Επιστρέφω από το σχολείο του παιδιού, μετά την τελετή λήξεως του σχολικού έτους.
Είμαι σε σοκ, προσπαθώ να συνέλθω από το θέαμα. Εν τάχει, μηδέν ελληνική ταυτότητα σε ο,τι είδαμε, καμία σχέση με διδακτικό περιεχόμενο, καμία σχέση με Ελλάδα ή έστω με αθλήματα, παραδοσιακούς χορούς, θέατρο κλπ. Θα μπορούσε το ίδιο θέαμα να υφίσταται στη Ζάμπια, στην Ταϊλάνδη ή στο Λουξεμβούργο.
Ένα συνονθύλευμα από διάχυτη αγαπουλίαση και “ειρήνη” λες και είμαστε στην Αμέρικα του ’70 και βομβαρδίζουμε βιετναμέζους ή λες και είμαστε υπεύθυνοι εμείς σήμερα για τους πολέμους της υδρογείου.
Αγγλικά τραγούδια, μαζορέτες, ένα μίνι σκετσάκι που θα ήταν αναμενόμενο για παιδάκια νηπιαγωγείου και όχι για παιδάκια τρίτης Δημοτικού, στο οποίο υπάρχει το στερεότυπο του “κακού και ανόητου βασιλιά” και φυσικά ένας κακός, ψυχρός τοίχος που κλείνει τους ανθρώπους απ’ έξω, ο οποίος στο τέλος πέφτει και ανάμεσα στα χειροκροτήματα ξεπροβάλει γλυκιά και ανόθευτη, αγνή προπαγάνδα κατά των συνόρων και υπέρ της ελεύθερης μετακίνησης των λαών.
Μιλάμε για ένα αισχρό τελικό αποτέλεσμα με μηδενικές υποδομές λες και είμαστε στην Νιγηρία, χωρίς φώτα αν και βράδιασε, με εμφανή μηδενική προετοιμασία και καμία δημιουργία υλικών από το σχολείο και τα παιδιά, και ένα τσούρμο εκπαιδευτικών να καμαρώνουν για κάτι που εμένα μου φάνηκε από θλιβερό έως και εξοργιστικό ως αποτέλεσμα.
Ναι, αυτή είναι η δημόσια Παιδεία,
Όχι, δεν λείπουν τα λεφτά.
Η εθνική ταυτότητα λείπει,
Το φιλότιμο λείπει,
Η αγάπη προς το λειτούργημα λείπει…
