Tο 1997 σχεδόν αθόρυβα και χωρίς ιδιαίτερα μεγάλο hype έκανε πρεμιέρα, μια συνηθισμένη χολυγουντιανή ταινία δράσης και επιστημονικής φαντασίας που έφτασε να χαρακτηριστεί ύμνος στον Φασισμό από τους λοβοτομημένους αριστερούληδες της εποχής- οι “Στρατιώτες του Σύμπαντος”, όπως λέγεται το ομώνυμο βιβλίο του Robert Heinlein, στο οποίο βασίστηκε πολύ χαλαρά η ταινία.
Πρόκειται για την τρίτη ταινία επιστημονικής φαντασίας που σκηνοθέτησε ο θεούλης Paul Verhoeven μετά τον Robocop(1987) και την Ολική Επαναφορά(1990). Ο Verhoeven είναι ένας πραγματικός Alpha Μale σκηνοθέτης με hardcore τάσεις και θα έλεγα ότι είναι ένα μίγμα James Cameron και Mel Gibson, αλλά διατηρώντας την χαρακτηριστική κινηματογραφική του ιδιοσυγκρασία, δηλαδή των υπερβίαιων και υπερσεξουαλικοποιημένων Sci Fi παραβολικών αλληγοριών που είναι γεμάτες από troll σατιρικά στοιχεία, αυτοσαρκασμό αλλά και από έναν εύστοχο σχολιασμό της σημερινής κουλτούρας και κοινωνίας.
Ο Verhoeven έχοντας ζήσει ως παιδί την φρίκη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, εξοικειώθηκε με την βία και τον θάνατο και τα χρησιμοποιεί ως μέσο στις ταινίες του ώστε να αφυπνίσει αλλά και να τρολάρει την μεταπολεμική καλοζωισμένη πλέμπα των Boomers και φυσικά των μεταγενέστερων γενεών της Generation X και των Millennials/Zoomers -που είναι ακόμα πιο καλοζωισμένοι και soyflakes στην πλειοψηφία τους- σε σχέση με την προπολεμική γενιά. Έτσι ο Verhoeven καταπιάνεται με το βιβλίο του Heinlein, που γράφτηκε μετά το τέλος της φρίκης του Β’ Παγκοσμίου και το οποίο έδωσε στο συγγραφέα του Robocop και fan του βιβλίου Edward Neumeier για να το διασκευάσει και ουσιαστικά να εμπνευστεί καθώς βιβλίο και ταινία ελάχιστη σχέση έχουν… ή μήπως έχουν; Αυτό ακριβώς ήθελε και ο Verhoeven. Μια διττή φύση αυτοσαρκαζόμενης παρωδίας αλλά και κανονικού εθνικοπατριωτικού A-male έπους full στην τεστοστερόνη και την all Αmerican αισθητική.
H μεγάλη μαγκιά του Verhoeven, πέρα από την εκπληκτική πρωτοτυπία, είναι ότι ισορρόπησε μεταξύ κιτς παρωδίας, troll αντιμιλιταριστικού film και απόλυτα στρατόκαβλου υπερβίαιου blockbuster, εντός ενός θεωρητικού μελλοντολογικού σύμπαντος οπού ας πούμε οι Nazi κέρδισαν τον πόλεμο. Δεν ξέρω αν υπήρξε επιρροή από το στούντιο για πιο χαλαρά mainstream θέματα και τηλερομάντζο 90s a la Beverly hills, αλλά για μένα εκεί βρίσκεται μεγάλο μέρος της δύναμης της ταινίας, καθώς εξανθρωπίζει τους πρωταγωνιστές, τους κάνει οικείους και καμουφλάρεται, ως άλλη μια χαζή ποπ κορν ταινία και πολλοί haters απλά δεν το έπιασαν. O Verhoeven όμως έχοντας ως απώτερο στόχο την επική δράση και το σοκ της μάχης που έρχεται στον εξωπλανήτη Klendathu και που εντείνεται από την επική πανδαισία του score του μαέστρου Basil Poledouris (Βασίλη Πολυδούρη), για να να υπενθυμίσει ότι πόλεμος πατήρ πάντων, αλλά και να τονίσει μέσω του μονόχειρα βετεράνου καθηγητή και μετέπειτα λοχαγού την άξια αλλά και τον ρόλο της βίας της ‘μαμής της ιστορίας’ όπως λέει και ο Μαρξ.
