Πολλοί αρκέστηκαν ξερά στην ανάγνωση της άρνησης του Πούτιν να παρευρεθεί στο “Γκρης2021”, την φιέστα της Γιάννας.

Λίγο την προσοχή σας παρακαλώ να καταλάβουμε μερικά πραγματάκια.

Όμως οι περισσότεροι αγνοούν πως εκτός από το παρασκήνιο που υφίσταται από εποχής Τσίπρα με αμοιβαίες απελάσεις διπλωματών και ψύχρανση των σχέσεων με την Ρωσία, “τρέχουν” και νέες εξελίξεις οι οποίες απομάκρυναν ακόμα περισσότερο την Ρωσία και οδήγησαν στην σκληρή άρνηση.

Όμως πριν φτάσουμε στην αναφορά αυτή, είναι χρέον να πούμε πως πρώτον, τέτοιου είδους προσκλήσεις είναι αντιδεοντολογικό να γίνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο που έγιναν και εμφανίζουν ερασιτεχνισμό, διότι μια ενδεχόμενη άρνηση προκαλεί αλγεινή εντύπωση για την διπλωματία της χώρας. Όταν μάλιστα αρνείται η μία πλευρά, (Ρωσία), γιατί να μην αρνηθεί και η άλλη (ΗΠΑ).

ΑΝ είχαν διαμορφωθεί διαφορετικές συνθήκες και υπήρχε συμμετοχή Πούτιν, είναι σχεδόν βέβαιο πως ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα παρίστατο επίσης. Βεβαίως αυτά προϋποθέτουν στοιχειώδη λογική ικανότητα, η οποία υποδεικνύει πως ανάμεσα σε δύο ισχυρούς, ποτέ δεν χαρίζεσαι 100% στον έναν, διότι τότε θα καταλήξεις στον κουβά με τα αζήτητα. Και βεβαίως δεν βρισκόμαστε πλέον σε ψυχροπολεμική περίοδο να κινδυνεύουμε από πυρηνικό όλεθρο, ειδικά αφού πλέον αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοσμοσύστημα με τρίτο πόλο (Κινα).

Λεχθέντων αυτών, θα μπω στο κυρίως θέμα. Προ τριών μηνών ακριβώς, ήρθε στην Αθήνα σχεδόν αιφνιδιαστικά ο Σεργκέι Λαβρώφ, ο ΥΠ.ΕΞ. της Ρωσίας ο οποίος εκτός από την θεσμική του θέση, θεωρείται πως ανήκει στο στενό περιβάλλον συνεργατών του Πούτιν, διατηρώντας τον θώκο του από 15ετίας.

Έγραψα τότε, πως δεν ήρθε για βόλτα, αλλά ήρθε με μια πρόταση στον διπλωματικό του χαρτοφύλακα, μια πρόταση ώστε να συμφωνήσουμε σε συμπαραγωγή για το ρωσικό εμβόλιο. Να ακολουθήσουμε τον δρόμο δηλαδή που ήδη από την κρίση της Κριμαίας ακολουθεί η Ρωσία με την Τουρκία, στην συμπαραγωγή ρωσικών ελαφρών όπλων και τυφεκίων, ώστε να παρακάμπτει το ευρωπαϊκό εμπάργκο. Η Τουρκία απέκτησε πολύτιμο know how αλλά και έσοδα από έναν επιπλέον βιομηχανικό τομέα. Με την ίδια “φόρμουλα” θα μπορούσαμε να γίνουμε συμπαραγωγοί και αντιπρόσωποι στον δυτικό κόσμο του ρωσικού εμβολίου.

Φυσικά, οι διορισμένοι “διαχειριστές” της χώρας αρνήθηκαν και ο Λαβρώφ έφυγε το ίδιο γρήγορα όπως ήρθε.

Έναν μήνα μετά, ανακοινώθηκε η συζήτηση συμπαραγωγής του εμβολίου με την Τουρκία. Το αν προχώρησε ή όχι και γιατί, δεν αφορά την συζήτηση, σημειώστε πως η Τουρκία συζητά και για την συμπαραγωγή με Pfizer αλλά εισάγει και κινεζικά εμβόλια. Γενικότερα, η Τουρκία ανοίγει πόρτες, και δεν κλείνει ποτέ πόρτες.

Τρεις σχεδόν μήνες μετά την άρνηση αυτή λοιπόν, απευθύνουμε μια γελοία πρόσκληση παρεύρεσης σε μια φιέστα η οποία μάλιστα έχει έναν εθνικό χαρακτήρα που, παρά την ανάλατη, σχεδόν απονευρωμένη υφή του “happening” της Γιάννας και της Κατερινιώς, δεν παύει να είναι ενοχλητική προς τον συνεργάτη της Ρωσίας, την Τουρκία.

Τα παραπάνω, με το πρωτοσέλιδο της Εστίας, επιβεβαιώνονται. ΥΠΗΡΞΕ πρόσκληση συνεργασίας για συμπαραγωγή, την οποία αρνηθήκαμε. Άραγε ποια θα ήταν τα οφέλη της οικονομίας αν είχαμε παράξει σήμερα κάποια εκατομμύρια εμβόλια; Ποια θα ήταν η δυναμική στην σχέση μας με την Ρωσία;

Στις διεθνείς σχέσεις όλα εξηγούνται. Απλώς τις περισσότερες φορές δεν μας αποκαλύπτονται όλα τα στοιχεία.

• 
  Διαγραφή Σαμαρά
• 
  Θρίαμβος Τραμπ
• 
  Οχι, δεν είναι ο Δένδιας υπεύθυνος για την μείωση κυριαρχίας στο Αιγαίο – Είναι όλοι τους

Και για να κλείσω με ένα υστερόγραφο, θα κάνω μια ακόμα πρόβλεψη: η φιέστα της Γιάννας θα λάβει (ευτυχώς) την προσοχή που της αξίζει: θα γίνει μια γιορτούλα κεκλεισμένων των θυρών, στα θερινά παλάτια του Τατοΐου που επέταξαν οι μπολσεβίκοι του ΠΑΣΟΚ, με μια μικρή στρατιωτική παρέλαση που θα προβληθεί τηλεοπτικά μάλλον, για τον λαουτζίκο. Το “έργο” θα περιλαμβάνει πλαστικά τσολιαδάκια “made in china” και λοιπά προϊόντα εμποροπανηγύρεως, υπενθυμίζοντάς μας πως πρόκειται περί τοπικής, αρπακολλατζίδικης φιέστας. Τα πρόσωπα που θα παρευρεθούν θα έχουν μικρή ή ελάχιστη διεθνή σημασία, με πιθανές κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις (ίσως ΥΠ.ΑΜ Γαλλίας ή κάτι τέτοιο).

Τον κακό τους τον χρόνο,
κι ας είναι ο τελευταίος τους.