Γράφει ο Πειρατικός Ρωμιός από την Ελληνική Λογική,
Πριν λίγο καιρό, ενώ οδηγούσα και το κεφάλι μου βομβαρδιζόταν από διάφορες σκέψεις, συνειδητοποίησα την ύπαρξη μιας ψυχολογικής διάστασης του ανθρώπου που καλλιεργεί και εκμεταλλεύεται η Αριστερά. Ψυχαναλυτής δεν είμαι, αλλά θα προσπαθήσω να αναλύσω όσο τον δυνατόν καλύτερα τις συγκεκριμένες σκέψεις μου.
Γνωρίζετε ανθρώπους (μπορεί και οι ίδιοι να το κάνετε ασυναίσθητα πολλές φορές), που ενώ βρίσκονται σε αντικειμενικά καλύτερη μοίρα από τους περισσότερους συνανθρώπους τους και δεν αντιμετωπίζουν ουσιαστικές δυσκολίες, παρουσιάζουν, γκρινιάζοντας, διαρκώς τους εαυτούς τους ως καταπιεσμένους, αδικημένους, ταλαιπωρημένους που τους χρωστάει η ζωή και η μοίρα; Ενώ υπάρχουν κάποιοι από αυτούς που το κάνουν για γούρι ώστε να συμβαίνει πάντα το αντίθετο από αυτό που περιγράφουν (όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) υπάρχουν και αυτοί που έχει γίνει δεύτερη τους φύση, έχει περάσει στο υποσυνείδητο τους, ωσάν να μην μπορούν να νοιώσουν ήμεροι ψυχικά χωρίς αυτή την αντίληψη μέσα τους.
Και είναι αλήθεια! Όντως δεν μπορούν να νοιώσουν καλά με τον εαυτό τους και με ήσυχη τη συνείδηση τους εάν δεν αυθυποβληθούν σε αυτή την ιδέα. Το δοκίμασα με τον εαυτό μου και έπιασε, σας προτείνω να το δοκιμάσετε κι εσείς. Αυθυποβληθείτε στην ιδέα ότι είστε αδικημένοι, ότι δεν πρέπει να αλλάξετε τίποτα στον εαυτό σας και για ο,τι στραβό σας συμβαίνει φταίει πάντα κάποιος άλλος, ότι είστε σε χειρότερη μοίρα από τους άλλους και η ζωή σας χρωστάει κάτι που πρέπει να (και θα) σας το δώσει. Αυτομάτως θα νιώσετε μια ανακούφιση, ψυχική ηρεμία και ότι έχετε καθαρή τη συνείδηση σας. Ταυτόχρονα θα νιώσετε και αυτό το γλυκό συναίσθημα του αντιστασιακού, αγωνιστή, επαναστάτη με ηθικό πλεονέκτημα και αίσθηση ότι κανένας δεν ζηλοφθονεί εναντίον σας, το αντίθετο μάλιστα, εσείς μπορείτε (και νομιμοποιήστε να το κάνετε) ως αδικημένος και σε χειρότερη θέση.
Αυτή ακριβώς τη ψυχολογική διάσταση του ανθρώπου έρχεται να καλλιεργήσει, να εντείνει και να εκμεταλλευτεί η Αριστερά. Αυτή και άλλες βασικές ψυχολογικές πτυχές του ανθρώπου, όπως έχουν σχηματιστεί στις σύγχρονες κοινωνίες, εκμεταλλεύεται απόλυτα η Αριστερά για να απορροφήσει δυναμικό στο στρατόπεδο της. Αυτό το έχει καταφέρει καλλιεργώντας εν πολλοίς η ίδια αυτά τα ψυχολογικά φαινόμενα. Πώς; Δημιουργώντας τύψεις και ποινικοποιώντας το να πετυχαίνει κάποιος πράγματα για τον εαυτό του, το να εξελίσσεται ατομικά και να καταφέρνει να βρεθεί σε μια καλή θέση, το να μην αντιμετωπίζει πολλές δυσκολίες, το να είναι απλώς ευχαριστημένος από τη ζωή του ακόμα κι αν αυτό το κάνει με τίμιο και καθαρό τρόπο, χωρίς να βλάπτει κανέναν. Ταυτόχρονα, αγιοποιώντας κάθε θεωρούμενο ως καταπιεσμένο και δίνοντας του ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα σε οτιδήποτε και αν κάνει. Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται η αίσθηση στον άνθρωπο ότι εάν πάνε κάποια πράγματα στη ζωή του καλά πρέπει να νοιώσει άσχημα και να αυτομαστιγωθεί, ενώ επικρατεί η αντίθετη αίσθηση για την κατηγορία του φερόμενου ως καταπιεσμένου. Μιλάμε στην ουσία για μορφή εθισμού που οι άνθρωποι που τον βιώνουν στηρίζονται ψυχολογικά σε αυτόν για να συνεχίσουν να ζουν. Η αποκόλληση από αυτόν θα ήταν οδυνηρή. Και επειδή στις σύγχρονες κοινωνίες δεν υπάρχουν πλέον τα περισσότερα αντικειμενικά προβλήματα που υπήρχαν τον προηγούμενο αιώνα, η ψυχολογική διάσταση του παραπάνω φαινομένου είναι πολύ πιο έντονη αφού κάποιος που δεν είναι όντως καταπιεσμένος και αδικημένος αναγκάζεται να αυθυποβληθεί ώστε να νοιώσει έτσι. Στη σημερινή εποχή αυτό το παρατηρούμε σε κάθε νεοαριστερό δικαιωματιστικό ρεύμα που “καταπιέζεται” στην ιδέα ότι υπάρχουν μόνο 2 φύλα και όχι 62, θεωρεί ότι επικρατεί συστηματικός σεξισμός, ρατσισμός και πατριαρχία στην κοινωνία κτλ.
