Μπορώ να πω οτι το Wonder Woman 1984 είναι μετριότατο ως και κακό, όχι φυσικά ότι και το πρώτο ήταν κανένα αριστούργημα, παρά την προώθηση του από το σύνολο των κριτικών λόγω φεμινιστικής ατζέντας, που βέβαια κυμαινόταν σε φυσιολογικά επίπεδα της μόδας της εποχής κι όχι στον Femmie-Commie υστερικό παροξυσμό που βλέπουμε στο δεύτερο ,που βασικά αγγίζει επίπεδα νεομαρξιστικού wokeness της Marvel και της Lucasfilm.
Βασικά πάσχει από όλες τις woke παθογένειες του μεταμοντέρνου Χόλυγουντ, εκβιαστικό diversity, αφόρητος Φεμικομμουνισμός, προώθηση LGBT ατζέντας, χαζοχαρούμενο σενάριο, άμπαλη σκηνοθεσία, παιδιάστικα διακυβεύματα και cringe καρτουνίστικη αισθητική.
Βέβαια εδώ προστίθεται και ο Αντιτραμπισμός και το Trump Derangement Syndrome (Αντιτραμπικό Ιδεοψυχαναγκαστικό Σύνδρομο) που χτυπάει κόκκινο, καθώς ο Κακός της ταινίας μπορεί να μην είναι ο ακριβής κλώνος του Τραμπ, αλλά είναι μια άθλια καρικατούρα του Τραμπ και νομίζουν ότι το κοινό είναι χαζό και δεν θα καταλάβουμε την δολιότητα να τον συνδέσουν με την περσόνα του Τράμπ από lifestory, εμφάνιση, εκφράσεις προσώπου και κινησιολογία (π.χ. ο συνήθης τρόπος που κάνει χειραψία ο Τράμπ, κυριαρχικά τραβώντας προς το μέρος του το χέρι του άλλου). Το ότι η Gadot βγήκε και αρνήθηκε ότι ο Max Lord είναι βασικά ο Τραμπ στα νιάτα του δεν λέει κάτι, καθώς είναι εμφανής ο στόχος της ταινίας και των παραγωγών, δηλαδή του Snyder ο οποίος έχει υποταχθεί πλήρως στην νεομαρξιστική σαπίλα, μάλιστα προεκλογικά στήριξε τον Biden… Κατάντια.
Η ταινία είναι πολύ βαρετή σε σημεία σαν τηλεταινία του Hallmark, σαν μέτρια ρομαντική κωμωδία αρχών δεκαετίας 2000 με Jennifer Aniston. Το χιούμορ είναι κρύο και η προσπάθεια cult αναφορών της δεκαετίας του ’80 προφανής (π.χ. ντύσιμο Michael Jackson από Thriller). Μόνο στο fast forward αντέχεται και βλέπεται.
Η επαναφορά του Chris Pine θυμίζει καρτούν όπως και το macguffin-πασπαρτού του Μαγικού λίθου των Ευχών το οποίο μάλλον προέρχεται από το comic αλλά είναι ακατάλληλο για σινεμά. Βασικά είναι το λυχνάρι του Aladdin χωρίς το Genie.
Η Gal Gadot και ο Chris Pine ουδέποτε είχαν ερωτική χημεία (ούτε στο πρώτο), από τα χειρότερα κινηματογραφικά ζευγάρια που έχω δει ποτέ και γίνεται ηθελημένα, καθότι ο Pine βγάζει μια beta male soyboy (SIMP) αύρα ώστε φυσικά να μην επισκιάζει το φεμινιστικό αρχέτυπο της Diana.
Η Kristen Wiig ως Barbara Minerva, φέρνει μια αύρα θηλυκών Ghostbusters (2016) με ότι αυτό σημαίνει και είναι miscast ως Cheetah. Αυτός ο ρόλος ήθελε Charlize Theron καθότι σε καμία περίπτωση δεν φαίνεται ισότιμη της Diana και δεν νιώθεις ιδιαίτερη απειλή, ειδικά από ένα σημείο και μετά που γίνεται vigilante -εκδικήτρια- εναντίον της Πατριαρχίας και της τοξικής αρρενωπότητας με τις νέες της δυνάμεις, η οποία συμβολίζεται στο πρόσωπο ενός αλκοολικού σεξουαλικού αρπακτικού, που φυσικά είναι οπτικά ο μέσος λευκός Αγγλοσάξονας υπέρβαρος, δηλαδή το στερεότυπο της deplorable εκλογικής βάσης του Τραμπ, σύμφωνα με την ιδεοληψία του αντιτραμπικού συφερτού. Μιλάμε για πλήρη στοχοποίηση και δαιμονοποίηση του μέσου Αμερικανού. Την Wiig την βλέπουμε σε έναν απίστευτα κλισεδιάρικο ρόλο, που έχουμε δει δεκάδες φορές, σε άλλες υπερηρωικές ταινίες, δηλαδή του ασχημόπαπου που γίνεται badass. Από τα Batman του Joel Schumacher με Edward Nygma (Riddler) και Poison Ivy, ως τον Mandarin στο Ironman 3 και τον Electro στο Amazing Spiderman 2 (2014) κ.α.
