολιτική για την παράνομη και την νόμιμη μετανάστευση ώστε να προκύπτει αφομοίωση και όχι ενσωμάτωση και να σταματήσει αυτό που συμβαίνει σήμερα, δηλαδή η οικονομική αφαίμαξη των Ευρωπαίων φορολογούμενων για επιδόματα προς ανθρώπους που δεν προσκάλεσε κανείς και η προσπάθεια επιβολής του πολυπολιτισμικού μοντέλου το οποίο έχει αποτύχει πλήρως.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ευρωπαϊκή Ένωση, από το να προβεί στις κινήσεις που θα την καταστήσουν ισότιμη με τους υπόλοιπους παίκτες του νέου πολυπολικού κόσμου.
Οτιδήποτε άλλο, της επιφυλάσσει το ίδιο τέλος που η Κλωθώ, η Λάχεσις και η Άτροπος όρισαν να έχει η Σύβαρις…