Η Αριστερά λοιπόν, δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους να βιώσουν μαζί με άλλους την γλυκιά αυτή αίσθηση του καταπιεσμένου, αδικημένου, αγωνιστή και επαναστάτη. Σχετικά με τα τελευταία συναισθήματα (του αγωνιστή και επαναστάτη), έρχονται να κουμπώσουν καρμπόν στα πρώτα (του καταπιεσμένου και αδικημένου). Ομιλούμε για το μικρόβιο του επαναστατικού πόθου, την ανάγκη που έχει ο άνθρωπος να νοιώθει διαρκώς ότι αντιστέκεται, επαναστατεί, αγωνίζεται για κάτι καλύτερο και ανώτερο, ανήκοντας σε μια ομάδα ανθρώπων με κοινά χαρακτηριστικά που προσπαθούν για τον ίδιο σκοπό. Με τον τρόπο αυτό, πολλές φορές οι άνθρωποι καθηλώνονται σε μια “μόνιμη, πολύ προβληματική πολιτισμική εφηβεία” όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Απόστολου Δοξιάδη “Ερασιτέχνης Επαναστάτης”. Όσοι παραμένουν σε αυτή αναπτύσσοντας “εμμονές και ψευδαισθήσεις”, καταλήγουν συχνά να βιώνουν “συμπτώματα κοινωνικής παθολογίας”. Ομιλούμε για “το μεθυστικό κλίμα νοήματος που δίνει η αντίσταση” όπως περιγράφεται στο βιβλίο του Σταύρου Τσακυράκη και του Απόστολου Δοξιάδη “Από πού κι ως πού όλοι οι αγώνες είναι δίκαιοι;”. Η απώλεια αυτού μπορεί να συγκριθεί ακόμα και “με την απώλεια που νιώθει κάποιος τοξικομανής, όταν του παίρνουν τα ναρκωτικά του” και να μετατραπεί σε “βαριά ψυχική νόσο”. Η ανάγκη λοιπόν διατήρησης αυτών των συναισθημάτων που γεμίζουν τον άνθρωπο τον οδηγούν στο να προσπαθεί να πείθει διαρκώς τον εαυτό του και τους γύρω του ότι είναι καταπιεσμένος, αδικημένος και ότι αγωνίζεται, αντιστέκεται. Για το λόγο αυτό δεν βγάζει απολύτως πουθενά ο κατευνασμός της Νέας Αριστεράς και η εκπλήρωση κάθε δικαιωματιστικής της απαίτησης, διότι πολύ απλά δεν πρόκειται να σταματήσουν οι φορείς των ιδεών της αυτό που κάνουν. Δεν εφορμούν από την ανάγκη αντιμετώπισης υπαρκτών προβλημάτων που εάν λυθούν μετά θα είναι όλα ήρεμα και καλά αλλά από την ανάγκη να αισθάνονται ότι είναι καταπιεσμένοι και αγωνίζονται, ενταγμένοι σε ένα ευρύτερο σύνολο που κάνει το ίδιο, δημιουργώντας κάθε φορά φανταστικά προβλήματα για να δικαιολογούν τη δράση τους.
Απλώς στο μέλλον θα “αγωνίζονται” για τον αυτοπροσδιορισμό και τα δικαιώματα των ρομπότ και ούτω καθεξής.
Υ.Γ.: Εδώ θα ανοίξω μια παρένθεση για να επισημάνω ότι ένας από τους λόγους που η Αριστερά απεχθάνεται τη Θρησκεία σχετίζεται απόλυτα με τα παραπάνω. Η Αριστερά απεχθάνεται την ιδέα του να ρίχνει κάποιος τις ευθύνες για την τωρινή του κατάσταση στον εαυτό του και να προσπαθεί να βελτιωθεί μέσω ατομικής προσπάθειας, ακριβώς δηλαδή ό,τι λέει η Θρησκεία μας. Ότι ο δρόμος του Θεού απαιτεί ατομική συντριβή, απαλλαγή από τα προσωπικά ανθρώπινα πάθη και εν γένει προσπάθεια με γνώμονα πάντα την αλλαγή του εαυτού μας. Αυτή η σκέψη όχι μόνο καταστρέφει τις επιδιώξεις της Αριστεράς που τρέφεται από το μίσος για άλλους και την προσπάθεια βελτίωσης της θέσης του ατόμου μέσω ριζοσπαστικής βίας και πτώσης των υπολοίπων αλλά στο σύγχρονο κόσμο προκαλεί και ψυχολογική αστάθεια και σύγχυση λόγω της ιδέας που περιέγραψα πιο πάνω σχετικά με την αίσθηση του αδικημένου και καταπιεσμένου που δεν χρειάζεται να αλλάξει τίποτα στον εαυτό του και για ό,τι στραβό του συμβαίνει φταίει πάντα κάποιος άλλος.
