Είναι ωραίο το χιόνι, λένε. Όταν το κοιτάζεις να πέφτει. Όταν έχεις καλή παρέα. Όταν έχεις κοντά σου παιδιά που στη χαρά τους θέλουν να παίξουν.
Όταν όμως υπό το βάρος του -που πέφτει λες και του έχουν δώσει αναβολικά- και με τον αέρα να φυσάει έτοιμος να σε πάρει και να σε σηκώσει, πέφτει δέντρο, κόβει ηλεκτροφόρα σύρματα και σε βυθίζει στο σκοτάδι για ώρες ή και μέρες- το χιόνι δεν είναι καθόλου ωραίο…
Το τζάκι σε ζεσταίνει μόνο αν έχεις ξύλα, προσάναμμα και οινόπνευμα για να τροφοδοτείς τη φωτιά. Κι αν είσαι συνεχώς μπροστά του. Δεν μπορεί να ζεστάνει ούτε κάποιο μεγάλο δωμάτιο, ούτε το υπόλοιπο σπίτι.
Πρέπει όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν
Το χιόνι δεν είναι καθόλου ωραίο όταν είσαι μέσα σε ένα αυτοκίνητο – με παλιά λάστιχα γιατί δεν μπορείς να αγοράσεις καινούργια- για να πας στη δουλειά σου και φοβάσαι μην ξεφύγεις από την πορεία σου.
Δεν είναι καθόλου ωραίο όταν είσαι ακινητοποιημένος με τις ώρες σ’ έναν δρόμο, περιμένοντας να πας στο σπίτι σου για να είσαι κοντά στην έγκυο γυναίκα σου που κρυώνει και φοβάται, γιατί δεν έχει ρεύμα πολλές ώρες.
Δεν είναι καθόλου ωραίο όταν είσαι σε ευπαθή ομάδα, να μην μπορείς να πας για την εξέτασή σου ή τη θεραπεία σου και να την χάνεις.
Είναι φρικτό να έχει πέσει μπροστά από το σπίτι σου κορμός δέντρου. Που να έχει κόψει το ρεύμα για ώρες. Και να υποβάλλονται σε μαρτύριο άνθρωποι που είναι κατάκοιτοι, θέλουν βοήθεια, χρειάζονται οξυγόνο, και από το Δήμο να σου λένε: «Μα δεν μπορούμε σήμερα, κύριοι, να έρθουμε να πάρουμε το δέντρο… Είναι αργία, δεν το καταλαβαίνετε;»
Αυτή η αργία λοιπόν, τείνει να επεκτείνεται σε τριήμερα, τετραήμερα, γενικά σε όσες μέρες θέλουν να «ξεκουραστούν» οι δημόσιοι υπάλληλοι που μπήκαν στην πλειοψηφία τους με μέσον στις υπηρεσίες αυτές.
Χωρίς καμία ενσυναίσθηση, και σίγουρα χωρίς να αξίζουν τις θέσεις τις οποίες καταλαμβάνουν.
Να σας πω κάτι; Καλά μας κάνουν. Μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας, και το χαίρονται κιόλας. Κατά βάθος, μας αρέσει κι εμάς να μας εξουσιάζουν. Όχι να μας υπηρετούν. Να μας εξουσιάζουν.
Είτε αυτός είναι ο εκάστοτε εκλεγμένος από την πλειοψηφία Πρωθυπουργός, είτε η τηλεφωνήτρια στο τηλεφωνικό κέντρο του όποιου Δήμου.
Πρέπει όλοι μας να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Με οργάνωση και πειθαρχία. Ξεκινώντας από το σπίτι μας και τους δικούς μας χώρους.
Να υπηρετήσουμε τους εαυτούς μας και τους συμπολίτες μας. Μια αλυσίδα αλληλεγγύης. Μια ώρα από το χρόνο μας. Από το προσωπικό μας υστέρημα. Για να μεταφέρουμε μόνοι μας – για παράδειγμα- το δέντρο που έπεσε μπροστά από τα σπίτια μας. Να καθαρίσουμε λίγο το πεζοδρόμιο μπροστά από την πολυκατοικία μας. Για να μπορέσει να έρθει η βοήθεια από τις διπλανές πολυκατοικίες, να προσέξει για λίγη ώρα τον άνθρωπό μας που έχει ανάγκη, το παιδί μας, το μωρό μας.
Για να πάμε εμείς στις δουλειές που έχουμε, με μία έγνοια λιγότερη στο μυαλό μας. Μήπως και δούμε φως μέσα στο σκοτάδι που μας περιβάλλει. Έτσι, αν θέλουμε να δούμε μία αλλαγή προς δικό μας, ανθρώπινο όφελος.
Αλλιώς, δε θα αλλάξει τίποτα. Ποτέ.
Και με αυτές τις σκέψεις, καθώς οι δουλειές μας έχουν καθυστερήσει από την πολύωρη διακοπή του ρεύματος, ξανακούμε για πολλοστή φορά αυτές τις μέρες και ότι η Κυβέρνηση θα αποζημιώσει όσους κόλλησαν στην Αττική Οδό με 2.000 € ανά αυτοκίνητο.
Δεν το θεωρώ επιτυχία αυτό. Ούτε καν «προσωπική επιτυχία» του Πρωθυπουργού. Με συγχωρείτε κιόλας.
Εκτός του ότι παίρνει το ποσό μόνο ο οδηγός – και όχι και ο κάθε επιβαίνοντας- και μόνο αν το αμάξι είναι στο όνομά του, διερωτώμαι:
Μόνο στην Αττική Οδό κόλλησαν αυτοκίνητα; Στους άλλους μεγάλους και μικρούς δρόμους δεν κόλλησε κανείς; Δεν έχασε κανείς άλλος καθόλου χρόνο από τη δουλειά του και από τις πολύτιμες ασχολίες του; Δεν κινδύνευσε κανενός η σωματική ακεραιότητα; Δεν έπαθε κανείς πανικό;
Εμάς, που έχουμε μείνει χωρίς ρεύμα και πέρυσι και φέτος, και δεν μπορέσαμε για πολλές ώρες να ολοκληρώσουμε τις δουλειές μας με τηλεργασία με αποτέλεσμα περικοπές στους μισθούς μας, ποιός θα μας αποζημιώσει;
Μάλλον κανείς.
Μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Μας έχουν βάλει να ασχολούμαστε όλοι με την Αττική Οδό, και για γαρνιτούρα με καταγγελίες γυναικών κατά ιερέων και γόνων πλουσίων, για να ξεχάσουμε πως ΠΑΛΙ καταρρεύσαμε από μια χιονόπτωση. Που ξέραμε εκ των προτέρων πόσο σφοδρή θα είναι.
- Σκέψεις μιας συντηρητικής (και θυμωμένης) Αθηναίας
- Πόσο ασφαλείς είμαστε στη χώρα μας;
- Πόσο προοδευτικός νιώθεις;
Για κάθε εγκλωβισμένο.
Για κάθε άστεγο – που επιπλέον έχει την ατυχία να πεθαίνει από το κρύο.
Για κάθε ταλαιπωρημένο ασθενή, άντρα, γυναίκα ή παιδί…
Σπάστε τις αλυσίδες που σας εμποδίζουν να ζήσετε μία αξιοπρεπή ζωή. Αφήστε μόνο επάνω στα λάστιχα του αυτοκινήτου σας αυτές που το βοηθούν να κινείται επάνω στο χιόνι όταν είναι απαραίτητο.
