Γράφει η Θωμαϊς Κ. – Νηπιαγωγός
Όλοι μας έχουμε δεχθεί τις νέες αλλαγές στην καθημερινότητα μας και τις επιπτώσεις της παγκόσμιας επιδημίας του Covid-19 στην κοινωνία μας. Σε αυτό το άρθρο θα ήθελα να αναλύσω ως νηπιαγωγός με την εμπειρία μου και τη δική μου οπτική πώς μελλοντικά στα σχολεία μας θα τηρηθούν τα νέα μέτρα προστασίας και υγιεινής.
Με αφορμή μια δημοσίευση συναδέλφου νηπιαγωγού, στην οποία εξέφραζε τον προβληματισμό της, πώς άλλαξε μια ημέρα στο νηπιαγωγείο εφαρμόζοντας όλα τα σχετικά μέτρα από το Υπουργείο Παιδείας, αποφάσισα και εγώ να εκφέρω την γνώμη μου και να αναλύσω αυτά που αναφέρθηκαν από την συνάδελφο.
Ξεκινάει, λέγοντας πόσο δύσκολο ήταν όταν έπρεπε να αφήσει έναν 4χρονο μαθητή να κλαίει, χωρίς να μπορεί να τον παρηγορήσει, γιατί δεν έχει κανένα δικαίωμα να βάλει ένα χέρι στον ώμο του για να τον ηρεμήσει. Σαφώς ως δασκάλα δεν χρειάζεται να είναι συνέχεια αγκαλιά με τους μαθητές της – δεν είναι σωστό κιόλας- , αλλά όταν έναν παιδάκι χτυπήσει ή έχει ένα μικροατύχημα, π.χ. άνοιγμα μύτης, ένα μικρό χτύπημα από πέσιμο κι εκφράζει την ανάγκη για την βοήθειά μας, ακόμα και μια αγκαλιά είναι αρκετή για να νιώσει καλύτερα και να το παρηγορηθεί. Το νηπιαγωγείο είναι ένα νέο περιβάλλον για τα παιδιά της προσχολικής ηλικίας και πέρα από τους γονείς τους στο σπίτι, θα πρέπει να νιώσουν ασφάλεια και να εκφράσουν όλα τα συναισθήματά τους. Αυτή η ψυχρή αντιμετώπιση απέναντι σε ένα παιδί μπορεί να του δημιουργήσει διάφορες αρνητικές σκέψεις ότι π.χ. δε γίνεται αποδεκτό και δεν το αγαπούν στο σχολείο.
Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στην τρέχουσα ημέρα, όπου έπρεπε να απαγορεύσει σε παιδιά από 4 έως 7 ετών να αγκαλιάζονται, να παίζουν μπάλα, να κάνουν τσουλήθρα, να παίζουν κρυφτό, να μην κάθονται δίπλα-δίπλα, να μην ανταλλάσσουν παιχνίδια, να μην κάνουν ποδήλατα στο διάλειμμα … και ούτω καθεξής. Δηλαδή το διάλειμμα που είναι ώρα ξεγνοιασιάς και παιχνιδιού ώστε να εκφραστούν κινησιολογικά και να παίξουν, πρέπει ξαφνικά να τα έχουμε σαν ρομποτάκια ακίνητα;
Επίσης μην ξεχνάμε ότι πιο εύκολα τα παιδιά από βόρειες χώρες ή τα παιδάκια της Κίνας να τηρούν τέτοιους κανόνες, αλλά όχι τα δικά μας. Γιατί η κουλτούρα τους ήδη τα κάνει λίγο πιο ήσυχα, πιο απόμακρα , πιο εσωστρεφή και πιο υπάκουα (προσωπικά το είχα παρατηρήσει όταν έμενα Βέλγιο και να πω την αλήθεια ήταν πιο εύκολη η δουλειά μου εκεί, γιατί είχαν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά). Αλλά τα παιδιά εδώ και σε άλλες μεσογειακές χώρες, ως πιο θερμοί λαοί με αγκαλιές και φιλιά με φωνές χαράς και ταμπεραμέντο, δύσκολα θα τηρήσουν όλα αυτά τα μέτρα και θα τηρήσουν τις αποστάσεις ασφαλείας. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα να παίζουν και να εκφράζονται ελεύθερα, ανεξάρτητα από τη χώρα τους, αλλά πιστεύω ότι τα δικά μας τα παιδιά είναι λίγο πιο δύσκολο να προσαρμοστούν σε όλη αυτή νέα πραγματικότητα και να ακολουθήσουν τους νέους κανόνες.