Μιας αρχετυπικής Βίας ως ουσιώδης και αρχέγονης εξουσίας, δηλαδή μιας καθαρά πατριαρχικής άποψης και από την οποία πηγάζουν όλες οι υπόλοιπες δότες κρατικές εξουσίες της οιασδήποτε οργανωμένης κοινωνικής συγκρότησης εξ υπαρχής του κόσμου.
Η μουσική του Πολυδούρη είναι κάτι μεταξύ soundtrack για το Space Force του Τραμπ, του 3ου Παγκόσμιου, την Δευτέρα Παρουσία και εισαγωγή εκπομπής του Alex Jones.
Για παράδειγμα, η κλοπή τιμωρείται ακριβώς γιατί οι περισσότεροι που δεν την εγκρίνουν έχουν την δύναμη να επιβάλλουν αυτό τον κολασμό μέσω πληρεξουσίων τους, των εκπροσώπων του Νόμου, κυρίως μέσω αναγκαστικότητας της βίας. -Και ποιος είναι ο απόλυτος φορέας της συστηματοποιημένης νόμιμης και κρατικής βίας; Μα φυσικά ο Στρατός και τα Σώματα Ασφαλείας, οι Βιγλάτορες ενός Κράτους και ενός Έθνους, οι πολίτες οπλίτες και όχι τόσο οι καλλιτέχνες, οι γιατροί, δικηγόροι, οι μηχανικοί οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι οποίοι τείνουν προς την τρυφηλότητα και τον εκφυλισμό, είτε μεσώ διεθνιστικών αριστερών ιδεοληψιών, είτε νεοφιλελεύθερων, είτε και των δύο μαζί, όπως δυστυχώς παρατηρούμε στην σύγχρονη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Έτσι, στον κόσμο του Starship Troopers, μιας μιλιταριστικής παγκοσμιοποιημένης ουτοπίας ή δυστοπίας ανάλογα την οπτική γωνία, ,έχουμε την κατηγοριοποίηση σε Citizen (Πολίτη) και σε Civilian (απλό Υπήκοο) Β’ κατηγορίας, όχι βέβαια με την ανισότητα ενός Απαρτχάιντ ή της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας και των δύσμοιρων γκουλάγκων στην πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, αλλά πιο πολύ με την κατηγοριοποίηση στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στην πρωτοχριστιανική περίοδο, όταν δόθηκε ο τίτλος του Ρωμαίου πολίτη σε υπηκόους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και οι οποίοι Citizens του Starship Troopers πληρούσαν κάποιες προϋποθέσεις. Πέραν των προνομίων και των ευεργετημάτων που απολαμβάνουν, όπως δικαίωμα εκλέγειν κι εκλέγεσθαι, δικαίωμα τεκνοποίησης κ. α.
