Πριν πολλά χρόνια, όταν οι άντρες ήταν άντρες, οι γυναίκες γυναίκες και οι άπλυτοι χίπηδες, Αζτέκοι, στη φρεσκοαποικημένη από τους Ισπανούς Κούβα, ζούσε ένας φιλόδοξος νεαρός, ο Hernan Cortes.

Οι φιλήσυχοι ιθαγενείς, συχνά πυκνά διαμαρτύρονταν στον Ισπανό κυβερνήτη της Κούβας Diego Velázquez πως οι γείτονες Αζτέκοι από το Μεξικό, κάναν ντου και τους σκότωναν, βίαζαν, απήγαγαν, έκλεβαν και γενικά εξήγαγαν τον πολιτισμό τους. Ο Velázquez είχε επανειλημμένως στείλει νοματαίους να ανιχνεύσουν τις περιοχές των Αζτέκων και να του φέρουν ό,τι πληροφορίες μπορέσουν ώστε να οργανωθεί κάποιου είδους αντεπίθεση όμως κανένας από αυτούς δεν είχε επιστρέψει.

Ο φιλόδοξος Cortes, μάζεψε ένα ασκέρι από νέους, βετεράνους, τυχοδιώκτες, επαίτες και με 11 πλοία ξεκίνησε εκείνος να δει τι απέγιναν οι χαμένοι ανιχνευτές, να αξιολογήσει την απειλή και κυρίως, να μαζέψει ό,τι χρυσό έπαιζε μιας και οι Αζτέκοι ως γνωστόν κυκλοφορούσαν σαν τον εθνικό μας σταρ.

Ο κ. Velázquez όμως δεν καλοέβλεπε την φιλοδοξία του Cortes, ήταν γνωστό πως είχε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, συνομιλούσε απευθείας με τον βασιλιά και δεν τον πολυεμπιστευόταν. Θεωρούσε σίγουρο πώς θα τον καπελώσει. Είχε λοιπόν φροντίσει και είχε τοποθετήσει αρκετούς ρουφιάνους στο team του Hernan.

Πιάσανε στεριά, στην ανατολική ακτή του Μεξικού, ίδρυσαν την Veracruz και από εκεί ξεκίνησε να κάνει αντί-ντοu στους Αζτέκους, να μαζεύει χρυσό και να φέρνει τον δυτικό πολιτισμό με το στανιό. Όπως κάνουμε και τώρα.

Τα πηγαίναν καλά, ήταν ξύπνιος ο Cortes και καλός στρατηγός, όμως μετά από δύο χρόνια οι άντρες του άρχισαν να κουράζονται. Οι κακουχίες, οι αρρώστιες, οι άσχημες γυναίκες και τα περίεργα φρούτα τους κατέβαλαν. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί ενώ είχαν κόψει τον βήχα στους Αζτέκους, είχαν αρκετό χρυσό, είχαν χαρτογραφήσει την περιοχή, ο Cortes δεν διέταζε να επιστρέψουν στην Ισπανία σαν ήρωες ή έστω στην Κούβα και να χαρούν τα πλούτη τους.

Ο Cortes φυσικά, δεν νοιαζόταν ούτε για τα φράγκα, ούτε για τις ανέσεις. Νοιαζόταν για τη δόξα. Γιατί να γυρίσει τώρα πίσω σαν ο τυπάς που χαρτογράφησε την περιοχή και έφερε σε πέρας την αποστολή του, ενώ μπορούσε να κάνει high score; Γιατί να παραδώσει τους χάρτες και τα στρατιωτικά σχέδια και να κάνει μάγκα τον Velázquez; Στόχος του ήταν ένας, η χρυσή πρωτεύουσα των Αζτέκων, η καρδιά της αυτοκρατορίας, το Tenochtitlan.

Όταν δε διέρρευσαν οι φήμες πως ο Cortes, όχι μόνο δεν σκοπεύει να γυρίσει πίσω, αλλά σχεδιάζει πολιορκία στο Tenochtitlan κόντρα σε μισό εκατομμύριο μουρλαμένους δίμετρους που θεωρούσαν καλό οιωνό πως θα είχαν μια καλή μέρα αν όταν βγάζαν με τα χέρια τους τις καρδιές τους, κατάφερναν να χτυπήσουν 12 φορές πριν σταματήσουν στα χέρια τους, άρχισαν να κάνουν πηγαδάκια και να συνωμοτούν εναντίον του.