Ο τύπος από Mandalorian (Pedro Pascal) που παίζει τον ψευτοΤράμπ του φέρνει λίγο, αλλά είναι η επιτομή του overacting με ηλίθια ισπανική προφορά και σε κανένα σημείο δεν τρομάζει ούτε δείχνει απειλητικός, αλλά ίσως είναι το μόνο που αξίζει στην ταινία.
Τα λεσβιακά υπονοούμενα μεταξύ Wonder Woman και Cheetah δεν οδηγούν πουθενά, υπάρχουν καθαρά για woke πόντους και είναι ανεπαίσθητα, κάτι που καταδεικνύει την υποκρισία τους καθώς δεν έχουν το θάρρος να κάνουν κανονική λεσβιακή υποπλοκή, κάτι που θεωρώ πως θα βοηθούσε την εξέλιξη του χαρακτήρα της Cheetah, ειδικά στο φινάλε και πιστεύω εκνεύρισαν και το κοινό του Αλφαβήτου που περίμενε πιο πολλά και θυμίζει το Catwoman (2004) με Halle Berry που και εκεί θέλανε να βάλουν λεσβιακό φιλί μεταξύ Berry και Sharon Stone αλλά υπαναχώρησαν καθότι φοβήθηκε το Studio (Warner bros πάλι) μην φάνε κανένα R (Ακατάλληλο) και χάσουν εφηβικό κοινό. Η Wonder Woman και οι Amazons θυμίζω ήταν ανέκαθεν bisexual προ Woke εποχής από τα comics ακόμα. Αν δεν μπορούν να το κάνουν στην Wonder Woman δεν θα το κάνουν ποτέ (lol), ίσως το κάνει η Marvel με Captain Marvel και Valkyrie (πρόβλεψη).
Γενικά αυτή η τρικυμία εν κρανίω και έλλειψη πλάνου χαρακτηρίζει αυτό το ξενέρωτο καρτουνίστικο χάος, που αγχώνεται να χώσει όσες πιο πολλές εθνότητες μπορεί στο cast, αλλα ξεχνά να βάλει σκηνές δράσης για μην κοιμηθούμε και πρέπει να πετσοκόπηκε στο μοντάζ, παρά την θηριώδη διάρκεια των 2,5 ωρών.
Στα καλά στοιχεία η μουσική του τιτανοτεράστιου μαέστρου Hans Zimmer, χωρίς βέβαια κάτι το συνταρακτικό με επαναλαμβανόμενα θέματα από Batman vs Superman σε εναλλακτική νέα εκδοχή όπως το αριστουργηματικό Beautiful Lie ή το κλασικό Wonder Woman θέμα που θυμίζει ποντιακό πυρρίχιο χορό, καθότι η Themiscyra και η μυθολογική πατρίδα των Αμαζόνων βρίσκεται στον Εύξεινο Πόντο. Μια πολύ όμορφη ethnic πινελιά.
Στα θετικά και η σκηνή όπου η WW ανακαλύπτει πως να πετά, που έχει vibes Christopher Reeve στο original Superman αλλά δεν φτάνει την επική σκηνή της πρώτης πτήσης στο Man of Steel. Καλύτερα πάντως να μάθαινε να πετάει από την αρχή και να πάρει τον Steve αγκαλιά για να ταξιδεύουν, παρά να δούμε την πανηλίθια σκηνή που κλέβουν το πολεμικό αεροσκάφος από το μουσείο σε μια πολυ κακοσκηνοθετημένη σκηνή από την θείτσα Patty Jenkins, όπου υποτίθεται ο πιλότος Steve παθαίνει πλάκα βλέποντας τα εκθέματα και την εξέλιξη της αεροπλοΐας ως το 1984 μέσα σε λίγα μέτρα, και καταλήγουμε τελικά ο Steve πιλοτάρει μοντέρνο jet χωρίς κανένα πρόβλημα, παρότι πετούσε μόνο με διπλάνα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Σαν να βάζεις έναν 10χρονο οδηγό από τα καρτ στην Formula 1… τραγικό.