Υπάρχει βέβαια και το ηθικό κομμάτι. Η κοινωνία των Starship Troopers είναι μια μιλιταριστική στρατοκρατική κοινωνία που θυμίζει Aρχαία Σπάρτη και ολοκληρωτικά καθεστώτα του Μεσοπολέμου, κυρίως Χιτλερική Γερμανία και που σκοπό έχει την εμφύσηση πατριωτικών ιδεωδών μεσώ δομών εκπαίδευσης, αλλά και μιντιακής προπαγάνδας και αφόρητης δαιμονοποίησης του εχθρού, ώστε να συντηρεί έναν πολυπληθή ακμαίο κι ετοιμοπόλεμο στρατό με υψηλότατο φρόνημα, ώστε να αντιμετωπίζει ανά πάσα στιγμή την οποία εξωγενή πρόκληση. Ό,τι δηλαδή έκαναν όλες οι μεγάλες και επιτυχημένες αυτοκρατορίες στην ανθρώπινη ιστορία, εκμηδενίζοντας το εγώ προς χάριν των συμφερόντων της κεντρικής εξουσίας, όπως και σε όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα -για να μην ξεχνιόμαστε- και εκατομμύρια πεθάναν υπερασπιζόμενοι την Σοβιετική πατρίδα, όπως συμβαίνει στην πανωλεθρία στο πλανήτη των Bugs, όπου στέλνονται ως πρόβατα για σφαγή, χωρίς τυφέκια και την απαιτούμενη δύναμη πυρός για να καταβάλλει άμεσα ένα απλό αραχνοειδές, χωρίς άρματα μάχης, χωρίς σοβαρό πυροβολικό παρά μόνο με δύσχρηστα και μη πρακτικά πυρηνικά RPG και ελάχιστη αεροπορική υποστήριξη. Είναι δηλαδή τελείως αναλώσιμοι, όπως σχεδόν και τα Αραχνοειδή, που έχουν κοινοβιακή βιολογία, νοημοσύνη και οργάνωση. Μάλιστα η ταινία μας λέει ότι και η Γήινη κοινωνία αρχίζει να μετατρέπεται σε κοινοβιακή ύπαρξη (hive mind), καθώς έχουμε και την ύπαρξη ενορατικών μέντιουμ με τηλεπάθεια όπως ο “Doogie Hauser” (Neil Patrick Harris), που δίνει οδηγίες στον Rico στην τελική μάχη ως άλλο brain bug. Όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, η αντιπαράθεση δύο εκ διαμέτρου διαφορετικών πολιτισμών επιφέρει αλλαγές και κοινές συμπεριφορές για να αντιμετωπιστεί ο αντίπαλος.
Σκάσε και πολεμά για την πατρίδα και τα όπλα τα ιερά, ο ατομικισμός σου είναι ασήμαντος είσαι ένα bug στην υπηρεσία του κράτους και του συστήματος αξιών του, αυτό σου λέει η ταινία.
Ο Verhoeven δήλωσε ότι ο Β ΄Παγκόσμιος ήταν η πηγή έμπνευσης του για το πνεύμα της ταινίας και εκεί ακριβώς εισέρχεται σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ κρατικής επιβολής και ιδεαλιστικού ηρωισμού, αφήνοντας το κοινό να αποφασίσει τι θέλει να καταλάβει από την ταινία, όπως και στην Ολική Επαναφορά που άφησε το τέλος αμφιλεγόμενο μεταξύ πραγματικότητας ή φαντασίωσης.
Tα εφέ της ILM ήταν εντυπωσιακότατα με αίσθηση απειλής και βαρύτητας, παρότι άνετα θα μπορούσαν να γελοιοποιηθούν λόγω της φύσης των bugs.Τα διαστημόπλοια είναι εκπληκτικά τιμώντας την παράδοση του Star Wars, τρομερή δουλειά και γέρασαν τέλεια. Φαντάζουν καλύτερα από πολλές σημερινές ταινίες, οποιαδήποτε άλλη χρόνια και αν έβγαινε η ταινία θα κέρδιζε Όσκαρ για τα εφέ, αλλά έπεσε στο hype του Τιτανικού.
Η μουσική του Πολυδούρη είναι κάτι μεταξύ soundtrack για το Space Force του Τραμπ, του 3ου Παγκόσμιου, την Δευτέρα Παρουσία και εισαγωγή εκπομπής του Alex Jones. Απλά εκπληκτική, όπως όλη η φιλμογραφία και δισκογραφία του αείμνηστου Πολυδούρη. Άλλοτε μεγαλοπρεπής και βαγκνερική και άλλοτε απλή, μιας τυπικής ταινίας δράσης των 90s που δένει τέλεια -χωρίς μανιέρες και κλισέ. Άλλο ένα εμβληματικό score του Πολυδούρη, από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες με ελληνικές ρίζες.