Τι τρελό τον ελέγανε, τι ψυχάκι, εγωιστή, χίλια δυο. Αυτό το χρονικό σημείο επέλεξαν οι ρουφιάνοι του Velázquez να κάνουν την κίνηση τους. Θα τον δολοφονούσαν στα κρυφά, θα διόριζαν κάποιον από αυτούς στη θέση του και θα γύριζαν πίσω στην Κούβα, παραδίδοντας στον Velázquez το παραδάκι, τους χάρτες και τη δόξα.

Ο Cortes μπορεί να ήταν μυστήριος, όμως είχε και τις συμπάθειες του. Με τον καιρό, ένας από τους ρουφιαναίους τον είχε συμπαθήσει και λίγες ώρες πριν τον σκοτώσουν πήγε και τον προειδοποίησε.

Η κρεμάλα τον απήλλαξε από τους προδότες, όχι όμως και από το πρόβλημα. Τρεις, τέσσερις ρουφιάνους τους κρεμάς, αργά ή γρήγορα όμως τα παράπονα θα επιστρέψουν και 500 νοματαίους δε τους κρεμάς. Το team του, μπορεί να ήταν σκληροτράχηλοι μα ήταν κουρασμένοι και τους ένοιαζε μόνο το χρυσάφι, οι γκομενίτσες και η καλή ζωή. Δεν είχαν καμία διάθεση να κάνουν άλλη επίθεση στους Αζτέκους. Έπρεπε να βρει ένα τρόπο να τους κάνει να θέλουν να πολεμήσουν με όλο τους το πάθος.

Έβαλε λοιπόν, δύο τρεις της εμπιστοσύνης του και έκαναν πολλές μικρές τρύπες στα πλοία. Το επόμενο πρωί πέντε από τα πλοία είχαν γεμίσει νερά και συγκλονισμένος ανακοίνωνε στους άντρες του πως τα’ φαγε το σαράκι. Διέταξε ό,τι ήταν ακόμη χρήσιμο στα πλοία να μεταφερθεί στην ξηρά.

Οι άντρες το πίστεψαν, όταν όμως λίγες ημέρες μετά, συνέβη το ίδιο και σε άλλα 5 πλοία, την ψυλλιάστηκαν τη δουλεία. Έγιναν όχλος και πήγαν να τον λιντσάρουν. Εκείνος τότε, χαμογελαστός, παραδέχτηκε τα πάντα.
Τους είπε πως έχουν τώρα δύο επιλογές. Να τον κρεμάσουν και να φαγωθούν μεταξύ τους για το ποιος θα μπει στο ένα και μοναδικό αξιόπλοο πλοίο για την Κούβα μέχρι να σκάσουν από πίσω οι Αζτέκοι και να τους βρουν με τα παντελόνια κάτω, χωρίς ηγεσία και σχέδιο… ή να τον ακολουθήσουν στο Tenochtitlan, να τελειώσουν με τους Αζτέκους μια και καλή και μετά σαν άρχοντες να γυρίσουν με το πάσο τους πίσω σαν κατακτητές του Μεξικού.

Τους έπεισε πως έχει αναλύσει πολύ καλά το στρατό των Αζτέκων και πως όπως μέχρι τώρα, έτσι και στη συνέχεια, κάτω από τις διαταγές του θα επικρατήσουν για άλλη μια φορά. Τους έπεισε μάλιστα πως, είναι καλό που είναι τόσο λίγοι σε σύγκριση με τους Αζτέκους, γιατί αυτό σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο από τα λάφυρα. Σαν κερασάκι στην τούρτα τους είπε πως όποιοι διαφωνούσαν θα τους επιτρεπόταν να επιβιβαστούν στο πλοίο που απέμεινε και να γυρίσουν πίσω στην Κούβα.

Ήταν τόσο πειστικός, που όλοι συμφώνησαν και για να το γιορτάσουν βύθισαν και το τελευταίο πλοίο, γλέντησαν όλο το βράδυ και ξεκίνησαν την πορεία προς το Tenochtitlan…

Τι έμαθα από το Hernan Cortes;

Για τους στρατιώτες του Cortes, τα πλοία ήταν μαξιλαράκι. Ένα καταφύγιο που ήταν πάντα εκεί, μια εναλλακτική σε περίπτωση που σκούραιναν τα πράματα. Μόλις ο Cortes ταυτοποίησε το πρόβλημα, η λύση δόθηκε μόνη της. Βύθισε τα πλοία. Βάζοντας τους άντρες του με την πλάτη στον τοίχο, τους ξύπνησε τα αρχαία ένστικτα της αυτοσυντήρησης και τους ενέπνευσε να πολεμήσουν με πάθος.

