«Διψώ», είπες.
Κι όμως. Εγώ που ήμουν από κάτω από το Σταυρό του Μαρτυρίου Σου, δεν μπόρεσα να Σου φέρω νερό.
Δεν μπόρεσα να Σε ξεδιψάσω. Εσένα. Που Μέσα Σου Ποιείται το Αληθινό Ύδωρ.
Πέρασαν από μπροστά μου και Σου έδωσαν χολή και ξύδι.
Όταν βρέθηκα κάτω από το Σταυρό, δεν ήξερα τί να νιώσω. Λύπη, γιατί ήσουν Έτοιμος να πεις «Τετέλεσται» και να παραδώσεις το Πνεύμα Σου; Θαυμασμό, γιατί ήξερα ότι Μπορείς να Αναστηθείς εκ του Μαρτυρικού Σου Θανάτου;
Περνώντας οι Ώρες, με κατέβαλλε η Λύπη. Συνειδητοποίησα ότι αυτοί που σε περίμεναν σα Βασιλιά, με τα Βάγια, απογοητεύτηκαν. Πολύ. Γι΄ αυτό Σε χτύπησαν και Σε κάρφωσαν πάνω στο Σταυρό.
Είπες στον ληστή, τον καρφωμένο δίπλα Σου: «Σήμερον μετ’ εμού έση εν τω Παραδείσω». Αντάμειψες έναν κακούργο. Κάποιον που έκλεψε τα λεφτά μιας γυναίκας και σκότωσε τον αδερφό ενός μεσήλικα. Ήταν κι αυτοί κάτω από το σταυρό του κακούργου. Κι αυτό που άκουσαν δεν ήταν αυτό που περίμεναν, όσον αφορά τη δικαίωση και την ικανοποίηση που ζητούσαν. Η κοινή τους λογική και το σύστημα δικαιοσύνης τους, δεν το χώρεσε. Δεν το συνέλαβε.
Είπες: «Ο αναμάρτητος υμών, πρώτος τον λίθον βαλέτω». Όλοι αυτοί που κρατούσαν τις πέτρες για να Σε Χτυπήσουν, ήταν θρησκευόμενοι και καλοί άνθρωποι, που απλώς τηρούσαν το νόμο.
Αυτοί που πάντα περιμένουν έναν Θεό με Εξουσία, με Χρήμα και με Δόξα, δε θα κάτσουν να προσέξουν – πόσο μάλλον να ακούσουν- για (την) ταπείνωση, Βασιλεία των Ουρανών και Αγάπη. Θα γελάσουν. Θα χλευάσουν.
Ανάμεσά τους, ξεχωρίζουν κάποιοι λίγοι. Που περιμένουν κάποιον να τους μιλήσει Απλά και Αληθινά. Κι Αυτός, τους συνάντησε. Με Σάρκα και Οστά.
Οι παραπάνω, αυτοί που θα χλευάσουν, έχουν έτοιμο και το «Κατηγορώ»: «Γιατί εγώ;», «Γιατί αυτή η δοκιμασία σ’ εμένα;», «Γιατί με Εγκατέλειψες;».
Αυτό το «Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί», που το έχουν κάθε μέρα στα χείλη. Χωρίς να καταλαβαίνουν τί λένε. Χωρίς να νιώθουν ότι κι εσύ, την κρίσιμη ώρα, την ώρα που ήθελες περισσότερο την Βοήθεια, απέμεινες Μόνος.
Πού να καταλάβουν αυτοί… Που θέλουν μια ζωή ανέφελη. Κι έναν Θεό να τους κάνει τα χατίρια.
Ευημερία, ευτοκία, σπίτια, εξοχικά, όλα στον υπερθετικό και πλουσιοπάροχα. Και υγεία, βέβαια. Μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Κι αν κάτι δε γίνει όπως το θέλουν, φταίει πάντα Εκείνος.
Κάτι θυμίζει αυτό. Επευφημούμε κάποιον που θα μας δώσει χρήμα, θα μας φοροελαφρύνει, θα διορίσει τα παιδιά και τα ανίψια μας στο Δημόσιο, και άλλα πολλά.
Τί είναι η Βασιλεία των Ουρανών, χωρίς κάτι που να μπορούμε να εκλογικεύσουμε; Χωρίς κάτι που να βλέπουμε, κι αν δε μας αρέσει, να το διορθώσουμε;
Τί είναι αυτά;
Δεν τα θέλουμε. Μακρυά από εμάς αυτά.
Δεν μας μοιάζεις, δε Σε θέλουμε.
Η Μοίρα Σου θέλει να Σε Σταυρώσουμε.
Το ηθικό δίδαγμα;
Ο πολύς ενθουσιασμός και η πολλή χαρά, τις περισσότερες φορές κάτι κρύβουν.
Κάτι πρέπει να δώσεις. Χωρίς βέβαια να περιμένεις κάτι ως αντάλλαγμα. Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος.
Κι αν τελικά πάρεις κάτι, θα είναι δόλωμα. Που θα το τσιμπήσεις, για να σου αρπάξουν κάτι πιο μεγάλο.
Κι αν είσαι τυχερός, δε θα φας μαχαίρι στην πλάτη από μια φαινομενικά αθώα αγκαλιά…
Αυτός είναι λοιπόν ο τρόπος που απογοητεύεται η κοσμική πλευρά μας. Ευτυχώς όμως, υπάρχουν άνθρωποι πνευματικά ανοιχτοί, που ο Χριστός που υπέφερε στο Σταυρό του Μαρτυρίου και τρεις μέρες μετά Ανελήφθη στους Ουρανούς, τους γοητεύει…
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Και κάπως έτσι, ανατέλλει μια μικρή ελπίδα…
«Διψώ», είπες πάνω στο Σταυρό Σου.
Ένα ρήμα δύο συλλαβών.
Κι έπειτα… «Τετέλεσται»…
Αλλά, όπως λέμε πάντα όσοι πιστεύουμε Σ’ εσένα, θα Αναστηθείς ξανά.
Και θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό.