Oι σκηνές μάχης είναι σκέτη ηδονή και πώρωση. Είναι ηδονικά αιμοβόρες και είναι οριακά σαν σκηνικά ταινίας θρίλερ. Είναι εντυπωσιακές όπως μόνο ένας Α male σκηνοθέτης όπως ο Verhoeven ξέρει να κάνει. Χωρίς εκπτώσεις και με γαμάτη εξυπηρέτηση της πλοκής και των μηνυμάτων της ταινίας. Μαζί με Mel Gibson, είναι ο πιο no fucks given A-male σκηνοθέτης, που βασικά παρουσιάζει αρχετυπικές αρσενικές φαντασιώσεις αλλά κι εφιάλτες σε όλη του την φιλμογραφια, χωρίς άθλια πολιτική ορθότητα. Από τον ακατάβλητο άτρωτο Robocop, τον American Jesus όπως τον λέει, ως το διαπλανητικό αριστούργημα επιστημονικής φαντασίας Oλική Eπαναφορά(1990) με τον Schwarzenegger, το εμβληματικό ερωτικό θρίλερ των 90s Bασικό Ένστικτο(1992), ως την troll πορνοπαρωδία Showgirls(1995).
Δεν είναι τυχαίο που το σύγχρονο ultra woke Wollywood δεν του δίνει δουλειά εδώ και 20 χρόνια. Μάλλον τους φαίνεται πατριαρχικά τοξικός, αν και αυτά που έκανε πριν 20-30 χρόνια, όπως τα μικτά λουτρά άντρων-γυναικών ή τις γυναίκες σε θέσεις ευθύνης ούτε καν τα φαντάστηκαν οι δήθεν woke άμπαλοι. Έκανε μέχρι και ευτραφή μαύρη γυναίκα ΓΕΕΘΑ της φουτουριστικής γαλαξιακής αυτοκρατορίας και κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε, ίσως γιατί ήταν πιο “Εθνίκι” και Γεράκι από τον προκάτοχο της. Το woke Hollywood προσπαθεί να τα κάνει αυτά σήμερα με στημένο τρόπο και αποτυγχάνει οικτρά, αποξενώνοντας την ευρεία πλειοψηφία του κοινού.
Μεγάλο κρίμα που δεν έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία το Starship Troopers -παρότι δεν ήταν κι εισπρακτική αποτυχία- απλά δεν έκανε και τεράστια κέρδη και αυτό πιθανότατα λόγω της R ακαταλληλότητας για κάτω των 18, όπως κάποτε ήταν όλες οι ταινίες δράσης στα 90s και που αν δεν κοβόντουσαν οι πιο σκληρές σκηνές στο μοντάζ θα έβγαινε με ένδειξη Χ (τελείως ακατάλληλο). Μακάρι να έκανε πιο πολλά εισιτήρια για να έχουμε μια άξια τριλογία και όχι τα άθλια κατευθείαν για τα DVD sequels που κάνανε χωρίς Verhoeven. Ίσως αν έπαιζε ο παλιός γνώριμος του Verhoeven, o Arnold Schwarzenegger στο ρόλο του καθηγητή/λοχαγού Raszak (M. Ironside) ή του λοχία εκπαιδευτή (Clancy Brown), ίσως να έπαιρνε ένα push εισπρακτικά, παρότι ο Kurgan του Highlander (C.Brown) και ο θεούλης Michael Ironside κεντάνε στους ρόλους τους δεν θα τους άλλαζα.
Η ταινία παρουσιάζει το δίλημμα μεταξύ τρυφηλού ατομικισμού/μηδενιστικού φιλελευθερισμού και της υπηρέτησης μεσώ αυταπάρνησης του εαυτού σου για το γενικό καλό της Κοινωνίας και του Κράτους, χάνοντας παράλληλα την ψυχή σου αφομοιούμενος (σχεδόν λοβοτομημένος) στις ανάγκες μιας κοινωνίας που θα επιβιώσει μόνο μεσώ της πειθαρχίας και της διατήρησης του Ιmperium στρατοκρατικά. Αυτό δηλαδή που έγινε σε πάμπολλες αυτοκρατορίες στην ιστορία, προτού καταρρεύσουν και κατακτηθούν από βάρβαρες δυνάμεις λόγω επικράτησης ατομικισμού και τρυφηλού εκφυλισμού, που εκδηλώνονταν πάντα ως εκθήλυνση και εμφυλιοπολεμικές συρράξεις από αντικρουόμενες ομάδες συμφερόντων, αλλά και την έλλειψη ισχυρών προσωπικοτήτων ώστε να το ελέγξουν, όπως π.χ. στο ύστερο Βυζάντιο.