Η αίσθηση της αναγκαιότητας έρχεται μόνο αν είσαι αγκυρωμένος στο παρόν. Αντί να ονειρεύεσαι την Θεία Πρόνοια και να παρακαλάς για μια καλή ζαριά που θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα, στην καφετέρια ή στο προποτζίδικο, πρέπει να πιάσεις το πρόβλημα από τα μαλλιά. Τώρα. Απέτυχε να το κάνεις και τελείωσες. Οι άνθρωποι που έχουν την αρετή να αναγνωρίζουν το πρόβλημα αμέσως, που είναι αγκιστρωμένοι στο παρόν και αντιδρούν άμεσα στις συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες, φαντάζουν επιβλητικοί στα μάτια των γύρω τους. Χωρίς να το επιδιώκουν, επιβάλλουν τη θέληση τους και γοητεύουν τους ανθρώπους που τους περιστοιχίζουν. Η αίσθηση της αναγκαιότητας, το ‘bullet time’ του Matrix, τους δίνει σχεδόν υπεράνθρωπες δυνάμεις που πολλαπλασιάζουν τις δυνατότητές τους που μεταδίδεται στους ανθρώπους. Ο Cortes δεν ηγούνταν πια 500 ανδρών, αλλά πολλών περισσότερων.

Ό,τι κατάφερε πριν 500 χρόνια ο Cortes, πρέπει να καταφέρεις και εσύ. Να μπορείς να διακρίνεις την ρίζα του προβλήματος. Δεν φταίνε οι γύρω σου, δε φταίει η τρόικα, ο καιρός, ο Μαρινάκης, φταις εσύ και ο τρόπος που αντιμετωπίζεις όλα αυτά. Στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις μαξιλαράκια. Κάποια γιαγιά με σύνταξη, η πρώην που σε κεράτωσε αλλά κρατάς ακόμη επαφή ‘μπας και…’, ο θείος που μπορεί να σε βάλει στο λογιστήριό του, κάποιο πτυχίο που όποτε θες το παίρνεις ή το τσιγάρο που όποια στιγμή θες το κόβεις. Μια εύκολη γκόμενα-καβάταζ, μια πρόσληψη στο μιλητό, έχεις πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου μια κάρτα «βγές απο τη φυλακή» για όποτε και αν σκουρύνουν τα πράματα.

Όπως το ασκέρι του Cortes έβλεπε τα πλοία σαν ασφάλεια, έτσι βλέπεις και εσύ αυτά τα πράγματα σαν ευλογία, που όμως στην πραγματικότητα είναι η κατάρα που σε κρατά στη μιζέρια, την ρουτίνα και την καθημερινότητα. Σε διχάζουν, σου δίνουν την ψευδαίσθηση πως έχεις επιλογές, χωρίς όμως να ασχοληθείς με κανένα από αυτά και ποτέ δεν παίρνεις αυτό που κατά βάθος θες και αξίζεις.

Καμιά φορά χρειάζεται να βρεις το θάρρος να κάψεις τα καράβια σου και να αφήσεις μόνο δύο επιλογές στον εαυτό σου. Ή θα πετύχεις ή θα καταστραφείς. Κάνε το όσο πιο αληθινό γίνεται, πάρε τηλέφωνο την πρώην και τελείωσε το, πες ξεκάθαρα όχι στο θείο και στο κωλολογιστήριο που σου έχει καβατζώσει θέση. Φέρε τον εαυτό σου σε κατάσταση σοκ ώστε να δώσει εντολή ο εγκέφαλος να κάνει αυτό το αντανακλαστικό τίναγμα των άκρων που θα σε ξυπνήσει από το κόμμα που ίσως δεν έχεις καταλάβει καν πως έχεις πέσει.

Πολλές φορές, για να βρεις τη δύναμη να πας κάπου, πρέπει να απελπιστείς. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη, άστεγοι και κατάφεραν, έχοντας ζήσει την πραγματική απελπισία, ταπείνωση και εξαθλίωση, να κάνουν θαύματα. Έπιασαν τη ζωή από τα μαλλιά και έκαναν κάθε λεπτό της ημέρας τους να μετράει. Γίνανε κύριοι του εαυτού τους και βρίσκοντας τον εαυτό σου, βρίσκεις την ευτυχία.

Καλή συνέχεια.