Έπειτα, συνεχίζει η συνάδελφος, αναφέρει ότι πέρασε περισσότερο χρόνο απαγορεύοντας, ρυθμίζοντας την κυκλοφορία, πηγαίνοντας στο μπάνιο και πλένοντας τα χέρια από το να κάνει μάθημα.
Όσο για τους κανόνες υγιεινής πλύσιμο χεριών, πλύσιμο δοντιών κλπ γίνονταν ήδη, λέγοντάς τα “κανόνες καλής συμπεριφοράς”. Ήταν ήδη αρμοδιότητά μας να μάθουμε στα παιδιά σωστούς τρόπους. Δε χρειάζεται και ούτε μπορούμε να πηγαίνουμε κάθε παιδάκι ξεχωριστά να πλένει τα χεράκια του, απλά να του υπενθυμίζουμε να το κάνει. Μάλιστα μπορεί να γίνει με τραγουδάκι και παιχνίδι ευχάριστα και πιο εύκολα ώστε να τα θυμάται έτσι. Επιπλέον, το να αερίζουμε την αίθουσα πάλι ήταν κάτι που γινόταν…
Όσον αφορά τα μέτρα με τη χρήση μάσκας στα μεγαλύτερα παιδιά, να τηρούν αποστάσεις και να μην πιάνουν το πρόσωπο τους είμαι επιφυλακτική, εάν θα τηρηθούν στην πράξη. Εδώ προσπαθούμε να τα κουμαντάρουμε για τα βασικά όπως να μην τρέχουν, να μην πάθουν κανένα ατύχημα ή καταπιούν αντικείμενα κτλ, πώς θα τα ελέγξουμε να μην ακουμπήσουν το πρόσωπό τους; Μια νηπιαγωγός έχει πολλά παιδιά να προσέχει συγχρόνως. και για να τα κάνει όλα αυτά τα επιπλέον μέτρα θα πρέπει να γίνει πιο αυστηρή, να τα έχει “σούζα” κοινώς…
Σήμερα, παρά τις προσπάθειές μας, είδα φόβους, απογοητεύσεις και ακόμη και θλίψη στα μάτια τους.
Από εδώ και πέρα θα ζούμε σε μια νέα εποχή. Είμαι σίγουρη ότι οι ψυχολογικές επιπτώσεις στην κοινωνία, οι κρίσεις πανικού, η μικροβιοφοβία, κατάθλιψη θα αυξηθούν κατά πολύ στα παιδιά. Δε θα μπορούν να καταλάβουν τα όρο μικρόβια, πόσο επικίνδυνος είναι αυτός ο ιός και ότι δεν θα μπορούν πια να αγκαλιάσουν τον φίλο τους, ίσως μπορεί να νομίζουν ότι φταίνε κιόλας και να νιώσουν τύψεις, εάν αρρωστήσει ο φίλος τους ή να φοβηθούν αυτά τα αόρατα “τερατάκια” και να τους προκαλέσει στρες και θλίψη. Και φυσικά όλη αυτή η απότομη αλλαγή θα προκαλέσει, το λιγότερο, ένα κοινωνικό σοκ στα παιδιά.
Ως συμπέρασμα, έχω να προτείνω αντί να γίνουν όλες αυτές οι αλλαγές, απλά να τηρηθούν οι υπάρχοντες κανόνες υγιεινής, που προανέφερα και να μειώσουν το μέγεθος των τάξεων με περισσότερες προσλήψεις νηπιαγωγών και όχι να καταπιέζουν τα παιδιά με όλους αυτούς τους παράλογους κανονισμούς, που ποτέ πρακτικά δεν θα εφαρμοστούν στην τάξη. Αυτή η νέα κανονικότητα στην πραγματικότητα είναι μια τραγωδία. Δεν μπορεί να επικρατήσει του φυσιολογικού. Αλλιώς η ανθρωπότητα τελείωσε.