Τα Αrachnids σε αυτή την ταινία ενώ ξεκινάνε ως ο απρόσωπος αποκτηνωμένος αναλώσιμος αλλά κι απαραίτητος εχθρός, όπως στο καβάφειο “τι θα απογίνουμε χωρίς Βαρβάρους”, στην πορεία πετάγονται και κάποια υπονοούμενα ότι μπορεί οι εισβολείς που προκάλεσαν τον πόλεμο να είναι οι Γήινοι. Εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της ταινίας, ότι δεν ήταν false flag τελικά (όπως ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003) εξαιτίας κάποιων συμφερόντων της εξουσίας, αλλά με την τελική αποκάλυψη του brain bug γίνεται σαφές ότι δεν είναι μόνο τα ανεγκέφαλα κτήνη, αλλά πράγματι οι villains της ταινίας. Σε αυτό το σημείο η ταινία παίρνει θέση πολιτικά, ότι δεν είναι χίπικο Αvatar(2009), που προπαγανδίζει αφηγήματα του στυλ “αχ καημένοι ιθαγενείς” που σας κάψανε το σπίτι οι κακοί αποικιοκράτες space nazis, αλλά είστε όντως ένα αντίπαλο δέος με ύπουλες τακτικές καμικάζι που θυμίζουν αυτοκρατορική Ιαπωνία του Β´ Παγκοσμίου και Βιετκόνγκ στο Βιετνάμ ή τζιχαντιστές και «αξίζει» να σας πολεμήσουμε. Σκάσε και πολεμά για την πατρίδα και τα όπλα τα ιερά, ο ατομικισμός σου είναι ασήμαντος είσαι ένα bug στην υπηρεσία του κράτους και του συστήματος αξιών του, αυτό σου λέει η ταινία και για αυτό πιστεύω δέχεται αρνητισμό από μεταμοντερνιστές μηδενιστές millennial cucks και soyflakes.
Κατ’ εμέ κάνουν λάθος γιατί από την άλλη -παρότι προωθεί αυτό- πάλι δεν ξέρει τι είναι ακριβώς. Έχει διττή φύση. Παρουσιάζει μεν την σκοτεινιά της ψυχής και την στρατόκαβλη πλύση εγκεφάλου, αλλά τονίζει το πατριωτικό φρόνημα καθώς και την στρατιωτική τιμή, ίσως ηθελημένα όπως στην Ολική Επαναφορά και λέει στον θεατή διάλεξε εσύ τι είμαι. Είμαι στρατόκαβλη profascist ή libtard antifascist; Δεν έχει και πολλή σημασία. Η πραγματικότητα και οι καταστάσεις σε ξεπερνούν πάντα, ειδικά αν βρεθείς σε συνθήκες μάχης. Αν ανοίξει η πύλη του τρελοκομείου θα πρέπει να την διαβείς. H αλήθεια είναι αν θες να αποφύγεις στράτευση ειδικά σε ειρηνική περίοδο, την αποφεύγεις με μηδενικές συνέπειες σαν κάποιους διάσημους λεφτάδες και διάφορες Αννούλες της εκφυλισμένης ελληνέζικης showbiz. Σκοπός του κράτους είναι να σε πείσει να πας να πεθάνεις για την πάρτη του μεσώ διαπαιδαγώγησης από μικρή ηλικία, που κυρίως γίνεται από τους γονείς, αλλά και με ψυχολογική προετοιμασία, όπως γινόταν από την Αρχαία Σπαρτή ως και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου που έκανε τους Έλληνες να αποδείξουν ότι είναι λαός Άρειος (εκ του Άρεως του θεού του Πολέμου) και γνήσιοι απόγονοι των 300 του Λεωνίδα, των Σαλαμινομάχων, του Κων/νου Παλαιολόγου και των Αγωνιστών του 1821, ένας λαός λεόντων και όχι προβάτων όπως τους κατάντησαν οι μεταπολιτευτικές έξεις και νεοταξικά κελεύσματα. Απλά εδώ η ταινία σου υπενθυμίζει και ότι πέρα από όλα, υπάρχουν ορμέμφυτες αξίες και ηρωικά χαρακτηριστικά μέσα μας, που σε κάνουν να πολεμήσεις υπέρ Βωμών κι Εστιών και που πέρα από τους διάφορους λογούς που συμβαίνουν οι πόλεμοι, είναι μια μικρή αποθέωση του ανθρώπου. Όπως είπε και ο Ι. Μεταξάς “δια τους Έλληνας υπέρ την Νίκην η Δόξα”. Μέσα στην απόλυτη φρίκη του πόλεμου ενυπάρχουν πράγματα μέσα μας που προσωπικά δεν θα ήθελα να ανακαλύψω, όπως είπε και ο Mel Gibson για το Hacksaw ridge (το οποίο μοιάζει με Starship Troopers) ”War is Hell. The Worst Place on Earth. Hate War, but love the Warrior.”
