Η αλήθεια είναι ότι το θέμα της ζήλιας έχει πολλά επίπεδα και πολλές παραμέτρους.
Μπορεί να ζηλεύουμε έναν άνθρωπο για τα περισσότερα χρήματα που βγάζει από εμάς. Για την καλύτερη δουλειά που έχει από εμάς. Για το καλύτερο αυτοκίνητο που έχει από το δικό μας. Για το καλύτερο σπίτι που έχει από το δικό μας. Ακόμα και για το αν το έτερόν του ήμισυ είναι καλύτερο από το δικό μας.
Τώρα που είπα «έτερον ήμισυ», επιτρέψτε μου να σας πω ένα παραμυθάκι. Έχω αρκετό καιρό να σας πω ένα.
Μια φορά κι έναν καιρό, παιδιά μου, ήταν ένα ζευγάρι. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι. Αν έχουμε προοδευτικούς αναγνώστες ανάμεσά μας, κι επειδή είμαστε κι εμείς λίγο πιο προχωρημένοι απ’ ό,τι φαινόμαστε, μπορούμε να βάλουμε κι ένα gay ζευγάρι…!
[Πρέπει να τονίσω ότι το παρακάτω σενάριο μπορεί να παίξει και με πρωταγωνιστές παντρεμένο ζευγάρι. Ακόμη και με παιδιά.
Επίσης πρέπει να σημειώσω ότι στη ζήλια δεν παίζει κανένα ρόλο η ομορφιά. Η ομορφιά στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κάτι το υποκειμενικό. Όπως άλλωστε και η ασχήμια.
Και νομίζω ότι εδώ δε χρειάζεται να αρχίσω να απαριθμώ περιστατικά άσχημων ανδρών που έχουν καταστρέψει ψυχισμούς όμορφων γυναικών. Όπως και το αντίστροφο. ]
Το προαναφερθέν ζευγάρι πίστευε ότι η ζήλια στη σχέση ενδυναμώνει το «μαζί», και δείχνει μεγάλη αγάπη αλλά και πόθο.
Ήταν λοιπόν σε μία σχέση όπου ήταν πολύ ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.
Παρακολουθούσαν ο ένας κάθε κίνηση, κάθε βήμα του άλλου. Έκαναν κριτική για τα ρούχα, τους φίλους και τις φίλες, τις αναρτήσεις και τα “like” στα social media, το φαγητό. Γενικά υπήρχε μια κάποια γκρίνια και μια άλφα αμφισβήτηση.
Στο τέλος βέβαια, δεν άντεξαν την πίεση που επέβαλλαν και οι δύο στους εαυτούς τους, και – όπως ήταν φυσικό και νομοτελειακό- χώρισαν. Και όχι με τον καλύτερο τρόπο.
Άρα δεν μπόρεσαν να μείνουν ούτε φίλοι μετά.
Αν η παραπάνω περιγραφή σχέσης για εσάς είναι «αγάπη και πόθος», αναρωτιέμαι τι γράφει το λεξικό σας δίπλα από τη λέξη «καταπίεση».
Ασφαλώς όμως, κάποιοι αισθάνονται πάρα πολύ καλά με την παραπάνω συνθήκη γιατί μπορεί να νιώθουν ζωντάνια, επιβεβαίωση και αυτοπεποίθηση με το που ανάβουν λίγο τα αίματα. Οπότε, ποιοι είμαστε εμείς που θα πάμε κόντρα στα θέλω τους;
Αυτοί όμως τελικά, είναι πάρα πολύ λίγοι και το πιθανότερο είναι να αντιμετωπίζουν την κατάσταση περισσότερο σαν ένα φετίχ.
Υπάρχει όμως πάντα και η άλλη πλευρά του νομίσματος.
Ας φανταστούμε τώρα το παραπάνω σενάριο στην καλή του εκδοχή:
Αγάπη και έρωτας χωρίς περιττή κριτική, χωρίς γκρίνια, χωρίς αμφισβήτηση.
Με κατανόηση, με γλύκα, με συζήτηση όπου βρίσκεται μία χρυσή τομή για τα πάντα, και με πολύ πάθος.
Γιατί χωρίς πάθος, όλα τα παραπάνω γίνονται μια απλή συνήθεια…
Σε ποια από τις δύο εκδοχές θα κλίνατε περισσότερο;
Η ζήλια λοιπόν, όταν υπάρχει, είναι καλό να εκφράζεται και να εκδηλώνεται με γλυκό τρόπο και οπωσδήποτε όχι με απαγόρευση. Από καταβολής κόσμου, ο καθένας μας, όταν του απαγορεύεται κάτι, από καθαρή αντίδραση θέλει οπωσδήποτε να κάνει το αντίθετο. Με όποιο (αρνητικό) κόστος κι αν έχει αυτό.
Εάν όμως ο γλυκός τρόπος δεν πιάνει και παρά τη συζήτηση συνεχίζεται μια κατάσταση που δεν αρέσει στον έναν από τους δυο, τότε δυστυχώς πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες του/της συντρόφου / συζύγου και ως εκ τούτου να πρέπει να τερματιστεί η σχέση ή ο γάμος.
Δεν πρέπει σε καμία των περιπτώσεων, κανένας από εμάς (που θέλουμε να έχουμε πραγματικά υγιείς σχέσεις) να αφήσουμε να μας παρασύρει το ψυχοφθόρο αίσθημα της ζήλιας.
Το βίωμα αυτό μπορεί να γίνει εξαιρετικά βασανιστικό όχι μόνο για τη δική μας ψυχοσύνθεση και σωματική υγεία, αλλά και του Άλλου.
Δε χρειάζεται να ταλαιπωρούμαστε έτσι. Αν κάνουμε μαύρα σενάρια κάθε φορά που σκεφτόμαστε τι κάνει ο Άλλος χωρίς εμάς, ή γιατί συμπεριφέρθηκε με έναν τρόπο που δε μας άρεσε, είναι πολύ καλύτερα να τον αποδεσμεύσουμε.
- Ελβετία: Αντιδράσεις για τον “εικονικό Ιησού” που κουβεντιάζει με πιστούς σε εκκλησία της Λουκέρνης [BINTEO]
- Σοκ στις ΗΠΑ: Στις αντρικές τουαλέτες θα κάνει τα τσίσα του ο πρώτος τρανς βουλευτής
- Διαγραφή Σαμαρά
Είναι πολύ πιο γαμάτο να είμαστε επιλογή του Άλλου. Και όχι να μας νιώθει ως δέσμευση.
Κι ας αφήσουμε τις παράλογες ζήλιες γι’ αυτούς με τα πιο… πρωτόγονα ένστικτα…!
