Επισκέφθηκα σήμερα το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης το οποίο δεν έχει κλείσει ούτε χρόνο ανοικτό μετά τα εγκαίνιά του το ’20. Γι’ αυτά τα εγκαίνια εργάστηκαν σκληρά, αρκετοί κυβερνητικοί παράγοντες όπως ο Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού Νικόλας Γιατρομανωλάκης και η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη.
Προσωπικά, αν και Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στον τίτλο, ούτε εθνικό μου φάνηκε, ούτε τέχνης ήταν, ούτε Μουσείο μπορώ να το πω, διότι οι Μούσες θα το απέφευγαν επιμελώς. Δεν θέλω να επεκταθώ στην “χάρη” όλων των εκθεμάτων παρά μόνο να επικεντρωθώ σε ένα εξ ‘αυτών. Πρόκειται για μια “εγκατάσταση” (instalation) εντός της μόνιμης έκθεσης του Ιδρύματος Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος, στην οποία προβάλλεται το παρακάτω 9λεπτο βίντεο από μια δημόσια εκδήλωση που έλαβε χώρα στην Τουρκία το 2006, ως γιορτή της σημαίας.
Σε αυτή την γιορτή, τονώνεται το εθνικό αίσθημα της τουρκικής νεολαίας η οποία πιθανολογώ σήμερα θα είναι κοντά στα 18-22 έτη ηλικίας. Τα ποιήματα και οι στίχοι είναι άκρως εθνικιστικά και αν και στην υπόλοιπη έκθεση η ελληνική σημαία είναι απούσα ή αποδοσμένη ως κουρέλι ή καρικατούρα (βλ. το αντιδικτατορικό έκθεμα “Των δε κακών μνήμη”).
Η συγκεκριμένη εγκατάσταση δεν έχει ουδέν επικριτικό σχόλιο για την προβολή αυτή του τουρκικού εθνικισμού, απλώς παρατίθεται άκριτα, θα έλεγε κανείς πως σκοπός της είναι απλώς να προβάλλει τον τουρκικό εθνικισμό όπως άλλωστε συνηθίζουν και πράττουν τα ελλαδικά ΜΜΕ με έναν υποβολιμαίο τρόπο ήπιας και λανθάνουσας προβολής της τουρκικής ισχύος.
Τα “εύσημα” γι’ αυτό το έκθεμα το οποίο αν υπολογίζω σωστά προβάλλεται κατ’ επανάληψη 54 φορές ημερησίως, ανήκουν προφανώς στον επιμελητή της εκθέσεως, στην διεύθυνση του μουσείου και πιθανώς στους υπεύθυνους του πολιτισμικού Ιδρύματος Νιάρχου. Εκεί ίσως θα μπορούσε κανείς να απευθύνει τις ευχαριστίες του.