Tο cast είναι σαν κατάλογος all american πρακτορείου μοντέλων, χωρίς όμως να είναι αντιπαθές ή ξενέρωτο και κρύο καθώς όλοι παίζουν πολύ καλά όπως ο βασικός πρωταγωνιστής Casper Van Dien ως Johnny Rico, του οποίου την αψίδα χαρακτήρα και ταξίδι του ήρωα ακολουθούμε. Aπό noob ψιλοάμπαλο αναποφάσιστο σχολιαρόπαιδο, ως στο τέλος που γίνεται φουτουριστικός Σπαρτιάτης Α Male και όπως ο Robocop μακελεύεται και ανασταίνεται ως άτρωτο cyborg, κι αυτός μακελεύεται ψυχολογικά με τον αδόκητο θάνατο των γονέων του (όταν πέφτει ο αστεροειδής των Bugs στο Buenos Aires), την εγκατάλειψη από την κοπέλα του και έτσι κατατάσσεται και μετατρέπεται από Brandon του Beverly Hills 90210, σε διαστημικό Rambo.
Γενικά όλοι οι δεύτεροι ρόλοι κεντάνε και νοιάζεσαι για το τι θα τους συμβεί σε αντίθεση με κάτι πρόσφατες ταινίες που δεν βλέπονται, νοιάζεσαι ακόμα και για τους κομπάρσους που πετσοκόβονται σαν σε μηχανή του κιμά από τα ατελείωτα σμήνη των Bugs. H Dizzy (Dina Meyer) και η Carmen (Denise Richards) βγαίνουν πολύ αυθεντικές και πολύ αληθινές χωρίς φεμινιστικές παπαριές και εκβιασμένη τελειότητα. Πάντως μεταξύ Denise Richards και Dina Meyer, δύσκολο να διαλέξεις, είναι θέμα γούστου. Είναι ισότιμες με Denise λίγο πιο ψηλά με διαφορά… στήθους. Πάντως στη ταινία η Dizzy είναι πιο power δραματουργικά και στο τέλος κερδίζει και τον γκόμενο με την μαγκιά της, από τους ηρωικότερους και τραγικότερους χαρακτήρες και θανάτους, Αlpha Female πρότυπο πολύ πριν τις σημερινές στημένες φεμινιστικές μαλακίες. Όπως και όλη η ταινία που δείχνει πραγματικό και λειτουργικό diversity, χωρίς woke νεομαρξιστική προπαγανδα και ψυχαναγκαστικούς εκβιασμούς.