Η χαοτική κατάσταση που προκαλείται από την εκπλήρωση των ευχών ολόκληρου του Κόσμου είναι αντιγραφή από Bruce Almighty (2003) με Jim Carrey και η μετεμψύχωση του φαντάσματος του Steve είναι αντιγραφή του Ghost (1990) με Patrick Swayze με πλήρη αδιαφορία από την Diana για τον τύπο που καταλαμβάνει η ψυχή του Steve λες και είναι ένα άδειο σαρκίο που φορά χωρίς δική του ζωή… έλεος. Όπως και η τεχνολογία τηλεπαθητικής επικοινωνίας του Max Lord με ολόκληρο το κόσμο είναι αντιγραφή της συσκευής του Riddler στο Batman Forever, πάλι με Jim Carrey, αλλά και του Cerebro από X-Men. Πάρα πολλά κλισέ φορμουλαϊκή ταινία γεμάτη μανιέρες με αχρείαστες σκηνές, όπως η αρχική σκηνή στην Themiscyra με τους Αγώνες και η σύλληψη των ληστών στο Mall, όπου μιλάμε η φεμινιστική ηλιθιότητα και παιδιάστικο καρτουνίστικο ύφος χτυπάνε κόκκινο, όπως φυσικά και στην βλάσφημη σκηνή της θυσίας της Αρχαίας Αμαζόνας Asteria εθνικής ηρωίδας των Αμαζόνων (που στο τέλος επανέρχεται παιγμένη από την οriginal Wonder Woman Lynda Carter) και που θυσιάζεται σε μάχη με κάτι κακέκτυπα των Σπαρτιατών που ναι μεν, δεν τους ονομάζουν ως Σπαρτιάτες, αλλά είναι 100% σαν Σπαρτιάτες με κόκκινο μανδύα, δόρυ, ασπίδα κτλ. Απίστευτο και λυπηρό το πως μαγάρισε ο ίδιος ο Snyder τους 300 του παρουσιάζοντας τους ως βάρβαρους villains στο βωμό του νεοφεμινισμού. Μάλλον μετάνιωσε για το Alpha male έπος του και προσπαθεί να το υπονομεύσει…τραγικός, το έχασε μετά την προσωπική οικογενειακή τραγωδία μάλλον, πλήρης Εκφυλισμός. Με ενόχλησε πολύ αυτή η σκηνή.
- Taxi Driver (1976)
- Οι Άγιοι της Εκκλησίας στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη
- Hacksaw Ridge: Η Δύναμη της Πίστης
Είχε δυνατότητες για κάτι καλύτερο η ταινία, ο Κακός είχε ένα ενδιαφέρον καθώς δεν είναι μονοδιάστατος και του δίνει το σενάριο και μια ανθρώπινη πτυχή με το νιντζάκι(!) που έχει ως γιο, χωρίς επεξήγηση καν… είναι υιοθετημένο; Τον έκανε με Ασιάτισσα; Δεν κατάλαβα και δεν με νοιάζει,απλά το ότι ήταν νιντζάκι με έβγαλε από την ταινία καθώς έγινε καθαρά για πανηλίθιο φυλετικό diversity και το νιντζάκι παίζει άθλια. Ότι χειρότερο έχω δει σε παιδί ηθοποιό.
Τα CGI και τα εφέ μετριότατα πολλές φορές απαράδεκτα για 2020 λες και έγιναν το 1984 που διαδραματίζεται η ταινία, όπως είπε και ο Critical Drinker. Η Cheetah είναι ακόμα ένα αντεπιχείρημα σε όσους θέλουμε live action ταινία Thundercats, όπως και το Cats (2019) όπως και το Avatar (2009) όπως και το Catwoman (2004). Έχει κάτι πολύ περίεργο το υβρίδιο Ανθρώπου και Αιλουροειδών που το κάνει lame μάλλον. Κρίμα πραγματικά γιατί η Wonder Woman είναι από τις λίγες πραγματικά Alpha Female υπερηρωίδες και είχε μείνει μακριά από Woke οχετό ως τώρα και λυπήθηκα πραγματικά για αυτή την ταινία, που πάντως είναι καλύτερη από αντίστοιχες woke ταινίες της Disney/Marvel.