Υπάρχει κι ο μοναδικός Clancy Brown, ο ‘Kurgan’ από το Highlander(1986) στον ρόλο του λοχία εκπαιδευτή, του βγαλμένου από τον χειρότερο εφιάλτη του κάθε ψαρούκλα νεοσύλλεκτου λοχία εκπαιδευτή και που θα τρόμαζε ακόμα και τον Sergeant Hartman από το Full Metal Jacket(1987), μην πω ακόμα και τον Καραβανέα από Της Ελλάδος τα Παιδιά. Επίσης υπάρχει και ο θεούλης Μichael Ιronside ως καθηγητής/λοχαγός Raszak που αποτελεί εγγύηση badass καταστάσεων, ίσως για πρώτη φορά σε ρόλο “Καλού”. Ο Verhoeven βάζοντας δυο εμβληματικούς και ψαρωτικούς κακούς του Highlander I και ΙΙ (και γενικά των 80s & 90s), σε ρόλους “Kαλών”, θέλει να τονίσει σε υποσυνείδητο επίπεδο την γκρίζα κατάσταση που επικρατεί στην ταινία, τον εκφοβισμό και την επικυριαρχία που νιώθουν οι ήρωες απέναντι στους ανώτερους τους και γενικά στο σύστημα της φουτουριστικής σπαρτιατικής ουτοπίας/δυστοπίας και που σιγά σιγά γίνεται πειθαρχία και στο τέλος γίνεται σεβασμός και ίσως αγάπη και αλληλεγγύη λόγω του ηρωισμού και των δύο, που γίνονται απολυτά πατριαρχικά πρότυπα role models, όπως δηλαδή λειτουργούσαν και λειτουργούν οι πραγματικοί στρατοί.
Όλο το καστ είναι τέλειο όπως ο γιος του Gary Busey, o Jake Busey. Από τις πλέον psycho φάτσες των 90s (πιστεύω θα εκανe τέλειο Green Goblin σε Spiderman) κι εδώ παίζει το comic relief, μόνο που δεν είπε “αιτούμαι πενταήμερος αγροτική άδεια γιατί ο πατέρας μου έχει ζώα α λα Μπαλούρδος στο Λούφα και Παραλλαγή(1984), ενώ και ο αντίζηλος του Rico Zander έχει ολόκληρο ταξίδι του ήρωα (αν και β’ ρόλος) και στο τέλος βγαίνει και μάγκας ενώ σε όλη την ταινία προσπαθεί να επιβληθεί με γλοιώδη τρόπο bully πέφτουλα.
Mέχρι και οι τρίτοι ρόλοι είναι τέλειοι και πολυδιάστατοι όπως o Sugan Watkins, που τα κάνει όλα Κούγκι ή ακόμα κι οι δύο πυροβολητές οι αφανείς ήρωες στην σκηνή της πολιορκίας από τα bugs στο προκεχωρημένο φυλάκιο με τον ηττοπαθή cuck (μάλλον Συριζαίο) διοικητή, που κρατάνε όλη την άμυνα απέναντι στις αναρίθμητες ορδές των bugs να φτάσει το μεταγωγικό.
Μια ταινία που εκφράζει τέλεια την μαζική κουλτούρα των 90s αλλά και των 80s. Θα έλεγα ότι ίσως είναι η τελευταία Α-male ταινία των 80s, όχι μόνο των 90s και γενικά Alpha -μην το περιορίζω- καθώς και οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι τέλειοι και τέλεια παραδείγματα alpha female, ειδικά η Dizzy που είναι κι από τους πλέον στενάχωρους θανάτους ηρωίδας, σε μια εποχή που δεν φοβόντουσαν να δείχνουν γυναίκες να δεινοπαθούν και να πεθαίνουν σε ταινίες.
- Taxi Driver (1976)
- Οι Άγιοι της Εκκλησίας στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη
- Hacksaw Ridge: Η Δύναμη της Πίστης
Μαζί με το Demolition man(1993) και την Μέρα Ανεξαρτησίας(1996) είναι από τις πλέον υποτιμημένες και παρεξηγημένες ταινίες των 90s. Τέτοιες ταινίες τις θεωρούσαμε συνηθισμένες και δεδομένες τότε και διάφοροι κολλημένοι -κυρίως snowflakes αριστερούληδες- δεν έπιασαν ποτέ την διττή φύση της, το φιλοσοφικό και κοινωνιολογικό υπόστρωμα καθώς και την πανέξυπνη troll σάτιρα της.
Αν και πλέον σήμερα υπάρχει μια ρετρό νοσταλγία κι αναζήτηση τέτοιων αντισυμβατικών μη πολιτικά ορθών Α-male ταινιών και κερδίζει fans και στην red pilled νέα γενιά της Gen Z (zoomers) και έτσι έχει ένα απόλυτο Cult status…
I am doing my part…
